ตอนที่ 5 เด็กหญิงในความทรงจำ (3/3)

“โอ๊ย...” อลิซาเบธร้องออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกมือลูบสันจมูกตัวเองเบาๆ

“ใครน่ะ ใครอยู่ตรงนั้น?” เสียงเด็กชายผู้เป็นเจ้าของห้องร้องถามด้วยความตกใจและสงสัย ก่อนที่เจโรมจะยันตัวลุกขึ้นยืนบนที่นอนขนาดใหญ่ของตนเอง และชะโงกหน้ามองมาทางจุดกำเนิดเสียง

“ฉันชื่อ...อลิซาเบธ” เด็กหญิงตัวน้อยหยัดกายลุกขึ้นยืน ก่อนจะปัดชุดกระโปรงพองฟูของตนเองเบาๆ เพื่อไล่คราบฝุ่นและสิ่งสกปรกที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าของเธอ แม้ว่ามันแทบจะไม่มีเลยก็ตาม

“เธอเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง?” เด็กชายรู้สึกไม่ปลอดภัย ตลอดชีวิตเขาแทบไม่เคยเจอคนแปลกหน้า แต่อยู่ๆ ก็ดันมีมาอยู่ในห้องนอนเขาเสียอย่างนั้น

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันชื่ออลิซาเบธ ส่วนที่เข้ามาอยู่ในห้องเธอได้ไงนั้น คือฉันมาตามหาคุณพ่อแล้วบังเอิญหลงทาง” อลิซาเบธพยายามอธิบาย พร้อมกับเดินเข้าไปหาเจโรมที่ยืนตื่นตระหนกอยู่บนเตียง

“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนมาลากเธอออกไป” เจโรมแสดงความไม่เป็นมิตรใส่ฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่ปิดบัง

“ทำไมเธอต้องเกรี้ยวกราดใส่ฉันด้วย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เธอเลยนะ” อลิซาเบธพยายามปีนขึ้นเตียงจนสำเร็จ ก่อนจะไปยืนประจันหน้ากับผู้เป็นเจ้าของห้องอย่างไม่เกรงกลัว

“ออกไปนะ ออกไปเดี๋ยว...” ยังไม่ทันที่จะส่งเสียงร้องอะไรได้มากมายเท่าไหร่นัก ปากน้อยๆ ของเด็กชายก็ถูกอุดด้วยอมยิ้มที่ถูกกินไปบ้างแล้ว ซึ่งอยู่ในมือของอลิซาเบธ

“หุบปากแล้วกินซะ” เด็กหญิงตัวน้อยคว้ามือของอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนจะเอาไปจับก้านอมยิ้มที่คาอยู่ตรงปากของเจโรมแทนมือของตนเอง

“…” รสชาติแปลกใหม่ที่ตลอดชีวิตไม่เคยได้ลิ้มลองทำให้เจโรมยืนนิ่ง ความหวานหอมที่ปลายลิ้นและความละมุนของรสชาติทำให้เด็กชายชื่นชอบ

“ชอบล่ะสิ ยืนนิ่งเชียว” เธอเอ่ยแซวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ที่ทำให้คนขี้โวยวายเงียบลงได้

“มันคืออะไรเหรอ? ทำไมอร่อยจัง?” จากน้ำเสียงเกรี้ยวกราดในตอนแรก แปรเปลี่ยนเป็นละมุนหูขึ้นมาทันทีที่ได้ชิมของอร่อย

“มันคืออมยิ้ม เธอไม่เคยกินเหรอ?” อลิซาเบธดูแปลกใจไม่น้อย ที่รู้ว่าเด็กชายตรงหน้าเธอไม่รู้จักขนมที่แสนอร่อยขนาดนี้

“...เธอมี...อีกไหม?” เจโรมส่ายหัวก่อนจะเอ่ยถามหาอันใหม่ หลังจากที่เขาเผลอกัดมันจนแตกเป็นเสี่ยงๆ และเริ่มจะละลายจนแทบไม่เหลืออยู่ในปากแล้ว

“มีสิ นี่ไง” อลิซาเบธล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง ก่อนจะหยิบอมยิ้มที่เหลือเพียงอันเดียวของตนเองออกมาโชว์ให้เจโรมดู

“ให้ฉันได้ไหม?” ดวงตาเด็กชายดูเป็นประกายที่ได้เห็นของซึ่งตนเองพึ่งค้นพบ และรู้สึกชอบมันเป็นอย่างมาก

“แต่ฉันเหลือแค่อันเดียวเองนะ ถ้าให้เธอไปฉันจะกินอะไรล่ะ?” อลิซาเบธทำท่าจะไม่ยอม ปากจิ้มลิ้มคว่ำลงเล็กน้อยทำให้พวงแก้มยุ้ยจนดูน่าหยิก

“ถ้าเธอให้ฉัน ฉันจะให้เธอเป็นเพื่อนคนแรก ของเล่นทั้งหมดที่อยู่ในห้องนี้ เธอเล่นได้หมดเลย” เจโรมเสนอ และคาดหวังว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าจะตอบตกลง

“อือ...ฉันให้นายก็ได้ แต่นายต้องสัญญานะว่าจะให้ฉันเข้ามาเล่นในห้องนี้บ่อยๆ” อลิซาเบธยอมตกลง เพราะเธอรู้สึกชอบห้องของเพื่อนใหม่พอสมควร

ในห้องของเขามีของเล่นมากมายที่เธอไม่เคยเห็น และรู้สึกอยากเล่นมันมาก การเสียสละอมยิ้มหนึ่งอันแลกกับได้เล่นของเล่นไม่จำกัด มีหรือที่เธอจะไม่ตกลง

“ขอบคุณนะ” เจโรมยิ้มให้อย่างสดใส ก่อนจะยื่นมือไปรับอมยิ้มที่ตนเองโปรดปรานจากมือของอลิซาเบธเร็วไว

“อื้อ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ?” เพราะว่ายังไม่รู้จักอีกฝ่าย เด็กหญิงตัวน้อยจึงเอ่ยถามเพื่อนใหม่

“ฉันชื่อเจโรม เธอชื่ออลิซาเบธใช่ไหม?” เด็กชายทวนชื่อของฝ่ายตรงข้ามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“ใช่ ยินดีที่ได้รู้จักนะเจโรม” มือน้อยๆ ยื่นออกไปตรงหน้า ก่อนที่มือเล็กๆ ของเจโรมจะยื่นมาสัมผัสมือของอลิซาเบธเบาๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน เพื่อนคนแรกของฉัน”

.

.

พระเอกเราตอนเด็กๆ ไม่เห็นแก่กินเลยจ้า โดนอมยิ้มตกก็มา