Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 5 ถ้าไม่สั่ง ก็ห้ามตาย! (NC)
“องค์หญิง…. ฮือ… แต่ไม่ว่าท่านจะเป็นใคร ข้าก็จะติดตามท่านตลอดไปเพคะ”
“ข้าเหนื่อยเหลือเกิน อยากนอนและไม่ต้องตื่นมาพบกับความทรมานเหล่านี้อีก”
“องค์หญิง ข้าจะรีบเช็ดตัวให้ท่านนะเพคะ”
เสียงสะอื้นของสาวใช้ยังคงดังให้ได้ยินเป็นพัก ๆ จนเงียบไป ท่านอ๋องที่ยืนพิงอยู่ข้างรถม้าก็ตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกนางคุยกัน แต่เรื่องนั้นก็มิได้เกี่ยวอะไรกับเขา
“ฟ่านปิงเยว่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”
สองวันถัดมา
เมื่อมี “อี้ฝู” สาวใช้ข้างกายมาอยู่ด้วย ปิงเยว่ก็ยอมที่จะกินข้าวและดื่มยาที่หมอประจำกองทัพต้มมาให้ นางยอมเดินทางมาที่เฉินโจวพร้อมกับเขาแต่โดยดี
“สีหน้าดูดีขึ้นมากเลยนี่”
นางยังไม่พูดอะไรกับเขาทั้งสิ้น ท่านอ๋องหมั่นไส้กับท่าทางนี้ของนางมาก ก่อนจะเข้าเมืองฉินโจวจึงนึกอยากจะสั่งสอนนางสักหน่อย เพราะเขารู้มาว่านางหายดีแล้ว หลังจากมีสาวใช้ข้างกายกลับไปอยู่ด้วย
“ลงมานี่”
“ข้าไม่ไป”
“เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก”
“ท่านจะพาข้าไปไหน”
“มีแรงพูดแล้วนี่ หึ”
“ข้า…”
“ไม่มีสิทธิ์ถาม ตามมา”
เขาจับมือนางพาเดินลงจากรถม้า และบอกให้ทุกคนอยู่ที่นี่และไม่ต้องตามมา เขารู้จักที่นี่เป็นอย่างดี และตอนนี้ก็เป็นตอนเย็นซึ่งพระอาทิตย์ก็เริ่มคล้อยลงมาแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นลำธารที่ร้างผู้คนตรงหน้า ปิงเยว่ก็แปลกใจเล็กน้อย
“ถอดออกสิ”
“คนสารเลว!”
“ข้าพาเจ้ามาอาบน้ำ นี่ก็สองวันแล้วที่อุดอู้อยู่แต่ในรถม้า รีบ ๆ เข้าเถิด ข้าไม่มีเวลามากนักหรอกนะ”
“เหตุใดไม่ให้อี้ฝูมา”
“เจ้าจะอาบหรือไม่อาบ นางมีหน้าที่แค่เช็ดตัวให้ แต่ไม่ได้อนุญาตให้อาบน้ำให้เจ้า”
“ข้าเกลียดท่าน”
“คิดว่าข้าชอบเจ้างั้นหรือ นี่องค์หญิงอย่าคิดทำตัวสูงส่งต่อหน้าข้าจะดีกว่า ดีไม่ดี…ฟ่านปิงเยว่! นั่นเจ้าจะทำอะไร!”
เขาพลาดไปอีกแล้ว นางวิ่งลงไปในลำธารอย่างรวดเร็วและเริ่มจมลงไปต่อหน้า เขาน่าจะเอะใจมากกว่านี้ วันหลังคงต้องผูกนางมัดกับตัวจะได้ไม่คิดฆ่าตัวตายเช่นนี้อยู่บ่อย ๆ
“ฟ่านปิงเยว่…ปิงเยว่!”
เขาดำผุด ดำว่ายอยู่สักพักก็เจอนางและรีบดึงขึ้นมา นางเริ่มทุบตีเขาอีกครั้ง ทั้งตัวเปียกไปหมด จนท่านอ๋องต้องพานางขึ้นมาที่ริมฝั่ง
“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าหากข้าไม่สั่ง เจ้าก็ตายไม่ได้”
“ข้าเกลียดท่าน”
“ดี! เกลียดให้ได้ตลอดเล่า ตอนนี้ข้าไม่อยากรอเจ้าอาบน้ำแล้ว”
“ออกไปนะ ปล่อยข้านะคนสารเลว อ๊ะ!”
นางไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขาเสียด้วยซ้ำ หลายคนเรียกเขาว่าท่านอ๋องและองค์ชายเจ็ด ซึ่งนางก็ไม่เคยรู้ว่านามที่เลื่องชื่อของเขาคืออะไร แค่เคยได้ยินเสด็จพ่อกับแม่ทัพอู๋คุยกันถึงเรื่องของเขาบางครั้งเท่านั้น
“ปล่อย อ๊ะ ท่านอย่านะ!”
เสื้อผ้าของนางถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว ไม่นานท่านอ๋องก็จับนางมาวางที่พุ่มหญ้าข้าง ๆ เขานึกเอาไว้อยู่แล้วว่านางจะทำเช่นนี้ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะลงมือรวดเร็วแบบนั้น เขาจะสั่งสอนนางให้รู้ว่า ผู้ใดกันแน่นคือเจ้าชีวิตของนางในตอนนี้
“อ๊าา ปล่อย อื้อ…”
แต่เขารุกเร้านางไม่หยุด นิ้วและลิ้นของเขาราวกับมีชีวิต เพียงแค่เริ่มต้นก็ทำให้นางละลายอยู่ในอ้อมกอด ไม่นานก็เริ่มคล้อยตาม สุดท้ายก็ต้องยอมให้เขารังแกอีกครั้ง
แฮก แฮ่ก…
ปัก ปัก ปัก
“อ๊าา พอได้แล้ว พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว อ๊าาา”
“ช่างสิ ใครสนใจเรื่องเหล่านั้นกัน ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มพักแล้ว เจ้าไม่อยากพักบ้างหรือ”
“อื้อ…อื้อ แฮ่ก”
นางก็อยากพัก แต่เขาจะให้พักหรือในเมื่อกายล่างยังประสาน และตอกเข้าออกไม่หยุดอยู่เช่นนี้ แม้ว่าจะเหนื่อยแต่ปิงเยว่ก็ไม่ได้บ่นแต่อย่างใด
“หันหลังไป”
“อ๊าา!!”
ความจุกครั้งนี้ราวกับต้องการลงโทษนาง แท่งร้อนที่กดแช่เอาไว้และเริ่มกระแทกถี่ขึ้นมา ราวกับโกรธที่สองวันที่ผ่านมานางเมินเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“อื้อ…อยะ อย่าจับนะ อ๊าาา!!”
แน่นอนว่าเขาจะต้องลงโทษนางอย่างสาสม เพียงเท่านี้ไม่พอสำหรับเขา เฮ่อเหรินเซียวไม่เคยกระหายสตรีคนใดมากเท่านางมาก่อน ไม่คิดมาก่อนเลยว่าฟ่านปิงเยว่ จะสามารถทำให้เขาอยากทำเรื่องเช่นนี้ตลอดเวลา และไม่สนใจว่าที่นี่คือป่ารกร้างข้างลำธารเสียด้วยซ้ำ
“อ๊าา ท่านอ๋อง…”
“ครางให้ดังกว่านี้แล้วข้าจะละเว้นเจ้า… ลดลงอีกหนึ่งรอบ”
“ไม่นะ ข้าทนไม่ไหวแล้ว อย่ากด อ๊าา!!”
น้ำใส ๆ พุ่งออกมาจากร่องรัก แต่ก็ผสมกับน้ำรักของเขาซึ่งมีสีขุ่นที่พุ่งล้นออกมาพร้อม ๆ กัน ทั้งคู่อยู่ตรงนี้นานแล้ว แม้ว่าจะไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด
“เอนตัวลงมา ได้ยินที่ข้าสั่งหรือไม่ปิงเยว่”
“อื้อ…เฮือก!!”
