2 เท่าไรก็ไม่พอ (5)

“พี่ดอม...”

มีเวลาพิสูจน์ทั้งชีวิต?

เธอชอบประโยคนี้จัง ฟังแล้วมีความสุข

“พี่กับผู้ชายคนนั้นคือคนละคน”

หญิงสาวคราง “อืม” กำลังตกอยู่ในห้วงความสุข

“เพราะฉะนั้นอย่าเทียบเขากับพี่”

คราวนี้คนสวยส่ายหน้า เม้มริมฝีปากเจ่อบวมแน่น ไม่ใช่เพราะสับสนในตัวเอง แต่เป็นการข่มกลั้นความปั่นป่วนในช่องท้องที่เกิดจากฝีมือของคนที่ถดถอยไปอยู่ปลายเท้าเธอ เหตุการณ์หลังจากนี้จะต้องทำให้เธอเสียพลังงานมากแน่นอน “ไม่เลยค่ะ ลูกชุบไม่เคยเปรียบเทียบพี่ดอมกับผู้ชายคนนั้น มันเทียบกันไม่ได้ สักนิดก็ไม่ได้ พี่ดอมก็รู้ว่าลูกชุบคิดกับเขายังไง ผู้ชายคนนั้นจะเปรียบเทียบกับคนอื่นได้ก็ต้องเป็นคนประเภทเดียวกัน” โรสิตาอธิบายอย่างใจเย็น ถึงแม้จะเคยทำดีกับเธอมาบ้างแต่มันไม่สามารถทดแทนกันได้ สิ่งที่เสียไปแล้วคือความรู้สึก และมันคงไม่มีวันซ่อมแซมได้

“เด็กดี ชาตินี้พี่ไม่มีทางเป็นคนประเภทเดียวกับเขาแน่”

“…ค่ะ ลูกชุบเชื่อ แต่พี่ดอมขา” อารมณ์ที่ผันแปรอย่างรวดเร็วทำโรสิตาเริ่มกระสับกระส่ายอีกครั้ง หลับตาซู้ดปากเร่า ในหัวพลันว่างเปล่าขึ้นมากะทันหันอีกครั้ง แทบจะหยุดหายใจดื้อ ๆ เมื่อใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนต่ำ ปากร้อนประพรมรอยจูบมาถึงขอบแพนตี้ ซึ่งมันคือสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่บนร่างกายของเธอ

“ขา อยากบอกอะไรพี่คะ แต่ถ้าบอกให้หยุดพี่ไม่รับฟังนะ เด็กดื้อยังต้องถูกลงโทษต่อไป จะลงโทษให้หนักเลยโทษฐานที่พูดไม่เข้าหูพี่” นัยน์ตาสีน้ำตาลแผดจ้าเปล่งประกายร้อนแรง พร้อมกันนั้นโดมินิกก็ดึงขอบแพนตี้สีดำบางเบาสุดเซ็กซี่รูดลงมาตามเรียวขาขาวไร้ริ้วรอย เมื่อมันตกมาอยู่ในมือเขาก็นำมาแนบจมูก สูดกลิ่นที่เป้าเล็กแคบที่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะสามารถปกปิดโหนกนูนเกลี้ยงเกลาของเมียเขามิด ปลายนิ้วแตะสัมผัสกลีบผกาอ่อนใสเบียดชิดเหมือนไม่เคยถูกรุกล้ำ พลางช้อนดวงตามองใบหน้าแดงก่ำเย้ายวน “เรียกฮับบี้ค่ะ พี่อยากได้ยินลูกชุบเรียกพี่ว่าฮับบี้ แล้วพี่จะทำให้หนูหายทรมาน”

หญิงสาวเม้มริมปากแน่น พี่ดอมจะให้เธอเรียกเขาว่า ฮับบี้? คำนั้นโดมินิกไม่ปล่อยให้คิดนาน กายสาวพลันสะดุ้งปลายนิ้วที่เดิมทีแตะ ๆ กลีบผกาตอนนี้เริ่มบดขยี้ที่เกสรน้อย ๆ จนสะโพกกลมมนเผลอยกส่าย ร่อนเข้าใส่นิ้วแกร่งเอง

