บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง!

เวลาสามทุ่ม ดวงจันทร์สว่างไสวลอยสูงอยู่บนฟ้า

ปินเจียงเป็นเมืองใหญ่ที่อยู่ติดทะเล แม้ในเวลากลางคืน บนท้องถนนยังมีคน สัญจรไปมา ผสมผสานเป็นภาพที่ผู้คนที่พลุกพล่าน

แม้ว่าถนนมู่อินจะเป็นเส้นแห่งการค้า แต่ทั้งสองข้างทางส่วนใหญ่เป็นอาคารพาณิชย์สูงระฟ้า นอกจากนี้มีการดูแลควบคุมถนนเส้นนั้นที่ค่อนข้างเคร่ง ที่จึงทำให้ตอนกลางคืนถนนสายนี้ดูเงียบเหงากว่าเดิม นอกจากเหล่าพนักงานที่ทำโอทีแล้ว ก็ไม่เห็นคนที่ไหนมาเดินแถวนี้เลย

แท็กซี่ที่ดูเก่าโทรมเลี้ยวเข้ามาทางเลี้ยวของถนน แล้วขับไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มองหาเป้าหมายของตัวเอง

คนที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับเป็นชายหนุ่มอายุราวๆ22ถึง23ปี เขาสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวและกางเกงยีนที่ใส่จนขาวซีด หน้าตาของเขาดูธรรมดา แต่ดวงตาของเขานั้นเหมือนดั่งดวงดาว ดูเป็นประกายครั้งคราว และเผยแสงสว่างที่ดูเคร่งขรึม แต่ส่วนมากทำให้คนรู้สึกสงบและมีเรื่องราวมากกว่า

เมื่อมาถึงช่วงกลางของถนนมู่อิน หลินฮ่าวจอดแท็กซี่ไว้ข้างทาง จากนั้นเดินลงมาและยืนพิงรถพร้อมจุดบุหรี่ราคา4หยวนหนึ่งซอง และยืนสูบพ่นควันบุหรี่อยู่อย่างนั้น

“ต๊อกแต๊กต๊อกแต๊ก…….”

บุหรี่กำลังจะหมดม้วน เขาก็ได้ยินเสียงส้นสูงดังมาจากไม่ไกล หลินฮ่าวหันกลับไปมองโดยสัญชาตญาณ สาวสวยคนหนึ่งกำลังเดินมาอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงคนนั้นสูงและผอมเพรียว เธอใส่ชุดสูททำงานทำให้เห็นรูปร่างของเธอได้เด่นชัดกว่าเดิม และหน้าอกของเธอดูเหมือนจะทะลุออกมาจากเสื้อผ้า ส่วนเอวนั้นเล็กและดูเพรียวอย่างมาก ขาที่เรียวยาวนั้นสวมใส่ส้นสูงสีดำเดินมาอย่างเร่งรีบแต่เป็นจังหวะ

ดูจากฝีก้าวจะรู้ได้ว่านี่คือหัวหน้างานที่ทำงานอย่างเด็ดขาดและมีพลัง จากบุคลิกที่ดูสวยและเย็นชานั้น อาจคาดเดาได้ว่าเธอเป็นผู้บริหารหญิง

หลินฮ่าว ทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นและเหยียบให้ไฟดับ เขามองผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามา และพูดว่า "คนสวย จะไปไหน?"

"ชุมชนจิ่งเถียน บ้านเลขที่ 28 ขอบคุณค่ะ!"

อวี้หยูเฉินเห็นหลินฮ่าวสูบบุหรี่อยู่นอกรถ และเมื่อเขาเห็นว่าตนเดินเข้ามาใกล้ ก็รีบเหยียบบุหนรี่ให้ดับลง ใบหน้าที่มีสวยและเย็นชาของเธอเผยรอยยิ้มออกมา

รอยยิ้มเรียบง่าย แต่ราวกับดอกไม้หลายร้อยดอกที่เบ่งบานไปพร้อมกัน มันทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้สว่างไสวขึ้นมาทันที

