Ep.4

โจนาธานมองสาวน้อยในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เหตุผลของหล่อนมันช่างน่าฟังเหลือเกิน รอให้หล่อนเรียนจบก่อนงั้นเหรอถึงจะมีอะไรกับหล่อนได้ แล้วอารมณ์ที่มันกำลังจะระเบิดอยู่นี่ล่ะ มันจะรอได้หรือเปล่า

ร่างหนากัดฟันกรอด ขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน มองลูกนกในกำมือของตนเองด้วยแววตานิ่งขึง แม่นกน้อยช่างปฏิเสธเขาได้อย่างนุ่มนวลเหลือเกิน แล้วเขาจะกล้าทำลายอนาคตของหล่อนได้ยังไง แล้วอนาคตของน้องชายของเขาที่อยู่ใต้อันเดอร์แวร์ข้างในนี้ล่ะจะเป็นยังไง บ้าที่สุด!

“ออกไป! ออกไปจากห้องของผมเดี๋ยวนี้! ก่อนที่ผมจะข่มขืนคุณ” นิ้วเรียวชี้ออกไปทางประตู แต่ร่างบางก็ต้องยืนปิดป้องร่างเกือบเปลือยของตนเองอยู่กับที่ เธอสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงตะโกนไล่ของเขา และกำลังกลัวอารมณ์ฉุนเฉียวที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาต้องโกรธเธอมากขนาดนี้ด้วย

หญิงสาวมองเขาอย่างน้อยใจ แต่ก็ต้องกล้าที่จะบอกเหตุผลออกไปว่าทำไมเธอถึงยังนิ่งอยู่

“แพรยังออกไปไม่ได้ แพรยังโป๊อยู่ เสื้อผ้าแพรเปียกหมดแล้ว”

“โธ่โว้ย! เธอนี่มันตัวยุ่งจริงๆ เลย”

ร่างสูงเดินออกไปแล้วตะโกนหาสาวใช้เสียงดังโหวกเหวก ลูกแพรแอบชะโงกหน้ามองตามเขาด้วยความหวาดหวั่นระคนหม่นหมอง นี่เขาจะโกรธเธอมากหรือเปล่า เขาคงต้องเข้าใจเธอผิดแน่ ในเมื่อเธอยังไม่ได้บอกเหตุผลที่ต้องมาติดอยู่ในห้องนอนเขาเลย ยังไงหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ต้องบอกความจริงเขาก่อนที่จะออกไปจากห้อง

โจนาธานกะจะลงโทษนางแมวขโมยให้สาสม แต่หล่อนกลับกลายเป็นนางแมวยั่วสวาทขาดประสบการณ์ที่ยังเรียนไม่จบมาทำให้เขาอารมณ์ค้างแทน มันน่าโมโหนัก

ก๊อกๆ!!

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้คนตัวโตที่กำลังหน้าบูดบึ้งก้าวไปเปิดประตู

“เหมียวเอาเสื้อผ้ามาให้แพรค่ะ” สาวใช้รู้ความผิดของตัวเองอยู่แล้ว ก้มหน้านิ่งพร้อมทั้งยื่นเสื้อผ้าในมือให้กับเขา โจนาธานยื่นมือมากระชากเสื้อผ้าออกจากมือสาวใช้ด้วยความโมโหและฉุนจัด

“เธอมีความผิดติดตัวอยู่นะเหมียว”

“หนูขอโทษค่ะ”

“ไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว!”

