Maxnus #3 เรื่องสนุกแต่อีกคนไม่สนุก

ขมิ้นมารีบวิ่งเข้ามาในมหาวิทยาลัยเพราะแม็กนัสนั้นทิ้งเธอไว้และให้เดินเข้ามาเอง เมื่อคืนฝนตกหนักจึงทำให้ถนนมีน้ำขัง หญิงสาวรีบวิ่งเพราะใกล้ถึงเวลาเรียน ตอนที่เธอบอกว่ามีเรียนตอนเช้าเหมือนเขาจงใจแกล้งเธอ

ซ่า!

“ไอ้บ้า!” ขมิ้นก่นด่ารถที่ขับเหยียบน้ำมันกระเด็นใส่เธอจนตัวเรอะไปหมด ทำไมเธอจะจำรถของแม็กนัสไม่ได้

“ขมิ้นไปกัดกับหมาที่ไหนมา”

“วาโยเราสวยขนาดนี้จะเป็นหมาได้ไง” ขมิ้นมองไปที่รถเจ้าปัญหา เหมือนกำลังชะลอดูผลงานของตัวเอง คิดจะแกล้งเธอให้เธอไปฟ้องแม่เขาฝันไปเถอะ

“กลับไปเปลี่ยนชุดคงไม่ทันแล้วอ่ะ”

“เดี๋ยวพาไปซื้อชุดที่หน้ามหาลัย” วาโยถอดเสื้อแจ็กเกตและคลุมตัวให้ขมิ้น ทั้งสองเดินไปพร้อมกันหากมองไกลๆ ก็เหมือนคนรักทั่วไป

.

แม็กนัสฟาดมือลงกับพวงมาลัยรถกับภาพที่เขาเห็น มาเรียนไม่ทันไรก็หัดมีความรัก ไหนแม่เขาบอกว่าขมิ้นเป็นเด็กน่ารักเด็กแรดนะสิไม่ว่า เขาตั้งใจขับรถเหยียบน้ำเพื่อแกล้งขมิ้น แต่เขาน่าจะขับเร็วไปหญิงสาวจึงเปียกไปทั้งตัว

“แรด ร่าน หม่ามี้กำลังไว้ใจคนผิด” เขาต้องหาวิธีแกล้งขมิ้นต่อไปเอาให้ไม่กล้ามาเหยียบที่บ้านเขาอีก

เอี๊ยด

รถซูเปอร์คาร์คันหรูเข้ามาจอดหน้าตึกคณะวิศวกรรม เสียงเบรกดังลั่นทำให้คนที่นั่งอยู่บริเวณนั้นหันไปมอง รวมถึงเพื่อรักอย่างกองทัพและไต้ฝุ่น

“มึงเป็นอะไรวะ!”

“เปล่า” แม็กนัสนั่งเรียนด้วยหัวใจที่ว้าวุ่นไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องคิดถึงแต่ใบหน้าของขมิ้น คงเกลียดมากถึงได้คิดถึงแต่ใบหน้าของเธอ

“เที่ยงนี้เราไปกินข้าวที่ตึกบริหารดีป่ะ”

“มึงไปเฝ้าน้องเมษาอีกแล้วเหรอ”

“ก็เออนะสิ แถวนั้นมีแต่คนหล่อๆ” กองทัพนั้นหวงเดือนเมษามาก เรียกว่าต้องได้ไปนั่งเฝ้าเช้าเที่ยงเย็น พอไต้ฝุ่นไม่ยอมไปด้วยก็ไปนั่งเฝ้าคนเดียวเหมือนคนบ้า

“ไปดิ ไลลาไม่มีเรียนขอไปนั่งดูสาวหน่อย”

“เดี๋ยวหัวไม่ได้อยู่บนบ่า”

“ใครกลัววะ” ปากเก่งไปแบบนั้นความจริงเขากลัวเมียมาก เพราะไลลาริณง้อยากง้อเย็นใครจะกล้าทำให้หญิงสาวงอน

“มึงไปด้วยไหม?”

“ไม่ไป!” เขาตอบเสียงแข็งร้อยวันพันปีไม่ค่อยไปกินข้าวตกนั้น ตึกคณะวิศวะก็มีข้าวให้กินเหมือนกัน เพื่อนสองคนเดินมุ่งหน้าไปที่ตึกบริหาร ทำให้แม็กนัสต้องเดินตาม ‘ไม่มีเพื่อนกินข้าวต่างหากละ’

.

