บัลลังก์นี้...ข้าเปื้อนเลือด

เสียงฆ้องประโคมดังกึกก้องไปทั่วลานประหารกลางวังหลวง

ท่ามกลางสายลมหนาวเหน็บและสายตานับร้อยที่มุงดู

ควันจางจากธูปเซ่นลอยตัดกับเสียงร้องไห้ระงมของผู้คนที่ไร้สิทธิ์แม้แต่จะอธิษฐาน

"ด้วยข้อหาคิดกบฏต่อราชสำนัก ขอตัดสินประหารชีวิต หลี่ไท่จิ้น และผู้เกี่ยวข้องทั้งตระกูลในวันนี้!"

เสียงขันทีอาวุโสประกาศเสียงดัง มือสั่นแม้จะเคยชินกับเลือดเนื้อคน

กลางลานประหาร หลี่ไท่จิ้น—อดีตแม่ทัพผู้ซื่อสัตย์ ยืดหลังตรง

ผมที่เคยดำสนิทถูกริ้วหิมะกัดจนซีดขาว เขาหันไปมองครอบครัวของตน

ภรรยา ผู้เฒ่า ลูกชาย ลูกสาว—รวมทั้งเด็กหญิงตัวน้อยวัยสิบขวบที่กำลังร้องไห้จนหมดแรงอยู่ข้างหลัง

"อิ๋นเหยา..."

เขาเรียกชื่อบุตรสาวคนเล็กอย่างอ่อนโยนแม้ใบหน้ากำลังจะเผชิญความตาย

"เจ้าจงอยู่... หากฟ้าจะเมตตา ข้าขอให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อ... เพื่อวันหนึ่งจะรู้ความจริง"

เด็กหญิงผู้ชื่อ หลี่อิ๋นเหยา ไม่เข้าใจ

เธอเพียงรู้ว่าพ่อแม่พี่ชายพี่สาวของตนกำลังจะตาย และเธอไม่อาจช่วยอะไรได้เลย

มือเล็กกำชายเสื้อพ่อแน่น ร้องไห้แทบขาดใจ

"พวกเขาใส่ร้ายท่านพ่อ! ทำไม... ทำไมไม่มีใครเชื่อท่านพ่อเลย!"

เธอร้องก้องจนเสียงแหบแห้ง

“หลี่ไท่จิ้น คุกเข่ารับโทษเถิด!”

เสียงนายทหารเฝ้าประตูตะโกนขึ้น

เขาหันหลังให้ครอบครัว ก้าวเท้าไปยืนกลางลาน พูดเสียงดังชัด

"ตลอดชีวิตข้ารับใช้ราชวงศ์ ไม่เคยแม้แต่จะคิดหักหลัง!

แต่หากสวรรค์มืดมน มอบโชคชะตานี้ให้ ข้าก็ยอมรับ

แต่ขอให้ผู้ที่ปั้นเรื่องปลิ้นปล้อน ได้รับผลกรรมคืนในวันใดวันหนึ่งเถิด!"

เสียงดาบถูกชักออก

อิ๋นเหยาเบิกตากว้าง เด็กหญิงในวัยสิบปีวิ่งไปยังลานประหารด้วยแรงเฮือกสุดท้าย

แต่มือเล็ก ๆ กลับถูกรั้งไว้โดยใครบางคนจากด้านหลัง ก่อนโลกจะดับวูบลง

...

"เธอหมดสติไปแล้วขอรับนายท่าน"

เสียงชายหนุ่มดังแว่วในเงามืดของป่าชายเมืองหลวง

"ดี รีบพานางออกไปจากเมือง ก่อนทหารจะรู้ตัว"

อีกเสียงกล่าวอย่างเยือกเย็น "หลี่ไท่จิ้นทำบุญมาดี... อย่างน้อยลูกสาวเขาก็ยังมีลมหายใจ"

เด็กหญิงถูกพาออกจากเมืองใต้ความมืดมิด

ในอกมีเพียงความกลัว ความเจ็บปวด และคำถามซ้ำ ๆ ว่า... เหตุใดจึงต้องฆ่าทั้งตระกูลของนาง

นับจากคืนนั้น

หลี่อิ๋นเหยา… บุตรสาวเพียงหนึ่งเดียวที่รอดชีวิต

ได้กลายเป็นวิญญาณเงียบในเงามืดของโลกหล้า

---

สิบปีผ่านไป

ฤดูใบไม้ผลิกลับมาอีกครั้งในวังหลวง

ผู้คนยังคงหัวเราะ ร่ำสุรา เดินผ่านลานประหารเก่าโดยไม่มีใครใส่ใจ

แต่ ณ หนึ่งในตำหนักนางกำนัลลับในวังหลัง

หญิงสาวชุดเรียบ ผมดำยาวถูกรวบอย่างประณีต นั่งกราบก้มหน้าอย่างสงบอยู่หน้ากระจกทองเหลือง

“ท่านหญิง”

สาวใช้เดินเข้ามาเงียบ ๆ

หลี่อิ๋นเหยา... บัดนี้โตเป็นสาวสะพรั่ง

ความอ่อนเยาว์วันวานกลายเป็นดวงตาที่เย็นชาและเฉียบคม

นางยิ้มจาง ๆ ขณะจัดชายเสื้อให้เรียบร้อย

“อีกไม่นาน ข้าจะได้เข้าใกล้เขาแล้วใช่ไหม”

น้ำเสียงนางแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยไฟที่ซ่อนเร้น

“เจ้าหมายถึง… อ๋องเยี่ยนซุน?”

นางยกยิ้มน้อย ๆ ราวกับกลีบพลัมผลิบานท่ามกลางหิมะ

“เขา... ลูกชายของคนที่เคยสั่งตัดหัวบิดาข้า”

---