บทที่ 7 (บทหนังสั้น นักบุญปากหมา)

หนังสั้นสะท้อนสังคม

นักบุญปากหมา

ตัวละคร

(ญ .) ป้าเวียง เป็นคนใจดีแต่ปากหมามักปิดทองหลังพระ

(ตุ๊ด ) นายสมหญิง เด็กในอุปการะของป้าเวียง

(ญ. รับเชิญ) คนขายลอตเตอรี่ ที่มาซื้อน้ำพริกป้าเวียง

( ช. ) คนขายของเก่า คนยากจนที่ป้าเวียงมักจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่าย

SCENE 01 บ้านติดถนนของป้าเวียงขายน้ำพริก

เริ่มภาพ ป้าเวียงนั่งโขลกน้ำพริก

ป้าเวียง ข่าวโทรทัศน์ไม่เห็นมีอะไรเลย ฆ่ากันทุกวัน หึงหวงบ้าง ปล้นร้านทองบ้าง เมื่อไหร่จะมีข่าวเศรษฐีเอาเงินมาแจกกูบ้างวะ กูก็นั่งโขลกน้ำพริกมองทางทุกวัน

คนขายลอตเตอรี่ ใกล้แล้วป้า ถ้างวดนี้ป้าซื้อลอตเตอรี่ฉันนะ รับรองไม่ต้องนั่งมองทางรอเศรษฐีใจดี เอาเงินมาแจกหรอก ได้แน่ ๆ

ป้าเวียง โอ๊ย กูซื้อมาตั้งแต่หัวดำยันหัวหงอก ไม่เคยถูกเลย ดวงชะตาของกู ถ้าเหงื่อไม่ตกก็ไม่ทางได้แดกหรอก

คนขายลอตเตอรี่ งั้นก็อย่าบ่น โขลกไปน้ำพริก เสร็จแล้วเอา 20 บาท เดี๋ยวฉันกลับมา เอาโชคไปให้บ้านโน้นก่อน

ป้าเวียง เออ

ป้าเวียงหันมาโขลกน้ำพริกคนขายลอตเตอรี่เดินไป

รับภาพ นายสมหญิงเดินเข้ามาแล้วเหวี่ยงหมวกไปที่พื้นใกล้ ๆ ป้าเวียงกำลังโขลกน้ำพริก

นายสมหญิง เบื่อ ๆ เบื่อ ๆๆๆๆ

ป้าเวียง ก็เห็นมึงบ่นทุกวัน มึงบอกกูได้หรือยังว่ามึงเบื่ออะไร

นายสมหญิง ก็ฉันเบื่อความรวยไงป้า เงินทองใช้เมื่อไหร่จะหมดก็ไม่รู้กลัวตายก่อน ฉันกังวลมากเลย

ป้าเวียง ก็บริจาคไปสิวะถ้ามึงรวยขนาดนั้น

นายสมหญิง ไม่ได้หรอกป้าบริจาคได้ไง ถ้าให้ไปแล้วเขาเอาเงินฉันไปใช้ในทางไม่ดีล่ะ แล้วถ้าดูแลไม่ดีมันใช้เงินหมดก่อนที่จะฉันจะตายฉันก็จะกลุ้มหนักน่ะสิ

ป้าเวียง โอ๊ย กูอยากตาย

จบภาพป้าเวียงกระแทกสากตำพริก

SCENE 02 บ้านป้าเวียงขายน้ำพริก

เริ่มภาพ ป้าเวียงเก็บของหลังจากขายของหมด

นายสมหญิง ป้าเดี๋ยวสิ จะรีบเก็บไปไหน

ป้าเวียง ก็เบื่อก็เลยรีบเก็บ

นายสมหญิง เบื่ออะไร

ป้าเวียง เบื่อคนรวยขี้เกียจฟังมันบ่น รำคาญ มันบอกเงินเยอะ ไม่เห็นเอามาให้กูมั่ง กูรึลำบาก อยากจะมีเงินไปทำสาวกับเขามั่งก็ไม่ได้

