ของที่เก็บได้

ระหว่างสับเท้าเดินกันในกลุ่มห้าคน จันทวีเลี่ยงไปเดินกับอุทิศ เพื่อให้เมทินีกับปฏิมากันเธอจากกฤษกร

“ไปไหนกันล่ะ ไปด้วยคนสิ!” กฤษกรถามด้วยน้ำเสียงน่าสนใจ เขาแค่ไม่อยากรีบกลับบ้าน แม้ว่าจะมีรถส่วนตัวขับรถมารอเขาที่หน้าโรงเรียนก็ตาม แต่กฤษกรก็เลือกที่จะเดินเที่ยวกับเพื่อน และเลี่ยงมาอยู่ก๊วนของปฏิมา

“พวกเรากำลังจะไปหางานทำก่อนปิดภาคเรียนน่ะ แต่ระดับนายคงไม่ต้องมาเหนื่อยอย่างพวกเราหรอกนะ” ปฏิมาคุยกับเขาอย่างเป็นกันเอง เธอแค่รู้สึกเป็นเกียรติมาก ที่ได้คุยกับกฤษกร เขาช่างเป็นชายที่โชคดีมีฐานะ เพราะพ่อของเขาเป็นนักการเมือง มีเงินเดือนหลักแสน

“ก็น่าสนุกนะ ผมก็อยากไปด้วย” กฤษกรแค่อยากอยู่ใกล้ๆ จันทวี เพราะเธอเป็นคนสวย มีความเป็นตัวของตัวเอง เขาแอบชอบเธอมานานแล้ว แต่จันทวีไม่เคยคิดจะคบหากับเขาเสียที ทำให้กฤษกรพยายามทำตัวเป็นมิตรกับเพื่อนจันทวี

“ได้สิ” ปฏิมายิ้มแย้มต้อนรับกฤษกร และเมทินีก็สนใจอยากจะคุยกับเขาด้วย แต่จันทวีมิได้สนใจใยดีเขา เพราะรู้มาว่า พ่อของกฤษกร ซึ่งเป็นนักการเมือง แอบโกงเงินค่าทำถนนของจังหวัดไปมาก แต่เนียนว่าเบิกงบมาซ่อมถนน บำรุงท้องที่

เธอคิดว่า ที่พ่อของกฤษกรร่ำรวยมาได้ เพราะโกงเงินภาษีประชาชนตาดำๆ ทำงานมาด้วยกันทั้งนั้น จันทวีไม่อยากคบหากับเขา แม้กระทั่งความเป็นเพื่อนเธอก็ไม่คิด เธออยากคบกับปฏิมาในฐานะไม่ห่างไกลกันมากนัก มันทำให้จันทวีสบายใจเสียมากกว่า

“ปอ ฉันขอแยกตรงนี้ดีกว่า รู้สึกไม่สบาย เอาไว้คราวหน้าค่อยไปหางานนะ” จันทวีเรียกชื่อเล่นของปฏิมา รู้สึกไม่อยากเดินทางร่วมกับกฤษกร เธอรู้ว่าเขาแค่ต้องการหาทางเข้าใกล้เธอทุกโอกาส มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้ว

“เดี๋ยวก่อนสิ! เราคุยกันแล้วไง ว่าจะไปหางานทำพาร์ทไทม์ด้วยกันไง เธอไม่พอใจอะไรรึ วี?” ปฏิมาแย้งค้านขึ้นมากะทันหัน เห็นเพื่อนสาวกำลังแยกวงกลางทาง เธอแค่อยากให้จันทวีหันมองกฤษกรใหม่ ในความเห็นของปฏิมาแล้ว กฤษกรไม่ได้เป็นคนเลวร้ายเหมือนพ่อเขา ซึ่งเป็นนักการเมืองเลย

“เปล่านะปอ! ฉันกลับล่ะ” จันทวีพูดจาโผงผางขึ้นมา แล้วเดินแยกวงออกจากลุ่มเพื่อนทันที เธอไม่อยากเข้าใกล้คนคดโกงอย่างพ่อของกฤษกร เธอคิดว่า พวกเขาพ่อลูกกัน ยังไงก็เหมือนกัน เธอไม่อยากไปสนใจคนขี้โกงแบบนั้น ไม่แม้แต่อยากจะเป็นเพื่อน

“เป็นอะไรของเค้าน่ะ ตอนอยู่ในห้องยังดีๆ อยู่เลย” เมทินีไม่ค่อยได้สนใจเรื่องส่วนตัวของจันทวี นอกจากเธอแค่ชอบคุยกับทุกๆ คนแบบมิตรภาพ จนเมทินีได้รับฉายา นางงามประเภทสองมิตรภาพเมื่อปีที่แล้ว และปีนี้เธอก็ได้ตำแหน่งนี้ซ้อนอีกปีหนึ่ง...