จบประโยคเด็กสาวก็รีบหันหลังกลับเดินเลี่ยงลงไปชั้นล่างทันที สงสัยเดือนนี้หล่อนต้องถูกหักเงินเดือนแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องถูกทำโทษตามแต่ที่เจ้านายจะบัญชา

เสียงปิดประตูดังโครมใหญ่ทำให้ร่างบางที่หลบลี้อยู่ในห้องน้ำสะดุ้งโหยง นี่เขาโกรธเธอมากมายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เขาถึงได้พาลไปถึงสาวใช้ด้วย

“นี่เสื้อผ้าของคุณ ใส่ซะ แล้วก็รีบออกไปจากห้องของผมเสียที”

มือบางรีบคว้าเอาเสื้อผ้าที่เขายื่นมาให้ แล้วสวมใส่เข้าไปอย่างรีบเร่ง เพราะถ้าช้าก็กลัวว่าเขาจะดุอีก

คนที่มีความผิดติดตัวค่อยๆ เดินออกมาจากในห้องน้ำ ก็เห็นว่าร่างสูงใหญ่ที่ยังคงพันผ้าขนหนูผืนเดียวยืนหันหลังให้กับเธอ หญิงสาวจึงเดินเข้าไปใกล้

“แพรขอโทษคุณโจด้วยนะคะ ที่เข้ามาในห้องของคุณโดยพลการ แต่ว่าแพรไม่ได้ตั้งใจนะคะ และแพรก็ไม่ใช่นางแมวขโมยด้วย คือว่าเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาเจ้านีโม่หมาน้อยของแพรมันวิ่งขึ้นมาอึในห้องน้ำของคุณ แพรก็เลยต้องทำความสะอาดจนตัวเองเปียกไปหมดเลย”

“ฮ่าๆ ตลกน่าสาวน้อย อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น” โจนาธานหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว พร้อมทั้งมองหล่อนอย่างไม่เชื่อว่าเด็กสาวตรงหน้าของเขาจะพูดเรื่องจริง

“แพรพูดเรื่องจริงนะคะ”

“แล้วไหนล่ะ เจ้านีโม่หมาน้อยของคุณ ไม่เห็นมีสักตัว”

“ก็เหมียวเอามันออกไปแล้ว”

“แล้วทำไมผมถึงต้องเชื่อคำแก้ตัวของคุณด้วยล่ะสาวน้อย แต่ถ้าคุณบอกผมว่าคุณคลั่งไคล้ผมมากจนต้องมาหาผมถึงที่ห้อง ผมยังจะเชื่อมากกว่าอีกนะ”

“แต่ว่าแพรพูดเรื่องจริงนะคะ”

“โอเค ผมไม่สนหรอกว่าจริงหรือไม่จริง ตอบผมมาแค่คำเดียว เป็นเพราะคุณอยากมาใกล้ชิดผมใช่มั้ย” นิ้วเรียวเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตาเขา แววตาใสซื่อของหล่อนมันทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลง

และการพยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ มันก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกพอใจ นี่หล่อนคลั่งไคล้เขาถึงขนาดกล้าเอาอนาคตการศึกษาของตัวเองมาเสี่ยงเชียวเหรอ

“อยากเป็นผู้หญิงของผมเหรอ”

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ก้มหน้า รู้ว่ามันเป็นไปได้ยากเหลือเกินที่จะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของเขา แต่หล่อนก็พร้อมที่จะเสี่ยงแม้ว่ามันจะไม่คุ้มเลยก็ตาม

“เลิกคิดเถอะ คุณไม่เหมาะสมกับผมสักนิด และสเปคผู้หญิงของผมก็คงไม่ใช่เด็กสาวกะโปโลอย่างคุณ กลับไปเรียนหนังสือให้จบแล้วมีคนอื่นไปซะ ไม่ต้องมายั่วผมอีก เข้าใจที่ผมพูดมั้ย”

ร่างบางเงยขึ้นหน้าสบตาเขา ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มและโดยที่เขาไม่คาดคิด สาวน้อยก็เขย่งปลายเท้า สอดแขนเข้าที่ลำคอแข็งแรงของเขา โน้มใบหน้าเขาต่ำลงมา หล่อนตั้งใจจุมพิตเน้นหนักตรงริมฝีปากของเขาแล้วรีบผละออก

“ถ้าเรียนจบแล้วแพรจะมาหาคุณโจอีกครั้งนะคะ รอแพรนะ อย่าเพิ่งแต่งงานนะคะ บ๊ายบาย” ร่างเล็กยังหันมายิ้มหวานให้เขาอีกครั้งก่อนที่จะวิ่งออกจากประตูห้องนอนไป