“อื้อ”

ชายหนุ่มลอบยิ้มมุมปาก ดูภาพเร่าร้อนด้วยความพอใจ ปากอุ่นจัดพรมจูบเหนือเนินกายสาว พลางใช้เคราซุกไซ้ให้เสียวซ่านเท่าทวีคูณ “ทำไมคิดนานจังคะ ถ้าไม่ยอมเรียกจะหาว่าพี่ใจร้ายกับหนูไม่ได้นะคะ เพราะหนูดื้อเอง”

คนดื้อมองค้อน กระเง้ากระงอดเล็ก ๆ คิดในใจว่ามันน่าอายจะตายทำไมต้องบังคับ แต่ร่างกายทนต่อไปไม่ได้ ปากจิ้มลิ้มจึงขยับ งึมงำอย่างน่ารัก “ฮับบี้ขาอย่าแกล้ง” เสียงวอนขอดังแผ่ว ๆ ในลำคอคล้ายลูกแมวถูกใจโดมินิกนัก

“เรียกอีกสิคะ พี่อยากได้ยินอีก”

“ฮับบี้”

“ดีเหลือเกิน ต่อไปเรียกพี่ว่าฮับบี้นะคะ รับปากสิคะ”

“ค่ะ ฮับบี้”

“ที่รักของพี่น่ารักเหลือเกิน”

อารมณ์โดมินิกพุ่งสูง ริมฝีปากขยับบรรจงจูบที่เกสรน้อยน่ารัก แนบจมูกสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ กลางหว่างขาขาวนวลเนียนเสียงดังฟอด ด้วยความลุ่มหลง และหลงใหล กระตุ้นให้เลือดลมในกายอวบอิ่มร้อนฉ่า ร้อนจนงุ่นง่าน

“ฮับบี้ขา ช่วยหน่อย ฮึก” เรียวหน้าสวยแหงนเชิดจากหมอนใบโตที่หนุน สองมือกำขยำเส้นผมดำดกหนาที่มุดอยู่กลางหว่างขา บางจังหวะกดศีรษะที่ซบไม่ยอมเงยให้แนบชิดกับความชุ่มฉ่ำมากกว่าเดิมเมื่อรู้สึกว่ามันยังไม่พอ เธอต้องการให้ชายหนุ่มแตะต้องเธอลึก ๆ ลึกเท่าที่ลิ้นร้อน ๆ ของเขาจะจ้วงได้

ประธานหนุ่มมากความสามารถวัย 35 ปี ของหวัง อินเตอร์ กรุ๊ป ครางกระเส่า สัมผัสได้ถึงความเร่งร้อนไม่ทันใจของเมียตัวน้อยแล้วเขายิ่งลิงโลด หัวใจสูบฉีดรุนแรง ประกบริมฝีปากจูบนาบที่รอยแยกปิดสนิทระหว่างสองกลีบหนักหน่วงเกิดเสียงดังจ๊วบ จากนั้นค่อย ๆ ใช้นิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างแบะแยกกลีบอ่อนนุ่มละมุนออกจากกัน

“ที่รักสวย และหอมหวานที่สุดเลยค่ะ” ดวงตาเข้มจัดลุกโชนด้วยไฟพิษสวาทจับจ้องกลีบงามด้วยความหลงใหลก่อนจะเงยหน้าเคลิ้ม ๆ ขึ้นมาสบตาเมียรัก สำหรับโดมินิก หวัง ในโลกนี้ไม่มีใครสวยเท่าโรสิตาอีกแล้ว “เบบี๋ของพี่สวยยิ่งกว่านางงามจักรวาลอีกค่ะ สวยจนพี่หวงเป็นบ้าเป็นหลัง” น้ำเสียงเขาจริงใจมาก พลางยื่นมือขึ้นไปบีบขยำเต้าอวบ ไล้คลึงหัวนมชูชัน เรือนกายสาวอุ่นนุ่มสั่นระริกตอบสนอง ลมหายใจหอบสะท้อนรุนแรง เสียงครวญครางซ่านหวิว สยิวดังยาวเมื่อใบหน้าหล่อเหลาซุกลงไปกลางหว่างขาใหม่