“วันนั้นของเดือนมั๊ง? หรือว่าเลือดลมเดินผิดปกติ...” อุทิศเปรยออกมา มองร่างเพื่อนสาวเดินจากไป เขาแค่รู้ว่า จันทวีไม่ชอบขี้หน้ากฤษกรมาก แต่ปฏิมาก็ยังปล่อยให้เข้ามาร่วมก๊วน ทั้งๆ ที่จันทวีไม่ได้ชอบเขาเลยแม้แต่น้อย

“ขอโทษนะ กฤษกร...” ปฏิมากล่าวน้ำเสียงแห้งเบา เธอแค่อยากให้จันทวีมองเขาใหม่ เธอมั่นใจว่า สักวันเพื่อนรักจะต้องเข้าใจเขาดีขึ้นสักวัน

“ไม่เป็นไรหรอก ปอ ถ้าจะเลือกงานที่ไหนสักแห่ง ผมจะช่วยให้หลังไมค์ก็แล้วกันนะ” กฤษกรอยากจะใช้อำนาจที่เป็นลูกชายนักการเมืองที่เขามี ช่วยปฏิมาได้สมัครงานอย่างสมหวัง ให้เมทินีเป็นนางแบบสมัครเล่นได้ง่ายๆ และดันอุทิศเข้ามหาวิทยาลัยที่ต้องการ เข้าไปเรียนได้อย่างสมหวัง

เพราะสิ่งเดียวที่กฤษกรขอปฏิมาอย่างลับๆ คือ เขาอยากมีโอกาสคบหาดีๆ กับจันทวีเสียที เพราะเธอไม่เหมือนสาวๆ ในโรงเรียนทุกๆ คนเขาจึงสนใจเธอมาก ทั้งสวย และมีความมั่นใจเป็นตัวของตัวเอง กฤษกรไม่อยากมองหญิงอื่นใดอีกแล้ว

******

จันทวีแค่รู้สึกไม่สบอารมณ์กับคนอย่างกฤษกร เขาทำตัวเด่น ยโสโอหัง นึกอยากได้อะไรก็ต้องได้ ใช่สิ! คนอย่างเขาเป็นลูกชายนักการเมืองมีชื่อเสียงของเมืองไทยนี่ กระดิกนิ้วนิดหน่อย ของที่อยากได้ก็มาประเคนถึงมือเขาแล้ว

บางทีสาวๆ ในโรงเรียนก็คงจะถูกเขากินเรียบหมดโรงเรียนแล้วมั๊ง หรือแม้กระทั่งปฏิมาก็เถอะ ในหัวคิดของจันทวีมีแต่เรื่องเกลียดชังกฤษกรเต็มหัว เธอไม่ชอบขี้หน้าเขา เกลียดคนคดโกงอย่างพ่อของเขาด้วย

ในความคิดของจันทวี นึกถึงเรื่องที่สูญเสียพ่อไปเมื่อห้าปีก่อน เขาถูกออกจากราชการ ทำให้พ่อของเธอตรอมใจจนผูกคอตายในห้องนอน... เธอสูญเสียพ่อไปตลอดกาล เพราะถูกนักการเมืองบางคนกลั่งแกล้งให้เขาออกจากราชการ

ตั้งแต่นั้นมา จันทวีจึงย้ายตัวเองไปอยู่กับป้า เธอเกลียดนักการเมืองทุกๆ คน แม้กระทั่งพ่อของกฤษกรก็ด้วย ถึงจะไม่รู้จักทุกคน ถึงจะไม่ใช่ฝีมือเขา เธอก็ขอไม่คบกับกฤษกรอย่างแน่นอน

ระหว่างที่เดินเท้าเพียงลำพัง พร้อมกับมือถือทัชสกรีนในมือ ยังคงกดอ่านทวิสฯ คนอื่นๆ ไปตลอดทาง ในช่วงเวลานั้นเอง ที่รถเมล์ขับเคลื่อนผ่านอย่างรวดเร็ว กดเสียงแตรดังทำให้เธอตกใจ ต้องหันเหลียวเรือนหน้าไปเบื้องหลัง

ข้อเท้าเคลื่อนที่ย้ายร่าง เพราะเห็นว่าตัวรถขับเข้ามาใกล้เธอมาก จันทวีตกใจจนต้องรีบหนีออกจากจุดนั้น แต่มิได้ทันระวังว่า เบื้องหน้าจะต้องพบกับอะไร...

