1

นิยายชุด เล่ม 1 หวานใจพี่ภพ

เสียงเครื่องยนต์กระบะคู่ใจดังแผ่วเบาไปตามถนนลูกรังสายเก่า กลิ่นดินชื้นหลังฝนเมื่อคืนลอยคลุ้งเข้ามาในหน้าต่างรถ ก้องภพสูดลมหายใจลึก ๆ ความทรงจำวัยมัธยมผุดพรายขึ้นมาเหมือนภาพฉายซ้อนทุ่งนาเขียวขจี เสียงหัวเราะของเพื่อน และรอยยิ้มสดใสของใครบางคนทำให้เขารู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในอก

“ในที่สุดก็ได้กลับบ้านแล้ว”

เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเลี้ยวเข้าลานกว้างหน้าโรงเรียนประถมอันเป็นบ้านเกิด ที่ซึ่งเขาถูกบรรจุให้เป็นครูเกษตรคนใหม่ ป้ายไม้ซีดเก่า ๆ เขียนว่า

“โรงเรียนบ้านทุ่งแสงดาว” โบกสะบัดเบา ๆ ตามแรงลม

เด็ก ๆ บางคนวิ่งเล่นอยู่ใต้ต้นมะขามใหญ่ พอเห็นรถครูคนใหม่ก็ตะโกนเรียกกันเสียงดัง

“ครูมาแล้ว ๆ”

รอยยิ้มอบอุ่นค่อย ๆ คลี่บนใบหน้าของก้องภพ เขาลงจากรถ ทักทายเด็ก ๆ อย่างเป็นกันเอง พลางหัวใจเต้นแรงกับความท้าทายใหม่ในชีวิต

เช้าวันถัดมา ก้องภพขับรถไปตลาดเช้าของหมู่บ้านเพื่อหาซื้อของสดไปทำอาหารให้เด็ก ๆ ที่โรงครัวโรงเรียน เขาเดินผ่านแถวพ่อค้าแม่ค้าเสียงเจื้อยแจ้ว พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับร้านขนมเล็ก ๆ ที่มีผู้คนมุงอยู่ไม่น้อย

สาวเจ้าของร้านก้มหน้าก้มตาจัดขนมใส่ถุง เส้นผมยาวถูกรวบเอาไว้หลวม ๆ ริมฝีปากมีรอยยิ้มอ่อนโยนที่เขาคุ้นตาเหลือเกิน หัวใจของก้องภพกระตุกวูบ

“พิมพ์แก้ว” เขาพึมพำเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน

ใช่จริง ๆ พิมพ์แก้ว น้องสาวเพื่อนสนิทที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่ ม.ปลาย กำลังยื่นขนมถั่วตัดให้ลูกค้า เสียงหวานใสยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

ทันใดนั้นพิมพ์แก้วก็เงยหน้าขึ้น สบตากับเขาโดยบังเอิญ ดวงตากลมโตนั้นทำให้ก้องภพถึงกับยืนนิ่งไปชั่วขณะ

“พี่ภพ!” เธอเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มกว้าง

“กลับมาแล้วเหรอคะ” ก้องภพหัวเราะ พยายามเก็บซ่อนหัวใจที่เต้นรัวเอาไว้ในอก

“อืม…คราวนี้กลับมาเป็นครูที่นี่เลยล่ะ” เสียงตลาดยังคงคึกคัก แต่สำหรับเขาแล้ว โลกทั้งใบเหมือนเหลือแค่รอยยิ้มสดใสของหญิงสาวตรงหน้า รอยยิ้มที่ทำให้เช้าวันนั้นอบอุ่นกว่าที่เคย

หลังจากซื้อขนมเสร็จ ก้องภพก็ยังยืนคุยกับพิมพ์แก้วอยู่หน้าร้านอยู่พักหนึ่ง เขามองเห็นรอยยิ้มสดใสของเธอแล้วอดคิดไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปหลายปี เธอกลับดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แต่ยังคงความอ่อนหวานที่จำได้ไม่เคยลืม

“พี่ภพเพิ่งกลับมาวันนี้เองเหรอคะ” พิมพ์แก้วเอ่ยถาม พลางห่อขนมใส่ถุงกระดาษให้เขา

“อืม กลับมารับตำแหน่งครูเกษตรที่โรงเรียนบ้านทุ่งแสงดาว คราวนี้คงได้อยู่ยาว” เขาตอบพลางยิ้มบาง ๆ

พิมพ์แก้วพยักหน้าอย่างยินดี

“ดีจังเลยค่ะ เด็ก ๆ จะได้มีครูที่ตั้งใจจริง” ยังไม่ทันได้พูดอะไรมาก เสียงเรียกคุ้นหูก็ดังมาจากด้านหลัง

“ไอ้ภพ! นี่แกจริง ๆ ด้วยเหรอวะ!”

