บทที่ 6 ความวุ่นวาย

บทที่6 ความวุ่นวาย

(คอนโดของพีม)

Rrrrrrr

"สวัสดีครับผมพีมพูดสายครับ"

(ญาติคุณสมพงษ์ใช่ไหมคะ ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาลนะคะ คุณสงพงษ์ประสบอุบัติเหตุรถชนจากอาการมึนเมาตอนนี้อยู่ที่ห้องไอซียูโรงพยาบาลxxxนะคะ)

"ครับผมจะรีบไปครับ พ่อนะพ่อหาปัญหามาให้พีมอีกเเล้ว"

"มีเรื่องอะไรครับพีม"โชคถามพีมที่

"พ่อผมอยู่โรงพยาบาลครับ เมาแล้วขับต้องผ่าตัดด่วนผมคงต้องรีบไปก่อน"

"ฉันจะไปส่งเธอเอง"

หลังจากทั้งคู่แต่งตัวเรียบร้อยก็ขับรถมาที่โรงพยาบาลทันที

(โรงพยาบาล)

พีมและโชคมาถึงโรงพยาบาลก็มายืนรอลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้น3ห้องผ่าตัด ระหว่างนั้นสายตาโชคก็หันไปเห็นลูกชายของคู่แข่งทางธุรกิจเขาจึงโอบเอวพีมและจับก้นของพีมแต่ยักษ์ก็ไม่ได้หันมามองจนลิฟต์พวกเขามาจึงเข้าไป

เมื่อมาดูอาการของพ่อพีมเรียบร้อยทั้งคู่ก็ลงลิฟต์มายังชั้นใต้ดิน โชคที่เห็นยักษ์เดินมาโชคจึงดึงพีมมาจูบอย่างดูดดื่มและคราวนี้ยักษ์ก็เห็นเต็มๆ ตา อึ้งจนก้าวขาไม่ออก

โชคก็ยิ้มอย่างเป็นต่อให้กับยักษ์ แต่ยักษ์กลับดึงโฟร์เข้ามาจูบโชว์ทั้งสองคนที่มองมา พีมที่พึ่งเห็นยักษ์ก็อึ้งไม่แพ้กันและยิ่งอึ้งเข้าไปอีกเมื่อยักษ์ดึงใครอีกคนที่อุ้มเด็กเข้ามาจูบ พีมที่พึ่งได้สติก็จะเข้าไปเรียกยักษ์แต่ไม่ทันเมื่ออีกคนขึ้นรถไปแล้ว

"คุณทำอะไรของคุณ คุณโชคแบบนี้ครอบครัวผมก็ลำบากสิครับ"

"เธอจะกลัวอะไรพีม เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคนนะ"

ถึงโชคจะพูดแบบนั้นแต่พีมก็ยังคิดว่ายักษ์ดีกว่าทั้หล่อทั้งรวยเป็นบ่อเงินบ่อทองให้ครอบครัวของเขาได้มากกว่า แล้วถ้าเขาต้องเลิกกับยักษ์ก็เท่ากับชื่อเสียงเงินทองของบ้านเขาก็จะหายไปด้วย ถึงโชคจะรวยแต่พีมคิดว่าก็ยังไม่เท่าความรวยของตระกูลแสงเกียรติของยักษ์ และนี่คือการพลาดครั้งใหญ่ พีมจึงคิดเตรียมข้ออ้างดีๆ ไปง้อยักษ์ที่มหาลัยในวันพรุ่งนี้ และพีมก็คิดแล้วว่าจะไม่ยอมเสียไอศูรย์ไปให้ใครเด็ดขาดโดยเฉพาะเด็กอย่างโฟร์

(บ้านพ่อแม่ยักษ์)

(ห้องของยักษ์)

ทางด้านยักษ์ก็กำลังหัวหมุนกับการคิดแบบรถใหม่อยู่ เพราะแบบรถที่เขาลงทุนออกแบบมาร่วมสองเดือนของเขามันหายไปแล้วและกล้องวงจรปิดที่เขาซ่อนไว้ในห้องมันก็จับภาพของคนที่เอาไปไม่ได้ และคนที่รู้ว่าในห้องเขามีกล้องมุมไหนก็มีแค่ไม่กี่คนซึ่งก็คือพี่ชายเขา พ่อแม่และคนสุดท้ายที่เขาไว้ใจมากที่สุดก็คือพีม และเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลมันก็ทำเขาเสียความรู้สึกมาก

ปึง!!

"โธ่เว้ย!!ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้วะพีม!!"ยักษ์เหวี่ยงโต๊ะออกแบบอย่างโมโหเมื่อนึกถึงอีกคนที่ยักษ์ให้สถานะแฟน เมื่อได้สติยักษ์ก็กลับมานั่งคิดแบบของตัวเองอีกครั้งและนึกถึงคำของเพื่อนสนิทที่เคยพูดเตือนตัวเอง

ทั้งเกมและบาสเพื่อนเขาก็เคยเตือนแล้วแต่เขาไม่เชื่อจนมาได้เห็นกับตาแบบนี้ แถมคนที่พีมจูบด้วยมันกลับเป็นศัตรูตัวฉกาจของบริษัทพ่อเขา มันชื่อโชคและมันก็ชอบแย่งนักออกแบบรถของบริษัท ทำให้พ่อของยักษ์ต้องให้ยักษ์ช่วยออกแบบรถให้แต่ก็มาโดนขโมยจากคนใกล้ตัวอีกจนได้

