2

“ครับคุณชาย!” จักรรีบพยักหน้าทำตามคำสั่งในทันที

ร่างสูงของคมพาร่างบอบบางที่กอดเขาเอาไว้แน่น เคลื่อนตัวเข้าไปทางด้านหลังของรถปิดกั้นทุกอย่างจากลูกน้อง แล้วจัดการพันแผลด้วยตัวเองอย่างชำนาญ

“คุณอย่าเพิ่งกวน เดี๋ยวผมช่วยเอง” เขาเรียกสติเธอโดยการตบที่แก้มเบาๆ เธอปรือตามองเสียงสั่นระริก

“ช่วยหน่อย ช่วยด้วยไม่ไหวแล้ว ร้อนไปหมด”

“ทนอีกนิดเดี๋ยวคุณจะได้นอนสบายๆ บนเตียง ที่นี่ไม่เหมาะ” เขาจัดการกับแผลโดยไม่ร้องขอหมอหรือให้ลูกน้องช่วย ไม่นานก็ห้ามเลือดได้ ในขณะที่คนบนตักยังวุ่นวายกับเสื้อตัว แต่เขาไม่นึกรำคาญเลยสักนิด

หลังจากรถคันหรูสีดำทะยานไปใต้ไฟถนน คมน์โอบกอดร่างน้อยของหญิงสาวเอาไว้งอย่างระมัดระวังราวกับของล้ำค่า เขากินยาระงับปวดในทันที และไม่ปล่อยให้เธอห่างอกแม้แต่วินาทีเดียว

รถหรูสีดำจอดหน้าตึกโรงแรมแห่งหนึ่ง คมน์หันมองหญิงสาวในอ้อมแขนที่ยังคงตัวร้อนจัดและหายใจถี่ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ เขารู้ดีว่าไม่สามารถพาเธอกลับบ้านใหญ่ในสภาพนี้ได้

“แวะพักที่นี่ก่อนแล้วกัน” เขาออกคำสั่งเสียงเรียบ

จักรเหลือบพยักหน้าเข้าใจ

“ครับคุณชาย ผมจะจัดเตรียมของทุกอย่างที่คุณชายต้องการเดี๋ยวนี้ครับ”

เมื่อถึงห้อง คมน์อุ้มร่างเธอวางลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด แม้แผลที่แขนจะยังไม่หาย เขาก็ไม่สนใจ เขาใช้ผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดเหงื่อให้เธออย่างระมัดระวัง พยายามลดอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนผิดปกติ

“ทนหน่อยนะ” เขาพึมพำ เสียงต่ำและอ่อนโยนอย่างที่ตัวเองแทบไม่เคยใช้กับใคร

“รอเดี๋ยว” เขากระซิบพลางกดเธอลงบนเตียงนอนหนานุ่ม

“ช่วยด้วย”

“ทนหน่อย แป๊บเดียว” เขาอยากจัดการกับตัวเองก่อนเพราะเสื้อผ้าและเนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ

คมน์จัดการกับตัวเองเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว เขาสลัดชุดที่เต็มไปด้วยคราบเหงื่อไหลและสกปรกออกไป ล้างหน้าล้างตาชำระร่างกายอย่างรวดเร็ว พยายามไม่ให้แผลที่แขนโดนน้ำ ก่อนจะนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ

เธอขยับตัวไปมา ครางออกมาด้วยความทรมาน

“ร้อน... ช่วยด้วย...” คมน์กัดฟันแน่น

“ผมทำแบบนี้คุณจะเสียใจหรือเปล่า” เขาขยับเข้าไปกอดร่างของเธอเอาไว้ เพื่อต้องการจะอุ้มเธอไปแช่น้ำที่อ่างอาบน้ำ แต่เสียหลักทาบทับเพราะเธอกอดเขาเอาไว้ไม่ห่าง

“ช่วยหน่อย ไม่ไหวแล้ว”

“ไม่เสียใจใช่ไหม ถ้าทำแบบนี้”

“ไม่ ไม่เลย อย่าไปเลยนะ” คมน์โดนอ้อมแขนเรียวของเธอกอดรัดเอาไว้อย่างเหนียวแน่น รั้งต้นคอหนาเอาไว้ แล้วริมฝีปากนุ่มก็จุมพิตอย่างรุกเร้า ก่อนที่เขาจะช่วยให้เธอหายทรมาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

ทุกอย่างผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า รอบแรกผ่านไปแต่ฤทธิ์ยายังอยู่ เสียงเคาะประตูเหมือนเป็นการช่วยชีวิตเอาไว้ เพราะคมน์เริ่มปวดแผล

ถ้าเขาไม่บาดเจ็บคงสานสัมพันธ์กับเธอได้หลายรอบจนฤทธิ์ยาหมด แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เอื้ออำนวยเลยจริงๆ

จักรยื่นของสำคัญให้เจ้านายหนุ่ม คมน์จัดการฉีดยาต้านให้เธอ ก่อนที่ร่างน้อยจะสงบลงและหลับไปในที่สุด เขาห่มผ้าให้เธอก่อนที่จะหันมาสั่งลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าประตู

“พวกนายไปพักผ่อนกันก่อน ทางนี้ไม่เป็นไรแล้ว” ที่นี่เป็นโรงแรมของเขาเอง เป็นกิจการที่แอบทำและสร้างกำไรมหาศาล โดยไม่ให้คนในตระกูลรับรู้ ดังนั้นที่นี่จึงปลอดภัยแน่นอน

