บอสเจ้าเล่ห์กับเลขาสุดแซ่บ

“เชิญครับ”

หวง เฟย เอ่ยอนุญาตออกมาเมื่อมีเสียงเคาะประตูห้อง โดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารตรงหน้าแม้แต่น้อย เพราะเวลาทุกวินาทีของเขานั้นเท่ากับการขับเคลื่อนบริษัทให้มั่นคงขึ้น และแบกทุกชีวิตภายใต้การปกครองเอาไว้บนบ่า หรือให้พูดตรงๆก็คืองานยุ่งจนกองสุมท่วมหัวนั่นแหละ

แล้วตอนนี้ก็คงโดนคุณเลขาหุ่นยนต์เข้ามาทวงงาน หรือไม่ก็เอางานใหม่มาให้เหมือนทุกวันอย่างไม่ต้องคาดเดาสักนิด เฟยถอนหายใจรอเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะเคลียร์งานตรงหน้าลงไปได้ครึ่งเดียวเท่านั้น

“นี่เป็นเอกสารการส่งออกสินค้าตัวใหม่ รบกวนบอสช่วยอนุมัติให้ภายในอาทิตย์นี้ด้วยนะคะ”

“ส่งมาแล้วเหรอเนี่ย ไวจังเลยแฮะ” เขาพึมพำกับตัวเองพลางหยิบแฟ้มงานที่เลขาวางให้บนโต๊ะมาดู ก่อนจะเงยหน้ามองเอวาที่วันนี้เธอก็ยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่งและแต่งตัวเรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้วเหมือนเคย ใบหน้าที่ดูยังไงก็ต้องชมว่าสวยนั่น ช่างไร้อารมณ์ซะจนแทบไม่กล้าชวนคุยเล่น เพราะแบบนี้ต่อให้เราทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี แต่เฟยก็ไม่เคยรู้สึกว่าสนิทกับเลขาตัวเองขึ้นมาเลยสักนิดเดียว

“ถ้างั้นเอวาขอตัวไปทำงานต่อนะคะ”

“เดี๋ยวครับคุณเอวา” เฟยรีบเรียกอีกคนเอาไว้เมื่อเธอทำท่าจะหันหลังกลับ เอวาเลยหันกลับมาแล้วจ้องมองบอสตัวเองเพื่อรอคำสั่งเหมือนอย่างเคย

“คะบอส”

“คืนนี้คุณจะไปงานเปิดตัวสินค้ากับผมใช่มั้ยครับ”

“เพราะบอสแจ้งไว้ล่วงหน้า เอวาก็เลยเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยค่ะ หรือว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเหรอคะ” เอวาตอบพร้อมทั้งถามกลับอย่างเตรียมพร้อมถ้าหากว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะงานของเธอต้องคล่องตัว และพร้อมแก้สถานการณ์อยู่เสมอจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว

“เปล่าครับ กำหนดเหมือนเดิมนั่นแหละ งั้นเดี๋ยวผมจะไปรับคุณที่บ้านนะครับ”

“รับทราบค่ะบอส”

“เฮ้อ…คนอะไรเหมือนหุ่นยนต์ชะมัด” เฟยพึมพำไล่หลังเลขาคนสวยที่เดินออกไปจากห้องแล้ว คำแทนตัวที่ดูเป็นกันเองช่างแตกต่างกับการแสดงออกของเธออย่างสิ้นเชิง ยิ่งเธอดูเหมือนคนก่อกำแพงกั้นไม่ให้ใครข้ามเส้นไปเท่าไหร่ กลับทำให้เฟยยิ่งอยากรู้ทุกเรื่องของเธอมากเท่านั้น ยิ่งทำงานด้วยกันมานานก็ยิ่งสงสัยทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ท่าทางเขาคงจะกลายเป็นคนขี้เสือกไปแล้วจริงๆ

—----------------------

“ไง คุณเฟยสุดหล่อก็มาด้วยเหรอครับเนี่ย”

เสียงทักจากด้านข้างทำให้เฟยหันไปมองแรงใส่โดยไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร เพราะนี่คือเพื่อนที่สนิทแบบจำใจก็ว่าได้ นิสัยก็ดีมากอยู่หรอก แต่เรื่องกวนบาทาเนี่ยชนะเลิศเลย

“แซวหาพระแสงอะไรครับคุณธนิน”

“แหม่ นานๆเจอกันแต่ทำหน้าเหมือนเบื่อผมเลยนะครับคุณเพื่อน” ธนินเดินเข้ามากอดคอเฟยอย่างสนิทสนม เมินเฉยท่าทีต่อต้านและคำพูดไร้เยื่อใยเพราะรู้ว่าเฟยไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ

“รู้ตัวก็ดีแล้ว ไปไกลๆเลยไป”

“โธ่ๆ ถึงจะไล่แบบนั้นผมก็ไม่ไปหรอกนะครับ เพราะว่าผมไม่ได้มาหาคุณเฟยซะหน่อยแต่เป็นเลขาคุณต่างหาก” ธนินกระซิบเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน ก่อนจะหันสายตาไปทางด้านหลังเพื่อนที่มีเลขาคนสวยอย่างเอวาเดินตามมาและทักทายคนอื่นๆในสายงานอยู่ เห็นแบบนั้นเฟยเลยทำเสียงเข้มดุเพื่อนออกมาทันที

