นิยายชุด Fantasy Romance.

บ้าน เลขที่ 27 ถนน Via Cappello, Verona Italy…

ชายหนุ่มหญิงสาวหลายคู่พากันมาที่นี่ พอเดินผ่านอุโมงค์ทางเข้าต่างหยุดที่กำแพงหยิบกระดาษมาเขียนข้อความติดไว้

บนกำแพงมีข้อความมากมาย จนแทบไม่มีพื้นที่ว่าง บางคนจึงเลือกติดกระดาษทับซ้อนข้อความของผู้อื่น หลากหลายข้อความ หลากหลายภาษา ล้วนมีความหมายคล้ายคลึงกัน นั่นคือ คำอธิษฐานและขอพรเรื่องความรักของตนเอง

“คุณอยากเขียนอะไรไหม”

ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่ข้างเขา เธอพยักหน้าเปิดกระเป๋าหยิบกระดาษโพสน์อิตสีชมพูออกมาพร้อมปากกา พอเห็นรอยยิ้มเก้อๆ ของเขาก็ยิ้มขำ คนถามคงไม่ได้เตรียมการมาพร้อมเท่ากับคนถูกถาม

แน่นอนล่ะ... เธออยากมาที่นี่ตั้งนานแล้ว และคงไม่พลาดสิ่งสำคัญนี้จึงเตรียมตัวมาอย่างดี

หญิงสาวจรดปลายปากกาเขียนข้อความที่เธอต้องการจนครบทุกคำ แล้วบรรจงติดกระดาษแผ่นนั้นบนกำแพง แล้วหันมาถามเขาว่า

“คุณอยากเขียนอะไรไหมคะ”

เธอส่งกระดาษพร้อมปากกาให้เขา ชายหนุ่มพยักหน้าพลางรับปากกากับกระดาษมาเขียนข้อความ เขาติดกระดาษแผ่นนั้นไว้ข้างกระดาษของเธอ แล้วหันมายิ้มให้

“คุณเขียนว่าอะไรครับ” เขาไม่เข้าใจข้อความในภาษาของเธอ

หญิงสาวยิ้มละมุนกวักมือให้เขาซึ่งตัวสูงกว่าเธอก้มหน้าลงมา แล้วเธอก็กระซิบบอกข้อความที่เธอเขียนให้เขาฟัง

“ฉันเขียนว่า... ขอให้พบกับคนที่จะเป็นรักแท้ และรักเดียวในชีวิตของฉัน”

“ผมขอให้คุณสมหวังนะครับ”

“แล้วคุณล่ะคะ คุณเขียนว่าอะไร”

เธอเองก็อยากรู้ เพราะเขาเลือกเขียนข้อความด้วยภาษาของเขา ไม่ใช่ภาษาอังกฤษที่คนทั่วไปอ่านออก เขาก้มลงมากระซิบข้างหูเธอบ้าง

“ขอให้คุณสมหวังนะคะ”

สองหนุ่มสาวมองหน้ากันแล้วยิ้ม ก่อนจะจับมือกันเดินเข้าไปภายใน Casa di Giulietta. หรือบ้านของจูเลียตนั่นเอง

หลังจากทั้งสองเดินผ่านไป ข้อความบนกระดาษของหญิงสาวก็ถูกมือของใครคนหนึ่งดึงออกมา เจ้าของมือมองตามแผ่นหลังบอบบางของเธอด้วยแววตาวาววับ ขยำกระดาษในมือไว้แน่น

“แล้วเธอจะได้รู้ว่า รักแท้ที่เธอตามหา มันไม่มีอยู่จริง!”1

We wish you a Merry Christmas;

We wish you a Merry Christmas;

We wish you a Merry Christmas and a Happy New Year…

เสียงเพลงดังแว่วมาตามท้องถนน แสงไฟพริบพราวหลากสีบนต้นสนต้นใหญ่ ประดับตกแต่งด้วยลูกบอลสีทอง ระฆัง กล่องของขวัญ และตุ๊กตา ตัวเล็กตัวน้อย บรรยากาศรื่นเริงแสนสนุกสุขสันต์ ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นในค่ำคืนแสนวิเศษของผู้คน

ร่างเล็กสวมเสื้อกันหนาวสีชมพูแต่งระบายบนคอเสื้อและปลายแขนเสื้อด้วยขนเฟอร์สีขาวปุยน่ารัก สวมกางเกงสกินนี่สีดำกับรองเท้าบูทสีเดียวกัน เธอเกาะขอบหน้าต่างของห้องพักบน อพาร์ทเมนท์มองดูผู้คนด้วยความเบิกบานใจ