ขมิ้นหลังจากเรียนเสร็จจึงลงมาทานข้าวและได้รับข้อความจากแม็กนัสว่าให้หาทางกลับบ้านเองเพราะเขาไม่ว่าง ไม่ว่างก็ไม่เห็นต้องง้อเลยปกติก็กลับเองทุกครั้ง สายตาของเธอปะทะกับร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาในโรงอาหาร ขนาดแม็กนัสเดินมาหลังสุดเธอยังเห็นเขา ทั้งสองสบตากันพอดีจนขมิ้นต้องรีบก้มหน้า

“เป็นไรขมิ้น”

“ไม่มีไรรีบกินดีกว่าอยากกลับแล้ว” ขมิ้นพูดคุยและยิ้มให้เพื่อน โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครอีกคนกำลังจ้องหน้าเธอด้วยความโกรธแค้น

แม็กนัสทานข้าวไปไม่กี่คำเมื่อเห็นว่าขมิ้นลุกออกไปแล้ว เขาจึงรีบเดินตามไปเพื่อไม่ให้เพื่อนจับพิรุธได้เรื่องที่เขาต้องมาตามรับตามส่งขมิ้น เพื่อนของเขายังไม่มีใครรู้

“มาเรียนหรือมาจับผู้ชายวะ อีกคนจะสิงกันอยู่แล้ว”

“พี่พูดกับขมิ้นเหรอ”

“ยืนอยู่ด้วยกันเธอเห็นหมาตัวไหนป่ะ” แม็กนัสพูดยียวนกวนประสาท เมื่อเช้าแกล้งไปแล้วตอนเย็นจะทำอะไรกับขมิ้นต่อดี

“ถ้าขมิ้นเป็นหมาพี่แม็กก็หมาเหมือนกันนั่นแหละ ถึงคุยกันรู้เรื่อง”

“กวนประสาทฉันเหรอ”

“แม็กนัส มาหาเชอรี่เหรอคะดีจัง” สาวที่ชื่อเชอรี่เดินเข้ามาหอมแก้มแม็กนัสแบบไม่สนสายตาของใคร และเหมือนจะไม่ได้มองว่าเขาไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว

“อืม” สายตาของเขาจับจ้องไปที่ขมิ้นจึงคิดหาวิธีที่จะแกล้งเธอได้

“ขึ้นรถสิเดี๋ยวผมพาไปชอปปิ้ง เธอด้วยขมิ้นไปช่วยฉันถือของ”

“ทำไมต้องไปด้วย” จะไปกับแฟนก็ไปกันสองคนก็ได้มั้ง ทำไมต้องลากเธอไปด้วยเธอไม่ใช่คนรับใช้เขาเสียหน่อย

“ใครคะ? เราไปกันสองคนก็ได้” เชอรี่ไม่ชอบคนตรงหน้าสัญชาติญาณของเธอบ่งบอกว่าแม็กนัสกำลังให้ความสนใจ

“ไปนั่งหลัง”

“ที่นั่งข้างคนขับเขาให้คนรู้ใจนั่งเท่านั้นนะ”

“พี่คะ? ใครเขาอยากนั่งข้างคนขับกันไม่เคยขึ้นแท็กซี่เหรอคะผู้โดยสารหรือลูกคุณหนูเขาต้องนั่งหลัง” เธอมีปากคิดเหรอว่าจะยอมให้ว่าอยู่ฝ่ายเดียว

“สภาพเธอเหรอเป็นลูกคุณหนูยาจกนะสิไม่ว่า”

“พี่แก่แล้วคงแยกไม่ออกมากกว่าค่ะ” ขมิ้นตอบกลับเชอรี่ไปและนั่งกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อรถแล่นออกไป

“แม็กนัสไปเก็บเด็กคนนี้มาจากไหนคะ ไม่มีมารยาทเลย”

“เด็กแม่ผมนะอย่าไปถือสาเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าเลย” แม็กนัสพูดไปและมองกระจกหลังเพื่อดูปฏิกิริยาของขมิ้น และเธอไม่สนใจใบหน้าเรียบเฉยมองออกไปนอกรถ ในใจคงจะด่าเขาไม่หยุด

เอี๊ยด!

ตุบ

“โทษทีไฟแดง”

ขมิ้นเงยหน้าขึ้นมาเอามือจับหน้าผากที่เริ่มบวมเพราะศีรษะไปกระแทกกับเบาะหน้าเพราะเธอนั่งหลังจึงไม่ได้คาดเข็มขัด

สายตาเอาเรื่องมองไปที่แม็กนัส ทำให้เขาหัวเราะออกมา อยากรู้ว่าจะทนได้สักแค่ไหน

“ฉันอยากได้ลองใส่รองเท้าเธอใส่ให้ฉันหน่อย”

“พี่มือตีนพี่ก็มีหรือพิการไปแล้วคะ” ขมิ้นถือของเต็มไม้เต็มมือไม่รู้จะซื้ออะไรนักหนา แถมแม็กนัสยังตามใจรุ่นพี่อีก คงจะรักกันมากไม่ลงไปรักกันในนรกเลย

“ฉันบอกให้ใส่รองเท้าให้ฉัน!”

