EP01

1 เดือนต่อมา...

ในขณะที่มุกดากำลังจมอยู่กับห้วงความทุกข์ของตนเองเสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นเป็นบทสนทนากับอีกคน ในระยะเวลาราวหนึ่งเดือนเธอแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ การติดต่อกลับไปหาภาคินครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายและเธอก็ไม่คิดว่าตนเองจะได้รับการช่วยเหลือแล้ว เพราะมันนานเเสนนานเหลือเกินที่อยู่บนเรือลำนี้ ไม่รู้ว่าตนเองถูกส่งข้ามนํ้าข้ามทะเลไปที่ไหน

"เป็นไงบ้าง"

"ยังหลับอยู่"

"อีกห้านาทีถึงท่าเรือจับตัวมันไปรวมกับคนอื่น"

"เดี๋ยวกูจัดการเอง" ตกลงกันเสร็จสับอีกคนก็เดินห่างออกไปเหลือเพียงชายอีกคนที่เดินเข้ามาจับตัวมุกดาแก้มัดและใส่เป็นกุญแจมือแทน ก่อนจะพาตัวไปยังห้องรวมที่หญิงสาววัยแรกแย้มหลายคนและหลายเชื้อชาติกำลังรวมตัวกันอยู่ มุกดาที่แสร้งหลับร่างกายถูกทุ่มลงบนพื้นกองรวมกับคนอื่นๆ

"เตรียมตัวซะ อีกห้านาทีเรือจะจอด" นั้นเป็นเสียงสุดท้ายที่มุกดาได้ยินแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไป พอรู้สึกปลอดภัยก็เปิดเปลือกตาขึ้นแล้วกวาดมองทั่วบริเวณรอบ

หญิงสาวราวนับร้อยคนที่ถูกล็อกด้วยกุญแจมือรวมตัวกันอยู่อย่างแออัด บางคนก็ร้องไห้ บางคนก็มีสีหน้าโศกเศร้าไม่ต่างจากเธอ เด็กสาวพยายามตั้งสติแล้วเดินออกไปส่องยังช่องลมเพื่อจะดูภายนอก เธอได้แต่ภาวนาให้ภาคินรู้เรื่องและหาทางช่วยตนเองทัน

"เธอรู้มั้ยว่าเราจะถูกส่งตัวไปที่ไหน" และในจู่ๆเสียงของใครคนหนึ่งก็ถามขึ้นมา

"ฉันก็ไม่รู้" มุกดาหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆคนเองแล้วตอบออกไป

"เรา หนีกันมั้ย"

"หนี ไปไหนหรอ"

"ไปไหนก็ได้ที่ดีกว่าการถูกจับมาขาย ฉันกลัว" สองสาวกระซิบคุยกันเบาๆจนกระทั่งเรือเริ่มเข้ามาจอดเทียบท่า มุกดายังไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ดวงตากลมโตมองออกไปบริเวณประตูที่กำลังถูกเปิดเอง และในเสี้ยววินาทีต่อมานั้นเองเสียงคนกรีดร้องก็ดังขึ้นทุกคนต่างแตกตื่น เสียงปืนดังรัวสองสามนัดและตามมาด้วยเสียงตะโกน อยู่ไม่ห่างจากเธอคือศพของหญิงสาวที่ถูกยิงสามราย มีเลือดสีแดงสดกองอยู่ตรงนั้น

"อย่าคิดจะหนี ถ้าไม่อยากตายเหมือนสามศพนี่"

"…" พอได้ยินเสียงตะโกนบอก ทุกคนก็ต่างเงียบและพยายามกลั้นเสียงสะอื้นจากความหวาดกลัวไม่ให้เล็ดลอดออกมา

"ฉันว่าเราคงหนีตอนนี้ไม่ได้แล้ว ทำตามความต้องการของพวกมันไปก่อนนะ"

"อ๊ะ!" มุกดากระซิบบอกได้ไม่ทันใดร่างของหญิงสาวข้างกายเธอก็ถูกกระชากให้ลุกขึ้นแล้วโดนลากออกไปจากเรือ ตามด้วยร่างเธอที่ถูกลากตามไปติดๆ