คริสต์มาสปีนี้เป็นปีที่นีรณากำลังจะพาตัวเอง ไปร่วมฉลองคริสต์มาสกับครอบครัวของเดวิด อัลเนโร เจ้านายของเธอตามคำเชิญของเขา

“ผมอยากแนะนำคุณให้ครอบครัวผมรู้จัก มานะครับได้โปรด”

“ยินดีค่ะ”

นีรณาแทบไม่เสียเวลาคิด เธอรีบตอบรับคำเชิญนั้นในทันที

สำหรับชาวตะวันตกที่นับถือศาสนาคริสต์ วันคริสต์มาสเป็นวันฉลองวันประสูติของพระเยซูผู้เป็นศาสดาของศาสนาคริสต์ และเป็นการฉลองความรักของพระเจ้าที่มีต่อมวลมนุษย์ แต่ละครอบครัวจะร่วมดื่มกินเฉลิมฉลองถือว่าเป็นวันที่คนในครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากัน

นีรณามาอยู่ที่อิตาลีได้หนึ่งปีแล้ว เธอเป็นจิตรกรชาวไทยหนึ่งในไม่กี่คนที่ผลงานได้รับการยอมรับให้นำมาแสดงที่แกลลอรี่ของเดวิด อัลเนโร ชายหนุ่มชาวอิตาลีผู้เป็นทั้งนักธุรกิจและศิลปินชื่อดัง เขาหล่อเหลาทรงเสน่ห์จนมีสาวๆ ข้างกายไม่เคยขาด แต่สำหรับนีรณาเขาให้เกียรติเธอในฐานะเพื่อนร่วมงาน เธอเองก็ชื่นชมผลงานของเขาไม่น้อย จนรู้สึกว่าเขาคือเพื่อนชายที่เธอไว้วางใจคนหนึ่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!

เสียงเคาะประตูทำให้หญิงสาวละสายตาจากภาพของผู้คนบนถนน ปิดหน้าต่างห้องก่อนจะเดินไปเปิดประตูด้วยคิดว่าเดวิดคงมารับเธอแล้ว แต่พอเปิดประตูออกไปกลับพบชายแปลกหน้าคนหนึ่งสวมชุดคนขับรถเป็นสูทสีเข้มสวมหมวกแก๊ปบนศีรษะ มีแว่นกรอบหนาบนดวงตา ทำให้มองเห็นหน้าไม่ชัด รูปร่างของเขาสูงใหญ่พอๆ กับเดวิด

“เจ้านายสั่งให้ผมมารับคุณนีน่าครับ”

เขาเอ่ยขึ้น พลางค้อมศีรษะด้วยท่าทางสุภาพ นีรณาพยายามมองใบหน้าของเขา แต่อีกฝ่ายตัวสูงกว่าและมีแว่นและหมวกสวมปิดบังใบหน้ากว่าครึ่ง เธอไม่เคยเห็นคนขับรถของเดวิดมาก่อน ปกติเจ้านายของเธอมักจะขับรถสปอร์ตสีแดงของเขาด้วยตัวเอง

“คุณเดวิด สั่งให้มารับฉันเหรอคะ” เธอยังคลางแคลงใจ

“เชิญทางนี้ครับ ผมจอดรถไว้ที่ด้านหน้าทางเข้า”

อีกฝ่ายไม่ตอบคำถาม เดินนำหน้าเธอไปเหมือนบังคับให้เธอต้องเดินตามเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ นีรณาหยิบมือถือมากดโทรหาเดวิดแต่ปลายสายไม่มีสัญญาณตอบรับ เธอมองแผ่นหลังกว้างของคนขับรถอย่างใช้ความคิด เดวิดคงไม่ว่างมารับเธอด้วยตัวเอง จึงส่งคนขับรถมารับแทน หญิงสาวปัดความระแวงออกจากใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินตามหลังเขาไป

รถยนต์หรูสีดำจอดอยู่ที่ข้างกำแพงหน้าทางเข้าอพาร์ท เม้นท์ คนขับรถไม่ได้นำรถไปจอดที่ลานจอดรถแต่เลือกจอดบริเวณนี้ เขาเปิดประตูด้านหลังคนขับให้เธอนั่ง นีรณาเข้าไปนั่งด้านในปล่อยให้อีกฝ่ายปิดประตูรถ เธอมองร่างสูงใหญ่ของเขาประจำที่คนขับนำรถเคลื่อนออกจากที่แห่งนั้น เขายังคงทำหน้าที่อย่างเรียบร้อย ไม่ชวนคุย ตั้งใจขับรถ ทำให้หญิงสาวคลายความระแวงลง เปลี่ยนมาหันมองวิวข้างทางแทน

