EP.2 สุภาพบุรุษ

เวียร์ยิ้มให้น้าชายเพียงนิดก่อนจะเอ่ยคำสุภาพ “ไม่เป็นไรหรอกครับ น้าชายอยู่บ้านน่ะดีแล้ว น้าเปิ้ลยิ่งท้องแก่ไปไกลบ้านไม่ดีหรอกครับ เผื่อฉุกเฉิน แล้วแค่นั่งรถมาแค่นี้เอง ผมไม่ได้ลำบากอะไรหรอก”

“โอเคๆ งั้นเข้าบ้านก่อน เปิ้ลเขาอยู่ในบ้านแน่ะ เดี๋ยวไปหาเขาก่อนแล้วน้าจะพาไปดูห้องนอน เอากระเป๋ามานี่ น้าช่วยถือ”

น้าชายเดินเข้ามาตบบ่าเขาพลางเอื้อมมือมาจะช่วยถือกระเป๋า “ไม่เป็นไรครับน้า ไม่หนัก ผมถือได้”

“งั้นเหรอ โอเค... เวียร์โตเป็นหนุ่มแล้วนี่เนอะ น้าก็คิดว่าเราเป็นเด็กอยู่ตลอดเลย ป่ะๆ เข้าบ้านกัน”

น้าชายยิ้มกว้างพร้อมตบบ่าเขาอีกครั้งและดันให้เดินเข้าบ้าน ซึ่งเขาก็เดินตามแรงดันจากฝ่ามือแต่โดยดี

ทุกอย่างดีหมดยกเว้นหัวใจเขา เพราะมันเต้นรัวเร็ว จนเขากลัวว่าน้าชายจะได้ยิน น้าชายกำลังทำให้ใจเขาเขว

เวียร์มองตรงเข้าไปในตัวบ้าน ยิ้มและทำท่าทางกระตือรือร้นที่จะได้มาอยู่บ้านใหม่ตามที่น้าชายแสดงออกว่าต้อนรับขับสู้เขาเต็มที่ ทั้งที่ในใจกลับคิดเรื่องอื่น

ดวงตาชำเลืองมองคนด้านข้าง น้าชายยังยิ้มอารมณ์ดี ทว่ารอยยิ้มกว้างนั้นก่อกวนใจเขาเหลือเกิน และไม่ใช่ก่อกวนตอนนี้แต่เป็นตั้งแต่ 10 ปีก่อน

รอยยิ้มของผู้ชายที่สร้างความประทับใจตั้งแต่แรกเห็น ตอนนั้นน้าเปิ้ลพาน้าชายไปแนะนำให้พ่อกับแม่เขารู้จักในฐานะคนรัก

น้าชายดีกับเขามาก พาเขาไปเที่ยวเล่นในเมือง พากินขนม ไอศกรีม และพาดูภาพยนตร์ในโรงครั้งแรก เพราะเขาคือตัว ‘ไม้กันหมา’ ที่แม่กับตายายส่งมากันน้าเปิ้ลกับน้าชายไม่ให้ทำอะไรออกนอกลู่นอกทาง

ดังนั้นที่ไหนมีน้าเปิ้ล ที่นั่นก็ย่อมมีเขาไปด้วยทุกที่ หลายปีเชียวล่ะกว่าน้าชายกับน้าเปิ้ลจะแต่งงานกัน และความประทับใจที่เขามีต่อน้าชายก็ไม่เคยลดเลือน

เดิมเขาคิดว่าเขาอาจประทับใจความใจดีที่น้าชายมีให้ แต่ยิ่งโตขึ้นเขากลับรู้ใจตัวเองว่าไม่ใช่ เพราะทุกครั้งที่ได้เจอหน้าน้าชาย หัวใจเขาเต้นแรง เขาตื่นเต้นทุกครั้ง อาการแบบนี้เขามีคำตอบให้กับตัวเอง คำตอบที่ไม่กล้าบอกใคร แต่รู้ว่าใช่แน่

นี่คือเหตุผลแรกที่เขานึกเสียดายตอนที่แม่ปฏิเสธไม่ให้มาอยู่กับน้าเปิ้ลที่นี่ แต่พอน้าชายไปคุยกับแม่ แล้วแม่อนุญาตให้เขามา ที่สุดของหัวใจเขาก็แอบหวังอะไรที่ลึกมากกว่านั้น ทั้งที่ความหวังนั้นคือศูนย์

ก็รู้อยู่แล้วว่าน้าชายไม่ได้มีความรู้สึกเช่นเดียวกับเขา ไม่งั้นน้าชายจะมีเมียคือน้าเปิ้ลได้ไง น้าชายไม่มีวันจะมาเอาอะไรกับเขาหรอก ดีสุดเขาก็ทำได้แค่แอบมองแอบฝัน แค่อยู่ใกล้ๆ ก็เป็นสุข หรืออาจรอให้สักวัน คนที่ใช่สำหรับเขาปรากฏตัว เมื่อนั้นเขาอาจลบภาพน้าชายออกจากหัวใจไปได้ และเมื่อนั้นเขาอาจยอมรับกับสิ่งที่ตัวเองเป็นได้อย่างเปิดเผย ไม่ต้องซ่อนแอบตัวตนไว้แบบนี้ ซ่อนไว้ภายใต้ชายหนุ่มวัยรุ่นที่ป๊อบปูล่าสุดในโรงเรียน

เพราะหน้าตาดี สูง ขาว และเรียนเก่ง นั่นทำให้คุณสมบัติของเขาเข้าตาสาวๆ เรียกได้ว่าเดินไปทางไหนก็มีแต่สาวกรี๊ด

เทศกาลใดที่พิเศษเขาก็ได้ของขวัญจากสาวๆ ตรึม แต่เขาก็ไม่เคยสนใจใครเป็นพิเศษ ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาคือเพื่อน

แม้จะมีเหตุการณ์ที่เพื่อนเกือบได้ทดลองกันและกัน เช่น ไปทำรายงานที่บ้านเพื่อนหรือไปเที่ยวรวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ ซึ่งมีเหตุการณ์หนึ่ง เพื่อนหวังดีอยากให้เขาได้ทดลองโดยการขังเขากับเพื่อนผู้หญิงไว้ในห้องกันสองต่อสอง

เวลานั้นเขาเองก็อยากลอง เพื่อให้คำตอบกับตัวเองว่าเขา ‘เป็น’ หรือ ‘ไม่เป็น’ และเธอคนนั้นก็เต็มใจ แต่สุดท้ายเขาก็รู้ใจตัวเอง

เรือนร่างของผู้หญิงไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากแตะต้อง เขาไม่ตื่นเต้นกับส่วนเว้าส่วนโค้ง เขาไม่อยากสัมผัสโนมเนื้ออวบอูม เขาชอบกลิ่นเหงื่อจากเนื้อตัวเพื่อนชายมากกว่ากลิ่นน้ำหอมกลิ่นฟรุตตี้ของเพื่อนหญิง

เขาไม่อยากเข้าใกล้พวกเธอไปมากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ ตอนนั้นเขาพาตัวเองรอดพ้นมาได้ ด้วยคำพูดที่ว่า

‘เรายังเด็กเกินไปที่จะทำเรื่องแบบนี้ นี่คือสิ่งมีค่าของเธอที่เราทำลายไม่ได้หรอก’

สายตาของเพื่อนผู้หญิงที่มองเขาในเวลานั้น คือความชื่นชม ความไว้เนื้อเชื่อใจ นั่นทำให้เขายิ่งเนื้อหอมมากขึ้นอีก ด้วยข้อหา ‘สุภาพบุรุษ’