ตอนที่ 4 ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย! (NC)

เพียงแค่นิ้วเย็น ๆ สัมผัสมาที่ร่องรักอีกครั้ง ปิงเยว่ก็เอนอ่อนตามอารมณ์ของเขา ไม่คิดเลยว่าร่างกายนางจะเชื่อฟังเขามากกว่าตัวเอง ไม่นานก็ถูกท่านอ๋องควบคุมเอาไว้จนหมดสิ้น แต่ปิงเยว่ก็รู้สึกได้ว่ามันไม่เจ็บเหมือนกับครั้งแรกแล้ว

“อื้อ…อื้อ”

เสียงกระแทกดังถี่จนนางแทบทนไม่ไหว ท่านอ๋องอึดและคะนองดุจม้าศึกที่วิ่งทั้งวันทั้งคืนก็ไม่เหนื่อย ร่างบางแทบจะรับศึกไม่ไหว แต่ก็มิอาจต้านทานเสน่ห์บุรุษเพศของเขาได้ นางยอมรับว่าเขาเก่งมากเหลือเกิน เก่งจนทำให้หลงลืมความเป็นตัวเอง แม้แต่ใบหน้าของว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง นางก็จำไม่ได้เสียแล้ว

“อ๊าา ลึกเกินไปแล้ว อ๊าา”

“ครางอีกสิคนดี เสียงเจ้าเพราะมาก อาาา เจ้าชักจะดื้อแล้วนะเยว่เอ๋อร์ กล้าตอดรัดข้าถึงเพียงนี้เชียว”

“ท่านเรียกว่า…อ๊าา อ๊าาา ท่านอ๋อง”

เขาดึงผมนางราวกับจิกขึ้นมา ปิงเยว่ควรจะโกรธ แต่นางกลับชอบ และเอนกายตามสัมผัสที่ถูกบังคับอย่างเผด็จการนั้นไปแต่โดยดี เขาจูบนางครั้งแล้วครั้งเล่าจนปิงเยว่เริ่มจูบตอบได้แล้ว เสียงครางดูถูกนางเล็กน้อยในลำคอนั้นก็มิได้ทำให้โกรธแต่อย่างใด

“อื้อ…อ๊าาา!!!”

พับ!

“ข้าจะไปบอกให้คนมาอาบน้ำแต่งตัวให้ เราจะกลับเฉินโจวกัน”

“ข้าไม่อยากไป”

"เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก"

“ท่านฆ่าข้าเถิด ฆ่าข้าเหมือนกับนาง”

“อย่างเจ้าน่ะหรือจะเทียบนางได้ หุบปากของเจ้าแล้วทำตามคำสั่ง ลุกขึ้นมาอาบน้ำเองเถอะ ตอนนี้เจ้ามิใช่องค์หญิงแล้วนี่ เรื่องแค่นี้ทำเองได้กระมัง”

นางหันไปมองรอบ ๆ และเห็นชั้นวางดาบของเขา เมื่อลุกขึ้นได้ก็จะวิ่งไปที่นั่น แต่ขาของนางไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะเดิน เพราะถูกเขารังแกทั้งวันทั้งคืน ท่านอ๋องที่พึ่งสวมชุดนอนด้านในก็หันมายิ้มเยาะเย้ยนางอีกครั้ง

“หึ อยากตายยังไม่มีปัญญาเลยฟ่านปิงเยว่ เจ้านี่มันอ่อนแอยิ่งนัก”

“หึ ท่านก็เป็นคนสารเลวที่เอาแต่รังแกคนไม่มีทางสู้ ไม่ต่างอะไรกับข้านักหรอก”

"เจ้าว่าอย่างไรนะ"

“ท่านได้ยินข้านี่ ทำไมเล่า ทนไม่ไหวงั้นหรือ พูดเพียงเท่านี้ก็ทนไม่ได้เช่นนั้นก็ฆ่า…”

เขาจับที่แก้มนางและบีบอย่างแรง สายตาบ่งบอกถึงความรังเกียจเต็มหัวใจ แต่ในแววตาก็มีความเจ็บปวดอยู่ด้วยเช่นกัน

“ฝันไปเถอะ มันไม่ง่ายเช่นนั้นแน่ นางได้รับความทรมานมากเท่าใด เจ้าก็ต้องทรมานมากกว่านางเป็นสิบเท่า จำเอาไว้!”

