ep2

หลังเก็บกวาดบ้านเรียบร้อยแล้ว เขมิกานั่งพักที่ห้องโถง มองไปรอบๆ ด้วยความเสียดาย เงาของความรักยังกรุ่นอยู่จนเธอเศร้าไปด้วย หญิงสาวนั่งอยู่ไม่นานก็ผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย กระทั่งมีเสียงเรียกเบาๆ ที่หน้าประตู

“คุณแดนคะ คุณแดน”

เขมิกาสะดุ้งตน แล้วรีบออกไปตามเสียงเรียก ซึ่งปรากฏว่า มีแม่บ้านคนเดิมกำลังเดินเข้ามาในบ้าน เมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ก็ชะงัก

“หนูเขมน่ะเอง ป้านึกว่าจะเป็นคุณภาเสียอีก”

“สวัสดีค่ะป้าแช่ม”

เขมิกายกมือไหว้เหมือนเช่นทุกครั้ง แต่แอบหลบตาลงไม่กล้าสู้หน้า เพราะรู้ว่าพี่สาวของตัวเองก็ทำไว้ไม่ดีนัก

“ป้ามาส่งปิ่นโตค่ะ ปกติก็วางไว้ให้ ไม่ได้เข้ามาทำความสะอาดเหมือนเคยหรอก”

“ทำไมละคะ”

หญิงสาวรับปิ่นโตจากแม่บ้านมาถือไว้ แล้วรีบถาม เมื่อเห็นว่านางกำลังหันหลังจะกลับ ป้าแช่มหยุดแล้วมองหญิงสาว

“หนูเขมมองไม่ออกหรือคะว่า อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไป หลังจากที่พี่สาวหนูหนีไป”

เขมิกาหน้าสลดลง พี่สาวเธอไม่ได้บอกอะไรมาก เพียงแต่บอกกับเธอว่า ทนอยู่ที่นี่ไม่ได้ มันเงียบและเหงาเกินไป

“เขมขอโทษแทนพี่ภาด้วยนะคะ”

“หนูเขม เรื่องพวกนี้เขาขอโทษแทนกันไม่ได้หรอก มันคนละคนกัน”

เขมิกายิ้มแห้งๆ รู้สึกใจแป้วขึ้นมาทันที ที่ต้องอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้

“อันที่จริง ป้าก็น่าจะโกรธหนูด้วย แต่เพราะมันคนละคนกัน ป้าก็ไม่โกรธหนูหรอก แต่จะเตือนว่าอย่ามาที่นี่อีกเลย อย่ามาเกี่ยวข้องกับคุณแดนอีกเลย”

“คือ....เขมมาเอาของให้พี่ภาน่ะค่ะ”

“อ้อ งั้นหรือ ถ้าอย่างนั้น..ได้แล้วก็รีบกลับเถอะค่ะ”

“แต่เขมก็อยากจะคุยกับพี่แดนด้วย อย่างน้องก็ได้ขอโทษแทนพี่ภา”

ผู้สูงวัยมองหน้าหญิงสาวอย่างเวทนา นิสัยพี่กับน้อง จากที่เธอรู้จัก นับว่าแตกต่างกันมาก อย่าว่าแต่นิสัยเลย หน้าตาก็ไม่มีส่วนคล้ายคลึงกัน แม้จะสวยเหมือนกันแต่ก็สวยคนละแบบ คนหนึ่งสวยเฉี่ยว คนหนึ่งสวยหวาน

“หนูเขม คุณแดน เธอไม่ได้เสียใจเพราะพี่สาวของหนูหนีไปหรอกนะ เธออาจจะเสียใจเรื่องอื่นมากกว่า”

“เรื่องอะไรหรือคะ?”

ป้าแช่มมองหน้าหญิงสาวอย่างหนักใจ ความอับอายทำให้ภารดีไม่อาจทนอยู่ที่บ้านไร่แห่งนี้ได้ และความรักของแดนเองก็อาจจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

“ป้าว่ากลับไปถามพี่สาวหนูดีกว่า ว่าหนีไปจากที่นี่เพราะอะไร”

เขมิกาทำหน้างงๆ เพราะภารดีเองก็ไม่ยอมบอกอะไรเธอ นอกจากคำว่า “เรื่องส่วนตัว” ที่น้องสาวอย่างเธอไม่ควรรู้

“เดี๋ยวป้ากลับก่อน ถ้าหนูจะรอ คุณแดนจะตื่นก็คงค่ำๆ เธอใช้ชีวิตแบบนี้มาหลายอาทิตย์แล้ว”

ป้าแช่มส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะหันหลังกลับออกไป โดยมีสายตาของเขมิกามองตามด้วยความสงสัย เธอเคยเห็นคนอกหกที่มักจะมีสภาพแบบพี่เขยของเธอ แต่ทำไมป้าแช่มถึงบอกว่า พี่เขยของเธอไม่ได้เสียใจที่พี่สาวเธอหนีไป หรือมันมีเรื่องราวที่มากกว่านั้น...ทั้งคู่หมดรักกันแล้วหรือ? แล้วถ้าหมดรักกัน ทำไมแดน มีสภาพแย่ขนาดนี้!

******

เขมิการอจนเย็นย่ำก็ยังไม่มีทีท่าว่าพี่เขยของเธอจะออกมาจากห้อง เธอตัดสินใจผลักประตูเข้าไปภายในห้องนอนของเขาอีกครั้ง แดนยังนอนสนิทอยู่บนเตียง โดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เธอมองใบหน้าที่ซูบเซียวของพี่เขยแล้วอดสะท้อนใจไม่ได้ แดนคงอดนอนมาหลายคืน ถ้าเธอจะปลุกเสียตอนนี้ คงไม่ดีนัก หญิงสาวค่อยๆ เดินเข้าไปที่บริเวณหัวเตียง มันเป็นเตียงไม้รุ่นโบราณ ที่ด้านบนมีช่องเก็บของ ปกติภารดีจะไม่ลืมของมีค่าไว้ ยกเว้นเสียแต่ว่า พี่สาวของเธอรีบร้อนมาก

แดนกำลังหลับสนิท ในขณะที่เขมิกากำลังเอื้อมมือไปปิดช่องเล็กๆ บนหัวเตียง

“ทำอะไรน่ะ”

เสียงดุๆ ดังขึ้น พร้อมมือที่คว้าข้อมือเล็กๆ แล้วบิด ก่อนจะตวัดร่างบอบบางของหญิงสาวล้มลงบนเตียง แล้วเขาพลิกร่างก่ายเกยคร่อมอยู่

“พี่แดน นี่เขมเองค่ะ”

เขมิการีบบอกเสียงสั่น ซึ่งไม่เพียงแต่เสียงของเธอจะสั่น ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอก็สั่นไปด้วย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอกับพี่เขยใกล้ชิดกันมากขนาดนี้

“เธอเองเหรอ”

เขาพึมพำเสียงเบาก่อนที่จะทิ้งร่างลงทาบทับที่ร่างของเธอราวกับหมดความกังวล ทว่า...ร่างของคนที่นอนอยู่ข้างใต้กลับหนักอึ้งและอึดอัด

“พี่แดน...หนักค่ะ”

“หือ...”