แสงแดดยามสายลอดผ่านม่านเข้ามาในห้องของโรงแรมหรู กลิ่นหอมสะอาดของห้องพักทำให้ชมพูพริ้งขมวดคิ้วขึ้นมาในทันที อาจเพราะเป็นกลิ่นที่เธอไม่คุ้นชิน ห้องของเธอไม่ใช่กลิ่นนี้นี่นา

เธอค่อย ๆ ลืมตาตื่น รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเตียงใต้ร่าง ร่างกายปวดร้าวไปหมดจนต้องเผลอครางออกมา

เธอพลิกตัว แล้วภาพแรกที่เห็นทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น ข้างกายมีชายแปลกหน้านอนอยู่ด้วย

ชมพูพริ้มทำท่าจะกรีดร้อง แต่พอนึกได้ว่าเขาคือผู้ชายที่เธอช่วยห้ามเลือดเอาไว้เมื่อคืน ก็รีบเอามืออุดปากเอาไว้ในทันที

เขากำลังนอนหลับสนิท เธอกวาดมองก็เห็นยาวางอยู่บนหัวเตียง คงจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยาสินะ

ร่างสูงใหญ่ของเขาโผล่พ้นผ้าห่มออกมาทำให้เห็นอกกว้างและกล้ามท้องแน่นๆ เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอในทันที กวาดสายตามองสำรวจร่างของเขาก็เห็นว่าที่แขนซ้ายที่มีผ้าพันแผลพันไว้แน่นยังมีรอยเลือดซึมเล็กน้อย เส้นผมยุ่งนิด ๆ ใบหน้าคมเข้มดูนิ่งสงบแต่เต็มไปด้วยอำนาจแม้ในยามหลับ

ชมพูพริ้งชะงักกึก หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก ใบหน้าของเขาหล่อเหลาจนเธอตาค้าง เห็นคนหล่อมาเยอะ ทำไมเขาหล่อจนทำให้เธอเหมือนโดนสะกดแบบนี้ล่ะ

“เวรแล้ว” เธอพึมพำเสียงสั่น รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวแน่น พยายามไม่ส่งเสียงให้คนข้าง ๆ รู้ตัว

ชมพูพริ้มกะพริบตาเร็ว ๆ เพื่อเรียบเรียงความจำเมื่อคืนว่าหลังจากหนีคนร้ายในซอกแคบแล้วทำอะไรกันอีก

ตั้งแต่เริ่มคือเธอหนีแฟนเก่ามาในตรอก เจอผู้ชายคนนี้ เขาโดนยิง เธอช่วยห้ามเลือด แล้วจากนั้น ทุกอย่างก็มืดสนิท ร่างเลือนไปหมด แต่ที่รู้ ๆ เธอเสียตัวให้เขาแล้ว ก็ร่างกายของเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้วนี่นา

หัวใจของเธอร่วงวูบ

“บ้าเอ๊ย ชมพูพริ้ง เธอทำอะไรลงไปนี่!” เธอตีหน้าผากตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ทั้งตกใจ ทั้งกลัว ทั้งอาย ปนเปสับสนกันไปหมด

ยิ่งคิดยิ่งสับสน เขาโดนยิง แล้วมานอนอยู่โรงแรมแบบนี้ได้ยังไง หรือว่าเขาเป็นพวกนักเลง หรือพวกมาเฟีย หรือแค่คนมีเรื่องกับพวกมีอิทธิพลกันนะ เธอจะซวยเพราะเขาหรือเปล่านะ ที่รู้ ๆ เธอไม่ควรเกี่ยวข้องกับคนแบบเขา

ความคิดพรั่งพรูเต็มไปหมดจนปวดหัว เธอไม่อยากรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร สิ่งเดียวที่คิดได้ตอนนี้คือ ต้องหนีออกไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะตื่น

ชมพูพริ้งค่อย ๆ ขยับตัวลงจากเตียงอย่างเบาแสนเบา ราวกับกลัวจะปลุกคนที่กำลังหลับสนิทให้ตื่นขึ้นมา เธอหยิบกระเป๋าถือมากอดเอาไว้แน่น พลางหันไปมองใบหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง

เขายังหลับสนิท ใบหน้าในระยะใกล้ทำให้เธอใจเต้นแปลก ๆ คนอะไรหล่อเกินไปแล้วนะ และดูอันตรายอย่างบอกไม่ถูก

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ควรอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรก แต่ก็ขอบคุณที่ช่วย ถือว่าเราหายกันก็แล้วกัน” เธอกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ก่อนเปิดกระเป๋าหยิบแบงก์พันออกมาห้าฉบับ วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง

ห้าพันบาท คงพอให้เขารักษาตัว หรือซื้อยาได้บ้าง ถือว่าฉันตอบแทนที่เมื่อคืน เขาช่วยไว้ก็แล้วกัน เธอพูดพลางกลืนน้ำลาย รู้สึกหน้าเริ่มร้อนขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน

ชมพูพริ้งสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กำมือแน่น แล้วค่อย ๆ เดินไปทางประตู ก้าวเบาแสนเบา จนแทบเหมือนนักย่องเบา

ก่อนออกจากห้อง เธอหันกลับมามองอีกครั้ง เขายังคงหลับสนิท ดีแล้วที่หลับ ขอให้อย่าเจอกันอีก เพราะถ้าเขาขืนตื่นมาตอนนี้ เธอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ฉันไม่อยากยุ่งกับคุณหรอกนะ ลาก่อน” เธอกระซิบเบา ๆ เหมือนพูดกับลม แล้วรีบเปิดประตูเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาอีก เสียงประตูปิดลงอย่างแผ่วเบา เหลือเพียงชายหนุ่มที่ยังหลับอยู่ในห้องเงียบ ๆ