เขาสะบัดมือออกอย่างแรง และเดินออกไปจากกระโจมในทันที ปิงเยว่ร้องไห้โฮกับพื้นเย็น ๆ ในกระโจม กว่านางจะพยายามเดินไปที่ห้องด้านหลังซึ่งมีอ่างเอาไว้อาบน้ำนั้นก็ใช้เวลาอยู่นาน แต่เมื่อได้แช่น้ำอีกครั้งก็เริ่มคิดอะไรบางอย่างได้

“ร่างกายนี้มีมลทินไปเสียแล้ว อยู่ไปก็เหมือนตาย เช่นนี้จะอยู่ไปทำไมกัน”

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ร่างบางก็ค่อย ๆ ดำดิ่งลงไปในอ่างน้ำทันที นางไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดนี้อีกแล้ว หลายวันมานี้นางรับมันมามากเกินพอแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ต้านชิง หรือที่นี่ก็ล้วนไม่ต่างจากนรกทั้งสิ้น

“ซ่า….ส์”

“นี่เจ้าทำบ้าอะไร! คิดจะตายตอนนี้งั้นหรือ มันไม่ง่ายเช่นนั้นหรอกฟ่านปิงเยว่”

สตินางหลุดลอยออกไปแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงของเขาชัดเจน หรือแม้แต่ในนรก เขาก็ยังจะตามมาทำร้ายนางอีกงั้นหรือ

“ท่านแม่… อย่าทิ้งข้า…”

ท่านอ๋องรีบหาผ้ามาเช็ดตัวให้นางทันที เขาไม่คิดว่านางจะใจเด็ดถึงขั้นคิดจะฆ่าตัวตายจริง ๆ เดิมทีเขาโกรธและโมโหนางมาก แต่ก็ไม่ได้คิดจะให้นางตายง่าย ๆ เช่นนี้

“เจ้ายังไม่ได้รับในสิ่งที่หลันฮวาเคยได้รับเลยสักนิด จะตายไม่ได้ฟ่านปิงเยว่ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย!”

แคก แคก แหวะ

เขารีบวิ่งกลับเข้ามาในกระโจม หลังจากที่รับรายงานว่ากองทัพพร้อมจะออกเดินทางแล้วในเช้าวันพรุ่งนี้ เมื่อรองแม่ทัพของเขาถามถึงองค์หญิงต่างแคว้น เขาก็พลันนึกขึ้นได้ว่า นางสามารถฆ่าตัวตายได้ตั้งแต่วันแรกที่เขาไปจับนางมาจากอารามซานไท่

“ฟ่านปิงเย่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“แม้แต่ในนรก ก็ยังตามมาอีกหรือ”

“นรกบ้าอะไรของเจ้า เพ้อเจ้ออะไรของนางกัน ให้ตายเถอะ”

สุดท้ายก็เป็นเขา ที่ต้องจับนางเปลี่ยนชุดอีกครั้ง ร่างกายนี้บอบบางจนเขาคิดว่าเพียงแค่บีบเพียงนิดเดียว นางก็แหลกสลายคามือเขาได้แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่านางจะรับศึกบนเตียงกับเขา ได้ยาวนานโดยไม่บ่นสักคำ

“ตอนนี้เจ้าเป็นคนของข้า จะตายก็ต้องเป็นข้าที่เป็นคนสั่ง จำเอาไว้ฟ่านปิงเยว่”

นางนอนนิ่งน้ำตาไหล ได้ยินทุกคำที่เขาสบถก่อนจะเดินออกไปจากกระโจม แม้น้ำเสียงจะแข็งกร้าวแต่มือที่ค่อย ๆ จับนางเปลี่ยนชุด กลับอ่อนโยนและดูทะนุถนอมยิ่งนัก นางไม่ควรเผลอคิดไปไกลถึงเพียงนั้น ที่เขาจับนางมาทรมานเช่นนี้ ก็เพียงแค่อยากแก้แค้นให้หญิงคนรักของเขาเท่านั้น