(โฟร์ พาร์ท)

ก๊อก ก๊อก

"พี่ยักษ์ ผมเอาข้าวมาให้ครับผมเปิดเข้าไปแล้วนะ"

ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอพี่ยักษ์ถือมีดคัตเตอร์อยู่ในท่าทางล่อแหลมมาก แถมห้องก็เละเทะโคตรๆเลยเหมือนพายุพัดเข้าห้องอ่ะ ผมจึงวิ่งเข้าไปปัดมีดคัตเตอร์จากมือพี่ยักษ์ทันที

"พี่ยักษ์ พี่จะบ้าหรอมาคิดสั้นแบบนี้ไม่ได้นะ อกหักแค่นี้ไม่ถึงกับต้องกรีดแขนฆ่าตัวตายหรอกมั้งพี่ มันทรมานเกินไปกระโดดตึกดีกว่าเจ็บแปปเดียวเอง"ผมพูดประชดพี่มัน ไอ้พี่ยักษ์มันก็หันหน้ามามองผมแล้วทำหน้าโหดใส่ผมเฉยเลย ผมผิดอะไรวะ

"ไอ้เฉิ่ม คนอย่างกูแค่อกหักเว้ยกูไม่ได้ปัญญาอ่อนต้องมานั่งกรีดแขนตัวเองประชดแฟน กูกำลังเหลาดินสอเนี่ย"

เพล้ง! ได้ยินไหมครับเสียงหน้าผมแตกเองแหละ โธ่ไอ้เราก็นึกว่าจะคิดสั้น

"แหะๆ ขอโทษครับก็ผมคิดว่าพี่อกหักแค่นี้แล้วอยากตายซะอีก"

"มึงนี่ปัญญาอ่อนจริงๆ แล้วไหนข้าวกูอ่ะหิวจนไส้จะขาดแล้ว"พอพี่ยักษ์ถามหาข้าวผมก็ยกทั้งถาดมาให้พี่มันเลยครับ

"เนี่ยพี่กับข้าว ปลายัดไส้ย่างเกลือ ปลาหมึกย่าง กุ้งแม่น้ำย่าง ผักสด น้ำจิ้มซีฟู๊ดแล้วก็ต้มจืดเต้าหู้เอาไว้ซดน้ำร้อนๆ จะได้คล่องคอ"

"อืมขอบคุณมึงนะโฟร์แล้วก็ขอโทษที่จูบมึงที่โรงพยาบาล"

"อื้ม! ไม่เป็นไรพี่ผมลืมไปแล้ว"

แต่ความจริงในใจนั้นกำลังกู่ร้องอยากจะตะโกนบอกพี่มันว่าพี่มึงจะพูดขึ้นมาทำไมอีกอีพี่ยักษ์กูอุตส่าห์ไม่คิดแล้ว คิดทีไรหน้าตรูจะไหม้โว้ย ไม่ไหวผมรู้สึกถลำลึกไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วผมต้องขอเวลาออกไปทำใจเดี๋ยวนี้แล้วล่ะ

"อืม แล้วนี่มึงกินไรยังล่ะมากินกับกูสิ"

"ตามบายเลยพี่ ผมจะไปนอนแล้วพรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกผมไม่อยากสาย ฝันดีนะครับ"ขอชิ่งแล้วครับหัวใจผมมันไม่ไหวแล้ว

"อืม งั้นมึงก็ฝันดีนะเฉิ่ม"พี่ยักษ์มันบอกฝันดีผมล่ะ หูผมมันมีปัญหาหรือสมองพี่ยักษ์มันสั่งการผิดปกติหรือเปล่าว่ะเนี่ย แต่จะเหตุผลอะไรก็ช่างมันเถอะเนอะขอแค่พี่ยักษ์มันไม่เศร้าไปกว่านี้ผมก็โอเคแล้ว

"ครับพี่โหดคนอกหัก"

"กวนตรีนนะมึง"

อ๊ากกกหัวใจจะหลุดออกมาแล้ว หน้าเกรียมหมดแล้วพี่ยักษ์มันยิ้มแล้วหล่อชิบหายเลยโว้ย อันตรายต่อใจผมโคตรๆเลย

(ยักษ์ พาร์ท)

ผมล่ะขำไอ้โฟร์ มันเข้ามาเห็นผมถือมีดคัตเตอร์ มันก็วิ่งร้องเข้ามาปัดมีดออกจากมือผมแล้วด่าผมแถมมันยังแนะนำให้ผมกระโดดตึกจะได้ตายไม่ทรมานอีก มันน่าจริงๆ และเมื่อผมมองดีๆ ไอ้เฉิ่มมันมัดจุกอยู่!