นายสมหญิงหัวเราะ

นายสมหญิง ทำสาวเลยเหรอป้า แล้วหาผัวได้หรือยัง

ป้าเวียง ก็มึงไง

นายสมหญิงทำหน้าปั้นไม่ถูก แล้วก็นั่งลง

นายสมหญิง ป้าขายของเหมือนแจก ขายถู๊กถูก

ป้าเวียง กูพอใจ ขายมั่งแจกมั่งให้คนกินอิ่ม ๆ ได้บุญเห็นทันตาเห็นคนกินอิ่ม ไม่ต้องไปปิดทองหลังพระหรือรอให้เขาประกาศชื่อหรอก

นายสมหญิง ถามจริงลูกผัวไม่มีเหรอป้า ทำไมป้าถึงมาลำบากอยู่คนเดียวแบบนี้

ป้าเวียง ที่มึงว่ากูลำบาก เพราะเห็นกูอยู่คนเดียวงั้นเหรอ

นายสมหญิง ก็เห็นทำงานง๊อก ๆ

ป้าเวียง นี่ป้าจะบอกอะไรให้นะ มึงอย่าได้ไปเที่ยวตัดสินคนอื่นว่าลำบากหรือสบายจากการที่มึงมองเห็นเลย บางทีเขาอาจจะไม่ได้ลำบากเลยก็ได้

ป้าเวียงนั่งลง

ป้าเวียง ความทุกข์ความสุขของคนเรา มันเป็นของเฉพาะตน บางอย่างคนอื่นเห็นว่าคนนั้นลำบาก คนนั้นทุกข์ แต่เขาอาจจะไม่ได้ลำบากเลยก็ได้ เพราะความอดทนของแต่ละคนไม่เท่ากัน

คนขายลอตเตอรี่ คุยอะไรกันอยู่เหรอป้า น้ำพริกเก็บไว้ให้ฉันหรือเปล่า

ป้าเวียง ลืม

คนขายลอตเตอรี่ ผัวเตะแน่ถ้าไม่ได้กินน้ำพริกป้า

ป้าเวียงมองหน้าคนขายลอตเตอรี่ที่เดินเข้ามาแล้วนั่งลง

ป้าเวียง มีคนถูกรางวัลไหมล่ะลูกค้าของมึง

คนขายลอตเตอรี่ ก็คงมีมั่งแหละป้า แต่ฉันไม่ถูก ไม่เคยถูก ได้แต่ให้โชคเขา

ป้าเวียง ก็ดีแล้ว ได้บุญออก คิดให้เป็นบุญมันก็เป็นบุญ ได้ให้โชคลาภคนอื่น มึงก็ได้เงินจากกำไรเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ไม่ต้องไปปล้น หรือขโมยเขากิน ไม่ต้องไปค้นของในถังขยะกิน

คนขายลอตเตอรี่ จ้ะ แต่น้ำพริกป้าหมด ฉันก็ต้องไปหาซื้อที่อื่น มันแพงมากเลยได้นิดเดียวอีกด้วย

ป้าเวียง เขาก็ต้องเอากำไรสิวะ ของมันแพงจะตายไป เฮ้อ รอเดี๋ยว

ป้าเวียงลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบถุงน้ำพริกมาส่งให้คนขายลอตเตอรี่

ป้าเวียง เอา เอาไป วันนี้ป้าแจก มึงจะได้มีเงินเหลือ

คนขายลอตเตอรี่ ป้าก็ต้องลงทุน

ป้าเวียง โอ๊ย เงินกูมีเยอะแยะ มึงเอาไปเถอะ รีบไป ๆ กูจะนอนแล้ว

คนขายลอตเตอรี่ ขอบคุณจ้ะป้า ขอให้รวย ๆ นะ

ป้าเวียง กูไม่อยากรวย เดี่ยวจะไปแข่งกับไอ้หมอนี่มัน

ป้าเวียงพูดแล้วสะบัดหน้ามาหานายสมหญิง ที่นั่งหน้าบิดอยู่ใกล้ ๆ

SCENE 03 บ้านป้าเวียง (ต่อ)