“ถูกเลี้ยงมายังไงถึงมารยาทแย่ขนาดนี้” แค่ขอร้องดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องสั่งกันถึงขนาดนี้จนคนในร้านเริ่มมองมาที่พวกเธอทั้งสอง

“อีเด็กนี่ฉันบอกให้ใส่รองเท้าให้ฉัน!”

“เสร็จกันหรือยัง” แม็กนัสเข้ามาในร้านของเท้าไม่รู้เชอรี่จะซื้ออะไรนักหนาเขาอยากออกไปจากตรงนี้ ผู้หญิงอะไรน่าเบื่อจัง

“แม็กนัสคะเชอรี่จะให้เด็กของคุณใส่รองเท้าให้แต่เธอไม่ยอม”

“ขมิ้นทำไมไม่ใส่ให้เชอรี่” แม็กนัสได้ทีแล้วเอาใหญ่อยากแกล้งขมิ้นจึงใช้เชอรี่เป็นเครื่องมือ

ตุบ

“ขมิ้นไม่ใช่ขี้ข้าค่ะไม่ได้เป็นง่อยก็ใส่เอง ที่บ้านไม่สอนเรื่องมนุษยธรรมเหรอคะ หรือไม่ตั้งใจเรียนนิสัยแบบนี้เก็บเอาไว้ใช้กับคนที่บ้านนะคะ จะได้ไม่เป็นภาระของสังคม” ขมิ้นโยนของทั้งหมดลงไปกองกันที่พื้นไม่กลัวว่ามันจะเสียหายหรือไม่ คิดว่าเธอหัวอ่อนจะเล่นตามน้ำของเขาคิดผิดเสียแล้ว

เพียะ!

“ไม่ต้องมาสอนฉัน!”

แม็กนัสต้องใจไม่น้อยที่เชอรี่ตบขมิ้นเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าทำแบบนี้ในที่สาธารณะ เขาเห็นคนตัวเล็กกุมแก้มไว้ แต่สิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ผัวะ

“กรี๊ดดดดด”

.

สถานีตำรวจ ขมิ้นนั่งกอดอกมองคนที่กำลังแสดงละครอยู่ เชอรี่ร้องไห้ฟูมฟายเพราะจมูกนั้นเบี้ยวจนอาจต้องทำใหม่ และขอความเห็นใจที่เธอโดนต่อยหน้าร้องไห้เล่าความเท็จต่อหน้าตำรวจ

“ถ้าพี่ยังเป็นคนอยู่ก็เล่าสิ่งที่เห็นไปสิ อย่าลืมว่าร้านเขามีกล้องวงจรปิด”

“นั่นเธอจะไปไหนขมิ้น”

“คุณป้าประกันตัวขมิ้นแล้ว โชคดีนะคะ” ขมิ้นโบกมือลาแม็กนัสวันนี้เธอเหนื่อยจนตัวแทบขาด ก่อนจะมาถึงโรงพักเธอโทรไปร้องห่มร้องไห้เล่าให้แม่ของแม็กนัสฟังว่าคนรักของเขามารังแกเธอก่อน เธอเลยต่อยหน้าจนจมูกที่ยัดซิลิโคนนั้นหัก

“แม็กนัสค่ะเชอรี่เจ็บ”

“คุณไม่ควรไปตบใครก่อนนะ โดนแค่นี้ยังน้อยไป” เขาจะเดินไปตามขมิ้นแต่ถูกเชอรี่คว้าแขนไว้ ทีแรกเขาเสนอเงินให้เชอรี่เพื่อไปทำจมูกใหม่ แต่หญิงสาวไม่ยอมจะเอาเรื่องขมิ้นให้ได้จนมาถึงที่โรงพัก

“มันไม่มีสิทธิ์มาต่อยหน้าเชอรี่”

“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรไปตบหน้าเขาก่อน!”

“แม็กนัสเป็นห่วงมันเหรอคะมันก็แค่ขี้ข้า!” เชอรี่เริ่มควบคุมอารมณ์ตัวไม่อยู่เพราะมีคนขัดใจ หญิงสาวกัดปากตัวเองจนช้ำไปหมด

“ผมว่าคุณใจเย็นๆ และตั้งสตินะถ้าจะเอาเรื่องคุณก็ต้องกล้าเผชิญกับพ่อแม่ผม”

เขาจ่ายค่าปรับให้ตำรวจและออกมาทันที เชอรี่ตะโกนเรียกเขาไม่หยุด เขาไม่น่าใช้เชอรี่เป็นเครื่องมือให้การเอาคืนขมิ้นเลย เขารีบกลับบ้านเพื่ออยากขอโทษขมิ้นครั้งนี้เหตุการณ์มันรุนแรงเกินไป