นีรณาเดินทางจากบ้านเกิดเมืองนอนมายังดินแดนที่มีชื่อด้านศิลปะแห่งนี้ ด้วยความหวังว่าการร่วมงานกับศิลปินชื่อดัง อย่างเดวิด อัลเนโร จะทำให้ผลงานของเธอเป็นที่ยอมรับในระดับสากล และมันก็เริ่มเป็นจริงขึ้นเรื่อยๆ มีคนสนใจผลงานของเธอ มีผู้ว่าจ้างให้เธอเขียนรูปให้หลายคน เธอมีรายได้มีความสุข มีเจ้านายและเพื่อนร่วมงานที่ดี ชีวิตยังต้องการอะไรมากกว่านี้อีกหนอ

จนกระทั่งก่อนคริสต์มาสเดวิดได้พาเธอไปเที่ยวที่ Casa di Giulietta. หรือบ้านของจูเลียต และเธอก็เขียนคำอธิษฐานแปะไว้บนกำแพงของที่นั่น คำอธิษฐานที่เธอไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงไหม แต่ก็เลือกที่จะเขียนข้อความนั้นลงไป

‘ขอให้พบกับคนที่จะเป็นรักแท้ และรักเดียวในชีวิตของฉัน’

บางทีเดวิดอาจจะเป็นคนคนนั้น หญิงสาวเคยถามตัวเอง แต่คำตอบในหัวใจกลับบอกว่า ชายหนุ่มเป็นเพียงเพื่อนที่ดี และเขาก็มีเสน่ห์กับผู้หญิงมากเกินไป แม้เขาจะให้เกียรติเธอ ทว่าเธอกลับไม่เคยรู้สึกกับเขาเกินคำว่าเจ้านายและเพื่อนร่วมงานเลย เช่นเดียวกับเขาที่ไม่อาจมอบตำแหน่งผู้หญิงคนเดียวข้างกายเขาให้เธอได้ การเป็นเพื่อนคือคำตอบที่ดีที่สุดของทั้งคู่

“บางทีเราสองคนอาจจะเหมาะที่จะแต่งกับงาน มากกว่าจะแต่งงานกันนะ”

นีรณายิ้มเมื่อนึกเจ้าของประโยคนี้ เดวิดกับเธอมีความเป็นศิลปินสูง เธอกับเขาต่างมีโลกส่วนตัวโลกที่ใครก็ไม่อาจเข้ามาถึง เขาเคยบอกว่าเขาอยู่เพื่อรอคอยใครสักคน ในขณะที่เธออยู่เพื่อรอคอยรักแท้ที่ไม่รู้ว่ามีจริงไหม...

“ถึงแล้วครับ”

เสียงนี้ ปลุกนีรณาให้ตื่นจากภวังค์ความคิด

ประตูรถฝั่งของเธอถูกเปิดออก หญิงสาวก้าวเท้าลงไปแล้วนิ่วหน้า เมื่อพบว่าคนขับรถพาเธอมาที่บ้านหลังหนึ่งบ้านหลังนี้ไม่มีการตกแต่งไฟหรือต้นคริสต์มาสให้เห็น และยังอยู่ห่างไกลจากบ้านหลังอื่น มีกำแพงสูงล้อมรอบพื้นที่ รถจอดอยู่หน้าประตูบ้าน ขณะประตูรั้วเลื่อนปิดช้าๆ มองไปรอบๆ ก็ไม่พบผู้คนนอกจากเธอและชายคนขับรถ

“เชิญทางนี้ครับ”

คนขับรถเปิดประตูบ้านผายมือเชื้อเชิญ ทว่า... นีรณายังยืนอยู่ที่เดิม หญิงสาวมองผ่านบานประตูเข้าไปในตัวบ้าน ก่อนจะถอยหลังกรูดเมื่อไม่เห็นวี่แววของผู้คนในบ้าน ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีงานเลี้ยง และไม่มีเดวิดเจ้านายของเธอรออยู่ หัวใจดิ่งวูบความระแวงในนาทีแรกเข้ามาเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง

“ที่นี่ที่ไหน”

เธอถามเสียงสั่น ขยับถอยออกห่างเรื่อยๆ มองประตูรั้วสูงที่ยังปิดสนิท ถ้าเกิดอะไรขึ้นเธอจะสามารถปีนออกไปจากที่นี่ได้ไหม