เริ่มภาพคนเก็บของเก่าขายเลี้ยวรถจักรยานเข้ามาจอด

คนเก็บของเก่า หมดแล้วเหรอป้า

ป้าเวียง เออ ได้เยอะไหม

คนเก็บของเก่าถอดหมวกแล้วเดินเข้าไปนั่ง สมหญิงก็ขยับถอยหลีกทางให้แล้วไปนั่งมองอยู่ห่าง ๆ

คนเก็บของเก่า เขาก็ขายกันหมด ไม่มีใครทิ้งเลย เมื่อก่อนตามถังขยะหน้า เซเว่น หน้าห้างยังพอหาเก็บได้ เดี๋ยวนี้หาไม่ได้เลย ตามบ้านแทบไม่ต้องพูดถึง เขาเก็บไว้ขายกันหมด

ป้าเวียง แล้วขายได้กี่บาทละวันนี้

คนเก็บของเก่า วันนี้ฉันหาเงินไม่ได้สักบาท พรุ่งนี้จะเอาที่ไหนให้ลูกไปกินโรงเรียนก็ยังไม่รู้ ไม่อยากจะไปหาปล้นหรือวิ่งราวเขาหรอก แต่หาสุจริตมันหาไม่ได้จริง ๆ ก็คงต้องทำ

ป้าเวียง ถ้ามึงจะปล้นกู ไม่ต้องเดี๋ยวกูให้

ป้าเวียงพูดจบก็หยิบเงินส่งให้คนเก็บของเก่า แล้วเดินไปหยิบถุงที่แกใส่น้ำพริกและข้าวมาส่งให้อีก

ป้าเวียง วันไหนมึงหาเงินได้ มึงอยากกินอะไรก็ไปหาซื้อเอา แต่ถ้าวันไหนมึงหาไม่ได้ มึงมาหากู

คนเก็บของเก่ายกมือไหว้ป้าเวียงด้วยความซาบซึ้งใจ

คนเก็บของเก่า ขอบคุณมากจ้ะป้าเวียง ถ้าฉันรวย..

ป้าเวียง อย่าหวังรวยเลย เมื่อไหร่ที่มึงหวัง ให้คิดเสมอว่าความผิดหวังกำลังรออยู่ปลายทาง แล้วมึงจะไม่ผิดหวัง หวังได้แค่สนุก ๆ อย่าทุ่มเทนักโดยเฉพาะการพนัน

ป้าเวียงโบกมือเหมือนไล่

ป้าเวียง หวยนะถ้าไม่ได้ทำบุญมาก็อย่าหวังว่าจะถูกกันง่าย ๆ ทำให้ติดงอมแงมอีกด้วย ทำมาหากินของมึงไปเถอะ อดทนส่งลูกเรียนให้จบ ให้มันเห็นความลำบากของมึงให้มาก ๆ มันจะได้มีมานะ

คนเก็บของเก่ายกมือไหว้ป้าเวียงอีกครั้งก่อนจะเดินจูงรถจากไป

SCENE 04 บ้านป้าเวียง (ต่อ)

สมหญิงเดินมานั่งใกล้ ๆ ป้าเวียง

นายสมหญิง โอ้โห ป้านี่นักบุญชัด ๆ ปากม๊าหมา แต่ใจโคตรหวานเลย

ป้าเวียง มึงชมใช่ไหม

นายสมหญิง จ้ะ เอ้านี่ป้าฉันให้เงิน

นายสมหญิงส่งเงินปึกใหญ่ให้ป้าเวียง

ป้าเวียง มึงอยากเป็นผัวกูใช่ไหม ถึงให้เงินกู กูบอกแล้วว่าถ้ามีเศรษฐีเอาเงินมาให้กูจะไปทำสาว

