27

ชายหนุ่มขนหัวลุกเขายังจำภาพตอนที่เจอกับอันนาครั้งแรกได้ดี ครั้งนั้นหล่อนก็ฟาดเขาหัวแตกเหมือนกันแล้วดูตอนนี้สิ......ใครมันบังอาจลักพาเมียสุดแสนน่ารักของกูไปไหนวะ.... เหลือนางยักษ์ยืนแยกเขี้ยวไว้ให้ใจร้ายฉิบหา...ย....

“เดี๋ยวนะ...ใจเย็นที่รักไอ้ไบรอันมันเอาอะไรไปฟ้องคุณ” ออสตินลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาร่างบางที่ยืนตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เพียงแค่แตะไหล่ก็โดนสาวเจ้าสะบัดออกอย่างแรง

“เพราะอย่างนี้ใช่ไหมคะ คุณถึงให้เราเก็บสถานะสามีภรรยาเอาไว้เป็นความลับ ทำไมต้องพาคนอื่นมาเหยียบย่ำหัวใจกันด้วย”หญิงสาวเงยหน้ามองสามีด้วยดวงตาที่เจ็บช้ำ น้ำตาแห่งความปวดร้าวใกล้จะไหลเต็มทีถ้าจะเป็นแบบนี้แล้วป้อนคำหวานให้ความหวังกันทำไม

“อันนาคุณเข้าใจผิดแล้ว” ชายหนุ่มเห็นดวงตาจมูกปากแดงระเรื่อจนอยากจะอุ้มกลับไปปลอบที่บ้านซะเดี๋ยวนี้เลย....

“คุณปลดคุณไบรอัน?”

“ใช่ ผมปลดมันจริง ๆ ให้มาเป็นผู้ช่วยเลขาแทน” ออสตินถึงกับงงคิดไม่ออกว่าเมียกูทำไมต้องเสียใจขนาดนี้ด้วยวะ...

“แล้วคุณก็เอาผู้หญิงคนนั้นมานั่งแท่นแทนเขาได้อย่างหน้าตาเฉยโดยไม่รู้สึกผิดเลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวตัดพ้อ หยดน้ำกลมใสกลิ้งลงข้างแก้ม หล่อนอุตส่าห์หวังว่าจะได้ยินคำปฏิเสธ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเรื่องผู้หญิงคนใหม่ก็ไม่มีจริง

“อืม...ก็เธอคู่ควร”

“บอส !....”

ก่อนที่เมียสาวจะโกรธจนเส้นเลือดในสมองแตก ชายหนุ่มตัดสินใจ รวบเรือนร่างโปร่งบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น ส่วนหนึ่งก็เพื่อสวัสดิภาพของตัวเอง เกรงว่ากว่าจะพูดกันรู้เรื่อง คงจะเลือดตกยางออกเสียก่อน

“ไม่มีผู้หญิงที่ไหนทั้งนั้น นอกจากคุณผมให้คุณมาเป็นเลขาแทนไบรอันไงครับที่รัก” ชายหนุ่มพร่ำบอกซ้ำ ๆ กับคนในอ้อมกอดพลางลูบหลังไหล่ให้คนที่ยืนแข็งทื่อไปแล้ว

“นี่คุณ....” หญิงสาวพูดไม่ออก

“จะขอบคุณผมใช่ไหม...อืม...ขอแบบพิเศษหน่อยนะ ยังไงดีล่ะท่าไหนดีที่รัก” บอสใหญ่ยิ้มกริ่มหรือจะลองในห้องทำงานก็ตื่นเต้นดี...คิดได้ ดังนั้นมือไม้ก็สอดซุกไปปลดบราเซียตัวจิ๋วออกอย่างรวดเร็วก่อนจะเคลื่อนมือไปกอบกุมก้อนเนื้อนุ่มเด้งเอาไว้เต็มอุ้งมือ

“คนบ้านี่ อันกำลังโกรธอยู่นะ” หญิงสาวปัดป้องดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของคนหน้ามึน......ถึงมือใหญ่จะยอมหยุดซุกซนแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยหล่อนอยู่ดีจึงได้แต่แหงนมองหน้าสามีแววตาวาววับ

“เอ้า !..นี่ผมทำเพื่อคุณสุด ๆ เลยนะจ๊ะเมียจ๋า”

“ทำบ้า ๆ น่ะสิ คุณจะให้อันเอาอะไรมาภาคภูมิใจกับการได้เป็นเลขาเพราะเอาเต้าไต่…..” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิด

“อืม....ผมยืนยันได้ว่าเราไม่ได้ทำท่านั้นกันสักหน่อย...ถ้าดูดเต้าก็ว่าไปอย่าง” คนหน้ามึนยังตั้งหน้าตั้งตาถียงฉอด ๆ

....เพี๊ยะ !!.....มือบางฟาดสะเปะสะปะไม่สนใจว่าโดนตรงไหนพร้อมกับขยี้ส้นรองเท้าแหลมลงไปบนรองเท้าหนังแพงเวอร์ของเขาก่อนจะวิ่งออกจากห้องอย่างต้องการสงบสติอารมณ์