แล้วมีใครเห็นมันบ้างวะเนี่ย สงสัยเพื่อนผมคงเห็นกันหมดแล้วชัวร์ตอนแรกผมว่าจะพามันไปตัดผมแต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้ใครได้เห็นหน้ามันเลย ผมหวงเว้ยความน่ารักของน้องเล็กเป็นของผมคนเดียว ผมไม่ยอมให้ใครได้เห็นแน่

ผมขอบคุณโฟร์และขอโทษมันเรื่องจูบ มันก็บอกไม่เป็นไรมันลืมไปแล้วแต่หน้าตาแม่งตื่นมากเลยแถมแดงระเรื่อลามไปถึงหูเลยล่ะครับ ผมอยากจะขำมันนะแต่ผมก็ได้แต่แอบยิ้มให้มัน ผมชวนมันกินข้าวมันก็บอกจะไปนอนมันบอกฝันดีผมได้กวนตรีนมาก

ผมยิ้มให้มัน มันหน้าขึ้นสีได้น่ารักมากเลยครับอยากจะดึงมันเข้ามาฟัดให้หน่ำใจไปเลย แต่เด็กเฉิ่มของผมมันยังไม่ไปครับเพราะเห็นแบบรถของผมซะก่อน

"อ๊ะ! อะไรเนี่ย ว๊าวพี่ออกแบบรถด้วยหรอไหนว่าเรียนวิศวะช่างกลไงพี่"

"กูก็ออกแบบกลไกต่างๆ ของรถด้วยแต่ช่วงนี้คนออกแบบขาดกูเลยรับจ๊อบออกแบบให้พ่อกูด้วย มึงสงสัยอะไรอีกไหม"

"ผมว่าไฟหน้ายังไม่โดนวะพี่ ถ้าทำคล้ายตาเหยี่ยว พี่ว่าจะสวยป่ะภายในถ้ากว้างกว่านี้เเจ่มเลยพี่"

ผมฟังไอ้เฉิ่มมันออกความคิดเห็น ผมว่าถ้าออกแบบแบบที่มันว่าก็น่าจะเวิร์คมีพื้นที่ให้เหยียดขามากขึ้นสำหรับคนขายาวเพราะพวกฝรั่งก็ขายาวกันทั้งนั้นแถมยังเป็นรถครอบครัวได้ด้วย ไอ้เฉิ่มยังไม่เลิกดูแบบของผมเลยครับล้วมันก็ติกลับมาอีก

"พี่ที่เก็บของด้านหลังน้อยจังแบบนี้ขายให้ผู้หญิงไม่ได้หรอกนะพี่ พวกผู้หญิงของเยอะจะตายไม่ว่าจะชุด รองเท้าไหนจะตอบช้อปของอีกอ่ะ พื้นที่เท่ามดดิ้นคงพอหรอกนะพี่"

"ละเอียดจริงนะมึง"

"ว่าแต่คอนเซ็ปของพี่คือไรอ่ะลืมถามเลย"

"ขายให้คนได้ทุกแบบทุกเพศและทุกประเภท"

"อืมงั้นเอาแบบที่ผมว่านี่แหละ คันก็ไม่เล็กไปหรือใหญ่เกินไปเพราะถ้าขับในเมืองก็ต้องการความคล่องตัว เพราะการจราจรบ้านเรามันห่วย ได้ทั้งความสวยทั้งความสะดวกได้ทั้งพื้นที่ นี่ไงพี่โอเคป่ะคิดไรมากวะพี่ ผมไปแล้วนะสามทุ่มแล้ว"

มันยื่นกระดาษที่มันร่างแบบให้ผม ผมรับมาดูต้องบอกว่ามันเลือกเรียนคณะได้ตรงกับความสามารถมันมากเลยครับผมออกจากห้องลงไปด้านล่างพวกเพื่อนผมมันก็เมาได้ที่แล้วครับมันลากคอเสื้อผมให้ไปนั่งแล้วพวกมันสามตัวล้อมผมไว้

"ไอ้ไอมึงมีของดีแต่เก็บเงียบเลยนะสัส น้องมหาเฉิ่มของมึงนางฟ้าชัดๆ โคตรน่ารักเลยวะ"

"นั่นดิวะเงียบเลยนะมึง"ทั้งไอ้บาสทั้งมีนบ่นผมใหญ่เลยครับ

"แล้วเรื่องอะไรกูต้องบอกพวกมึงวะ"

"เออวะ สัสงั้นคืนนี้กูจะไปนอนคอนโดมึงนะน้องโฟร์ชวนพวกกูแล้ว"

ผมหันหลังกลับไปมองไอ้คนที่บอกจะไปนอนมันยังยืนหัวเราะคิกคักกับลูกมันอยู่เลยครับ มันกลับมาเป็นท่านมหาแล้วด้วย แล้วเรื่องอะไรที่มันต้องชวนเพื่อนผมไปคอนโดวะ ผมแยกตัวไปหาพ่อก่อนกลับเพื่อเอาแบบที่ไอ้โฟร์ร่างขึ้นมาไปส่งให้กับท่านจะได้รีบกลับเพราะคืนนี้ผมจะจัดการเด็กดื้อ

"ออกแบบได้ไวดีนี่ไอ้ลูกชายแถมดูดีมาก"พ่อผมชมใหญ่เลยครับ ดูจะถูกใจท่านมากเลยครับ

"ผมไม่ใช่คนออกแบบหรอก ลูกรักคนใหม่ของพ่อต่างหากที่ออกแบบให้"

"จริงหรอฝีมือใช้ได้สมแล้วที่เป็นลูกของนักออกแบบมือหนึ่ง"

