Ep.3

องค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้าของผู้ชายคนนี้ ช่างเหมือนกับ ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น

เมทินีตาโตเท่าไข่ห่าน เบิกกว้างมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าด้วยหัวใจที่แทบช็อก ก่อนจะเริ่มหันหน้าปรายตาไปทางห้องนอนข้างหลัง

มองคนนั้นที มองคนนี้มี

มองหลายครั้ง ด้วยอาการหอบหายใจสะท้อนถี่ แผ่วเบาลงเรื่อยๆ คล้ายจะเป็นลม

‘พระเจ้า!!! สองคนนี้เป็นฝาแฝดกัน แล้วคนไหนคือพิลลิปป์’

ดวงตาคู่คมทอประกายหวานฉํ่าเมื่อทอดมองร่างอรชรน่าทะนุ ถนอมบนที่นอน เขามองเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบอย่างพินิจพิจารณา คิ้วโก่ง ได้รูปสวยที่กันและเขียนมาอย่างประณีต จมูกโด่งโดยปราศจากซิลิโคน แก้มนวลสองข้างน่าหยิกและปากเล็กสีพีชมันวาวน่าจูบ

มองเลยตํ่าลงมา จากปลายคางเล็ก ลำคอขาวผ่อง เลื่อนสายตามา เรื่อยๆช้าๆจนถึงเนินอกอวบ ร่องอกที่แนบชิดกระตุ้นไฟราคะของชายหนุ่ม ให้ลุกโชน

มือเรียวใหญ่ยกขึ้น หมายจะแตะต้องเนินเนื้อที่โผล่พ้นคอเสื้อ ออกมา ทว่าก็ต้องหยุดชะงัก

“กรี๊ด! อย่านะ... คุณจะทำอะไรฉัน” หญิงสาวร้องโวยวายเสียงดังลั่น พลางรีบยันตัวลุกกระถดถอยหนีไปทางหัวเตียงอย่างลนลาน นาทีนี้เธอ ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แล้วผู้ชายที่เหนือร่างเธอเป็นใครก็ไม่รู้

เธอกลัวจะโดนหลอกซํ้าๆซากๆ เพราะไม่อาจแยกด้วยตาได้ว่าคน ไหนคือฟิลลิปป์ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเขาทำให้เธอเผลอไผลจนหลงปล่อยตัว ปล่อยใจให้กับเขา แม้ว่า...

หญิงสาวหอบหายใจสะท้านหวาดหวั่นกับการคุกคามของผู้ชาย ตรงหน้าที่ทำท่าจะเคลื่อนตามเข้ามาจนเกือบจะคร่อมเธอเอาไว้ทั้งตัว

ร่างบางขยับถอยห่างจนสุดหัวเตียง

...หมดทางหนีแล้ว...

“คุณ...” ไม่รู้จะเรียกเขาว่าอะไร ได้แต่มองตาเบิกกว้าง เตรียมมอง หาอาวุธมาป้องกันตัวด้วยแววตาหวาดหวั่น

“จำผมไม่ได้จริงๆเหรอเมนี่ ผมฟิลลิปป์ไง เชื่อผมสิ หรือต้องพิสูจน์”

เมทินีสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกสติของตนเองคืนมาทีละน้อย แล้ว จ้องมองผู้ชายตรงหน้านิ่งๆ แต่ก็ยังไม่ไวใจอยู่ดี เธอยังไม่ได้คำตอบ

...เขาอาจโกหก...

ชายหนุ่มมองท่าทางหวาดหวั่นไม่ไว้เนื้อเชื่อใจของหญิงสาวตรงหน้า แล้วก็ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาพราวระยับขณะมองสลับขึ้นลงระหว่างริมฝีปาก บางทว่าอิ่มแวววาว กับทรวงอดอวบอึ๋มที่สะท้อนขึ้นลงเพราะความหวาดหวั่นของเจ้าตัวอย่าง

“เงียบแบบนี้แสดงว่าไม่เชื่อที่ผมพูด แบบนี้คงต้องพิสูจน์”

คนตัวโตยันกายขึ้นยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แต่ยังอยู่ในท่าคร่อมช่วงเรียวขาของหญิงสาวเอาไว้

เมทินียิ่งผวาเข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นคนที่อ้างตัวว่าเขาคือฟิลลิปป์ กำลัง ยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อของตนเองออกทีละเม็ด ทีละเม็ด

“ยะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ คุณจะทำอะไร”

คนอารมณ์ดียังยกยิ้มมุมปาก

“ผมไม่ได้ทำอะไรที่คุณคิดกลัวหรอกน่า ก็แค่จะถอด...”

“หยุดเลย ฉันบอกให้หยุด ถึงคุณถอดออกหมดทั้งชุด ฉันก็ไม่อาจ ปักใจเชื่อคุณหรอก” หญิงสาวรีบห้าม พลางลุกขึ้นหมายจะผลักร่างหนาให้ กระเด็น แต่ก็ถูกเขาจับรวบมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้อย่างรู้ทัน

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองถามผมมาสิ ถามอะไรก็ได้ที่คุณคิดว่า มีฟิลลิปป์ ตัวจริงคนเดียวเท่านั้นที่รู้”

ดวงตาคู่สวยสีน้ำผึ้งสบตาชายหนุ่มนิ่งอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง แล้วก็ รู้สึกหน้าร้อนซู่ขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงภาพระหว่างเธอกับฟิลลิปป์ในวันแรกที่เจอกัน แล้วก็หยุดนึกฉับพลัน

“ฉันจำไม่ได้หรอก” เธอปดคำโต หลบสายตาเมินมองไปทางอื่น อยากจะซ่อนใบหน้าของตนเองเหลือเกิน ที่พอจะนึกภาพออกว่าตอนนี้ที่ แก้มนวลทั้งสองข้างของเธอคงเห่อแดงจนเขาสังเกตเห็นแล้ว

“จำไม่ได้ทำไมหน้าแดงล่ะ หืม ” เขาไม่พูดเปล่าแต่ก้มลงเอาหลัง มือไล้บนแก้มนวลที่แสดงหลักฐานการเขินอายอย่างชัดเจนให้เห็นนั้นเบาๆ ด้วยอารมณ์เสน่หา

หญิงสาวปัดมือเขาออก พลางขยับจะถอยหนีอีก ทั้งที่ไม่มีทิศทาง จะให้หลีกหนีแล้ว เพราะร่างใหญ่ตะกองกกเธอเอาไว้ด้วยร่างหนาของเขา ทั้งหมด

“ผมให้เวลาคุณนึกถึงเรื่องระหว่างเรา...วันนั้น อีกครั้ง หนึ่งนาที จับเวลา”

“ไม่นึก ”

“นึกให้ออกสิครับ คุณจะได้เลิกกลัวผม และเชื่อผม เราจะได้ กลับมาเป็นเหมือนเดิมไงที่รัก”

หญิงสาวส่ายหน้า

...ไม่เหมือนเดิม ยังไงก็ไม่เหมือนเดิม...

เธอปฏิเสธในใจ ทั้งที่ตอนนี้ริมฝีปากสั่นระริกเมื่อใบหน้าหล่อเหลา นั้นก้มตํ่าลงมาจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

...แล้วเข้าใกล้แบบนี้ใครจะไปนึกอะไรออก...