เขาสั่งให้นางเอนตัวลงมาเพื่อที่จะได้กระแทกสวนกลับขึ้นไป ร่างบางเผลอคว้ารอบคอเขาเอาไว้และกรีดร้องด้วยความเสียว ไม่ว่าท่าใดท่านอ๋องก็เหมือนจะเชี่ยวชาญไปเสียทุกท่วงท่า จนนางเริ่มคล้อยตาม
“ไม่ไหวแล้วเพคะ ได้โปรด…อ๊าาา”
“ข้ารู้ว่าเจ้ามันยั่วเก่งเพียงใด อาาา”
ร่างกายของเขาก็แทบจะหมดพลัง เมื่อน้ำกามถูกปลดปล่อยไปแทบหมดตัว เขาไม่เคยนอนกับสตรีคนใดนานเท่านี้มาก่อน และยังไม่เคยต้องการสตรีคนใดซ้ำ ๆ แบบนี้
หลังจากที่สูญเสียคนรัก ซึ่งฮ่องเต้ส่งนางไปที่ต้านชิงในฐานะท่านหญิง เพื่ออภิเษกกับองค์ชายต่างแคว้นผู้นั้น เขาก็ใช้ชีวิตเสเพลมาโดยตลอด จนกระทั่งทราบข่าวการตายของนาง ความแค้นทั้งหมดจึงถูกแผดเผาด้วยไฟสงครามที่โหดร้ายของทั้งสองแคว้นในเวลาต่อจากนั้น
ที่พักเชิงเขา
เมื่อท่านอ๋องอุ้มร่างขององค์หญิงกลับมา อี้ฝูก็รีบวิ่งเข้าไปทันที พวกเขาพักที่โรงพักม้าบนเชิงเขา แต่เมื่อนางวิ่งมาท่านอ๋องก็รีบทำปากให้นางเงียบเสียงลง
“องค์หญิง…”
“นางไม่ได้เป็นอะไร แค่อาบน้ำเสร็จแล้วหลับไป ข้าจะพานางไปนอนที่ห้องพัก”
“เพคะ”
เมื่อท่านอ๋องพาฟ่านปิงเยว่เข้าไปในห้องพักชั้นสอง ทั้งสองก็ไม่ได้กลับลงมาอีก
“เจ้าไม่ต้องไปมองหรอกอี้ฝู”
“แต่ว่าองค์หญิงยังมิได้เสวยสิ่งใดเลย”
“เจ้าคิดว่าท่านอ๋องจะสนพระทัยหรือ”
“แต่พระองค์คงจะไม่พระทัยร้ายถึงเพียงนั้นกระมัง องค์หญิงพึ่งจะหายไข้เองนะ”
“ที่ข้าบอกว่าอย่าห่วงน่ะ เพราะว่าคนของข้ายกอาหารไปให้ทั้งสองพระองค์แล้วต่างหากเล่า”
“แล้วเหตุใดท่านพึ่งจะพูดออกมาเล่า!”
“อ้าว แล้วนี่ข้าพูดอะไรผิดละนี่”
อี้ฝูแผดเสียงใส่มู่ไป๋ที่พึ่งพูดออกมา นางเดินกลับไปรวมกับสาวใช้ที่เหลือ พวกเขาได้แต่ขำกับท่าทางนั้นของนาง
“นี่มู่ไป๋ เจ้าแน่ใจนะว่า ท่านอ๋องเห็นองค์หญิงผู้นั้นเป็นแค่เครื่องบรรณาการแพ้ศึกน่ะ”
มู่ไป๋เองก็ไร้ความเห็น ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่เคยเห็นท่านอ๋องจะสนใจสตรีคนใดเท่านี้มาก่อน แม้จะบอกว่านางเป็นองค์หญิง แต่วิธีปฏิบัติก็แตกต่างกับสตรีที่ผ่านโดยสิ้นเชิง
“ข้าเองก็ไม่เคยเห็นท่านอ๋องเอาใจใส่ใครเช่นนี้มานานแล้ว หากไม่นับ… ท่านหญิงชุนหลันฮวาผู้นั้น”
“หึ พูดถึงเรื่องนี้แล้วก็แค้นไม่หาย คนสารเลวนั่นถึงกับฆ่านางอย่างโหดเหี้ยมเช่นนั้นได้ นี่มันดูถูกแคว้นฉินชัด ๆ ไม่แปลกที่ท่านอ๋องจะโกรธถึงขั้นยกทัพไปตีจนแตกย่อยยับเช่นนั้น”
“ข้าก็คิดเช่นนั้น”
“แต่ว่าตอนที่ถูกคัดเลือกไป ข้าได้ข่าวว่าผู้ที่เสนอตัวไปอภิเษก ก็คือตัวนางเองมิใช่หรือ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