"อืม ผมเห็นด้วยเลยล่ะครับ ยังไงผมก็จะเดินหน้าเอาน้องเล็กมาเป็นสะใภ้พ่อให้ได้แล้วกันนะครับ หึหึ"

"ดีๆ ความคิดดีไอ้ลูกชาย มีอะไรให้ช่วยบอกพ่อได้เลยนะคนนี้พ่อสนับสนุนเต็มที่"

"ครับพ่อ"

(คอนโดของยักษ์)

(ยักษ์ พาร์ท)

สี่ทุ่มกว่าๆพวกผมก็กลับคอนโดกัน พวกเพื่อนผมก็มา พอเข้ามาในห้องเพื่อนๆ ผมมันก็ตาสว่างสร่างเมากันเลยครับ

"ไอ้ไอห้องมึงโดนปล้นหรอวะของกระจัดกระจายเต็มพื้นเลยสัส"

"เปล่าครับพี่ๆ พี่ยักษ์เขารื้อห้องหาแบบรถที่หายไปครับ สภาพห้องเลยเละอย่างที่เห็นและผมก็อยากจะขอร้องให้พวกพี่ๆ ช่วยผมเก็บห้องหน่อยครับ"ไอ้โฟร์มันตอบเพื่อนๆผมครับ

"กูว่าแล้วทำไมอยู่ๆน้องมันถึงมาชวนกูขึ้นคอนโดไอ้ไอได้ หลงกลซะแล้วพวกมึง"ไอ้บาสโอดครวญใหญ่เลยครับแต่พอไอ้โฟร์บอกว่าไม่ใช้ฟรีพวกมันก็หูผึ่งรับข้อเสนอทันที เสร็จโจรอย่างไอ้โฟรไปเต็มๆ

"ผมไม่ใช้ฟรีนะครับผมจะทำข้าวต้มรอบดึกให้ทาน ส่วนตอนเช้าก็โจ๊กตับใส่ไข่สนใจข้อเสนอของผมไหมครับ"

"สนใจครับน้องโฟร์x3"

พวกมึงมันเห็นแกกินไอ้สัส สรุปที่ไอ้โฟร์มันชวนเพื่อนผมมาห้องก็เพราะหาคนช่วยเก็บห้อง แล้วผมจะหงุดหงิดทำไมวะเนี่ยดีซะอีกน้องเล็กของผมจะได้ไม่เหนื่อยด้วย

"งั้นน้องโฟร์บอกพวกพี่มาเลยครับว่าจะให้พวกพี่เก็บตรงไหนบ้างพวกพี่จะเก็บให้สะอาดเลยครับ"

ไอ้มีนนี่ตัวแดกเลยครับแล้ว แต่จำเป็นไหมที่มันต้องใกล้น้องเล็กของผมขนาดนั้นน่ะห๊ะ ไอ้มีนมันยืนแทบสิงร่างไอ้เฉิ่มของผมแล้วครับปล่อยไม่ได้แล้ว

"พวกมึงจะเก็บห้องก็รีบเก็บดึกมากแล้วพรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยนะมึง"

"มึงอะตัวดีเลยสัสไอมาช่วยพวกกูเก็บซะดีๆ นะมึง กล้องวงจรปิดก็มีแต่เสือกไม่ดูตั้งแต่แรก"ไอ้เกมมันลากผมให้ไปช่วยพวกมันเก็บของครับส่วนไอ้โฟร์มันเข้าครัวทำข้าวต้มให้พวกผม

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงพวกผมก็นอนหมดสภาพกันอยู่บนโซฟา ไอ้โฟร์มันก็ยกข้าวต้มหอมๆ มาเสิร์ฟพวกผม พวกผมซัดข้าวต้มไปคนละสามชามเลยครับพอจะต่อไอ้โฟร์มันบอกว่าหมดแล้วแต่มันทำสมูทตี้ผลไม้รวมไว้ให้พวกผมแทน ส่วนมันก็ไปเก็บล้างในครัว แล้วขึ้นห้องไปแล้วครับ ผมให้ไอ้สามตัวเพื่อนผมนอนห้องผม ส่วนผมไปนอนห้องไอ้โฟร์ครับ พวกเพื่อนผมมันก็โห่กันใหญ่เลยสิครับ

"ไอ้ไอ มึงอย่าทำอะไรน้องโฟร์ของพวกกูนะมึงไม่งั้นพวกกูฟ้องแม่มึงแน่"

"สัส"ผมด่าพวกมันแล้วเดินเข้าห้องไอ้โฟร์มันเลยครับพร้อมล็อกห้องเสร็จสัพ

"อืม พี่ยักษ์มาได้ไงพี่"ไอ้โฟร์มันงัวเงียถามผม

"กูมานอนด้วยนอนซะดึกแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว"ผมก็ลูบหลังมันให้นอนต่อมันก็บอกฝันดีผมแล้วซุกตัวเข้ามาหาผม

"ครับ ฝันดีครับพี่ยักษ์"

"อืมฝันดี ไอ้เฉิ่มของกู"