นายสมหญิงหัวเราะเบา ๆ

นายสมหญิง ดีเหมือนกันได้ป้าเป็นเมีย ฉันจะได้ไม่ต้องกลับไปหาผัวที่บ้าน

สองคนประสานเสียงหัวเราะ

นายสมหญิง ป้าได้ทำบุญกับคนแถวนี้ ได้บุญมากจริง ๆ นะป้าไม่ต้องเร่ไปทำบุญตามที่ต่าง ๆ แล้วถ่ายรูปลงโซเชียล ที่นี่คนเขาลำบากยากจนตกทุกข์ได้ยากเขารู้เลยว่าต้องมาหาป้า

ป้าเวียงมองหน้านายสมหญิง

ป้าเวียง กูเคยรวยมาก่อน เมื่อก่อนรวยเงิน รวยทรัพย์สินเงินทอง ญาติพี่น้องลูกหลานมันแย่งชิงกัน กูมองเห็นแล้วรำคาญ ก็เลยหนีมา แต่ตอนนี้กูรวยกว่าเมื่อก่อนอีกนะ

ป้าเวียงมองหน้าสมหญิง

ป้าเวียง คนอยู่ในเกมส์มองเกมส์ไม่ออกหรอก พอกูออกมาอยู่ที่นี่ ไม่ต้องห่วงสมบัติ ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาขโมย หรือมาลักเอาไป มันโคตรสบาย อยู่ที่นี่ มีน้อยให้น้อย มีมากให้มาก

นายสมหญิง ฉันน่ะจริง ๆ แล้ว เป็นเด็กขอทาน ที่นอนอยู่ตามตลาดขอข้าวเขากินก็แทบจะไม่มีคนมอง เขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน น่ารังเกียจ ก็มีคุณนายใจดีคนหนึ่งอุปการะส่งเสียให้ฉันเรียน

สมหญิงขยับไปใกล้ป้าเวียง ถอดวิกผมออก

นายสมหญิง ฉันคือเด็กขอทานคนนั้น ฉันเรียนจบได้งานทำ ฉันมีเงินและร่ำรวยขึ้นมา ฉันตามหาคุณนายผู้มีพระคุณของฉัน แล้วก็ได้พบ

ป้าเวียงมองหน้านายสมหญิง

นายสมหญิง ขอบพระคุณป้ามากนะจ๊ะ ที่มองเห็นฉันในวันนั้น ฉันเหมือนเงาที่นั่งร้องไห้ด้วยความหิวโหย เวลาหนาวก็แสนหนาว เวลาร้อนก็หาน้ำอาบไม่ได้ หิวก็กินน้ำก๊อกในส้วมตามปั้มน้ำมัน

ป้าเวียงยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความตื้นตันใจเมื่อนายสมหญิงยกมือพนมแล้วกราบป้าเวียง

นายสมหญิง ขอบพระคุณป้ามากจริง ๆ ที่ทำให้ฉันนอกจากมีชีวิตใหม่ ฉันยังมีค่าในสังคม เป็นที่ต้องการ ใคร ๆ ก็มองเห็นฉัน โดยที่ฉันไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญเหมือนเมื่อก่อน

ป้าเวียง ดีแล้ว เก่งมาก มึงเก่งมาก กูก็ดีใจที่มึงมีวันนี้ อย่างน้อยกูก็มั่นใจได้อย่างหนึ่งว่า กูจะมีคนทำศพให้ ไม่ได้ตายเดียวดายแล้ว

นายสมหญิงยิ้มกว้างแล้วกอดป้าเวียงไว้

...............................................................................

ข้อคิด

การทำบุญทำได้ทุกที่ทุกเวลา ไม่จำเป็นต้องเลือกสถานที่หรือเวลา ทำแล้วคนที่รับได้ใช้ประโยชน์ทันตาเห็น คนทำได้ความสบายใจและอิ่มใจนั่นคือความสุข