นายเหมืองยอดเสน่หา ชุด One Night Stand

เขมทัต เคิร์ก วัฒนาไพศาล หนุ่มหล่อวัยสามสิบปลายๆ ผู้ที่มีใบหน้าสมบูรณ์แบบ ราวกับถูกปั้นแต่งจากจิตกรฝีมือเยี่ยม

ชายหนุ่มเป็นเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่เกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร ผิวสีแทนออกคล้ำ จมูกโด่งเป็นสันสวยงามตามชาติพันธุ์ของบิดาซึ่งเป็นมหาเศรษฐีกรีก ส่วนดวงตาสีน้ำตาลเข้มออกดำหวานฉ่ำ ขนตายาวเป็นแพงามงอนยิ่งกว่าอิสตรี เพราะได้รับมาจากมารดา

เขมทัตเป็นผู้ชายบุคลิกเงียบขรึม เอาการเอางาน วันๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครโดยเฉพาะสตรี เพราะชายหนุ่มจะให้ความสำคัญกับผู้หญิงเฉพาะบนเตียงเท่านั้น

วันทั้งวันชายหนุ่มหมกตัวอยู่แต่ในเหมืองแร่ทองคำซึ่งเป็นกิจการเดียวของตระกูล จะกลับเข้ามาที่บ้านก็เฉพาะตอนที่จะหลับนอนเท่านั้น

แต่ก็ใช่ว่าเขมทัตจะไม่เคยมีคนรัก ตรงกันข้าม เขาเคยแต่งงานมาหนึ่งครั้ง ซึ่งมันนานมากแล้ว ตั้งแต่อายุยี่สิบห้ากับผู้หญิงที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน ซึ่งเขาแอบรักหล่อนมาตลอด จนได้ร่วมชีวิตกัน

ทุกอย่างในชีวิตของเขาเหมือนจะราบรื่นและเต็มไปด้วยความสุข แต่วันหนึ่งเขาก็จับได้ว่า ในขณะที่เขาออกไปทำงานในเหมืองแร่ เมียรักกลับคบชู้สู่ชาย นั่นเพียงเพราะว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาให้

เขาไล่ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาออกไปจากบ้าน พร้อมกับเงินสิบล้าน แลกกับใบหย่า ซึ่งหล่อนก็ยินยอมแต่โดยดี

เขาเจ็บ เขาทรมาน และกว่าจะก้าวผ่านความทรงจำเลวร้ายนั้นมาได้มันยากเย็นเหลือเกิน ทำให้เขาไม่คิดที่จะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนอีก หากอยากมีเซ็กซ์เขาก็จะใช้เงินหว่าน จบค่ำคืนเร่าร้อนด้วยกัน ความสัมพันธ์ก็จบสิ้นตามไปด้วย

มันดีมาก...

ใช่... ชีวิตแบบนี้มันดี และเขาสามารถควบคุมทุกอย่างได้อย่างที่ต้องการ

สิบสี่ปีกว่าแล้วที่เขาใช้ชีวิตแบบนี้ วันไนท์สแตนด์กับผู้หญิงที่ลูกน้องคัดสรรมาให้

สนุก รสชาติไม่เคยซ้ำ และเขาก็มั่นใจว่าจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปอีกนานเลยทีเดียว หรือไม่ก็จวบจนกว่าเขาจะสิ้นลมหายใจนั่นแหละ

“นายครับ... รถพร้อมแล้วครับ”

ใบหน้าหล่อจัดราวกับหินสลักไร้ชีวิตเอียงไปตามเสียงเรียก ก็พบว่าวิชัย ลูกน้องคนสนิทที่รู้ใจเขาเป็นอย่างดีในทุกๆ เรื่องกำลังยืนค้อมศีรษะอยู่

เขาผุดลุกขึ้นยืน ขยับเสื้อแจ็คเกตที่สวมใส่อยู่เล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปยังรถสี่ประตูยกล้อสูงที่จอดรถอยู่หน้าบ้านไม้สักสองชั้น

วิชัยรีบเดินตามหลังมา และถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงไม่น้อย

“นายจะไม่ให้ผมขับรถให้จริงๆ เหรอครับ”

เขมทัตหันมายิ้มล้อเลียนให้กับคนสนิท “ฉันมีใบขับขี่มาตั้งแต่อายุสิบแปดแล้ว ดังนั้นแกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก วิชัย”

“แต่... หลังจากนายออกแรงตลอดทั้งค่ำคืน ผมเกรงว่านายจะเพลีย...”

วิชัยหมายถึงค่ำคืนที่กำลังจะเดินทางมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้

“ถ้าฉันขับรถไม่ไหว ฉันจะโทรตามแกก็แล้วกัน ไม่ต้องห่วง มีอะไรก็ไปทำเถอะ”

“เอ่อ... ครับนาย”

“แต่ก็ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน”

เขมทัตกำลังจะก้าวขึ้นรถ และคนสนิทเรียกเอาไว้อีกครั้งด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน

“มีอะไรอีกล่ะ”

“คือว่า...”

สีหน้าที่ผิดปกติไปของวิชัย ทำให้เขมทัตสงสัย จนต้องถามซ้ำ

“มีอะไรก็พูดมา เร็วเข้า”

“คือ... ผู้หญิงคนนี้... เอ่อ...”

วิชัยหมายถึงผู้หญิงที่จัดเตรียมไว้สังเวยเจ้านายของตนเองในค่ำคืนนี้

“ทำไมหรือ”

“เธอ... เธอค่อนข้างจะยังเด็กน่ะครับ”

เขมทัตหัวเราะร่วน ยกมือขึ้นโบกกลางอากาศไปมาอย่างขบขัน

“ฉันเห็นผู้หญิงทุกคนที่แกหาให้ฉัน ก็เด็กๆ ทั้งนั้น ไม่เห็นมีคนไหนอายุเกินสามสิบสักคน”

“แต่... คนนี้เด็ก... ที่สุดครับ”

เขมทัตไม่ได้ใส่ใจคำพูดของคู่สนทนาแม้แต่นิดเดียว “แกคงอยากให้ฉันเบาๆ มือใช่ไหม”

“ก็... ประมาณนั้นครับ”

เขมทัตยิ้มอีกครั้ง แต่เป็นรอยยิ้มหยามหยัน เมื่อนึกถึงผู้หญิงขายตัวพวกนั้น

“ฉันไม่เคยหยาบคายกับผู้หญิงหรอก รับรองว่าไม่บอบช้ำ ฉันไปได้หรือยัง”

วิชัยอยากจะบอกอายุของผู้หญิงคนนี้กับเจ้านาย แต่ก็จำต้องเงียบเอาไว้ เพราะเกรงจะถูกโมโห

“ครับ นาย”

เขมทัตกระโดดขึ้นรถ และขับออกไป

วิชัยมองตามท้ายรถของเจ้านายไปด้วยความรู้สึกไม่สบายใจเลย

“ขออย่าให้เกิดปัญหาอะไรเลย สาธุ”