ตอนที่ 2 .. เกลียดอะไร..ก็เจออย่างนั้น!

รินณภัทรนั่งรอรายละเอียดเกี่ยวกับนางแบบสาวคนแรกที่จะมาขึ้นปกบนนิตยสารของเขา ตกเย็นก่อนเลิกงาน ปิ่นกมลก็นำรายละเอียดเกี่ยวกับมัสยามาวางบนโต๊ะทำงานของเจ้านาย

“รายละเอียดของคุณเมย่า เอ่อ..คุณมัสยาที่บอสต้องการค่ะ” ปิ่นกมลบอกเจ้านายก่อนจะกลับไปทำงานของเธอ เมื่อบรรณาธิการสาวออกจากห้องเขาไปแล้ว ชายหนุ่มก็หยิบแฟ้มเอกสารตรงหน้าขึ้นมาเปิดดูและอ่านรายละเอียดเกี่ยวกับนางแบบสาว..

นางสาวเมย่า มัสยา มาคาเอล อายุ 25 นางแบบสาวลูกเสี้ยวทายาทคนโตของอดีตนายแบบชื่อดัง มาร์คัส มาคาเอลกับวัสยาช่างภาพสาว ลูกไม้ที่หล่นใต้ต้น เมย่าเป็นนางแบบมืออาชีพตามรอยผู้เป็นพ่อ เข้าสู่วงการนางแบบตั้งแต่เด็ก เป็นทั้งนางแบบถ่ายแบบวาบหวิวเซ็กซี่และเป็นนักแสดงนางร้ายดาวรุ่ง นอกจากนั้นยังเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าลดความอ้วนหรือผลิตภัณฑ์ปลุกใจเสือป่าต่างๆอีกมากมาย ปัจจุบันเธอกำลังมีข่าวพัวพันกับหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ทั้งดารานักแสดง เสี่ยและไฮโซชื่อดังมากหน้าหลายตา ใครได้อยู่ใกล้เธอเป็นต้องหลงเสน่ห์ ทั้งความสวยและเซ็กซี่ สายตาเย้ายวนชวนหลงใหล ผู้ชายเพียงแค่ได้เห็นภาพของเธอ น้ำก็แทบพุ่ง! รินณภัทรอ่านได้แค่นั้นก็โยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงาน

“นี่เป็นนางแบบนางร้ายหรือว่าสาวไซด์ไลน์กันแน่!” รินณภัทรหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ

“คุณปิ่น..เข้ามาพบผมด่วน!” เขากดโทรศัพท์เรียกบรรณาธิการสาวทันที ไม่นานเธอก็เปิดประตูก้าวเข้ามา

“บอสมีอะไรจะให้ปิ่นทำเหรอคะ”

“ผมจะเปลี่ยนนางแบบเล่มพิเศษ ผมไม่เอานางแบบคนนี้!” รินณภัทรเลื่อนแฟ้มไปตรงหน้าปิ่นกมล

“อ่ะ..บอสว่าอะไรนะคะ..”

“ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้! บอกตรงๆว่าค่อนข้างจะเกลียดเลยซะด้วยซ้ำ! ผมไม่เอาผู้หญิงแบบนี้มาขึ้นปกนิตยสารของผมเด็ดขาด!”

“เอ่อ..บอสคะ ใจเย็นๆ เกลียดอะไรระวังจะได้อย่างนั้นนะคะบอส” ปิ่นกมลพูดออกมาตรงๆโดยไม่ทันคิด

“คุณปิ่น!” ชายหนุ่มเสียงขรึม มองบรรณาธิการสาวด้วยสายตาขุ่นมัวไม่พอใจอย่างยิ่งกับสิ่งที่เธอพูดออกมา

“เอ่อ..โบราณเขาว่าไว้อย่างนั้นหนิคะ แล้วบอสก็บอกว่าเกลียดน้องเมย่า..”

“หยุดได้แล้ว! ผมไม่อยากได้ยิน ไม่อยากพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก!”

“แต่ลูกค้าและสปอนเซอร์เจาะจงเธอมาโดยเฉพาะนะคะ เราคงจะเปลี่ยนนางแบบไม่ได้ค่ะ”

“อะไรนะ! นี่สปอนเซอร์เจาะจงมาเองอย่างนั้นหรือ..”

“ค่ะ บอส..”

“(เธอมีอะไรดีตรงไหน?..)”