ผมขโมยหอมแก้มน้องมันไปหลายฟอดเลยครับแล้วก็จุ๊บปากมันด้วย แอบทำรอยไว้ด้วยนิดหน่อยหึหึ ก็รอยเก่ามันจางแล้วพวกเห็บหมัดมันจะได้รู้ว่าน้องเล็กของผมมีเจ้าของแล้ว ส่วนเรื่องพีมผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากมายก็แค่เสียความรู้สึกเฉยๆที่ไว้ใจมัน ตอนนี้สิ่งที่สำคัญสำหรับผมก็คือเด็กน้อยในอ้อมกอดผมนี่แแหละ

(วันต่อมา)

(โฟร พาร์ท)

ผมตื่นก่อนพวกพี่ๆ เขาครับเลยลงมาทำโจ๊กเตรียมไว้ให้พวกพี่ๆ เขา ของผมใส่ใส้ลงไปด้วยครับเพราะผมชอบ อืมวันนี้ตัวผมก็โดนยุ่งกัดอีกแล้ว แต่ครั้งนี้แค่สองสามรอยตรงคอแล้วก็ตรงพุงเท่านั้นครับแถมไม่คันด้วย

"ทำไรกินวะเฉิ่ม"

"ก็โจ๊กตับใส่ไข่ไงพี่ ผมเพิ่งบอกไปเมื่อคืนจำไม่ได้แล้วหรอ สมองปลาทองจังวะพี่เดี๋ยวผมเอาน้ำมันตับปลาให้กินเอาไหมผมกินทุกวันเลยนะ"

"กูจะแดกมึงเนี่ยแหละไอ้เด็กเวรพูดมาก"

"จะบ้าหรอพี่ ผมคนนะเว้ยกินไม่ได้ไม่อร่อย ดูดิผมมีแต่กระดูกกินไม่อิ่มหรอกเนอะ"

"กูกินได้รับรองจะไม่ให้เหลือกระดูกเลยมึง"พี่แม่งทำผมกลัวแต่เช้าเลย แต่กลัวอีท่าไหนวะทำไมหน้าผมมันร้อนอ่ะ แบบนี้เขาเรียกว่าเขินใช่ไหมวะ อ๊ากกก!!ผมเขินหรอวะเนี่ยตาย ตายแน่ๆเลยจะโดนกินแล้วยังจะไปเขินพี่มันได้อีกไอ้โฟร์ไอ้บ้า ผมตีกับตัวเองพักใหญ่จนเริ่มรู้สึกถึงแรงคุกคามที่น่าอันตรายคืบคลานเข้ามา ทางที่ดีผมว่าผมหนีก่อนดีกว่า

"เออ... ผมว่าผมไปปลุกพี่ๆ เขาดีกว่าเดี๋ยวไปเรียนสาย"เอาตัวรอดก่อนครับพี่มันจะกินหัวผมแล้วแต่ทางรอดของผมก็หมดไปเมื่อพี่ยักษ์พูดขึ้น

"ไม่ต้อง พวกมันตื่นแล้วเดี๋ยวก็ลงมารีบแดกซะเดี๋ยวสาย"

"คะ ครับ"

"น้องโฟร์ของพี่มีน ไหนครับโจ๊กหอมๆ ของพี่ เอ๊ะ..แล้วเป็นอะไรหน้าแดงแต่เช้าเลยครับ"

นั่นไงครับ พวกพี่เขาเดินหล่อกันมาเลยครับ ผมลุกจากโต๊ะแล้วไปทำโจ๊กให้พี่ทั้งสามคน แต่ไม่วายพี่มีนก็ยังจะมาแซวผมอีกนะ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วผมกินหมดเรียบร้อยแล้วครับรอก็แต่พวกพี่เขานี่แหละกินไม่เสร็จกันซะที นี่ชามที่สามกันแล้วนะครับยังไม่อิ่มกันรึไงกินหรือปล้นคร๊าบพี่ แบบนี้เลี้ยงไม่ไหวนะคร๊าบ

"ไปเด็กเฉิ่ม พวกกูกินเสร็จแล้ว"พี่ยักษ์ลุกขึ้นพร้อมกับเอาชามไปวางที่ซิงค์ล้างจาน

"ครับพี่"พอพี่ยักษ์ลุกผมก็ลุกตามแต่พี่มีนดิมาดึงแขนเสื้อผมเอาไว้ก่อน

"เดี๋ยวครับน้องโฟร์มึงเอาเสื้อไอ้พี่ยักษ์มาใส่หรอวะตัวใหญ่ชิบแล้วนั่น..."

"ของผมเองพี่"

ปึก

พี่บาสถึงกับตบหน้าผากตัวเองเลยครับอะไรของพี่มันวะ ผมก็แค่ซื้อเสื้อเผื่อโตไง พี่มันจะอะไรกับผมวะ

"หึหึ ไปพวกมึงไปมหาลัยกัน โฟร์มันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว"พี่ยักษ์มันพูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ

"สัสมีความหวงนะมึงไอ้ไอ แล้วรอยน่ะจัดเต็มนะมึง หวงสัส"คือพวกพี่มันคงเลือดจะไปลมจะมามั้งครับเนี่ย รึเข้าวัยทองตั้งแต่ยังหนุ่มวะอารมณ์แปรปรวนกันชิบ

(มหา’ลัย)