แม้กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ หลินฮ่าวซึ่งเห็นภาพนี้ผ่านกระจกหลัง ก็ตกใจอย่างอดไม่ได้

แต่เขาจิตใจมั่นคง และเขาก็รู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว เขาสตาร์ทรถ และขับไปที่ชุมชนจิ่งเถียน

ชุมชนจิ่งเถียน ซึ่งเป็นชุมชนที่ร่ำรวยของจริงในเมืองปินเจียง ผู้ที่มีค่าตัวน้อยกว่า ร้อยล้าน ไม่มีสิทธิ์ที่จะอาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนี้

“คนขับรถคนนี้ดูผิดปกติไปหน่อยนะ?” อวี้หยูเฉินแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหลินฮ่าว ดูเป็นธรรมชาติไม่กดดันเมื่ออยู่ต่อหน้าตน

ผู้ชายปกติเมื่อเจอเธอมีไม่กี่คนที่จะสามารถนิ่งได้ขนาดนี้

แต่ว่าอวี้หยูเฉินไม่มีอารมณ์ที่จะไปทำความรู้จักตัวหลินฮ่าว เพราะเมื่อเร็วๆนี้ภาระงานของเธอเพิ่มขึ้นอย่างมากเนื่องจากมีงานเปิดการประมูล เธอจึงไม่มีเวลาว่างเลยแม้แต่น้อย

ทันทีที่เธอขึ้นรถ เธอหยิบผลิตแอปเปิลรุ่นล่าสุดออกมาทำงาน และจดจ่อไปกับงานอย่างรวดเร็ว จนเธอไม่ทันได้สังเกตว่า ตลอดระยะทางที่รถกำลังเดินทาง แม้จะเป็นจุดเลี้ยว ตัวรถก็ไม่มีความกระตุกเลยแม้แต่น้อย

สามสิบนาทีต่อมา แท็กซี่มาถึงหน้าประตูชุมชนจิ่งเถียน แต่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดเอาไว้

“คนสวย ขอโทษทีนะครับ เรามาถึงชุมชนจิ่งเถียนแล้ว แต่รปภ. หยุดเอาไว้ คุณต้องคุยกับเขาสักหน่อผมถึงจะสามารถขับเข้าไปได้ครับ”

" นี่ถึงแล้วเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ อวี้หยูเฉิน ก็ละสมาธิจากการทำงานแล้วพยักหน้า เธอเปิดกระจกรถและทักทายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอก จากนั้นหลินฮ่าว จึงได้ขับรถเข้าไปภายในชุมชน จิ่งเถียน

ภายใต้คำบอกทางของอวี้หยูเฉิน หลินฮ่าวขึบรถมาถึงหน้าบ้านเลขที่28 เขาเหลือบมองไปยังวิลล่าอันหรูหราและสูงส่งนั้น จากนั้นก็ละสายตาไป และยิ้มพร้อมบอกว่า "คนสวย ทั้งหมด46หยวนครับ ขอบคุณครับ!"

อวี้หยูเฉินให้เงินหลินฮ่าวไป100หยวน ยิ้มพร้อมกล่าวว่า " ทักษะการขับรถของคุณดีมาก ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาขับดีมากไม่ได้ทำให้ฉันเสียสมาธิ ฉะนั้นไม่ต้องทอนแล้ว ขอบคุณค่ะ...”

“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะครับ!” หลินฮ่าวรับเงิน100หยวนไป และเก็บเข้ากระเป๋า จากนั้นก็โบกมือให้อวี้หยูเฉินแล้วขับรถออกไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อตอนที่เขาขับออกไป เขาเหลือบมองไปยังที่มุมมืดด้านนอกบ้านโดยไม่ได้ตั้งใจ ม่านตาของเขาหดลงเล็กน้อย

เมื่อเห็นรถแท็กซี่ขับเลี้ยวออกไปแล้ว อวี้หยูเฉินยิ้มและส่ายหัว "ผู้ชายคนนี้ ดูพิเศษกว่าชายอื่นเล็กน้อย"

เธอไม่ได้คิดอะไรต่อเพราะงานยุ่งอย่างมาก เธอเดินไปเปิดประตูบ้าน และเตรียมหาอะไรกินแล้วรีบทำงานต่อ

ต๊อกแต๊ะๆ...

