บอดี้การ์ดที่รัก

สาวน้อยร่างปราดเปรียวสวมหมวกปีกกว้างเดินลัดเลาะไปตามฝูงชนที่ขวักไขว่อยู่ในท่าอากาศยานในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่ง เธอคว้ากระเป๋าใบย่อมจากสายพานลำเลียงกระเป๋าออกมาด้วยท่าทางมุ่งมั่น เสียงลากกระเป๋าแกรกกรากไปกับพื้นจนไปหยุดอยู่ที่บริเวณด้านหน้าของท่าอากาศยาน แล้วสอดส่ายสายตาหารถแท็กซี่เพื่อเรียกเข้าตัวเมือง

“จะไปไหนครับ” เสียงถามอย่างสุภาพของผู้ชายร่างผอมเกร็ง สูงวัย เข้ามาถามด้วยความนอบน้อม

“โรงแรมในตัวเมืองจ้ะ”

“โรงแรมอะไรละครับน้องสาว ในตัวเมืองมีตั้งหลายโรงแรม” เสียงชายหนุ่มอีกคนแทรกเข้ามา เธอหันหน้าไปมอง แล้วถอยออกมาเล็กน้อย เพราะชายหนุ่มที่มาใหม่คนนี้ ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจนัก

“เอ่อ....โรงแรมภูคา..”

หญิงสาวตอบไปในทันที แล้วก็รู้สึกตัวว่า ไม่ควรบอกชื่อโรงแรมให้กับชายแปลกหน้าคนนี้ เพราะดูท่าทางเขาจะไม่ใช่คนขับรถรับจ้าง

“ลุงคะ....พาหนูไปส่งที่โรงแรมหน่อยนะคะ”

หญิงสาวหันหาตัวช่วย เพราะที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเธอ

“ได้ครับเชิญทางนี้”

ลุงยิ้มรับแล้วเดินนำไปที่รถ ทว่าชายหนุ่มอีกคนกลับฉวยกระเป๋าของเธอเอาไว้ ก่อนจะลากไปอีกทาง

“นั่นจะเอากระเป๋าฉันไปไหน เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”

หญิงสาววิ่งตามท่าทีร้อนใจ เพราะไม่คิดว่าจะถูกชิงกระเป๋าซึ่งๆ หน้า

“ไปรถผมดีกว่า...จะพาไปถึงห้องเลย”

“ไม่นะ...ลุง..ลุงช่วยหนูด้วย”

เธอหันไปหาคนช่วย ลุงใจดีรีบวิ่งเข้าไปกระชากกระเป๋าของเธอกลับมา แต่ทว่าเจ้าหนุ่มคนนั้นกลับสะบัดหลังมือใส่จนล้มลง

“ต๊ายแล้วลุง ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย”

เสียงร้องของหญิงสาวทำให้หลายคนเข้ามารุมดูด้วยความตกใจ หลายคนขยับจะเข้ามาช่วย แต่ก็ต้องถอยออกห่างเมื่อได้ยินคำตอบ

“เรื่องของผัวเมีย อย่าเข้ามายุ่ง”

หญิงสาวผวาเข้าไปหาลุงที่ล้มอยู่ แต่ถูกฉุดกระชากจากชายหนุ่มแปลกหน้า เธอดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากมัน ตอนนี้กระเป๋าที่มันลากไปนั้นเธอไม่สนใจแล้ว เพราะความกลัวตอนนี้ เธอเกรงว่ามันจะทำร้ายเธออีก

“โอ๊ย..ช่วยด้วย มันไม่ใช่ผัวเมีย ผู้หญิงคนนี้เขาเพิ่งเดินทางมาถึง”

ลุงใจดีพยายามพยุงร่างกายขึ้นยืน พร้อมตะโกนบอกคนแถวนั้น ทำให้เจ้าหนุ่มแปลกหน้าชะงัก มันปล่อยกระเป๋าลากของหญิงสาว แล้วตรงเข้าหาลุงใจดีทันที

“ซ่านักเหรอมึง”

มันง้างกำปั้นขึ้น ตั้งใจที่จะชกเข้าไปที่ใบหน้าของลุงใจดี ทว่ายังไม่ทันที่หมัดแรกจะถึงตัวลุง ก็มีมือหนึ่งเข้ามาคว้าเอาไว้

“ใจเย็นก่อน ไอ้หนู”

“มึงเป็นใคร”

ชายสวมแว่นดำ รูปร่างสูงใหญ่ แต่งกายง่ายๆ ด้วยเสื้อยืด กางเกงยีนส์ แต่ดูเท่ เพราะร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เหมือนคนที่ถูกฝึกการต่อสู้มาตลอดชีวิต

“ราเชนทร์...นั่นคุณจริงๆ ด้วย”

หญิงสาวร้องอย่างดีใจ พลางวิ่งเข้ามาหา ชายหนุ่มมองหญิงสาวนิ่งๆ ไม่ยิ้ม และไม่ทักทายตอบ แต่มือที่คว้าแขนของเจ้าหนุ่มแปลกหน้านั้นบิดเร็วจนท้ายที่สุด เขาก็ดันร่างของนักเลงสนามบินเข้ากับผนัง ก่อนที่ รปภ.ของทางสนามบินจะตรงเข้ามาจัดการ

“ราเชนทร์ ในที่สุดฉันก็เจอคุณ”

หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอชายหนุ่ม เธอลากกระเป๋าเข้ามาหาเขา แล้ววางไว้ตรงหน้า ชายหนุ่ม ผู้ชื่อ ราเชนทร์ ถอดแว่นตาออก เผยให้เห็นสายตาคมกริบที่มองหญิงสาวอย่างตำหนิ

“คุณไม่ควรจะเดินทางมาที่นี่คนเดียว”

“ก็คุณไม่ยอมพาฉันมาเที่ยวนี่นา”

เสียงของเธอกระเง้ากระงอด ราเชนทร์มองหญิงสาวนิ่งๆ แล้วลากกระเป๋าเธอไปขึ้นรถของลุงใจดีคนนั้น

“ลุงมี นี่คุณเบลล่า ลูกสาวอดีตเจ้านายผม ลุงพาเขาไปส่งที่โรงแรมภูคาด้วย”

“เดี๋ยวๆ ฉันไม่ไปโรงแรมแล้ว ฉันจะไปกับคุณ”

เบลล่าประท้วงทันที เธอเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มไว้ สายตามองอย่างงอนง้อ ชายหนุ่มปลดมือของเธอออกจากแขน แล้วขยับตัวถอยออกมาหนึ่งก้าว

“คุณไม่ควรใกล้ชิดกับผมอีก และไม่ควรเดินทางมาที่นี่เพียงลำพัง ผมจะรายงานให้ท่านทราบ”

“ไม่นะราเชนทร์!” เบลล่าสวนทันควัน “ถ้าคุณทำอย่างนั้น ฉันจะหนีไปไม่ให้คุณเห็นหน้าอีก”

ราเชนทร์ มองหญิงสาวนิ่งๆ ภายใต้รอบแว่นตาดำที่เขาสวม สายตาที่ทอดมองมามีแววหนักใจที่หญิงสาวไม่รู้

“นั่นก็เรื่องของคุณ เพราะคุณกับผมไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” เขาขยับจะเดินหนี

“ไม่! ฉันไม่กลับ”