Ep.3

“คุณเข้ามาทำอะไรในห้องนอนของผม แล้วมาทำอะไรในห้องน้ำนี่ไม่ทราบ...สาวน้อย หรือว่า...ตั้งใจมาให้ท่าผมถึงในห้องนอน เก่งนะ...มาถูกวันเสียด้วย ผมกำลังต้องการร่วมรักกับสาวๆ สวยๆ อยู่พอดีเลย หึๆ”

มือหนาข้างหนึ่งรั้งเอวบางเข้าหาตัว ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมไปกดล็อกบานประตู สาวน้อยรีบเงยหน้าที่แดงปลั่งมองเขาทันทีอย่างตระหนก วันนี้เธอยังไม่ได้เตรียมใจจะเป็นของเขาเลย นี่เขากำลังจะทำอะไรเธออย่างที่เขาพูดจริงๆ เหรอ

‘ไม่ได้นะ เธอยังเรียนหนังสือไม่จบเลย เหลืออีกตั้งเทอมหนึ่งกว่าจะจบ แต่ว่าทำไมเขาถึงได้หล่อระเบิดแบบนี้นะ’ ยิ่งได้มาอยู่ใกล้ชิดแบบแนบเนื้ออย่างนี้ใจของสาวน้อยมันก็สั่นๆ ยังไงชอบกล

สายตาตื่นๆ แสนไร้เดียงสา มองเขาด้วยความรู้สึกกึ่งกลัวกึ่งอยากรู้อยากลอง ทำให้คนที่ผ่านผู้หญิงมามากอย่างเขาพอจะมองออกและเข้าใจความรู้สึกของสาวน้อยตรงหน้าเป็นอย่างดี แววตาของหล่อนใสแจ๋วขนาดนั้น ปกปิดความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลยสักนิด

ลูกแพรลืมเรื่องเจ้าหมาน้อยไปเสียสนิท เมื่อศีรษะดกดำกำลังก้มต่ำลงมา ปากบางหยักได้รูปของเขาเข้ามาใกล้ริมฝีปากเล็กสีกุหลาบเรื่อยๆ ใบหน้าหวานละมุนหลับตาพริ้มคล้ายจะรอคอยสัมผัสแสนหวานจากเขา ปากบางสีกุหลาบเผยอออกเล็กน้อยโดยสัญชาตญาณ โจนาธานหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างพึงพอใจ ก่อนที่จะจุมพิตสาวน้อยช้าๆ

ศีรษะทุยของหล่อนแหงนหงายไปด้านหลัง ในสมองของหล่อนว่างเปล่าคล้ายจะเห็นเพียงแค่แสงดาวระยิบระยับเต็มไปหมด ร่างกายเบาหวิวราวกับปุยนุ่น ลูกแพรรู้สึกเหมือนร่างกายของตนกำลังถูกห่อหุ้มไว้ด้วยแสงตะวันยามเช้าที่แสนอบอุ่น ไม่เคยคิดเลยว่าการได้อยู่ในอ้อมกอดของเขามันจะให้ความรู้สึกที่วิเศษขนาดนี้

ร่างกายของหล่อนอ่อนระทวย หลงใหลไปกับมนตร์เสน่หาที่เขากำลังหยิบยื่นให้ ความคลั่งไคล้ที่บ่มเพาะมานานกับความฝันที่กลายเป็นความจริง ทำให้ลูกแพรยอมให้เขาแทรกผ่านความอ่อนโยนเข้าไปในโพรงปาก รสจุมพิตของเขาช่างหวานล้ำยิ่งนัก

โจนาธานได้ใจเมื่อหล่อนไม่คิดที่จะปฏิเสธเขา ลิ้นอุ่นๆ ล่วงล้ำเข้าไปภายใน ซอกซอนดูดกลืนความหอมหวานบริสุทธิ์ดุจน้ำผึ้งเดือนห้าอย่างกระหายไม่รู้จักอิ่ม ร่างกายที่กำลังสั่นเทิ้มด้วยฤทธิ์แห่งเสน่หา ได้ปลุกความปรารถนาของเขาให้ลุกโชนนานหลายนาทีแล้ว เขาไม่อยากหยุดอยู่แค่จุมพิตหล่อนอีกต่อไปแล้ว เขาต้องการหล่อนมากกว่านั้น

มือเรียวลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังที่เปียกปอน ก่อนที่จะค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปใต้เสื้อยืดแขนกุดสีขาวของหล่อน เขาแค่ใช้นิ้วสะกิดที่ตะขอบราเพียงนิดเดียวมันก็หลุดออกอย่างง่ายดาย

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงมือสากหนาที่เข้ามากอบกุมความเป็นสาวที่อวบอัดครัดเคร่งของหล่อน คราแรกอยากจะถอยหนี แต่ทว่าสัมผัสจากมือเรียวของเขาก็สร้างความวาบหวามรัญจวนใจให้กับเธอยิ่งนัก ร่างกายของเธอกำลังสั่นไหว หัวใจของเธอก็กำลังเต้นรัวแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน

ด้านนอกประตูห้องนอนของโจนาธาน เหมียวมายืนอยู่หน้าประตูห้องตั้งนานสองนานแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเคาะห้องของเจ้านายสุดหล่อของเธอสักที เพราะประตูถูกล็อกเอาไว้ เด็กสาวตั้งใจจะเอาเสื้อผ้ามาให้ลูกแพรเปลี่ยน

แต่กว่าที่เธอจะเลือกไซส์เสื้อกับกางเกงให้กับเพื่อนสาวร่างเพรียวระหงของเธอได้ก็แทบต้องค้นมันทั้งตู้ เพราะเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ในตอนนี้ มันคนละไซส์กับเพื่อนของเธอ

ป้าผ่องแม่บ้านวัยใกล้ชราตามหาเหมียวจนเหนื่อย เพื่อเรียกให้สาวใช้ไปช่วยทำอาหารให้กับเจ้านายที่เพิ่งกลับมา แล้วก็มาพบเหมียวอยู่ที่หน้าห้องของโจนาธาน

“แกขึ้นมาทำอะไรในนี้นังเหมียว” ป้าผ่องถามด้วยความสงสัย

“คือว่า เหมียวเอาชุดมาให้ลูกแพรมันน่ะ แต่ว่าประตูมันล็อก ทำไงดีล่ะป้า” เหมียวใบหน้าเหยเก ดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด จนป้าผ่องสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ก่อนที่แกจะถามป้าว่าจะทำยังดี แกตอบป้ามาก่อนซิ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมแกถึงต้องเอาชุดมาให้หนูแพรมันเปลี่ยนถึงในห้องคุณโจเขานี่ ไหนลองบอกมาซิ” สายตาคาดคั้นจริงจังของป้าผ่องทำให้เหมียวต้องเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ป้าผ่องฟังอย่างละเอียดยิบ

“ฮะ! หมาของหนูแพรน่ะเหรอขึ้นไปขี้อยู่ในห้องของคุณโจ แล้ว...แล้วตอนนี้หนูแพรก็ตัวเปียกอยู่ในห้องน้ำ ตายแล้ว! อกอีแป้นจะแตก” มือเหี่ยวๆ ทาบลงบนอกด้วยสีหน้าคล้ายจะเป็นลม ทำให้เหมียวไม่กล้าสบตาผู้อาวุโสด้วยกลัวว่าจะโดนนางดุอีกคน

“เป็นความผิดของแกนั่นแหละนังเหมียว แกปล่อยให้เพื่อนซี้ของแกเข้าไปในห้องของคุณโจเขาได้ยังไง”

“โธ่ หนูก็บอกว่าป้าแล้วไง ว่าเจ้านีโม่มันเข้าไปอึในนั้นน่ะ”

“ป้าหมายถึงว่าแก ปล่อยให้ทั้งคนทั้งหมาเข้ามาถึงในห้องนอนของคุณโจเขาได้ยังไง ทำไมไม่บอกลูกแพรเขาตั้งแต่แรกว่าเข้าไปไม่ได้ ถ้ามีอะไรแกก็ควรจะจัดการเองไม่ใช่ให้เขาไปทำความสะอาดเอง”