รินณภัทรรู้ดีว่าถ้าลูกค้าหรือสปอนเซอร์รายใหญ่ระบุเจาะจงมา เขาจะปฏิเสธหรือเปลี่ยนแปลงไม่ได้! เพราะจะกระทบกระเทือนต่อรายได้และการสนับสนุนครั้งต่อไปในอนาคต นี่เขารู้สึกในแง่ลบกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่ยังไม่ได้เจอ แล้วจะทำงานร่วมกันได้ยังไงเนี่ย? ชายหนุ่มครุ่นคิด

“ถ้าอย่างนั้น..คุณออกไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวผมจะลองพิจารณาดูใหม่อีกครั้งก็แล้วกัน” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา

ปิ่นกมลเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปแล้ว ชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานขึ้นมาเปิดพิจารณาดูอีกครั้ง..ภาพใบหน้าของหญิงสาวที่เขารู้สึกไม่ชอบใจ สวยเด่นสง่าอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มสดใสมีเสน่ห์ชวนมอง จูงใจให้เขาเปิดดูภาพอื่นๆต่อไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าสวยเรียวรูปไข่ ใบหน้าหวานปนเซ็กซี่ ดวงตาเป็นประกายดูมีเสน่ห์น่าหลงใหล จมูกโด่งปลายจมูกเชิดท่าทางจะดื้อรั้นไม่เบา แก้มขาวเนียนใสอมชมพู ปากอิ่มสีชมพู หุ่นดีสูงโปร่ง อกเป็นอก เอวเป็นเอว แต่ละภาพเซ็กซี่เปิดนั่นเว้านี่ อวดเรือนร่าง เปลือยผิวเผยกายแทบทุกภาพ รินณภัทรดูภาพไปก็รู้สึกร้อนรุ่มเกร็งๆหายใจถี่ๆ อึดอัดแปลกๆ เขาจึงก้มลงมองที่เป้ากางเกงสแล็คของตัวเอง..

“เอ๊ย!” ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างตกใจเพราะน้องชายของเขาตื่นตัวขึ้นมาได้จริงอย่างที่ข้อมูลบรรยายไว้ รินณภัทรรีบปิดแฟ้มข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับนางแบบสาวทันที เขาพิงพนักเก้าอี้เงยหน้าสูดอากาศเข้าปอดแล้วสะบัดศีรษะเบาๆไล่ความคิด เขารู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ ผู้หญิงคนนี้มีแรงดึงดูดน่ากลัวกว่าที่เขาคิด นี่ขนาดแค่ดูรูปก็ทำให้น้องชายของเขามีความต้องการขึ้นมาได้ เขาควรจะอยู่ให้ห่างผู้หญิงคนนี้!

เมื่อไม่สามารถเปลี่ยนตัวนางแบบได้ รินณภัทรก็ต้องปล่อยให้เลยตามเลยไปตามขั้นตอนของงาน จนมาถึงวันนี้..ทางสำนักพิมพ์นัดให้นายแบบและนางแบบที่จะถ่ายปกในเล่มฉบับพิเศษมาพูดคุยตกลงเรื่องงานรายละเอียดรูปแบบการถ่ายและฟิตติ้งเสื้อผ้าก่อนจะถึงวันถ่ายจริง ปิ่นกมลมาเตรียมงานในห้องประชุมตั้งแต่เช้า รินณภัทรเข้ามาดูความเรียบร้อยก่อนถึงเวลานัดหมาย

“เป็นยังไงบ้างคุณปิ่น เรียบร้อยดีไหม..”

“เรียบร้อยทุกอย่างพร้อมแล้วค่ะบอส”

“ผมฝากคุณด้วยก็แล้วกัน ผมจะออกไปทำธุระ” รินณภัทรตั้งใจจะหลบเลี่ยงเพราะไม่อยากเจอกับนางแบบสาวดาวยั่วรายนั้น

“เดี๋ยวค่ะบอส..” บรรณาธิการสาวจะเรียกเจ้านายหนุ่มไว้แต่เขาก็รีบเดินออกไปเสียก่อน

“เฮ้อ! จะรีบไปไหนกันนักหนานะบอส จะบอกว่ารอเจอคุณเมย่าก่อน เธอกำลังเข้ามา..” ปิ่นกมลบ่นตามหลังเจ้านาย

รินณภัทรเดินออกจากห้องประชุม เขาสาวเท้าด้วยความเร่งรีบ กำลังจะเลี้ยวเดินไปยังลิฟท์ก็ปะทะชนเข้าอย่างจังกับร่างบางของหญิงสาวรายหนึ่งที่กำลังเดินสวนมา..

“เอ๊ย! | อุ๊ย!” ชายหนุ่มรีบยื่นมือออกไปจับไหล่โอบร่างนั้นไว้เพื่อไม่ให้เธอหงายหลังล้มลงไปบนพื้น

