บำเรอรักจ้าวหัวใจทมิฬ

ใต้ร่มเงาของต้นมะพร้าว หญิงสาวผู้มีวงหน้าหวานชวนมองไม่รู้จักเบื่อ ยืนมองมะพร้าวจำนวนหลายตันที่ถูกลำเลียงขึ้นบนรถบรรทุกคันใหญ่ด้วยความรู้สึกโล่งใจกึ่งปลาบปลื้มใจพักใหญ่

พอมะพร้าวที่เธอดูแลเองกับมือลำเลียงขึ้นรถหมดแล้วเธอจึงเดินมาหาพ่อค้าคนกลางรายใหม่ที่เพิ่งทำการซื้อขายเพื่อรับค่าตอบแทนจากผลผลิตที่เธอและครอบครัวทุ่มเทแรงกายแรงใจ ยึดเป็นอาชีพหลักเลี้ยงปากเลี้ยงท้องมาสองชั่วอายุคน

“ช่วงนี้มะพร้าวราคาดี ถ้ายังมีผลผลิตอีกก็โทรเรียกผมได้นะ”

พ่อค้าคนกลางเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พลางส่งธนบัตรให้กับลันตาซึ่งเป็นลูกสาวของเจ้าของสวนมะพร้าวเป็นค่าตอบแทน

“คงต้องรอสักพักแล้วล่ะเถ้าแก่ ถ้ามีมะพร้าวอีกหนูโทรไปเรียกแน่นอน” ลันตาบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะเงินค่าตอบแทนที่ได้รับในครั้งนี้ค่อนข้างเป็นกอบเป็นกำ พอที่จะนำไปเป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัวได้เกือบสองเดือนเลยทีเดียว

“ไม่มีอะไรแล้ว ผมกลับก่อนนะ”

ลันตายิ้มให้พ่อค้าคนกลางพอเป็นมารยาท พอรถบรรทุกแล่นห่างออกไปจากสวนมะพร้าว เธอจึงกลับเข้ามาในบ้านหลังเก่าที่ยังทานลมแดดฝนได้เป็นอย่างดี ทว่าหญิงสาวต้องรีบวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นมาบนบ้าน เมื่อพบผู้เป็นแม่เป็นลมอยู่กับพื้นบ้าน

“แม่!!!!” ลันตาร้องเสียงหลง ก่อนประคองผู้เป็นแม่ไปนั่ง รีบหายาดมและพัดมาพัดให้

“แม่จ๊ะ แม่!” ลันตารู้สึกใจคอไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

ทั้งนี้เป็นเพราะแม่ของเธอมีสุขภาพที่ไม่ค่อยแข็งแรง อีกทั้งมีโรคประจำตัวต้องหาหมอเป็นประจำนั่นเอง แล้วไหนยังต้องมาเครียดกับเรื่องพี่ชายตัวแสบที่หายหน้าหายตาไปจากบ้าน และไม่มีการติดต่อกลับมานานร่วมปี

“แม่จ๊ะ แม่ได้ยินลันตามั้ย” หญิงสาวเรียกซ้ำ เขย่าแขนมารดาเบา ๆ อีกครั้ง

พอชดช้อยผู้เป็นแม่ลืมตาขึ้นได้สติกลับคืนมาเท่านั้น ลันตาจึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“เป็นไงบ้างจ๊ะแม่?” ลันตามองหน้ามารดาตาละห้อย น้ำตาคลอเบ้าด้วยความรักและห่วงใย

นางชดช้อย สตรีวัยห้าสิบเศษ ๆ ยังนอนนิ่งไม่ขยับตัว นางมีสีหน้าที่อ่อนอิดโรย และดวงตาคู่สวยแฝงความโศกเศร้านั้นไหวระริก ก่อนน้ำตาจะไหลมาคลอเบ้า

“แม่ร้องไห้ทำไมจ๊ะ?” ลันตาทำหน้าตกใจ

“แม่คิดถึงเจ้ารื่นเหลือเกิน ลันตา ไม่รู้ป่านนี้เจ้ารื่นเป็นอย่างไรบ้าง”

เพียงประโยคเดียวของมารดา ก็ทำให้ลันตารู้สึกอ่อนอกอ่อนใจขึ้นมาทันที

เจ้ารื่น หรือ รื่นฤทธิ์ คือพี่ชายของเธอ พี่ชายแท้ ๆ ที่ใช้ชีวิตต่างกับเธอราวฟ้ากับเหว!

