ep2

เบลล่าวิ่งเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่ม ราเชนทร์ส่ายหน้า...นิสัยเอาแต่ใจตัวเองของเบลล่า มีมาแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เขาเองก็รู้ แต่ที่นั่นคือโอมาน ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของโคดี้ อับบราฮัม บิดาของเธอ ซึ่งเธอจะทำอะไรก็ได้ แต่ที่นี่ เมืองไทย เธอจะมาเที่ยวทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้ ยิ่งคิด ชายหนุ่มก็ยิ่งหนักใจ

นี่เขาลาออกมาแล้ว....ทำไมต้องมาเจอกับลูกสาวอดีตเจ้านายที่ตามมาด้วย...มันทำให้การพักผ่อนของเขา หมดความหมายไปในทันที

“ราเชนทร์อ่ะ...ทำไมทำหน้าเบื่อๆ อย่างนั้นล่ะ”

หญิงสาวเข้ามาเซ้าซี้...เธออุตส่าห์หนีการตามอารักขามาเที่ยวที่น่าน ก็เพราะอยากเจอกับเขา แต่ดูเขาทำซิ

“ผมจะให้ลุงมีไปส่งคุณที่โรงแรม แล้วจะโทร.ให้ท่านส่งคนมาดูแลคุณ”

เบลล่าหน้าง้ำ แววตาถือดีปรากฏขึ้นแวบหนึ่ง แล้วยอมทำตามคำสั่งของชายหนุ่ม โดยเดินไปขึ้นรถของลุงใจดีที่ชื่อ ลุงมี ไม่ต้องบอกเธอก็รู้ว่า ลุงคนนี้ย่อมรู้จักเขาเป็นอย่างดี

ระหว่างอยู่ในรถเบลล่าสอบถามลุงมีจนได้ว่า ราเชนทร์มาทำอะไรที่น่าน

“เจ้าเชนทร์มันมาทำบุญให้แม่มันน่ะครับ...เสียไปหลายปีแล้ว อัฐิอยู่ที่วัดบนบ่อเกลือโน่น”

“บ่อเกลือ...ที่ไหนคะลุง”

“อำเภอบนเขาโน่นแหละอีหนู บ้านเกิดของแม่เจ้าเชนทร์มัน”

“แล้วลุงรู้จักเชนทร์เขาได้ยังไงคะ”

“ลุงเป็นพี่ชายของแม่เจ้าเชนทร์ เจ้าเชนทร์มันก็คือหลานของลุงนี่ล่ะ”

จุดไต้ตำตอแท้ๆ มิน่าเล่า..เขาถึงเข้ามาทันเวลาพอดีตอนที่เธอมีปัญหา ถ้าอย่างนั้น...เธอจะขึ้นไปบ่อเกลือ ไปตามป่วนเขาถึงที่นั่นเลยดีกว่า...

“ลุงคะ...บ่อเกลือนี่ไปยังไงคะ”

“มีรถประจำทางอยู่ แต่ต้องไปต่อรถที่ท่าวังผา ปัว หรือทางเชียงกลาง โน่นล่ะ”

“แล้วถ้าฉันจะจ้างลุงไปละคะ”

“ลุงไปไม่ได้หรอกหนู ตอนนี้ลุงต้องดูแลหลานๆ ของลุงในเมือง แม่มันมาทิ้งเอาไว้ให้เลี้ยงกับป้าสองคน ทำไมไม่ติดรถเจ้าเชนมันไปเลยล่ะ รู้จักกันอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

ลุงมีหันมาถามเอาดื้อๆ... เขาพอรู้อะไรบ้างจากการที่สองคนคุยกัน ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นลูกสาวเจ้านาย คงหนีเที่ยวตามประสาลูกคนรวย

รถของลุงขับมาได้ชั่วครู่ก็จอดส่งหญิงสาวที่ด้านหน้าโรงแรมภูคา โรงแรมเก่าแก่ของจังหวัดน่าน ซึ่งถูกปรับแต่งใหม่จนโกหรู แต่ก็ยังคงเค้าโครงเดิมไว้อย่างสวยงาม

เบลล่า เดินเข้าไปภายในโรงแรม โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งจับตามองอยู่ จนเมื่อเธอขึ้นไปยังห้องพักแล้ว ชายหนุ่มคนนั้นก็ยังคงอยู่ที่เดิม...

******

“ท่านครับ ราเชนทร์ ส่งข่าวมาบอกว่า คุณหนูเบลล่า อยู่ที่เมืองไทยครับ”

“โอ๊ย..ตายแล้วลูกแม่...ทำไมทำถึงอย่างนี้”

“ก็เพราะมันไม่รักดียังไงล่ะ หนีเที่ยวจนเคยตัว ถ้าถูกจับขึ้นมา ผมจะไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น”

“โถ...โคดี้คะ ให้อภัยลูกเถอะค่ะ เบลล่าคงอยากเปิดหูเปิดตาบ้างนะคะ”

“แล้วผมเคยขังเขาไว้ที่ไหนกัน อยากไปไหนก็ให้ไป”

โคดี้ อับบราฮัม เศรษฐีนักธุรกิจชาวโอมาน สบถในลำคอ ก่อนจะโบกมือให้บอดี้การ์ดออกไปจากห้อง เท่านี้ก็รู้แล้วว่า พวกเขาจะต้องทำอย่างไรในการตามตัวลูกสาวหัวดื้อกลับมา

“ท่านคะ....ลูกคงอยากมีอิสระเหมือนคนอื่นๆ”

“กันยา คุณก็รู้ว่าธุรกิจเรากำลังถูกจับตามองจากกลุ่มคนที่ไม่หวังดี ช่วงนี้จะปล่อยให้ลูกเดินตลาดเล่นลำพัง มันไม่ได้หรอก ถ้าทางการกวาดล้างพวกนั้นได้แล้ว ผมถึงจะวางใจ เพราะอย่างนั้น ผมถึงต้องส่งคนไปเป็นบอดี้การ์ดให้ลูก ไม่อย่างนั้นลูกคงไม่มีชีวิตรอดจนถึงวันนี้”

“แต่ที่เมืองไทย...ลูกน่าจะปลอดภัยนะคะคุณ”

“คุณก็รู้ผมไม่ไว้ใจ ไอ้ราเชนทร์นั่น”

******

โคดี้ อับบราฮมนิ่งคิด..... ราเชนทร์บอดี้การ์ดฝีมือดีของเขา ซึ่งกันยารับเข้ามาทำงานเมื่อหลายปีก่อน เพราะเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ซึ่งครึ่งหนึ่งของเขาเป็นคนเชื้อชาติเดียวกับเธอ ทำให้กันยา สนิทสนมกับบอดี้การ์ดคนดังกล่าวมาก แต่นั่นก็ทำให้ลูกสาวของเขาสนิทสนมไปด้วย ราเชนทร์ เป็นคนหนุ่มฝีมือดี เขาเองก็พอใจในฝีมือและการวางตัวของหนุ่มคนนี้