ก้องภพหันไปก็เห็นพี่ชาตรี เพื่อนซี้สมัยมัธยมและเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของพิมพ์แก้ว กำลังเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้าง สองชายหนุ่มสวมกอดกันแน่นตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี

“เออสิวะ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอแกที่ตลาดแบบนี้” ก้องภพหัวเราะเสียงดัง

“ยังเหมือนเดิมเลยนะไอ้ชาติ”

ชาตรีหันมาทางน้องสาวแล้วแซว

“ว่าแต่ แกเจอพิมพ์แล้วใช่ไหม น้องฉันนี่ แม่ค้าขนมคนดังของตลาด” พิมพ์แก้วตีแขนพี่ชายเบา ๆ

“พี่ชาติ! อย่าแซวสิคะ”

ก้องภพหัวเราะตาม แต่ในใจกลับอบอุ่นอย่างประหลาด ได้เจอทั้งเพื่อนสนิทและน้องสาวที่เคยอยู่ในความทรงจำพร้อมกันแบบนี้ มันเหมือนชีวิตกำลังพาเขาย้อนกลับมาสู่จุดเริ่มต้นของหัวใจ

หลังจากคุยกันพักใหญ่ ชาตรีชวนก้องภพไปกินข้าวที่บ้านในเย็นนี้

“ถือว่าฉลองการกลับมา” เขาบอกอย่างเป็นกันเอง

พิมพ์แก้วเงยหน้าขึ้นสบตาก้องภพเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“พี่ภพ แวะมานะคะ บ้านเรายังเหมือนเดิม”

ก้องภพเพียงพยักหน้ารับ แต่หัวใจกลับเต้นแรงยิ่งกว่าตอนที่เจอเธอครั้งแรกในตลาดเสียอีก

คำว่าเหมือนเดิมของเธอ หมายถึงหัวใจของเขาด้วยที่ยังคงรู้สึกเหมือนเดิมกับเธอ

แสงแดดยามเช้าสาดลงบนผืนนากว้าง เด็ก ๆ ในโรงเรียนบ้านทุ่งแสงดาวยืนเรียงแถวกันอย่างตื่นเต้น ก้องภพถือไมค์พูดกับนักเรียนและผู้ปกครองที่มาร่วมกิจกรรม

“วันนี้ครูจะพาทุกคนเริ่มต้นสิ่งใหม่ ที่เราเรียกว่านาเรียนรู้นะครับ” เสียงเด็ก ๆ เซ็งแซ่ด้วยความตื่นเต้น บางคนหันมาถามเพื่อน

“นาเรียนรู้คืออะไรเหรอ”

ก้องภพยิ้ม อธิบายด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“นาเรียนรู้ คือการปลูกข้าวจริง ๆ ลงมือทำจริง ไม่ใช่เรียนจากในหนังสืออย่างเดียว เราจะรู้ว่ากว่าข้าวหนึ่งเม็ดจะออกมา ต้องผ่านเหงื่อและความพยายามมากแค่ไหน”

เด็ก ๆ พยักหน้ากันอย่างตั้งใจ ก่อนที่ก้องภพจะพาไปยังแปลงนาสาธิตด้านหลังโรงเรียน ทุกคนถอดรองเท้า เดินลงโคลน พากันหัวเราะคิกคักกับความเหนียวหนึบของดินที่ติดเท้า

ขณะกำลังสอนวิธีปักดำ ขนมหวานหอมกรุ่นก็ถูกยกมาตั้งบนเสื่อใต้ร่มไม้ใกล้ ๆ เด็ก ๆ วิ่งกรูไปในทันทีเมื่อได้กลิ่น

“ใครเอาขนมมาเลี้ยงครับ” ก้องภพหันไปถามด้วยความแปลกใจ เสียงใสตอบกลับมา

“พิมพ์แก้วค่ะ เด็ก ๆ จะได้มีกำลังใจ”

ก้องภพหันไปเห็นพิมพ์แก้วกำลังจัดถาดขนมตะโก้และข้าวต้มมัดอย่างเรียบร้อย ดวงตาของเธอเป็นประกายยามมองเด็ก ๆ ที่กำลังยิ้มกว้าง ก้องภพรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่วผ่านไปทั่วหัวใจในทันที เขาเดินเข้าไปใกล้ พร้อมเอ่ยเสียงเบา

“ขอบใจนะพิมพ์ที่คอยห่วงใยเด็ก ๆ แบบนี้”

พิมพ์แก้วเงยหน้ามองเขา รอยยิ้มสดใสแต้มบนริมฝีปาก

“จริง ๆ พิมพ์ห่วงทั้งเด็กทั้งคู่นั่นแหละ”

หัวใจของก้องภพเต้นแรง เมื่อได้ยินประโยคของหญิงสาวตรงหน้า

บ่ายวันนั้น ขณะเด็ก ๆ เริ่มหัดดำนา เสียงหัวเราะและความคึกคักเต็มไปทั่วทุ่ง ก้องภพยืนมองภาพนั้นพลางคิดในใจว่านี่อาจไม่ใช่เพียงโครงการเรียนรู้สำหรับเด็กเท่านั้น หากแต่กำลังกลายเป็นสะพานเชื่อมความรู้สึกบางอย่างระหว่างเขากับพิมพ์แก้วอย่างเงียบงัน

ตลาดเช้าของหมู่บ้านคึกคักเช่นทุกวัน กลิ่นหอมของขนมพื้นบ้านโชยไปทั่วบรรยากาศแผงร้าน พิมพ์แก้วนั่งจัดขนมใส่ถาดอย่างขะมักเขม้น มือคล่องแคล่วแต่สายตาก็แอบมองรายชื่อออเดอร์ที่เพิ่งได้รับมาจากพ่อค้าคนกลาง