พอได้เดินออกมาข้างนอกสิ่งแรกที่กระทบสายตาคือแสงแดดจ้า มองไปบริเวณรอบก็เห็นตัวหนังสือประเทศไทยทำให้มุกดารู้ว่าที่นี้คือที่ไหน และมันก็ทำให้เธอเหมือนจะมีความหวังขึ้นมามากกว่าเดิมเล็กน้อยเพราะที่นี้คือที่ที่ภาคินอยู่

"ขึ้นรถ!" ในขณะที่เธอกำลังยืนมีความหวังลมๆแล้งๆอยู่ก็ถูกลากขึ้นไปรถบรรทุกที่มีตู้คอนเทนเนอร์อยู่ข้างหลัง ซึ่งแต่ละคันก็ถูกแบ่งจำนวนไปให้เท่าเทียมกัน พอขึ้นมาบนรถสายตาก็ได้แต่มองแสงที่ถูกปิดลงอีกครั้งราวกับความหวังของเธอที่ดับลงอีกครั้ง

นั่งรถต่อมาได้หลายชั่วโมงก็ถึงจุดมุ่งหมายหญิงสาวหลายคนถูกจับตัวลงประจำจุดขายบริการต่างๆทั้งสถานเริงรมย์ ที่ขายบริการโดยเฉพาะ หรือแม้กระทั่งตามตรอกซอย สลัม ส่วนมุกดาเธอถูกจับตัวมายังเเหล่งขายบริการในจังหวัดจังหวัดหนึ่งที่ชาวต่างชาตินิยมมาซื้อบริการหญิงสาวเป็นจำนวนมาก

"สินค้าล็อตนี้คุณภาพดีนะ" แม่เล้าผู้จัดการแหล่งขายบริการของที่นี้พูดขึ้น ในขณะที่ส่งหญิงสาวราวสิบคนลงที่นี้ซึ่งเธอก็เป็นคนคัดเลือกเองเป็นอย่างดี แต่ละคนที่ถูกเลือกหน้าตา หุ่น ก็ผ่านตาการสำรวจของเธอมาหมดแล้ว

"ไว้สินค้าล็อตใหม่เข้าจะมาลงที่นี้เป็นที่แรกอีกแล้วกันนะ"

"ยินดีค่ะ เงินในเซฟเชิญเช็คดูได้" แม่เล้าพูดแล้วเลขาเธอก็วางกระเป๋าที่จำนวนเงินหลายล้านลงบนโต๊ะภายในห้องรับแขก แล้วคนฝั่งนั้นก็เช็คดู พอจำนวนเงินครบก็พยักหน้าให้กัน

"ยอดเงินครบ งั้นผมต้องขอตัวก่อนแล้ว ไว้เจอกันใหม่โอกาสหน้าครับ"

"เดี๋ยวให้คนไปส่งค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ" เธอลุกขึ้นแล้วจับมือลากับนายหน้าของอีกฝั่ง ก่อนจะให้บอดี้การ์ดของตนเองเดินไปส่ง

พอจัดการเรื่องเงินเสร็จก็เดินกลับมาเช็คสินค้าของตนเอง หญิงสาวราวสิบคนยืนตัวสั่นและก้มหน้าหลบต่อสายตาดุของเธอ

"จับพวกมันไปแปลงโฉมใหม่ และให้อยู่ประจำห้องจัดการถ่ายรูปเพื่อให้ลูกค้าชมให้สวยที่สุดด้วย" แม่เล้าสั่งลูกน้องของตนเองแล้วก็หยุดเดิน ก่อนจะพูดกรอกหูหญิงสาวทั้งสิบคน "ส่วนพวกเธอที่เหลือพรุ่งนี้ก็เตรียมร่างกายให้พร้อมสำหรับการทำงานซะ ไม่อย่างงั้นบทลงโทษสำหรับคนที่รับแขกไม่ดีจะสาหัส หรือถ้าใครคิดหนีละก็ฉันจะจัดการด้วยวิธีของฉันเอง"