พี่ยักษ์เขาขับรถมาส่งผมถึงคณะที่ผมเรียนเลยครับ สาวๆในคณะก็เอาแต่มองพวกผม จนผมทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ยแต่ที่รู้แน่ๆเลยว่าผมโดนเพ็งเล็ง โดนมองจิก โดนนินทาโดนมองแปลกๆและอีกมากมายเลยล่ะครับแต่เสียพี่ยักษ์ก็ดึงสติผมกลับมาซะก่อน

"เลิกเรียนกี่โมงไลน์บอกกูด้วย"

"ครับพี่ยักษ์"

พอผมเดินผ่านจะเข้าตึกไปยังลานกิจกรรมของสถาปัตย์ก็ได้ยินเสียงนกเสียงกาแว่วมาแต่ไกลเลยครับ

"แกดูสิ นี่หรอเด็กใหม่ของพี่ไอคณะวิศวะอ่ะอย่างกับท่านมหาหลุดมาจากวัดเลยอ่ะแก ทั้งเฉิ่มทั้งเชยแล้วก็ดูบ้านน๊อกบ้านนอกมากอะแก"เต็มสองหูเลยครับ คือถ้าจะนินทากูดังขนาดนี้มาด่ากูต่อหน้าเลยไหมครับอีเจ๊ซิลิโคน

ผมเดินมาเข้าแถวกับพวกปีหนึ่งที่นั่งรอรุ่นพี่อยู่ซักพักรุ่นพี่ก็มาและแนะนำตัว พวกผมก็ถูกให้แนะนำตัวเช่นกันครับแล้วก็ถึงคิวผมซะที

"ผมนันทภัทร แสงเกียรติครับ รหัส2457ชื่อเล่นโฟร์ครับ"

"เป็นอะไรกับไอศูรย์ วิศวะปี3เครื่องกลครับน้องมหา"

"เป็นน้องบุญธรรมครับ!!"ผมพูดเสียงดังฟังชัดทำเอาพวกที่นินทาผมเมื่อกี้เงิบไปเลยครับ

"นั่งลงได้คราวนี้ก็รู้แล้วนะว่าน้องเค้าสถานะไหนและสมควรจะทำตัวกันยังไงอยู่ให้เป็นนะพวกมึงอย่าหาเรื่องใส่ตัว คนต่อไป"แล้วการแนะนำตัวก็จบลง พี่ที่เป็นพี่ประธานก็พูดบางอย่างเหมือนกำลังจะเตือนใครซักคนงั้นแหละ พอจบกิจกรรมผมก็ได้เพื่อนใหม่มาหนึ่งคนครับชื่อครีมเป็นสาวสวยหวานไม่สมกับนิสัยที่ดูห้าวเกินหญิง

"ไอ้ท่านมหากลางวันนี้มึงแดกอะไร"นี่คือคำถามของผู้หญิงนะครับ ผมละปวดตับจริงๆเสียดายหน้าสวยๆของนางมาก

"เราจะกินข้าวที่ห่อมากจากบ้าน ครีมจะกินกับเราไหม"ผมถามเธอ

"เอาสิ"

"แต่เราต้องเอาข้าวไปให้พี่เราที่คณะวิศวะก่อนนะพอดีเราลืมเอาให้พี่เขาน่ะ ครีมรอไหวไหม"ผมถามอีกครั้งแต่เหมือนครีมมันจะหงุดหงิดแล้วครับ

"เดี๋ยวก็ไปด้วยกันนี่แหละ ใครจะปล่อยท่านมหาไปคนเดียววะ เดี๋ยวได้โดนลากกันไปพอดีเมื่อเช้าเราเห็นนะว่าพวกพี่ปีสามมองแกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้ออ่ะ"ครีมพูดซะผมสาวเลยครับ

"เราก็ผู้ชายนะครีม พวกพี่เขาคงไม่ทำอะไรเราหรอกมั้ง"

"โลกสวยไปอีก เออๆ ไปเถอะรีบเอาข้าวไปให้พี่มึงเถอะท่านมหากูหิวจนจะแดกควายได้ทั้งตัวเเล้วเนี่ย"

"พูดให้มันเพราะสมกับหน้าตาสวยๆหน่อยครีม"

"ค่าพ่อมหา ไปค่ะเดี๋ยวพี่ชายรอนะคะ"กวนซะไม่มีเลยครับผู้หญิงอะไร

(คณะวิศวะ)

ผมกับครีมที่มาถึงหน้าคณะของพี่ยักษ์ก็ยืนงงกันเลยครับว่าต้องไปไหนต่อจนมีพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกผม

"น้องครับมาหาใครครับ"

"มาหาพี่ยักษ์เอ้ยไม่ใช่มาหาพี่ไอปี3วิศวะเครื่องกลครับ"ตอนแรกผมหลุดเรียกพี่ยักษ์ พี่คนนั้นหน้าซีดเลยแหะ แต่พี่เขาก็ใจดีบอกที่อยู่ของพี่ยักษ์ให้นะ

"อ๋อโน้นเลยน้อง ไอ้โหดมันกำลังจะแดกหัวรุ่นน้องอยู่ลานเกียร์โน้น "พี่เขาชี้ทางสว่างให้ผมเสร็จก็เดินหายไปเลยครับ

"ขอบคุณครับ"

ผมกับครีมรีบเดินไปลานเกียร์กันเลยครับแต่พอไปถึงกลับเจอเหตุการณ์ดราม่าซะงั้นอ่ะครับ คนนี่ยืนมุงถ่ายคลิปกันบานเลย