“โอ้ยยย..........ผมพูดผิดตรงไหน....อันนากลับมาก่อน” เสียงห้าวตะโกนตามหลัง.......อุตส่าห์จะเอาใจเมีย...ฮึ...ทำไมถึงได้ยากเย็นอย่างนี้วะ......คนไม่เคยมีเมียเริ่มรู้สึกละเหี่ยใจ.....ครั้นจะให้ตามออกไปยื้อยุดฉุดรั้งกลับเข้ามาก็ใช่ที่...อุตส่าห์ทำดียังจะโกรธกันได้ลงคอ ไม่ง้อก็ได้วะ..ท่านประธานหนุ่มกลับไปนั่งทำงานท่าทางคร่ำเคร่ง แต่สายตาคอยเหลือบมองประตูแทบจะทุกห้านาทีจนกระทั่งหมดความอดทน......

เย็นวันนั้น

อันนากลับเพนท์เฮ้าส์แต่เพียงลำพังจู่ ๆ สามีจอมหื่นก็หายตัวไปตลอดช่วงบ่าย ตั้งแต่หล่อนยังไม่หายโกรธเขาด้วยซ้ำ......คุณกามินหัวหน้าบอดีการ์ดผู้เย็นชาเป็นคนอาสาขับรถมาส่งด้วยตัวเอง แต่ก็ปิดปากเงียบเมื่อหล่อนถามเกี่ยวกับเจ้านายของเขา....หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ...........หรือว่าเราทำกับเขาเกินไปหรือเปล่านะ.....อีตาจอมหื่นอาจจะโกรธ.......เชอะ ! อยากโกรธก็โกรธไปสิ ใครสน......

หญิงสาวอยู่คนเดียวภายในห้องสุดหรู แต่ทำไมถึงได้รู้สึกหดหู่อ้างว้างแบบนี้ล่ะ...ไม่ได้การแล้วยัยอันนา หล่อนจะมาทำเป็นคนติดสามีแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด เมื่อก่อนอยู่มาได้ยังไงตั้งนานไม่เห็นต้องมีผู้มากวนใจ.....คิดได้ดังนั้นจึงจัดแจงไลน์หาบรรดาเพื่อน ๆ แต่ไม่มีใครอ่านสักคน...เฮ้อ ! หาเวลาว่างตรงกันยากเย็นจริง ๆ ……

ณ ห้องวีไอพีผับหรูในย่านดังของกรุงเทพมหานคร

“จะเอาอย่างนั้นจริง ๆ เหรอพี่” ไบรอันถามอย่างอ่อนใจ เมื่อรับคำสั่งจากผู้เป็นทั้งเจ้านายและพี่ชาย

“เออ !.....มึงไปคัดมาเลย.....กูจ่ายไม่อั้น”

“ตะ...แต่ว่าคุณอันนา.....” เรื่องเงินเขาไม่ห่วง ห่วงแต่ชีวิตของเจ้านายนี่แหละหากเป็นอะไรไปมัมเอาเขาตายแน่.....

“อันนาทำไม....ก็แค่เมีย” ชายหนุ่มที่เริ่มมีปริมาณแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เค้นเสียงเหมือนประชดอะไรสักอย่างแต่ก็ยังจำได้ว่ามีเมียแล้ว

“ผมว่า ถ้าเธอรู้มันจะไม่ดีนะครับ” ไบรอันพยายามเตือนสติคนที่ทำท่าจะประชดจนเลยเถิดเกินพอดี…..

“กู...ออสตินนะโว้ย.......มีแต่ผู้หญิงต้องคอยเอาใจ ไม่ใช่ดีแต่แว๊ด ๆ ใส่ เอาแต่ขัดใจกูทั้งวัน”

“ก็ได้...ถือว่าเตือนแล้วนะ...” ไบรอันทำหน้ายุ่งกำลังจะลุกไปทำตามคำสั่งแต่ก็ต้องชะงักและยิ้มออกมานึกว่าใครบางคนจะเปลี่ยนใจ

“เดี๋ยว !.......แกโทรไปตามยัยเมียขี้บ่นของฉันมาด้วยจะได้รู้ไว้ว่าเป็นผู้หญิงต้องทำตัวยังไง ถึงจะทำให้ผัวรักผัวหลง”

“เฮ้ย !.....แน่ใจเหรอพี่” หาเรื่องตายหรือไงวะ.....ใช่แต่เขาที่คิดอย่างนั้น บอดีการ์ดอีกหลายคนก็เผลอหันมามองอย่างพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะรีบหันหน้ากลับไปปฏิบัติหน้าที่ของตนเองอย่างเคร่งครัด

“เออ....มึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ ถามย้ำซ้ำซากเดี๋ยวปั๊ดปลดให้เป็นคนขับรถเสียนี่”

ไบรอันได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย..... ไม่ได้กลัวโดนปลดแต่ขี้เกียจเก็บศพใครบางคนมากกว่า