“มัสยา!” รินณภัทรอุทานพึมพำออกมาเบาๆในลำคอเมื่อเห็นใบหน้าสวยนั้นชัดเจน

เมื่อบังเอิญชนเข้ากับหญิงสาวที่เขาพยายามจะหลบหน้าเข้าอย่างจัง ชายหนุ่มก็อดที่จะพิจารณานางแบบสาวอย่างละเอียดไม่ได้..ใบหน้าสวย คิ้วโค้งรับกับขนตางอนยาวและดวงตาคม แววตาเป็นประกายเซ็กซี่ จมูกรั้น ปากอิ่มสีชมพู ในรูปที่ว่าสวยแล้ว ตัวจริงเธอสวยมีเสน่ห์น่าหลงใหลยิ่งกว่า เขากวาดสายตาพิจารณาร่างบางอย่างรวดเร็ว รินณภัทรนึกถึงความรู้สึกที่เขาชนเธอเมื่อสักครู่..อกนุ่มๆทั้งหยุ่นเด้งดึ๋งทั้งอึ๋มแบบนั้น..คงจะไม่พ้นอกปลอมที่อัพให้ใหญ่ขึ้นด้วยอาชีพนางแบบเพื่ออวดโชว์เป็นแน่ แล้วดูการแต่งตัวของเธอจะมาทำงานหรือมายั่วเสือยั่วตะเข้กันหรือยังไงแม่คุณ! ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ต่างคนก็ต่างมองพิจารณาและคิดไปต่างๆนานา จนกระทั่งนางแบบสาวเอ่ยออกมา..

“คุณคะ..คุณจะปล่อยฉันได้หรือยัง..”

“เอ่อ..ครับ ขอโทษ..”

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยจับฉันไว้ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะหงายหลังลงไปนอนกับพื้นแน่เลยค่ะ”

“ขอโทษที่ผมรีบเดินจนไม่ทันมอง..”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็รีบ มองไม่เห็นเหมือนกัน”

“ครับ”

“เอ่อ..คุณพอจะทราบไหมคะว่าห้องประชุมอยู่ตรงไหน..”

“เดินตรงไปอีกห้อง ห้องประชุมอยู่ห้องถัดไปทางขวา”

“ขอบคุณค่ะ” มัสยายิ้มให้ชายหนุ่มร่างสูงอย่างขอบคุณก่อนจะเดินไปตามที่เขาบอก รินณภัทรเห็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของนางแบบสาว ก็พยายามเตือนสติตัวเอง เขาจะแพ้ทาง หลงเสน่ห์ผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้! เขายอมรับว่าเธอสวยมีเสน่ห์น่าหลงใหล แต่เขาไม่ชอบผู้หญิงที่ใช้เต้าไต่ใช้วิธีแบบนี้ในการทำงานหาเงินมาดำเนินชีวิต หน้าตาการศึกษาก็ดี ทำไมไม่ใช้ในทางที่ดีที่ถูกที่ควร รินณภัทรคิดอย่างเสียดายก่อนจะก้าวตรงไปยังลิฟท์ มัสยาเดินไปก็นึกถึงใบหน้าหล่อๆขาวตี๋ของชายหนุ่มที่บังเอิญเดินชนกัน

(“สงสัยจะเป็นนายแบบมาถ่ายแบบลงนิตยสาร แต่ทำไมไม่รู้สึกคุ้นหน้าเลย”) นางแบบสาวเดินไปคิดไปจนถึงห้องประชุมก็เปิดประตูเข้ามาด้านใน

“สวัสดีค่ะพี่ปิ่น”

“สวัสดีค่ะคุณเมย่า”

“เมย่าบอกแล้วไงคะว่าอย่าเรียกคุณ”

“ค่ะๆ น้องเมย่า วันนี้มาก่อนเวลาเชียว คุณป้าไม่มาด้วยเหรอคะ”

“เมย่าไม่อยากให้คนอื่นต้องรอน่ะค่ะ วันนี้ให้ป้าแองจี้หยุดพักค่ะ”

“น้องเมย่านั่งก่อนนะคะ คุณริวยังไม่มาเลยค่ะ”

“ค่ะ พี่ปิ่น”

“เอ่อ..พี่ปิ่นคะ ผู้ชายขาวๆตี๋ๆหล่อๆสมาร์ทๆที่เดินออกไปเมื่อไม่นานนี้ คนนั้นเขาเป็นนายแบบใหม่เหรอคะ เมย่าไม่คุ้นหน้าเลย”

“ใครคะ นายแบบยังไม่มาเลยค่ะ”

“ก็คนที่ดูนิ่งๆขรึมๆเนี้ยบๆสูงราว 185 หล่อๆสมาร์ทตาสีน้ำตาลเข้มน่ะค่ะ”

“อ๋อ..คนนั้นไม่ใช่นายแบบหรอกค่ะ” ปิ่นกมลฟังที่มัสยาบรรยายลักษณะอย่างละเอียดก็นึกออกในทันที

“อ้าว! แล้วเขาเป็นใครกันคะ หรือว่าเป็นพนักงานในสำนักพิมพ์”

“คุณรินณภัทรเป็นบอส เป็นเจ้าของนิตยสารและสำนักพิมพ์นี้ค่ะ”

“อะไรนะคะ! เป็นเจ้าของที่นี่..เมย่าคิดว่าเขาเป็นนายแบบซะอีกค่ะ” มัสยายิ้มแหยๆ รู้สึกหน้าแตกที่เข้าใจผิด..