"ไอ พีมขอโทษยกโทษให้พีมนะ ไอช่วยฟังพีมก่อนอย่าเดินหนีกันสิไอ"เหมือนจะน่าสงสารนะครับแต่ผมคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์เลยไม่คิดจะสงสารหรอก

"พีมมึงคิดว่ากูโง่มากหรอวะ ที่กูต้องไปใช้คนรักคนเดียวกับไอ้เหี้ยโชคน่ะห๊ะ แล้วมึงจะสวมเขาให้กูไปถึงไหนกูคนนะไม่ใช่ควายไม่ได้แดกหญ้าเป็นอาหาร ถ้าเมื่อวานกูไม่ไปเห็นด้วยตาตัวเองมึงก็คงยังจะหลอกกูต่อไปใช่ไหมวะพีม"

พี่ยักษ์แม่งน่าสงสารวะตาแดงหมดแล้วพี่พีมแม่งก็เหี้ยจริงๆ ทำกับพี่ผมแบบนี้ได้ไงกันยังจะหน้าด้านมาหาพี่ยักษ์อีกเพื่ออะไร

"พีมถูกมันบังคับเพราะพ่อพีมไปติดหนี้ที่คาสิโนของมันไอเชื่อพีมนะ"

"รวมถึงแบบรถของกูด้วยไหมพีม มึงทำแบบนี้กับกูได้ไงวะ แค่มึงบอกคำเดียวว่ามีปัญหากูก็ช่วยมึงแล้ว มึงอยู่กับกูแต่ทำไมมึงไม่พูดกับกูว่ะ เราจบกันแค่นี้เถอะวะพีม มึงกลับที่ของมึงไปซะก่อนที่ความเป็นเพื่อนของกูก็จะให้มึงไม่ได้"

"ไอเราถูกบังคับตอนนั้นเราไม่มีทางเลือกจริงๆ "แล้วความหายนะก็เริ่มเข้ามาเรื่อยๆเมื่อมีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพี่ยักษ์กับพี่พีม

"อ้าวพีมมาดูรับน้องด้วยหรอครับ เดี๋ยวนี้ยุ่งหรอครับไม่โทรหาพี่เลย"พี่พีมแม่งหน้าโคตรซีดเลยครับพอพี่ผู้ชายคนนี้เข้ามาทัก ไอ้พี่ยักษ์แม่งเพิ่มระดับความหน้าโหดเต็มแม็กแล้วมั้งนะเส้นเลือดนูนขึ้นมาเชียว

"หึแผนลวงสำเร็จแล้ว"ผมหันหลังกลับไปตามเสียง ก็เจอพี่บาสกับพี่เกมแท็กมือกันส่วนพี่มีนยืนทำหน้างงมากันตอนไหนเนี่ย

"พี่บาส พี่เกม พี่มีนสวัสดีครับมากันตอนไหนครับเนี่ย"

"น้องมหาของพวกพี่ เอาข้าวมาให้พวกพี่แล้วหรอครับ ดีจังเลย"พี่มีนพอเห็นผมก็กระโดดเข้ามากอดผมเลย

"ครับนี่ของพวกพี่สามคนครับ ส่วนอันนี้ผมฝากให้พี่ยักษ์ด้วยครับ"

"เออพี่ว่าจะถามตั้งแต่เจอกันแล้วทำไมเราเรียกเพื่อนพี่ว่ายักษ์ล่ะครับ ปกติมะนไม่ให้ใครเรียกเลยนะ"พี่มีนถามผม

"ก็พี่ยักษ์บอกว่าเป็นชื่อเล่นของพี่เขาครับและเขาให้ผมเรียกแบบนี้"ผมก็ตอบคำถามออกไปตรง พวกพี่เขาก็พยักหน้าแล้วดันหลังผมให้ออกจากบริเวณลานเกียร์

"อ๋อครับงั้นน้องมหารีบไปเถอะครับระเบิดกำลังจะลงแล้ว"

"ระเบิดอะไรคะพี่"ครีมถามอย่างงงด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจในการเผือก แค่กๆๆ

"อ้าวนี่ใครหรอครับน้องโฟร์ น่ารักจังเลยนะครับ"พี่บาสครับคราวนี้

"อย่าม่อคะพี่ หนูชื่อครีมเพื่อนของโฟร์ค่ะ”เจอความปากจัดของครีมเข้าไปพี่บาสนี่เงิบเลย

"อ่อครับ งั้นรีบไปเถอะนะระเบิดเวลากำลังสั่นแล้ว"

"งั้นฝากดูพี่ยักษ์ด้วยนะครับ"ทางด้านยักษ์ก็กำลังงงว่าพี่รหัสของตัวเองรู้จักแฟนตัวเองได้ไง

"พี่โฟล์ค"

"ครับพี่เองเห็นพี่แล้วดีใจไหมครับพอดีพี่พึ่งกลับมาจากฝึกงานที่อิตาลีน่ะครับ"

"ทำไมพีมต้องดีใจที่เห็นพี่วะ"ยักษ์ถามพี่รหัสตัวเองอย่างสงสัย

"อ้าวไอ้นี่ถามแปลกๆ คนเป็นแฟนกันเขาเจอกันก็ต้องดีใจสิวะ"พี่โฟล์คตอบกลับมาอย่างสบายๆ

"แฟน หึหึ ฮ่าๆ ๆ ๆ แฟนหรอพี่ ถ้าพี่เป็นแฟนมันก็ควายเหมือนผมเลยดิ"

"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงไอ้ไอ!! พูดให้ชัดเจนก่อนที่กูจะซัดมึงนะไอ้สัส!!"