วันถัดมา

“ท่านอ๋อง แล้วองค์หญิงเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้นางอยู่แต่ในรถม้า สั่งคนคุ้มกันอย่างดี”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฟ่านปิงเยว่ราวกับถูกกระชากวิญญาณ เมื่อท่านอ๋องดึงนางขึ้นมาและพาขึ้นรถม้า เขาจับนางมัดเอาไว้บนเบาะในรถม้า คงเกรงว่านางจะหนีกระมัง แต่ท่าทางของนาง เหมือนกับทิ้งวิญญาณเอาไว้ที่ชายแดนระหว่างสองเมือง จนท่านอ๋องเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร

“กินข้าวเสียหน่อยสิ”

นางนั่งนิ่งและไม่มองเขาเลยสักนิด น้ำตานางไหลตลอดทาง สภาพไม่ต่างกับคนที่ใกล้ตาย

“นี่เป็นเนื้ออย่างดี เราต้องเดินทางอีกไกล หากเจ้ายังไม่กินไม่ดื่มเช่นนี้ อาจจะตายระหว่างทางได้”

“เช่นนั้นก็ดี”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

นางหันหน้าหนีเขา เฮ่อเหรินเซียวหมดความอดทนกับนางแล้ว เขาเดินไปและดึงนางขึ้นมา และพึ่งรู้ว่าตัวนางร้อนดุจไฟ

“นี่เจ้ามีไข้งั้นหรือ”

“ปล่อย!”

“เจ้า!”

นางยังมีแรงสะบัดมือหนีเขาและนั่งหันข้างให้ ถึงจะโกรธแต่ก็ยังเป็นห่วงนางไม่น้อย เพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นถึงองค์หญิง แม้เขาอ้างว่านางคือบรรณาการของผู้พ่ายแพ้ศึกก็จริง แต่นับตั้งแต่แจ้งไปยังต้านชิง ก็ยังไม่มีจดหมายหรือรายงานเกี่ยวกับนางเลยแม้แต่ฉบับเดียว

“อวดดี จองหอง ข้าจะดูสิว่าเจ้ายังจะเก่งถึงขนาดไหน”

นางไม่สนใจเขา และแทบจะไม่พูดกับใครเลยสักคน จนท่านอ๋องจนปัญญา สุดท้ายจึงสั่งให้มู่ไป๋ องครักษ์ของตัวเองพาสาวใช้มาดูแลนาง

“องค์หญิงเพคะ องค์หญิง”

“อี้ฝู! เจ้า… เจ้าเองหรือ…”

“องค์หญิงเหตุใดท่านจึงเป็นเช่นนี้ ท่าน… ตัวร้อนมากเลยข้าจะรีบเช็ดตัวให้ท่านนะ”

“เจ้า มาได้อย่างไรกัน ข้านึกว่า… นึกว่าเจ้า”

“เปล่าเพคะ ท่านอ๋องจับพวกเรามาและให้ทำงานอยู่ในค่าย ไม่ได้ทำร้ายพวกเรา ส่วนพวกผู้ชายก็ถูกจับไปเป็นทหาร ทั้งหมดยินยอมติดตามเขาเพคะ”

“ข้า.. ไม่ใช่องค์หญิงแล้ว บัดนี้เป็นแค่เชลยศึกเท่านั้น เจ้าเองก็เลิกเรียกเถอะ”

“แต่ว่า…”

“ที่นี่ไม่มีองค์หญิง ไม่มีบ่าว ข้ามีศักดิ์ศรีไม่ต่างอะไรกับ...ทาสรับใช้”

“ไม่นะเพคะองค์หญิง เหตุใดท่านจึงคิดเช่นนั้น มะ แม่ทัพอู๋ ข้าเชื่อว่าท่านแม่ทัพจะต้องตามมาช่วยท่าน”

“อย่าพูดถึงเขาอีกเลย ชีวิตของข้าไม่มีวันพบแสงสว่างเช่นนั้นอีกแล้ว”

“แต่ว่าท่านเป็นคู่หมั้น…”

“ข้ากับเขาหมั้นหมายกัน ก็เพียงเพราะข้อแลกเปลี่ยนของเสด็จพ่อ ที่อยากให้เขาจงรักภักดีกับราชวงศ์และไม่ก่อกบฏเท่านั้น ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดข้าก็ล้วนเป็นได้แค่… ตัวประกันหรือไม่ก็บรรณาการให้กับผู้ชนะเท่านั้น”