ตอนที่ 9 ที่อยู่ใหม่

ตอนที่ 9 ที่อยู่ใหม่

ต้นน้ำพาปิ่นมุกไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่ห้องเช่าของเธอ ซึ่งข้าวของเหล่านั้นมีเพียงแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้น ส่วนมากจะเป็นเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นสำหรับผู้หญิง

เขาจัดการสั่งให้เธอคืนห้องแล้วออกจากที่นี่เลย กว่าจะคลอดก็อีกตั้งหลายเดือนจะเก็บห้องไว้ก็มีแต่จะต้องจ่ายค่าเช่าห้องไปฟรีๆ ต้นน้ำจัดการจ่ายค่าเช่าเดือนปัจจุบันให้ จากนั้นทั้งสามคนก็พากันออกมา ตรงกลับคอนโดเลย

“กีกี้ นี่ก็เย็นมากแล้ว หล่อนต้องกลับไปเอารถที่บริษัทมั้ย” สรรพนามที่ต้นน้ำใช้เรียกผู้หญิงด้วยกันเขาจะใช้หล่อน แต่เขาจะพยายามใช้คำว่าเธอกับปิ่นมุก

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันนั่งรถไฟฟ้าไป”

“งั้นฉันไปส่งหล่อนก่อน” กีกี้พยักหน้าเห็นด้วยเพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว แต่ก่อนที่กีกี้จะลงจากรถ เขาได้หันไปพูดกับหญิงสาวเพียงคนเดียวในรถ ที่นั่งอยู่ทางด้านหลังเงียบๆว่า...

“น้องเกล พี่แอดไลน์ไปแล้ว ถ้าหากเพื่อนพี่มันจะกินหัวหล่อน โทรมานะ พี่จะรีบไปช่วย”

“สมศักดิ์อย่าเวอร์” ต้นน้ำพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆแล้วทำหน้าที่ขับรถต่อ กีกี้หันไปค้อนให้เพื่อนวงใหญ่ที่บังอาจมาเรียกชื่อจริงของเขา

“คอนโดอีบอส มันมีห้องนอนสองห้อง ถ้ามันด่าหล่อนมากๆ หล่อนก็ล็อกห้องอยู่คนเดียวไปเลย เวลามันมาทำงานหล่อนก็ค่อยออกมาสูดอากาศข้างนอก วิธีนี้พี่ว่าดี” ประโยคนี้กีกี้พูดกับปิ่นมุกแค่สองคน ซึ่งเจ้าตัวก็ทำได้แค่เพียงส่งยิ้มไปให้พี่กีกี้เท่านั้น

“สมศักดิ์ถึงแล้วลงไป” ต้นน้ำหักพวงมาลัยรถเลี้ยวจอดเข้าข้างทางทันทีด้วยท่าทางเอาจริง ซึ่งมันยังไม่ถึงที่หมายอย่างที่เขาพูด เพราะตรงนี้มันคือกลางทาง ถ้าได้ลงตรงนี้มีหวังเดินยาว

“อีบอส ไม่เล่น! ถ้ามึงส่งกูลงตรงนี้ กูจะไม่คุยกับมึงจนลูกมึงบวชเลยคอยดู” กีกี้พูดขู่ไปอย่างนั้นแหละ แต่ที่จริงแล้วก็กลัวว่าเพื่อนมันจะยกเท้าถีบลงจากรถอยู่เหมือนกัน ส่วนหญิงสาวที่นั่งอยู่ทางด้านหลังก็น่าสงสารเหลือเกิน

“ถ้าไม่อยากลงตรงนี้ก็หุบปากซะ กูเป็นผู้หญิงสวยไม่ใช่ผีสักหน่อย จะกลัวอะไรนักหนา”

‘ผีเสื้อสมุทรล่ะสิไม่ว่า’ ประโยคนี้กีกี้คิดในใจ

จากนั้นต้นน้ำก็เคลื่อนรถออกไปตามท้องถนนอีกครั้ง ครั้งนี้กีกี้ไม่พูดแต่เลือกที่จะก้มหน้าพิมพ์ข้อความส่งไปในไลน์ของปิ่นมุกแทน และแล้วเสียงข้อความจากมือถือของคนที่นั่งอยู่ทางด้านหลังก็ดัง

“อะแฮ่ม!” ต้นน้ำกระแอมเสียงดัง พลางส่ายหน้าช้าๆให้กับความพยายามของเพื่อน กีกี้จึงเก็บมือถือเข้ากระเป๋าอย่างเดิม ซึ่งกีกี้ก็ไม่ได้พูดอะไรไม่ดี เขาแค่ให้กำลังใจปิ่นมุกเท่านั้น

หลังจากที่จอดส่งกีกี้ที่บ้าน ต้นน้ำก็ขับรถกลับคอนโดเลย วันนี้ที่แสนจะวุ่นวายและเหนื่อยล้า สุดท้ายก็หมดไปอีกหนึ่งวัน

ต้นน้ำเดินนำปิ่นมุกเข้ามาในห้องของเขา สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ ไม่คิดว่าห้องที่มองจากข้างล่างเป็นเพียงแค่ตึกสูงๆ ด้านในจะกว้างขวางขนาดนี้ เครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน ข้าวของทุกชิ้นถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน แม้แต่ฝุ่นสักนิดก็ไม่มีให้เห็น ทำให้ปิ่นมุกเข้าใจว่าเจ้าของห้องน่าจะเป็นคนรักความสะอาดมาก

“เธอไปพักอยู่ห้องนั้นแล้วกัน ที่นี่จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ชื่อป้าริน ถ้าแกเข้ามาก็ไม่ต้องตกใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปฝากท้อง ส่วนของในตู้เย็นเธอหยิบกินได้ตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจ กินข้าวก่อนมั้ยเดี๋ยวค่อยอาบน้ำ”

“...........”