"ผมก็เป็นแฟนมัน เป็นก่อนจะเข้ามหาลัยอีก แล้วพี่หละวะเป็นแฟนมันตอนไหน"โฟลคเมื่อได้ฟังที่ยักษ์บอกก็หันไปหาพีมทันที

"พีม นี่พีมหลอกพี่หรอไหนบอกไอเป็นเพื่อนสนิทเราไง"

"เคลียร์กันเอาเองนะพี่ผมขอตัว"ยักษ์เดินออกจากตรงนั้นอย่างเยือกเย็นสายตาก็แสนจะเย็นชา ยามที่มองพีมที่วิ่งมาเจ็บแขนตน

"ไอรอพีมก่อน พีมรักไอนะขอร้องล่ะอย่าทิ้งพีมนะ"

"จะไปไหนพีมเรากับพี่ต้องคุยกัน!!"ยักษ์เดินออกมาทันทีก่อนที่โฟร์จะกลับคณะเขาจึงเรียกโฟร์เอาไว้ก่อน

"ไอ้เฉิ่ม มึงจะไปไหน"

"ผมจะไปกินข้าวครับพี่ยักษ์ ช่วงบ่ายผมมีทำกิจกรรมต่อ"

ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต่างก็หันกลับมามองคนที่กล้าเรียกอีกชื่อของพี่ว๊ากสุดโหดของคณะ และในหัวทุกคนก็ไว้อาลัยให้กับท่านมหาเฉิ่มๆ ที่กำลังจะเหลือแต่ชื่อ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ยักษ์เพียงแค่เดินมาจัดผมที่ยุ่งมากของโฟร์เท่านั้น

"กินกับพวกกูสิแล้วค่อยกลับ"ทุกคนได้แต่อึ้งไปตามๆ กันว่าทำไมท่านมหายังรอดหรือท่านมหาห้อยพระรอดเอาไว้ถึงไม่โดนคนตัวสูงว๊ากเลยซักนิดเดียว

"ก็ได้ครับพี่ยักษ์ อ่อพี่ยักษ์นี่ครีมเพื่อนผมครับเธอจะมากินกับผมด้วย"

"สวัสดีคะพี่ไอ เรียกแบบนี้ได้ใช่ไหมคะ"

"ครับ ชื่อที่เพื่อนเราเรียกพี่ พี่สงวนสิทธิ์เอาไว้ให้คนในครอบครัวเท่านั้นครับ"

"อ๊ายย!!ชะนีตายค่ะดีต่อใจมาก ขอเกาะเรือลำนี้เลยแล้วกันนะคะพี่"ครีมทำท่าเขินบิดไปบิดมาจนผมต้องถามอาการของเธอ

"เธอเป็นอะไรเนี่ยครีมไหวไหม"

"ไหวย่ะ ไปๆสงสัยวันนี้คงไดเอทไม่ได้แล้วอย่างนี้มันต้องกิน!!"ทั้งหกคนก็ตรงไปนั่งโต๊ะประจำของพวกยักษ์และแกะห่อข้าวกินกันโดยมีรุ่นน้องมองมาเป็นระยะ

"ไอ้ไอทำไมมึงได้ไข่ต้มสองลูกวะพวกกูได้แค่ลูกเดียวเอง!!"บาสโวยวายเมื่อมองกล่องข้างของยักษ์ที่มีไข่ต้มมากกว่าของกล่องตัวเอง

"ก็ของกูพิเศษ"

"น้องมหาพรุ่งนี้พี่ขอพิเศษบ้างนะครับ"

"ครับพี่บาสได้เลยครับแต่พี่ต้องเรียกชื่อผมให้ถูกนะครับแล้วเขียนรายการอาหารมาให้ผมด้วย"

"ครับน้องโฟร์ตามบัญชาเลยครับ"

"คิกคิก อร่อยไหมครีม"

"อร่อยมากฉันจ้างแกทำให้ฉันกินบ้างดิ"ครีมกอดแขนของผมแล้วขอให้ผมทำอาหารให้ ผมเลยตอบตกลงไป

"ได้เลย"

"จะเหนื่อยไปไหม"ยักษ์ถามออกมาอย่างห่วงๆ

"ไหวครับพี่ รีบกินเหอะเดี๋ยวผมต้องเดินกลับคณะอีก"

"อืม"

"หวานไปหวานไป หิ้ว!!"เพื่อนๆของยักษ์ต่างก็เอ่ยปากแซวกันทันทีจนทำให้โฟร์ถึงกับไปไม่เป็น

อีกมุมหนึ่งของตึกวิศวะก็มีสายตาที่เครียดแค้นปนอิจฉามองมายังกลุ่มที่พวกยักษ์และโฟร์นั่งอยู่

"ไอต้องเป็นของกูคนเดียวหน้าตาบ้านนอกอย่างมึงกูจะกำจัดทิ้งซะ อีเด็กบ้า!!"

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>