คนสวยยิ่งกว่านางงามระดับโลกได้ยินคำชมหวานหูจากปากของท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่อยากหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก แต่ยอมรับแหละว่าเธอชอบฟังคำชมจากปากผู้ชายคนนี้ที่สุด บางครั้งอาจจะดูเกินจริงไปบ้างแต่แล้วยังไงล่ะ

“คิดถึงหนูจัง”

ยามถูกเรียวลิ้นสากซอกซอน ปาดเลียละเมียดละไมสลับรุนแรงร่างกายยิ่งร้อนจัด พลางยกสะโพกสวนปากร้ายกาจที่กำลังปรนเปรอเธอ มือจับศีรษะได้รูปกดแนบไม่ให้เงยขึ้นมา โดมินิกก็ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมาจากแอ่งน้ำหวานในตอนนี้

“ลูกชุบก็คิดถึง งื้อ”

ร่างงามตอบสนองอัติโนมัติ กลไกในร่างกายทำงานโดยที่ไม่อาจควบคุม หรือกำหนดทิศทางได้ ทุกหยาดหยดที่หลั่งรินออกมาไม่ขาดสายถูกท่านประธานหนุ่มเก็บกลืนลงคอจนหมด ท่ามกลางความร้อนระอุที่ถูกจุดขึ้นเขาเหมือนคนขาดน้ำมาเนิ่นนาน เรียวลิ้นพลิ้วไหวโจนจ้วงจนเกิดเสียงดังมูมมามลามก โรสิตาหอบแฮ่ก หยัดกายยกบั้นท้ายเสยใส่ใบหน้าหล่อไร้ที่ติที่อัดแน่นอยู่กลางหว่างขา ดิ้นพล่านเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ ตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็คล้ายถูกโยนขึ้นกลางอากาศ

“ที่รักรุนแรงจังค่ะ”

“เพราะฮับบี้”

“อืม เพราะพี่” เขายอมรับผิดเสียงพร่า

ภายในเนื้ออุ่นนุ่มชุ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำหวานสีใสที่รินไหลออกมาไม่หยุดเต้นตุบ ๆ บีบรัดรุนแรง ตอดนิ้วเรียวยาวที่สอดแทรกเข้าไปในช่องทางคับแคบถี่ ๆ ชายหนุ่มกัดฟันแน่น หญิงสาวครางอู้ ซี้ดซ้าด บรรยากาศโรมานซ์คุกรุ่นกลิ่นสวาท ต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในห้วงแห่งไฟรัก เรียวนิ้วแกร่งจุ่มจ้วงไม่นานเสียงหวีดร้องด้วยความสุขสมก็ดังขึ้นหลังถูกพาไปเที่ยวชมสวรรค์มาแล้วหนึ่งรอบ

“ดีไหมคะ?” เสียงทุ้มนุ่มละมุนถามเอาใจ

“เหนื่อยค่ะ”

โรสิตาตอบไปคนละทางกับคำถามชายหนุ่ม เรือนกายเปลือยเปล่าชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อแดงระเรื่อเกร็งกระตุก ใบหน้าครึ่งหนึ่งแนบซบกับหมอนใบโตด้วยความเหนื่อยอ่อน เหนื่อยยิ่งกว่าตอนออกกำลังกายเบา ๆ ตามคลิปวิดีโอในยูทูปอีก ส่งเสียงครางหงุงหงิงประท้วงเมื่อริมฝีปากหยักจูบหนัก ๆ ที่เนินเนื้อขาวผ่องที่ภายในยังคงเต้นตุบ ๆ ตอบรับ