“ห้ามปฏิเสธนะ เธออ้วกออกไปจนหมด ยังไงก็ต้องกินสักหน่อย” ประโยคนี้ถ้าเป็นคนอื่นพูด คงรู้สึกได้ว่าคนพูดคงกำลังเป็นห่วง แต่สำหรับเขา น่าจะเป็นห่วงลูกของเขาที่อยู่ในท้อง มากกว่าเป็นห่วงเธอ

“ค่ะ” ก่อนหน้านี้เธอกินยาแก้อาเจียนมาแล้ว หวังว่ากินอาหารมื้อนี้เธอจะไม่อาเจียนออกมาอีก

“เธอนั่งกินไปนะ ฉันไม่หิว” พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องส่วนตัวของเขาไป ปล่อยให้เธอนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว แต่กระนั้นก็รู้สึกสบายใจดี หลังจากที่เธอกินข้าวอิ่มแล้ว เธอก็เก็บล้างให้เรียบร้อย ไม่อยากให้เจ้าของบ้านมาว่าเอาได้ จากนั้นเธอจึงเข้าห้องไปอาบน้ำบ้าง

น้ำเย็นๆไหลออกมาจากฝักบัว ชำระล้างร่างกายทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก เธอใช้เวลาอาบน้ำอยู่สักครู่ เสร็จแล้วจึงออกจากห้องน้ำกำลังจะแต่งตัว อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น คงไม่มีใครนอกจากเขา ไม่รู้ว่าเขาจะมาพูดว่าอะไรเธออีก ปิ่นมุกรู้สึกระแวงเขาทุกครั้ง ซึ่งเธอก็รีบเดินไปเปิดประตูให้ ด้วยสภาพเนื้อตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันตัวเอาไว้

“หนูเพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ” เธอกลัวเขาจะหาว่าเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย จึงรีบพูดแก้ต่างให้ตัวเองก่อน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเธอแต่อย่างใด เขาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับขวดโลชั่นในมือ แล้วนั่งลงไปที่ขอบเตียง ทำเอาปิ่นมุกถึงกลับงง

“ยืนบื้ออยู่ได้ นั่งลงสิ” เขาใช้มือตบลงมาบนที่นอน บอกให้เธอนั่งลงใกล้ๆ ทำเอาปิ่นมุกงงมากกว่าเดิม แต่ก็ยอมเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเขา

“ค่ะ” เธอค่อยๆหย่อนก้นนั่งลงไปที่ขอบเตียงตามคำชวนของเขา จากนั้นเขาก็เริ่มกดโลชั่นใส่มือแล้วชโลมลงบนผิวให้เธอ

“คนท้องผิวจะแตกง่าย เธอต้องหัดดูแลตัวเองด้วย คลอดแล้วจะได้หาผัวใหม่ได้ง่ายๆหน่อย”

“หนูทาเองได้ค่ะ” กว่าที่เธอจะอ้าปากพูดได้ เขาก็จัดการชโลมโลชั่นลงไปที่แขนทั้งสองข้างให้เธอจนเสร็จ

“เธอต้องทาทั้งตัว ไม่ใช่ทาแค่แขนกับขา ฉันทาให้น่ะถูกแล้ว หันหลังมา” ด้วยนิสัยส่วนตัวของต้นน้ำ เขาเป็นคนรักสวยรักงามชอบดูแลผิวพรรณให้สะอาดสะอ้านผ่องใสอยู่เสมอ เขาจึงอยากให้เธอดูแลตัวเองเหมือนเขา

“นังชะนีน้อย อย่าบอกนะว่าหล่อนอายฉันน่ะ”

“ปะ...เปล่าค่ะ”

“เปล่าก็ปลดผ้าลงสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้หลังจากพาเธอไปฝากท้องแล้ว ฉันจะไปหาซื้อครีมสำหรับคนท้องให้ เอาอย่างดีเลยกันผิวแตก” ปิ่นมุกยอมปลดผ้าทางด้านหลังลงให้เขาตามคำสั่ง แต่มือเล็กๆของเธอก็ยังคงกำผ้าทางด้านหน้าเอาไว้ไม่ได้ปลดลงทั้งหมด ต้นน้ำจัดการชโลมโลชั่นลงบนแผ่นหลังเรียบเนียนให้เธอ สักครู่เดียวก็เสร็จ

“ขอบคุณนะคะบอส”

“ไม่ต้องขอบคุณ เธออุ้มท้องลูกให้ฉัน ฉันดูแลเธอก็สมควรแล้ว ด้านหลังทาเสร็จแล้ว ส่วนตรงอื่นเธอทาเอาเองก็แล้วกัน ฉันขอตัวไปนอนก่อน” พูดจบเขาก็เดินออกไป หลังจากที่เขาเดินออกไปแล้ว เธอก็หันมาทาโลชั่นต่อ กลิ่นของโลชั่นหอมละมุนมาก เธอแอบคิดในใจว่าโลชั่นขวดนี้ราคาเท่าไหร่กันนะ ถึงได้มีกลิ่นหอมถึงเพียงนี้ จากนั้นก็หาเสื้อผ้าใส่แล้วปิดไฟเข้านอน