4

เช้าวันหนึ่ง รชตะเดินเข้าห้องทำงานพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก เขาเปิดประตูเข้าไปหาพิมพ์ลดาที่กำลังนั่งทำงานเอกสารอยู่

“วันนี้ไม่ต้องทำงาน” เขาพูดเสียงเรียบแต่แฝงความอ่อนโยน

“ผมลางานให้แล้ว”

พิมพ์ลดาเงยหน้าขึ้นทันที

“หือ ลางานให้…ทำไมคะ”

“เพราะวันนี้ เราจะไปหาคุณปู่กัน” เขายิ้มมุมปาก

“ได้ข่าวว่าคุณปู่ป่วยหนัก”

หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย

“อะไรนะคะ”

รชตะกลั้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ เขารู้ดีว่านี่เป็น “แผนเก่า” ของคุณปู่สมบูรณ์

ท่านชอบแกล้งป่วยเพื่อบีบให้หลานชายอย่างหารีบหาหลานสะใภ้มาให้ท่านดูใจ ท่านบ่นเรื่องนี้ไม่เว้นวัน

“เมื่อไหร่จะมีเมีย เมื่อไหร่จะมีเหลนให้ปู่อุ้ม”

หลังจากจัดการงานเล็กน้อย ทั้งคู่ก็มาถึงคฤหาสน์ของคุณปู่ บรรยากาศในบ้านเงียบผิดปกติ เมื่อเข้ามาถึงบริเวณห้องนั่งเล่น คนใช้รีบวิ่งออกมาด้วยสีหน้าแตกตื่น

“คุณรัชต์…คุณปู่…ป่วยหนักค่ะ”

พิมพ์ลดาเบิกตากว้าง

“ป่วยหนักเหรอคะ”

รชตะอมยิ้มทันที เขารู้ทันปู่ของเขาทุกอย่าง

“ผมพาหลานสะใภ้มากับเหลนในท้องแล้วนะ ปู่คงดีใจแน่ ๆ” เขาพูดเสียงดังให้แน่ใจว่าคนที่อยู่ชั้นสองจะได้ยิน

ไม่ทันขาดคำ ประตูห้องชั้นบนก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว ชายชราที่ป่วยใกล้ตาย ตามคำของคนรับใช้เมื่อครู่ ดีดตัวลุกขึ้นด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไหน! หลานสะใภ้กับเหลนของปู่ อยู่ไหน!”

พิมพ์ลดาเผลอยกมือปิดปากตาโต ส่วนรชตะยืนกอดอก แสร้งทำสีหน้าเหลอหลา

“อ้าวปู่ ไหนว่าป่วย ป่วยหนักแล้วไม่ใช่เหรอครับ”

คุณปู่ทำตาขวาง ค้อนหลานชายอย่างเอ็นดู

“ไอ้เจ้าหลานคนนี้! รู้ทันปู่อีกแล้ว”

รชตะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโอบไหล่พิมพ์ลดาเบา ๆ แล้วพาเธอเดินเข้าไปหา

“ปู่ครับ นี่ลดา ภรรยาของผม และเหลนของปู่ก็อยู่ในท้องแล้ว”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า “เหลน” คุณปู่ยิ่งยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความดีใจ

“จริงเหรอ! ปู่จะได้อุ้มเหลนแล้วจริง ๆ เหรอ! น้ำยาดีจริงๆ หลานปู่”

พิมพ์ลดาก้มศีรษะอย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะคุณปู่”

คุณปู่จับมือเธอด้วยความอบอุ่น

“ดี ๆ หลานสะใภ้คนนี้ ปู่ถูกใจมาก เราได้เจอกันอีกแล้วนะ”

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่น พิมพ์ลดามองภาพชายสองวัยเถียงกันหยอกล้อกันด้วยสายตาอมยิ้ม รชตะที่มักทำหน้าขรึมในที่ทำงาน กลับดูผ่อนคลายเมื่ออยู่กับคนเป็นปู่ ส่วนคุณปู่เองก็มีแววตาเปี่ยมไปด้วยความรัก

เธอรู้สึกว่านี่คือครอบครัวที่น่ารัก อบอุ่น และเต็มไปด้วยความจริงใจ ครอบครัวที่เธอกำลังจะได้เป็นส่วนหนึ่งอย่างแท้จริง

ทันทีที่รชตะพาพิมพ์ลดาเข้ามาในบ้านได้ไม่นาน คุณปู่สมบูรณ์ก็เปลี่ยนจาก “คนป่วยใกล้ตาย” กลายเป็นคุณปู่ที่กระตือรือร้นราวกับเป็นหนุ่มอีกครั้ง

“แม่ครัว! วันนี้ทำอาหารให้เต็มที่เลยนะ!” เสียงดังฟังชัดลอดออกมาจากห้องรับแขก

“ทำของโปรดของฉัน ของหลานฉัน แล้วก็ของที่หลานสะใภ้ของฉันด้วย หลานชอบกินอะไรบอกได้เลยนะ!”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไม่ได้ หลานสะใภ้ของปู่ต้องได้กินของที่ดีและอร่อยที่สุด เหลนของปู่จะได้กินของอร่อยตามไปด้วย”

แม่ครัวที่ทำงานกับบ้านมาหลายสิบปีรีบพยักหน้า

“ได้เลยค่ะคุณท่าน เดี๋ยวจะทำให้อลังการที่สุดเลยค่ะ”