ชายหนุ่มยิ้มเอ็นดูพลางกลั้วหัวเราะในลำคอก่อนขยับกายขึ้นมาหอมแก้มเนียนใส จุมพิตมุมปากนุ่มนิ่ม สอดลิ้นเข้าไปพัวพันทันทีที่มีโอกาส ระหว่างแลกจูบอันดูดดื่ม กายแกร่งก็เบียดแทรกตนเองเข้ามาอยู่ในวงล้อมของขาเรียว กึ่งกลางลำกายผงาดชูคออยากประกาศศักดิ์ดาแนบสนิทกับกลีบกายสาว ก่อนจะแกล้งฟาดลงไป ทำเอาคนหมดแรงสะดุ้งวาบ ใช้ฟันงับปากที่กำลังนัวเนียไม่ห่างอย่างตั้งใจ

“ฮับบี้!”

“จ๋า”

“ลูกชุบยังไม่หายเหนื่อยเลยนะ อื้อ ขยับออกไปก่อนได้ไหมคะ” คนสวยพูดเสียงอู้อี้เอาแต่ใจ แก้มป่องพองลมอย่างแง่งอน เธอห่างหายจากเรื่องบนเตียงไปนานพอสมควร พอถูกทรมานก็เหนื่อยมากเป็นพิเศษ หายใจแทบไม่ทัน เขายังจะ ยังจะใจร้ายไม่ยอมให้เธอนอนพักก่อน ใจร้ายเกินไปแล้ว โดมินิกเห็นดวงหน้าแดงก่ำแสดงหลายอามรมณ์ก็ยิ้มอารมณ์ดีสะโพกสอบขยับโยก เสียดสีเนื้อขาวสะอาด ฝ่ามือกอบกุมบีบขยำเต้าอวบ บี้ยอดถันตั้งชันเล่น

“ที่รักแค่นอนเฉย ๆ เองนะคะ นอกจากครางก็ไม่ได้ทำอะไรเลย พูดเหมือนฮับบี้ของหนูทรมานมาแล้วครึ่งคืนแบบนี้หมายความว่ายังไงฮึ” คนทำมากสุดแค่ครางมองตาเขียวปั๊ด หยิกหมับที่เอวไร้ไขมัน บ่นงึมงำว่าฮับบี้น่าไม่อายเกินไปแล้ว และทำหน้ามันเขี้ยวได้น่ารักจนโดนฟัดแก้มไปอีกหลายที “เข้าเลยนะคะ” เป็นแค่ประโยคบอกเล่า ไม่ใช่ประโยคคำถาม จัดท่าทางได้มือหนาก็จับตรึงเอวคอดไว้มั่น ค่อย ๆ แทรกแก่นกายเข้าไปในโพรงอุ่นอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่ให้ตาย เข้าไปได้ไม่เท่าไรส่วนที่แข็งขืนของเขาก็โดนดูด บีบรัดจนไม่อยากเนิบแล้ว อยากกดกระแทกแรง ๆ ให้สมกับที่ไม่ได้ฟัดเมียมานาน “ข้างในหนูมันร้อนระอุมากเลยค่ะ แล้วบอกให้พี่หยุดก่อน เด็กดื้อปากไม่ตรงกับใจ”

“เพราะพี่ดอมนั่นแหละที่แกล้ง อื้อ...ฮับบี้ขา” โรสิตาขบปากสะอื้นเสียงสั่นน่าสงสาร ดวงหน้าแดงก่ำบิดเบ้ สองมือผวากอดเอวสอบ เมื่อร่างสูงยังไม่ยอมขยับสักที เธอจึงกด และดันกึ่งบังคับหลังสะโพกแกร่ง ความต้องการของเธอคืออยากให้เขาเข้ามาเติมเต็มโดยเร็วที่สุด “หนูอึดอัด ฮับบี้ขาหนูช่วยหน่อยนะคะ” ออดอ้อนเสียงอ่อน นัยน์ตาหวานฉ่ำเพราะฤทธิ์พิษสวาท