โจนาธานยังคงอึ้งกับการกระทำของเด็กสาวที่ใจกล้าบ้าบิ่นทำอะไรพิลึกพิลั่นไม่สมกับเป็นกุลสตรีไทย ทั้งที่ชายหนุ่มคิดว่าหล่อนคงจะกลัวเขา แต่เปล่าเลย หล่อนยังมีหน้ามาพูดทิ้งท้ายแบบนั้นอีก พิลึกคนจริงๆ

ทว่ารอยยิ้มบางๆกลับแต้มอยู่บนใบหน้าคมสันนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งร่างบอบบางของเด็กสาววิ่งออกไปจนลับตา

ในที่สุดวันที่ลูกแพรรอคอยก็มาถึง เธอเรียนจบแล้วและกำลังเตรียมตัวจะไปหางานทำที่กรุงเทพฯ จะได้อยู่ใกล้ๆ เขาคนนั้น คนที่หล่อนฝันถึงทุกวันทุกคืนด้วยความคิดถึงคะนึงหา ตลอดเวลาห้าเดือนที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่คิดถึงเขา

ทุกๆวัน หญิงสาวจะคอยโทรถามข่าวของโจนาธานผ่านทางป้านิ่ม ป้าผ่องและเหมียวไม่เคยขาด ลูกแพรจะคอยถามตลอดว่าวันนี้เขากลับบ้านไหม พาสาวๆ มาที่บ้านบ้างหรือเปล่า ถามว่าเขากินข้าวกับอะไร อาบน้ำหรือยัง หลับหรือยัง แล้วตื่นกี่โมง และเขากำลังทำอะไรอยู่ สรุปแล้วเธอถามทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับนักร้องซูเปอร์สตาร์ในดวงใจของเธอ

ข้อมูลของนักร้องหนุ่มถูกบันทึกไว้ในไดอารี่เล่มเล็กทุกฉากทุกตอน และเฝ้ารอคอยวันที่จะได้เจอกับเขา และวันที่จะได้พบหน้าก็กำลังจะมาถึงแล้ว สาวน้อยตื่นเต้นจนไม่เป็นอันกินอันนอน เมื่อใกล้วันที่เธอจะได้ลงไปกรุงเทพมหานคร

ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด!

ลูกแพรรีบรับโทรศัพท์ เมื่อรู้ว่าใครโทรมา

“ว่าไงเหมียว มีข่าวคืบหน้าอะไรบ้าง” เสียงของคนรับโทรศัพท์ฟังดูก็รู้ว่ากำลังตื่นเต้นมากแค่ไหน เพราะรู้ว่าที่เหมียวโทรมาก็เพราะมีรายงานข่าวล่าสุดของโจนาธานมาเล่าให้เธอฟัง

“เหมียวมีข่าวดีจะบอกแพร ตอนนี้คุณโจเขากำลังเปิดรับเลขาส่วนตัว แพรสนใจอยากจะมาเป็นเลขาส่วนตัวของคุณโจเขามั้ย”

“อยากสิ อยากมากเลย ฉันจะไปสมัครเป็นคนแรกเลยนะเหมียว” สาวน้อยตอบโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา แม้ว่าสาขาที่หล่อนเรียนมาไม่ตรงกับงานที่อยากจะทำเลยสักนิด

“ใจเย็นๆเพื่อน เขามีคุณสมบัติของผู้สมัครตั้งหลายข้อเต็มหน้ากระดาษเอสี่เลยนะ เนี่ยคุณโจเขาเอามาให้เหมียวอ่านเล่นแผ่นหนึ่ง อยากฟังมั้ยล่ะ”

“อยากสิ อ่านให้ฟังหน่อยเร็ว”

แล้วเหมียวก็อ่านคุณสมบัติของเลขาส่วนตัวของนักร้องหนุ่มให้ลูกแพรฟังดังนี้