พิมพ์ลดาได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้า เธอทั้งเขินทั้งรู้สึกอบอุ่น เธอไม่เคยได้รับการดูแลอย่างดีแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ความเอาใจใส่ของคุณปู่ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ลดา มานี่หน่อยสิ” คุณปู่เรียกเสียงดังพร้อมรอยยิ้มกว้าง เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ ท่านก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มขนาดใหญ่ที่คนใช้ถือมายื่นให้

“ปู่มีของจะให้”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณปู่ หนูเกรงใจค่ะ มันมีค่าเกินไป”

“ไม่ได้” คุณปู่พูดเสียงหนักแน่น สีหน้าเอาจริงเอาจังขึ้นมาทันที

“นี่เป็นของขวัญต้อนรับหลานสะใภ้คนแรกของปู่ ถ้าหนูไม่รับ ปู่เสียใจ” สีหน้าท่าทีของท่านเหมือนมีแง่งอน

พิมพ์ลดาชะงักไปทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเปิดกล่องออก ข้างในคือชุดเครื่องเพชรระยิบระยับตา ประกอบด้วยสร้อยคอ กำไล ต่างหู และแหวน ทั้งหมดดูหรูหราและล้ำค่าจนเธอไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือแตะ

“คุณปู่ มันแพงเกินไปค่ะ หนูไม่กล้ารับจริง ๆ” เธอพูดเสียงเบา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเกรงใจ

คุณปู่ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่สายตายังคงแน่วแน่

“ของพวกนี้ปู่เก็บไว้ให้ว่าที่หลานสะใภ้มานานแล้ว ถ้าหนูไม่รับ ปู่จะเสียใจมากจริง ๆ นะ ปู่รอวันนี้มานานแล้ว กว่าเจ้าหลานชายตัวดีจะหาหลานสะใภ้มาให้ปู่ แถมยังมีเหลนติดท้องมาด้วย แพ็กคู่เลย ปู่ดีใจจริงๆ”

พิมพ์ลดามองท่าน เธอเห็นแววตาอบอุ่นและจริงใจของชายชราตรงหน้า ใจเธอรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่แค่ของมีค่า แต่คือการยอมรับจากครอบครัวของรชตะอย่างแท้จริง

หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้มศีรษะเล็กน้อยแล้วรับกล่องเครื่องเพชรมาด้วยสองมือ

“ขอบคุณค่ะคุณปู่ หนูจะเก็บรักษาไว้อย่างดีค่ะ”

“ดีมาก!” คุณปู่หัวเราะเสียงดังอย่างพอใจ

“แบบนี้สิ ถึงจะสมกับเป็นหลานสะใภ้ของปู่!”

รชตะที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ พลางยิ้มบาง ๆ เขารู้ดีว่าปู่ของเขาไม่ได้ให้ของพวกนี้เพียงเพราะฐานะ แต่เพราะท่านรักและยอมรับพิมพ์ลดาอย่างจริงใจ และพิมพ์ลดาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัวสามีที่ต้อนรับเธออย่างจริงใจ

เช้าวันนั้น บรรยากาศในออฟฟิศดูเหมือนปกติ แต่กลับมีบางสิ่งไม่ชอบมาพากลแผ่กระจายไปทั่วทั้งแผนก เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเป็นระยะจากกลุ่มพนักงานหญิงที่จับกลุ่มอยู่ตรงมุมห้อง

“เธอรู้ยัง ผู้จัดการปลายฟ้าเป็นคู่หมั้นของคุณรัชต์นะ”

“ใช่ ๆ ได้ข่าวว่าครอบครัวเขาทำธุรกิจด้วยกันด้วยล่ะ”

“ก็ว่าอยู่ ทำไมจู่ ๆ เข้ามาทำงานเป็นผู้จัดการได้ง่าย ๆ แบบนี้ ถ้าไม่เพราะเส้นสาย”

คำพูดเหล่านั้นแทรกเข้าหูพิมพ์ลดาอย่างชัดเจน หญิงสาวที่กำลังเดินถือแฟ้มผ่านตรงนั้นชะงักไปในทันที ใจเธอเหมือนถูกบีบรัดแน่น ความรู้สึกไม่มั่นคงแทรกเข้ามาอย่างรุนแรง คู่หมั้นงั้นเหรอ

ในหัวของเธอเริ่มเต็มไปด้วยคำถามและความไม่สบายใจ ความทรงจำเรื่องวันที่รชตะพาเธอไปจดทะเบียนสมรส และคำสารภาพรักแวววาวในดวงตาของเขายังชัดเจนอยู่ในใจ แต่เมื่อได้ยินข่าวลือแบบนี้ ความหวั่นไหวกลับค่อย ๆ กัดกินความเชื่อใจของเธอ หรือว่าเขาแค่หลอกเรา เพราะอยากได้ลูก

ยังไม่ทันได้ตั้งสติ เสียงรองเท้าส้นสูงกระแทกพื้นดังมาแต่ไกล พร้อมกลุ่มลูกน้องของปลายฟ้ากลุ่มใหม่ที่เดินนำเข้ามาอย่างถือดี เพราะกลุ่มเก่าโดนไล่ออกไปแล้ว ปลายฟ้าสามารถหาพวกได้อย่างรวดเร็วเพราะแอบอ้างเป็นคู่หมั้นของท่านประธาน