ดวงตาโดมินิกเป็นประกาย มุมปากยกระบายรอยยิ้มกว้าง ถูกใจนักหนาที่เมียแทนตัวได้น่ารัก น่าฟัด และยังรู้จักออดอ้อนเรียกร้องให้เขาเติมเต็มความปรารถนาเลยจูบฟัดที่ซอกคอเล็กด้วยความมันเขี้ยว “ช่วยแล้วหนูจะงอแงว่าฮับบี้ของหนูรังแกหรือเปล่าคะ” เขายังมีแก่ใจล้อเล่นทั้งที่ทรมานจะตาย ตอนไม่ได้อยู่ด้วยกัน พออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาก็สงวนท่าที เหมือนคนไร้ความรู้สึก แต่ในใจเขาใครจะไปรู้ว่าโหยหาเมียมากแค่ไหน

“อย่าแกล้งลูกชุบ” หญิงสาวเบะปากส่งเสียงน่าสงสาร โอบแขนขาเกาะเกี่ยวร่างสูง ลมหายใจร้อนระอุเหมือนคนไข้ขึ้นสูง ต้องพบแพทย์ด่วน แต่แพทย์ที่จะพบได้มีเพียงนายแพทย์ที่ชื่อโดมินิกเท่านั้น นอกจากไม่ยอมทำการรักษาเร็ว ๆ แล้ว ยังทำให้ทรมานมากกว่าเดิมอีก จึงทำให้คนอยากหายไว ๆ โมโห

“เด็กดี พี่ไม่อยากทำให้หนูบาดเจ็บ” โดมินิกปลอบโยนคนใจร้อน สาบานว่าเขาไม่อยากใจเย็น แต่ต้องข่มใจ เขากดแช่แก่นกายที่ผงาดคับช่องทางรัก กรามแกร่งบดเสียงดังกรอด จูบปาก จูบแก้ม หอมหน้าผาก ดอมดมผิวกายเปลือยเปล่าในส่วนที่สัมผัสได้ พักหนึ่งถึงเริ่มขยับเล็กน้อยเมื่อคิดว่าโรสิตาน่าจะปรับตัวได้แล้ว

ไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้มาพักใหญ่ร่างกายเมียเขาอาจจะรู้สึกแปลก ๆ ไปบ้าง เขาเข้าใจ แต่หลังจากนี้ถ้าอ้อนขอให้หยุดก็หยุดไม่ได้แล้ว ต้องทำให้เสร็จภารกิจเท่านั้น ได้กินต้องกินให้อิ่ม ไม่งั้นคงข่มตานอนหลับไม่ลง ยังดีที่เมียเขาได้นอนพักผ่อนไปบ้างแล้ว

“ทำไมหนูแน่นอย่างนี้หืม กระชับเหมือนไม่เคยถูกพี่จับกิน”

โรสิตาช้อนดวงตาขึ้นสบประกายตาร้อนแรง “ไม่ดีเหรอคะ”

“ดีค่ะ”

“อื้อ” เรือนกายขาวผ่องผวาตามขึ้นมาด้วย

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำ ความสุขปรากฏขึ้นในดวงตาทรงอำนาจ จูบเรียวปากจิ้มลิ้ม นึกอะไรดี ๆ ได้เลยรวบกอดเอวคอด ฉุดดึงให้คนงามลุกมานั่งคร่อมตัก หอมไหล่ และต้นแขน ท่าทางอย่างนี้โรสิตารู้ได้ในทันทีเลยว่าคนจัดแจงท่าทางต้องการอะไร

“ไม่ต้องกลัวว่ามันจะหัก แสดงฝีมือให้เต็มที่ อยากถูกหนูรักใจจะขาดแล้ว” โดมินิกคลอเคลียหลังกกหู กระซิบบอกเสียงพร่า เต็มใจที่จะตกเป็นเบี้ยล่างในศึกนี้ แต่จะกี่นาทีค่อยว่ากันอีกที “เริ่มเลยค่ะ” พลางกัดเม้มใบหูนุ่มนิ่ม ก่อนจะเอียงแก้มซุกซบที่ซอกคอหอมกรุ่น ฝ่ามือนวดเคล้นอกที่คิดว่าสวยที่สุด