รื่นฤทธิ์คือหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัวเลยก็ว่าได้ ทั้งพ่อและแม่ต่างพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจพี่ชายของเธอจนออกนอกหน้า

หากรื่นฤทธิ์ต้องการอะไร เพียงแค่เอ่ยปากเท่านั้น ทั้งพ่อและแม่ก็จะหาสิ่งที่รื่นฤทธิ์ต้องการมาให้ทันที ซึ่งบางครั้งเธอเองก็แอบน้อยใจเช่นกัน ที่พ่อและแม่รักลูกไม่เท่ากัน

อาจเพราะเธอกับรื่นฤทธิ์อายุห่างกันหลายปีด้วยละมั้งเธอจึงดูเป็นเด็กในสายตาพ่อและแม่ ทั้งสองท่านจึงให้ความสนใจพี่ชายของเธอมากกว่า...

เท่าที่จำได้ พ่อแม่แทบไม่ใส่ใจเธอด้วยซ้ำและจากที่เคยได้ยินผู้ใหญ่คุยกัน เธอเป็นลูกหลงมานั่นเอง คงเพราะสาเหตุนี้ด้วยกระมังทุกคนในบ้านจึงพะเน้าพะนอแต่พี่ชายของเธอ

รื่นฤทธิ์เรียนหนังสือเก่ง สอบได้อันดับต้น ๆ ของห้องเป็นประจำ พ่อและแม่จึงซื้อของขวัญให้เป็นรางวัลเสมอ ส่วนเธอนั้นเรียนหนังสือไม่เก่ง จึงไม่เคยได้รับของขวัญใด ๆ เลยของเล่นประจำคือของเธอ กะลามะพร้าวจากในสวนที่เธอเก็บมาเล่นขายของเท่านั้น

ซึ่งเรื่องที่พี่ชายสอบได้อันดับต้น ๆ ของห้อง ทำให้เธอขยัน มุ่งมั่น ตั้งใจเรียนหนังสือมากขึ้น เพราะอยากได้ของขวัญอย่างพี่ชายบ้าง แต่เอาเข้าจริงเธอไม่เคยได้รับรางวัลจากพ่อและแม่ ถึงแม้ว่าเธอจะสอบได้ที่ 5 ของชั้นเรียนก็ตาม

หลายครั้งที่รื่นฤทธิ์ได้เสื้อผ้าใหม่ ส่วนเธอนั้นต้องใส่เสื้อผ้าตัวเก่าที่พี่ชายไม่เอาแล้ว จนบางครั้งเธอถูกเด็กแถว ๆ บ้านล้ออยู่เสมอ นอกจากนี้ยังมีอีกหลาย ๆ เรื่องที่แสดงให้เห็นว่า เธออยู่นอกสายตาของพ่อและแม่ตลอด

แต่นั่นไม่ทำให้เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเท่ากับเรื่องเรียนหนังสือ!

พี่ชายของเธอได้เรียนหนังสือจนจบมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ขณะที่เธอได้เรียนหนังสือแค่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายเท่านั้น โดยแม่ของเธอให้เหตุผลที่ว่า

‘เป็นลูกผู้หญิง เรียนสูงไปก็ไม่ได้ใช้ เผลอ ๆ เรียนยังไม่ทันจบก็มีครอบครัวก่อนด้วยซ้ำ’