“ก็ยัยแพรมันขออาสาทำเองนี่ป้า เหมียวขัดมันได้ซะที่ไหนล่ะ”

“แล้วเป็นไง มันเกิดอะไรขึ้นข้างในแกรู้บ้างหรือเปล่า ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง แล้วหนูแพรก็อยู่ในสภาพล่อแหลมอย่างนั้นด้วย โอ๊ย! คนแก่ๆ อย่างฉันไม่อยากจะคิดต่อเลย แล้วป้าของเขาบ้านโน้นรู้เข้าจะทำยังไงเนี่ย ไป...ลงไปได้แล้ว”

“อ้าว แล้วป้าไม่เคาะห้องเรียกคุณโจกับยัยแพรแล้วเหรอ ปล่อยเขาไว้ด้วยกันในห้องสองต่อสองได้ยังไง ยัยแพรยังเรียนหนังสืออยู่เลยนะป้า”

“ไม่รู้โว้ย ใครผูกคนนั้นก็แก้เอง ป้าไม่อยากยุ่งเรื่องของเจ้านาย ถ้าเขาล็อกประตูไว้แบบนั้นแปลว่าคุณโจคงมีวิธีจัดการกับเพื่อนแกเองแหละ ไปทำกับข้าวได้แล้ว”

“จ้ะป้า” แม้จะยังห่วงเพื่อนแต่เธอก็เป็นเพียงแค่สาวใช้ ไม่มีอำนาจอะไรจะไปสั่งให้เจ้านายเปิดประตูแล้วปล่อยเพื่อนของเธอออกมาได้ ร่างอวบระยะสุดท้ายจึงได้แต่เดินนำหน้าแม่บ้านผู้สูงวัยลงไปข้างล่าง

สาวน้อยยังคงเคลิบเคลิ้มอยู่ในอ้อมกอดที่แสนเร่าร้อนของโจนาธาน หล่อนปล่อยให้เขาคลึงเคล้นเนื้อนูน และฟอนเฟ้นไปทั่วแผ่นหน้าและแผ่นหลัง จนกระทั่งนิ้วร้ายมาหยุดอยู่ที่ตะขอกางเกงยีนขาสั้น และกำลังพยายามจะปลดมันออก ร่างบางรู้สึกตัวจึงรีบตะครุบมือเขาเอาไว้

เขาถอนจุมพิตออก มองหน้าแดงระเรื่อนั้นด้วยประกายตาที่ยังเต็มไปด้วยความปรารถนาท่วมท้น

“จับมือผมไว้ทำไม”

“ก็คุณกำลังจะถอดมันออก” สาวน้อยตอบสั่นๆ

“ถ้าไม่ถอดออก...แล้วจะใส่ได้เหรอ” ประกายตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยอารมณ์พิศวาส แทบจะหลอมหัวใจของสาวน้อยให้ละลายลงตรงนั้น

ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงใหญ่ก็ดันแผ่นหลังหล่อนไปจนชิดฝาผนังห้องน้ำ จัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางแมวยั่วสวาทออกอย่างรวดเร็ว จนเหลือเพียงผ้าชิ้นเล็กสองชิ้นที่ปิดบังส่วนสงวนของหล่อนไว้เท่านั้น

ลูกแพรทำอะไรไม่ถูก ใจหนึ่งก็คล้อยตามเขาเพราะความปรารถนามันพาไป แต่อีกใจก็ต่อต้านเพราะกลัวอนาคตทางการศึกษาจะมอดดับลง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของสาวน้อยทำให้ชายหนุ่มสัมผัสได้ เขาจึงหยุดยั้งมือที่เป็นปลาหมึกและริมฝีปากที่แสนรัญจวนของเขาเอาไว้ชั่วครู่

“ผลักอกผมทำไม ไม่อยากเป็นของผมแล้วเหรอ”

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

“ถ้าไม่ใช่แล้วเพราะอะไรถึงผลักไส”

“รอให้แพรเรียนจบก่อนได้ไหมคะ แล้วแพรจะยอมเป็นของคุณ”