หญิงสาวแสร้งตวัดค้อน บ่นอุบอิบว่าใช้แรงงานเธอ ทว่ายกตัวขึ้นแขนข้างหนึ่งคล้องรอบลำคอแกร่ง อีกข้างคว้าหมับจับที่เจ้าหนอนยักษ์ฤทธิ์เยอะ แล้วกลืนกินมันทั้งหมดอย่างช้า ๆ ซู้ดปากระงม มาถึงขั้นนี้แล้วไม่ปฏิเสธที่จะเป็นฝ่ายออกแรง คุมเกม จัดการคนตัวโตซะเอง เธอเริ่มต้นด้วยการบดคลึงสะโพกบนคันโยกมีชีวิต ปลายเจ็บจิกลงบนหลังคอที่โอบ ส่ายวนร่อนเอวจนคนชำนาญกว่าอย่างโดมินิกหลับตาครางฮือ รู้สึกเหมือนได้รับชัยชนะกลาย ๆ

“ฮับบี้ขา”

“ขา”

“ชอบไหมคะ”

“ชอบจ้ะ พี่ชอบมาก เมียที่เก่งมาก กำราบสามีอยู่หมัด” เขาลูบแก้มแดงปลั่งด้วยความหวงแหน “สัญญากับพี่สิคะเด็กดีว่าหนูจะไม่ทิ้งพี่ ไม่ผลักไสฮับบี้ของหนูไปให้คนอื่น เบื่อพี่ยังไงก็ต้องอยู่กับพี่” แค่คิดว่าจะไม่ได้กอด ไม่ได้เป็นเจ้าของเรือนกายนี้หัวใจเขาก็ร้อนรนแทบทนไม่ไหว ยืนยันเลยว่าในชีวิตนี้ไม่เคยหวงอะไรเท่านี้มาก่อน แม้แต่ทรัพย์สินเงินทองที่ครอบครองทั้งหมด ของพวกนั้นถ้าไม่ตายก็หามาทดแทนได้ถ้าหมดไป แต่คนนี่สิเขาจะหาที่ไหนมาทดแทนถ้าต้องสูญเสียไป

สองมือนุ่มประคองแก้มสากระคายนิด ๆ จูบปากร้อนรุ่ม หัวใจดวงน้อยพองฟูคับอก ท่าทางร้อนรนของฮับบี้เธอทำให้เธอมีความสุขสุด ๆไปเลย จึงตอบสนองเขาอย่างเร่าร้อนถึงใจกว่าเดิม จังหวะเนิบ ๆ บดคลึงธรรมดาโรสิตาก็เริ่มร่อนสะโพกหนักขึ้น และจากนั้นจึงค่อย ๆ ไต่ระดับความร้อนแรงขึ้นไปเรื่อย ๆ เป็นภาพแม่สาวคาวเกิร์ลที่เซ็กซี่ที่สุดในสายตาของคนหลงเมียเด็กจนโงหัวไม่ขึ้น

“ถ้าฮับบี้…ฮับบี้ยอมตามใจมาก ๆ ไม่ดุ ไม่บ่นเยอะลูกชุบก็อืมสัญญาค่ะ” โรสิตาพูดกระท่อนกระแท่น กัดปาก เชิดดวงหน้าน้อย ๆ ขึ้น เป็นจอมเจ้าเล่ห์ที่แสนน่ารักของโดมินิก ไม่มีทางที่เธอจะผลักไสเขาออกไปจากชีวิต นอกจากเขาจะไม่ต้องการเธอแล้ว หรือมีเรื่องราวที่ทำให้ไปต่อกันไม่ได้นั่นแหละ

“ทุกวันนี้พี่ยังตามใจไม่พออีกเหรอคะ” เขาถามกึ่งอ้อนกึ่งกระเซ้าชิดกลีบปากอิ่มที่บวมกว่าเดิมมาก เซ้กซี่มาก พลางบีบสะโพกอวบ จูบแก้มชื่นเหงื่อ แต่ก่อนที่คนสวยจะบ่นเขารีบเอาใจก่อนเลย “แต่ถ้าอยากได้รับการตามใจมากกว่านี้อีกก็ย่อมได้ค่ะเจ้าหญิงของพี่”

“…ดีค่ะ”

แต่ความหมายของการตามใจของเขา และเธอในจุดนี้ แตกต่างกัน!

