ตอนที่ 2

“อาหารได้แล้วครับนายท่าน”

บริกรกลับมาพร้อมถาดอาหาร เขานำมันมาวางบนโต๊ะ รินน้ำสาลูให้ ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ แต่พ่อมดลูเซียสเรียกไว้

“ข้ามาจากที่อื่น เพิ่งเดินทางมาที่เมืองนี้เป็นครั้งแรก ข้าอยากรู้ว่าเมืองนี้ชื่ออะไร มีใครเป็นผู้ปกครอง”

อสูรบริกรมองหน้าลูกค้าอย่างแปลกใจ ที่เดินทางมาถึงเมืองแต่ไม่รู้ชื่อเมือง ก่อนจะตอบคำถามด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า

“เมืองนี้ชื่อเมืองอัลญ่า อยู่ในดินแดนอัลฟารี ตอนนี้ผู้ที่ดูแลเมืองคือ ท่านผู้วิเศษเซรีอุส ครับนายท่าน”

ข้อมูลที่ได้รับ ทำให้พ่อมดหนุ่มยิ้มพอใจ แสร้งถามเรื่องอื่นต่อไม่ให้ใครสงสัย

“เจ้าพอจะแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวของเมืองนี้ให้ข้าทราบได้หรือไม่”

“เมืองของเราติดกับชายทะเล หากท่านต้องการที่พักริมทะเลท่านสามารถหาที่พักได้แถวท่าเรือ มีโรงพักผ่อนอยู่สองแห่ง แต่ส่วนมากแล้วผู้วิเศษที่เดินทางมาถึงเมืองนี้ มักจะแวะไปหอนางโลมเพื่อความสำราญกันทั้งสิ้น ที่นี่จัดอสุรีงามๆ ไว้บริการผู้วิเศษทุกคน หากท่านต้องการหอนางโลมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เดินไปสองซอยก็จะถึง” อสูรบริกรแนะนำ

“อืม น่าสนใจมาก ขอบใจเจ้ามากที่ให้คำแนะนำ”

เขาหยิบไข่มุกส่งให้อสูรบริกร อีกฝ่ายส่ายหน้าไม่กล้ารับ จนต้องยัดใส่มือ

“เอาไปเถอะ ข้าให้รางวัลที่เจ้าตอบคำถามข้า”

“ขอบคุณครับนายท่าน”

อสูรร่างใหญ่ รีบเก็บไข่มุกหย่อนลงกระเป๋ากางเกงด้วยความดีใจ ก่อนจะค้อมศีรษะให้แล้วเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ ที่นี่ใช้จ่ายด้วยไข่มุกแทนเงินตรา ไข่มุกเม็ดใหญ่ที่ลูกค้าคนนี้ตอบแทนเขา มีค่ามากเท่ากับเงินเดือนทั้งเดือนของเขาเลยทีเดียว

พ่อมดลูเซียสกินอาหารจนอิ่ม แล้วเรียกบริกรมาเก็บเงิน เขามีแผนการบางอย่างในใจ

“ข้าอยากรู้ว่า บ้านของผู้วิเศษเซรีอุสอยู่ที่ไหน ข้าอยากแวะไปทำความเคารพเขาสักหน่อย”

“บ้านท่านผู้วิเศษเซรีอุส อยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกลครับนายท่าน เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่สุดในย่านนั้น ถามใครก็รู้จัก”

“ขอบใจมาก”

พ่อมดหนุ่มหยิบไข่มุกเม็ดเล็กจ่ายเป็นค่าอาหาร แล้วนำไข่มุกเม็ดใหญ่กว่าวางลงบนอุ้งมือของบริกรผู้นั้น ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ท่ามกลางความตื่นตะลึงของผู้ที่ได้รับไข่มุกถึงสองเม็ดในวันเดียวกัน

พ่อมดลูเซียสเดินเล่นอย่างใจเย็น เขาอยากสำรวจเมืองนี้ให้ทั่ว เพื่อจะได้รู้ความเป็นอยู่ของชาวเมืองภายใต้การปกครองของเหล่าผู้วิเศษ ร่างกำยำในคราบผู้วิเศษหนุ่มเดินไปตามทางเดินสายตาก็มองไปรอบกายดูนั่นนี่ไปด้วย จนผ่านมาถึงหอนางโลมของเมือง มองเห็นเหล่าผู้วิเศษพากันเดินเข้าออกอย่างหนาตา ด้านหน้าประตูมีโคมแดงห้อยไว้คล้ายเป็นสัญลักษณ์ นางอสุรีสาววัยกลางคนที่คงเป็นแม่เล้ายืนต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้า