มีบางสิ่งที่ร่วงหล่นจากท้องฟ้า ตกลงมาสัมผัสกับมือถือของเธอพอดี จนร่วงหลุดจากมือของจันทวี มือถือของรักของหวงของเธอ หล่นตกกระแทกพื้นจนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไม่เหลือดี

เมื่อเรือนหน้าของจันทวีหันกลับมามองที่มือของตัวเอง มือถือของรักของเธอแตกกระจายไปต่อหน้า พบแต่สมุดบันทึกเล่มแปลกๆ กระดาษเก่าๆ ปกแข็ง ตกอยู่ตรงแทบเท้าเธอ

“มือ...ถือ... ของ... ....ฉัน!!” จันทวีแทบพูดอะไรไม่ออก ตั้งแต่พบกับกฤษกร แล้วเดินจาก นอกจากเธอหัวเสียเรื่องเขากับพ่อนักการเมืองของเขาแล้ว รถเมล์ก็จะชนเธอ จนต้องเดินนี แต่นี่มือถือของเธอกลับตกพื้นแตกเป็นชิ้นๆ

******

ในขณะนั้นเองที่เหลือบแหงนเรือนหน้ามองท้องฟ้า ว่าหล่นมาจากบ้านหลังไหน แต่มันเป็นท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง ใต้ต้นไม้บนฟุตบาท ไม่มีบ้านเรือนหรือผู้คน เป็นเพียงแค่เส้นทางผ่าน ก่อนจะถึงป้ายรถเมล์ในอีกสามร้อยเมตรข้างหน้า

“สมุดใครเนี่ย?” เธอนึกได้ว่า มีอะไรบางอย่างมาโดนที่มือตอนถือโทรศัพท์ คงจะเป็นสมุดเล่มนี้แน่ๆ เด็กสาวปวช. ก้มลงเก็บสมุดแปลกๆ เล่มนี้เอาไว้ พลางแลดูมันอย่างน่าสนใจ ว่าเปิดหน้าแรกตรงไหน

ขอบปกหน้าแรก มีเข็ดขัดกลัดรัดปิดสนิท ทำให้เธอเปิดมันออกมาไม่ได้ เมื่อจันทวีพยายามสำรวจรอบๆ ด้าน มีบางอย่างซ่อนอยู่ในหน้ากระดาษภายใน เธอคิดเอาเองว่า น่าจะเป็นที่คั่นปกบางๆ สีสวยๆ เป็นประกาย

เธอนึกอยากจะหยิบมันออกมา ก็เลยดึงออกมาได้แค่เซนติเมตรเดียวเท่านั้น พบกับทองคำสุกใสราวกับใบอะไรสักอย่าง แววตาเธอเริงร่าดีใจ ที่เห็นมันสีเหมือนทองคำ...

“มีทองอยู่ในสมุดนี่ด้วยอ่ะ ถ้าไม่มีเจ้าของ งั้นเราเก็บเอาไว้เองดีกว่า ค่อยหาทางเปิดสมุดเล่มนี้ก็แล้วกัน” น้ำเสียงของเธอเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง หลังจากเห็นมีทองคำอยู่ในสมุด ถ้าเธอจะแย้มเปิดมันออกอ่านเสียหน่อย ก็คงจะรู้ว่า ใครเป็นเจ้าของสมุดเล่มนี้....

เรื่องที่น่าเศร้า หลังจากได้สมุดแปลกๆ เล่มนี้มา จันทวีคงจะต้องหามือถือเครื่องใหม่เสียแล้ว เธอจึงก้มเก็บ เมมโมรี่กับซิมเบอร์โทรของตัวเองเอาไว้ พร้อมๆ กับซากมือถือที่พอจะขายได้ราคาซากเครื่องเท่านั้น

“ขอสัก ห้าร้อยก็ยังดี โธ่... สมาร์ทโฟนที่รักของฉัน...” น้ำเสียงของเธอดันเศร้าสุดๆ พึ่งจะผ่อนหมดไปเป็นไทได้แค่สองเดือน นี่เธอจะต้องไปถอยเครื่องใหม่ ผ่อนมือถือต่ออีกแล้วรึเนี่ย? ...

******