โรสิตาร้องวี้ดว้าย จากเป็นคนควบคุมเกมรัก ตอนนี้เธอถูกจับพลิกให้นอนตะแคง เจ้าหนอนยักษ์สอดใส่เข้ามาทางด้านหลังทีเดียว ฝ่ามือหนากอบกุมเต้างาม บีบเคล้นจนเนื้อนุ่มหยุ่นปลิ้นออกมาตามง่ามนิ้ว ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวนเปล่งเสียงร้องครางซี้ดซ้าดดังระงมผสานไปกับเสียงการร่วมรักที่ยิ่งดึกสงัด ยิ่งชัดเจน

นาทีนี้ต่อให้เครื่องปรับอากาศทำงานได้เต็มประสิทธิภาพคุ้มราคาที่จ่ายไปเพียงใดก็ไม่อาจลดระดับความเร่าร้อนในห้วงพิศวาสของทั้งคู่ได้ สะโพกสอบโหมกระหน่ำโถมเข้าใส่ช่องทางรักอย่างดุดัน ทุกจังหวะการสอดใส่หนักหน่วงเน้น ๆ เหมือนตอกย้ำว่าเขาอยู่ที่นี่ตรงนี้ นัยน์ตาลึกล้ำจ้องดวงหน้าแดงก่ำอย่างเสน่หา

เหงื่อผุดพรายตามรางกายราวเม็ดฝน เสียงครวญครางดังกระเส่า ลมหายใจหอบถี่ โรสิตาทนต่อไปไม่ไหว ร่างกายที่ได้รับการปรนเปรอมันถึงขีดจำกัดแล้ว ทรมานแต่หวานล้ำในอก โดมินิกยังไปต่อได้อีก เขายังส่งตัวตนเข้าออกถี่ ๆ

“เชื่อหรือยังว่าพี่หิวมาก”

หญิงสาวครางในลำคออย่างน่ารัก หลับตาที่พร่ามัว เหนื่อยเกินกว่าจะเปล่งเสียงออกมา โดมินิกขยับกายอยู่ไม่นานก็เอื้อมมือแตะขอบฟ้าคว้าชัยมาได้ เขาปลดปล่อยสายธารอุ่นร้อนใส่ในช่องทางรักที่ตอดรัดตุบ ๆ มุมปากหนายกยิ้มรู้สึกล่องลอยเหมือนเหยียบอยู่บนปุยเมฆอันนุ่มนวล ก่อนจะซวนซบลงบนเรือนกายสั่นระริก จูบเนินอกที่เต็มไปด้วยรอยแดงโดยไม่ถอดถอนตัวตนที่อ่อนลงมาหลังจากหว่านเมล็ดพันธุ์

โรสิตาอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง เปลือกตาหนักอึ้งพร้อมจะหลับทันทีไม่อยากลืมแล้วหลังจากสูญเสียพลังงานทั้งหมดที่สะสมเอาไว้อย่างดีตลอดสองเดือนที่ผ่านมา แก่นกายที่ซุกไว้เป็นหนึ่งเดียวกันกับเธอเริ่มขยับ แข็งตัวอีกครั้ง ทั้งที่เพิ่งถูกเคี่ยวกรำอย่างหนักหน่วง และยังไม่ทันได้นอนพักหายใจดี ๆ บทรักต่อไปก็ดำเนินขึ้นอย่างรีบร้อน กว่าสองร่างที่พัวพันโรมรันจะแยกออกจากกันก็เช้ามืดพอดี