“เชิญท่านผู้วิเศษแวะหาความสำราญก่อนสิคะ เรามีอสุรีสาวคอยบริการทุกท่านอยู่ด้านใน ท่านพอใจนางใดสามารถเรียกนางไปบำเรอได้ตามใจปรารถนา”

เสียงแจ้วๆ ของนางอสุรีแม่เล้า เรียกความสนใจจากพ่อมดหนุ่ม เขาอยากรู้ว่าข้างในหอนางโลมนั้นเป็นเช่นไร จึงเดินเข้าไป

ภายในกว้างขวางมีสามชั้น ตั้งโต๊ะไว้บนลานชั้นล่าง มีเวทีด้านหน้าให้นางอสุรีสาวคอยบรรเลงเพลงและร่ายรำ ผู้วิเศษพากันนั่งดื่มน้ำสาลูโดยมีนางอสุรีสาวคอยดูแลอยู่ข้างกาย บรรยากาศคราคร่ำไปด้วยความบันเทิงเริงรมย์ เสียงคุยกัน เสียงหัวเราะคิกคักของนางโลมที่ถูกผู้วิเศษนัวเนีย

พ่อมดลูเซียสเดินไปตามทางเดิน มองสำรวจไปทั่วอย่างสนใจ ในดินแดนแห่งเวทมนตร์ ไม่มีหอนางโลมแบบนี้ พ่อมดแม่มดเสพสมกันอย่างเสรี หากพอใจกันก็สามารถพากันไปเสพสมที่บ้านฝ่ายชายหรือบ้านของฝ่ายหญิงแล้วแต่ตกลงกัน ทุกคนมีอิสระเต็มที่ในการเลือกเสพสม ไม่ถูกบังคับให้มาบำเรอชายอย่างที่หอนางโลมนี้

“ท่านคงเพิ่งมาใหม่ เชิญทางนี้ค่ะ”

นางอสุรีที่ดูแลอยู่ ปราดเข้ามาทักทายเมื่อเห็นผู้วิเศษหนุ่มสุดหล่อ ยืนเก้กังอยู่นาน นางมีหน้าที่ดูแลแขกที่เข้ามมาใช้บริการ จึงไม่ต้องรอให้ใครเรียกหา ยามได้เจอแขกใหม่ก็จะรีบเข้ามาดูแลทันที กฎของที่นี่ผู้วิเศษทุกคนคือคนสำคัญ อย่าให้มีใครร้องเรียนไปยังผู้ดูแลเมืองว่าพวกหอนางโลมดูแลผู้วิเศษบกพร่อง ไม่เช่นนั้น พวกนางทุกคนจะโดนลงโทษ และอาจจะถูกลดค่าใช้จ่ายลง หากผู้วิเศษคนไหนพอใจนางโลม ก็จะมอบเงินทองให้เป็นของรางวัล พวกนางก็จะสามารถเก็บเงินส่งให้ทางบ้านใช้จ่ายได้ ที่นี่มีแค่อาหารสามมื้อ ไม่มีเงินให้ นางอสุรีสาวที่เข้ามาเป็นนางโลมถูกซื้อตัวมาจากครอบครัว ให้มารับใช้บำเรอกามแก่ผู้วิเศษ จะถูกปล่อยออกไปเมื่อหมดสภาพเท่านั้น

“ข้าเพิ่งมาเยือนเมืองนี้”

พ่อมดหนุ่มเล่นบทผู้วิเศษได้อย่างแนบเนียน เขาเดินตามนางอสุรีผู้ดูแลมายังโต๊ะด้านในสุด แล้วนั่งลงรับถ้วยใส่น้ำสาลูที่นางอสุรีรินให้มาจิบช้าๆ

“วันนี้คนค่อนข้างเยอะ เหลือโต๊ะว่างด้านในเท่านั้น ด้านหน้าเวทีเต็มหมดแล้วค่ะ”

“ไม่เป็นไร ข้านั่งตรงนี้ก็สบายดี”

พ่อมดยิ้มให้นางอสุรี ทำท่าไม่ถือสา โต๊ะบริเวณนี้ห่างจากเวทีพอสมควรเสียงไม่ดังเท่าไหร่ แถมยังอยู่ในมุมปลอดสายตา