“ไอ้ธนิน”

“ทำหน้าดุไปกูก็ไม่กลัว”

“ไอ้เวรนี่…”

เฟยกำหมัดแน่นเมื่อทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะมองตามธนินที่ละออกไปหาเอวาทางด้านหลังอย่างร้อนใจ โดยที่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ไม่ชอบใจขนาดนั้น อาจจะเพราะเพื่อนตัวเองมันเจ้าชู้ตัวพ่อเขาเลยต้องคอยกันมันออกห่างเอวามาตลอด ทั้งที่ปกติก็ทำตัวนิ่งเหมือนหุ่นยนต์แท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมพอแต่งตัวออกงานแบบนี้ทีไรเป็นต้องสะดุดตาจนใครๆเข้ามาทักตลอดเลย แถมยังยิ้มแบบที่ไม่เคยเห็นตอนทำงานสักครั้งเลยด้วย น่าหงุดหงิดซะจริงๆ

“สวัสดีครับคุณเอวา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

“สวัสดีค่ะคุณธนิน สบายดีใช่มั้ยคะ” เอวาตอบกลับตามมารยาท เธอรู้จักธนินมานานพอๆกับที่ทำงานให้เฟย เพราะทั้งสองคนเป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนทางธุรกิจ ทำให้เธอพลอยคุ้นเคยและได้คุยกับอีกคนบ่อยๆ แล้วก็เป็นคนเดียวที่แสดงออกชัดเจนว่าสนใจเธอมากขนาดนี้

“ผมสบายดีมากเลยครับ แล้วคุณเอวาล่ะครับ”

“สบายดีค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ถ้าไอ้คุณเฟยมันใช้งานหนักไปล่ะก็ ย้ายมาทำกับผมแทนได้นะครับ รับรองว่าผมยินดีจ่ายให้มากกว่ามันแน่ๆ”

“เฮ้ยๆ นี่มันไม่ใช่แล้วมั้ง คุณกำลังจะซื้อตัวเลขาผมซึ่งๆหน้าเลยนะครับคุณธนิน” เฟยรีบเข้ามาขัดเมื่อเพื่อนตัวดีเล่นซื้อตัวเลขาต่อหน้าอย่างทีเล่นทีจริงแบบนั้น และเขาก็รู้ดีว่าธนินทำทีเป็นเล่นแต่ถ้าได้มันก็เอาจริงแน่นอน คิดเหรอว่าเขาจะยอมปล่อยเลขาที่รู้ใจไปให้ง่ายๆ

“แล้วไม่ได้เหรอครับเพื่อน ไม่เห็นมีกฎข้อไหนห้ามสักหน่อยจริงมั้ยล่ะ”

“กฎที่กูตั้งเองนี่แหละไอ้บ้านี่ เลิกไร้สาระแล้วไปคุยงานกับกูได้แล้ว”

“โธ่ นี่มันงานสังสรรค์นะเว้ยจะมาคุยงงคุยงานอะไรก่อน” ธนินโวยวายพลางออกแรงยื้อเมื่อถูกเฟยดึงตัวออกไปจากเอวา ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่ามันจะทำท่าหวงก้างไปทำไมนักทั้งที่ก็ไม่ได้ชอบ

“คนเขาก็จัดงานเพื่ออำนวยเรื่องงานอยู่แล้วมั้ย ไม่ได้จัดให้มึงมาเต้นรำเนอะ”

“กูโคตรเบื่อมึงพอๆกับพ่อกูเลยไอ้เฟย”

“กูก็เบื่อมึงพอกันแหละ ไปเถอะ” เฟยเถียงกลับด้วยสีหน้าไม่แยแส และไม่ยอมปล่อยมือที่ดึงแขนเพื่อนสักนิดจนธนินยอมแพ้ เขาหันไปบอกลาเอวาที่นานๆได้เจอกันอย่างเสียดาย เพราะนอกจากเวลาแบบนี้ก็ไม่รู้จะไปตามจีบเธอได้ที่ไหนอีกเลย

“เฮ้อ ผมขอตัวก่อนไว้เจอกันใหม่นะครับคุณเอวา”

“ตามสบายค่ะคุณธนิน บอสจะให้ตามไปด้วยมั้ยคะ” เอวาพยักหน้ายิ้มให้ ก่อนจะหันไปถามบอสตัวเองว่าเธอมีหน้าที่อะไรต่อไป

“ไม่ต้องหรอกครับ คุณรออยู่แถวๆนี้แหละเดี๋ยวผมมาแล้วเราค่อยไปเจอลูกค้าด้วยกัน”

“รับทราบค่ะบอส” เอวารับคำพลางหันหลังเดินกลับไปหาโต๊ะนั่ง สีหน้าและท่าทางเรียบนิ่งแบบนั้นทำเอาธนินขมวดคิ้วหันมาถามเพื่อนอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“ทำไมตอนคุณเอวาคุยกับมึงนี่เหมือนหุ่นยนต์เลยวะ”

“กับมึงก็ไม่ต่างหรอก รีบตามมาได้แล้ว” เฟยมองค้อนกับคำถามน่าหงุดหงิดนั่น ก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปทันที ธนินได้แต่งงที่เพื่อนหงุดหงิดใส่ก่อนจะส่ายหัวบ่นออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“เฮอะ ไอ้คนน่าเบื่อเอ้ย”