แต่ทันทีที่เปิดประตูลานบ้านแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากข้างหลัง ก่อนที่เธอจะรู้ตัวเธอก็ถูกผลักเข้าลานบ้านไป จากนั้นก็มีชายสองคนที่สวมเสื้อดำและปิดหน้าเอาไว้ตามเข้ามาด้วย

“พวกนายเป็นใคร? จะอยากทำอะไร?” อวี้หยูเฉินมองดูทั้งสองคน แม้ว่าสีหน้าของนางจะสงบนิ่งอย่างมาก แต่ภายในใจนั้นหวาดกลัวเล็กน้อย

“หึหึ คืนที่เงียบสนั่นนี้ และเธอก็เป็นคนสวยอีกซะด้วย คิดว่าเราอยากทำอะไรกันล่ะ?” ชายร่างผอมหนึ่งในนั้นพูดออกมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย แววตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายของอวี้หยูเฉิน

“เสี่ยวเยอ ไม่ต้องไปพูดมากกับเธอหรอก รีบๆสนุกกันเถอะ จัดการนางแล้วก็รีบไปกันได้แล้ว” ชายอีกคนเร่งเร้า

“ได้เลย! หนึ่งในสี่สาวงามแห่งเมืองปินเจียง คืนนี้จะถูกพวกฉันทับอยู่ใต้ร่างกายและย่ำยี แค่คิดก็ซะใจมากแล้ว” ชายร่างผอมเดินเข้ามาหาอวี้หยูเฉิน และจะยื่นมือไปจับตัวนาง และเขาไม่ได้จ้องจะจับไปที่อื่น แต่เพ่งเล็งไปที่หน้าอกของอวี้หยูเฉิน

" อ๊าก!"

อวี้หยูเฉินกรีดร้องและถอยกลับไปสองสามก้าว ด้วยความตื่นตระหนก เธอยืนไม่สนิทจึงล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นภาพนี้ ชายร่างผอมบางก็หัวเราะดังลั่นและพุ่งเข้าหาอวี้หยูเฉิน ราวกับเสือที่หิวโหย

"ช่วยฉันด้วย..."

อวี้หยูเฉินไม่สามารถหลบหนีไปได้ เธอกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าที่สวยงามของเธอขาวซีดด้วยความตกใจ และเธอก็หลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง

เธอได้เตรียมใจเอาไว้แล้ว แม้ว่าจะต้องฆ่าตัวตาย เธอก็จะไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำสำเร็จ

และแล้ว หลังจากผ่านไปนาน ชายร่างผอมบางที่กำลังจะจู่โจมเธอก็ยังไม่กระโจนเข้าหาเธอ ซึ่งทำให้เธอสงสัยอย่างมากและลืมตา

เธอเห็นชายหนุ่มที่คาบบุหรี่ราคาถูกยืนอยู่ข้างๆ ชายร่างผอมบาง และจับตัวเขาไว้ด้วยมือเดียว ทำให้คนที่จะจู่โจมเธอนั้นตัวลอยอยู่กลางอากาศ

“เขาเองเหรอ?” อวี้หยูเฉินมองชายคนนั้นด้วยความประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าชายคนนี้จะเป็นคนขับแท็กซี่ที่เพิ่งส่งเธอกลับบ้านเมื่อสักครู่นี้

“พ่อหนุ่ม นายเป็นใคร?” ชายชุดดำอีกคนชี้ไปที่หลินฮ่าว อย่างโกรธเคือง

“ฉันเหรอ? คนขับแท็กซี่ที่เพิ่งมาส่งเธอกลับบ้าน!” หลินฮ่าวพูดอย่างเฉยเมย

“หึ หาเรื่องใส่ตัว!” มีมีดสั้นปรากฏในมือของชายผู้นั้นทันที และเขาแทงมาทางหลินฮ่าว

"ระวัง!"

อวี้หยูเฉินตะโกนด้วยความตกใจ