แม่เล้าพูดทิ้งท้ายเอาไว้แล้วเธอก็เดินหายไปในห้องพักของตนเอง ปล่อยให้หน้าที่ที่ต้องจัดการกับพวกเธอเป็นหน้าที่ของลูกน้อง

…

วันต่อมา…

ฟ้ามืดของอีกวันสถานที่ให้บริการก็เริ่มเปิด หญิงสาวของที่ขายบริการแห่งนี้ถูกจับแต่งตัวสะสวย นุ้งน้อยห่มน้อยและรอปฏิบัติหน้าที่ของตนเอง

"คุณนิดครับ วันนี้มีแขกระดับวีวีไอพีมาครับ" ในขณะที่แม่เล้าหรือคุณนิดที่ทุกคนเรียกกำลังนั่งอยู่ห้องทำงานส่วนตัว คนของเธอก็เดินเข้ามาบอก

"ใคร"

"คุณเอ็มเจ ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของมหาเศรษฐีของซาอุดีอาระเบียครับ" เพียงได้ยินชื่อของคนคนนั้นรอยยิ้มพึงพอใจก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของนิด

"ต้อนรับแขกให้ดี ฉันจะรีบออกไป"

"ครับคุณนิด" ได้รับคำสั่งเสร็จก็เดินออกไป และไม่นานนิดก็เดินออกมาต้อนรับเขาด้วยท่าทางอ่อนน้อมเพราะใครต่างก็รู้ว่าเบื้องหลังชุดนักศึกษาขาวสะอาดของเขามันโชกโชนไปด้วยเลือดขนาดไหน

"สวัสดีค่ะคุณเอ็มเจ"

"สวัสดีครับ"

"ยินดีต้อนรับมาแหล่งบริการของเรานะคะ สนใจน้องคนไหนเป็นพิเศษไหมคะ"

"คนนี้ครับ" ไม่รอนานเอ็มเจที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆก็เอ่ยขึ้น เขาถือมวลบุหรี่สูบ มืออีกข้างล้วงรูปหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋ากางเกงวางไว้บนโต๊ะ ซึ่งมันเป็นรูปของมุกดา นิดมองแล้วคลี่ยิ้มออกมา

"น้องชื่อมุกดาค่ะ จะดูตัวก่อนไหมคะ หรือจะเข้าไปหาน้องในห้องเลย"

"ดูตัวก่อนดีกว่าครับ"

"รอสักครู่นะคะ"

"…" เอ็มเจไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแล้วนิดก็หันไปบอกลูกน้องให้พามุกดาออกมาเจอตัวเอ็มเจ

เวลาผ่านไปราวห้านาทีมุกดาก็ถูกพาตัวออกมาเพื่อให้เอ็มเจตรวจดูสินค้าก่อนซื้อบริการ ซึ่งภายในห้องรับลูกค้าก็ถูกตกแต่งแนวละตินอเมริกา มีผ้าตกแต่งลงมาตามข้างทางเดิน ทำให้การเดินมาเห็นเป็นเพียงภาพเลือนลางเสียก่อน

มุกดาอยู่ในชุดรัดรูป ข้างบนเป็นเสื้อสายเดี่ยวสีนํ้าตาลตกแต่งด้วยลูกไม้สวยงามท่อนล่างเป็นกางเกงสีเดียวกันคลุมด้วยผ้าขาวบางๆอวดให้เห็นเรียวขาขาวโผล่ออกมายั่วยวนสายตา เนื้อตัวของเธอขาวผ่องไร้ที่ติ ใบหน้าราวกับตุ๊กตา ดวงตากลมโตของเธอนั้นเป็นเอกลักษณ์น่ามองกว่าใคร

เอ็มเจที่ไม่ได้สนใจนักมองเธอผ่านควันบุหรี่ที่กำลังลอยคละคลุ้งอยู่ตรงหน้าตนเอง จนควันเริ่มจางหายภาพของเธอก็ชัดขึ้นมาตรงหน้า พอสบตากับเธอเข้าพลันคอก็เริ่มแห้งขึ้นมาโดยปริยายจนต้องกลืนนํ้าลายผ่านคอ…