บทนำ

ในวันสิ้นปีของวังหลวงอาณาจักรเป่ยอันเต็มไปด้วยความคึกคัก ไม่ว่าจะเป็นวังหน้าหรือวังหลัง ต่างถูกประดับประดาด้วยโคมไฟสีแดงและอักษรมงคลรูปแบบต่างๆ เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายต่างกินดื่มกันอย่างครึกครื้น

 ทว่ากลับมีสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งไร้ชีวิตชีวาต่างจากตำหนักใหญ่

บนชั้นสองของตำหนักมีคนผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก สายตาของนางทอดมองไปยังละอองหิมะที่ร่วงหล่นจากท้องนภาสู่พื้นดินด้านล่าง ทั้งโดดเดี่ยวและอ้างว้าง

"ฮองเฮาเพคะ หิมะตกแล้ว ทรงเข้าไปด้านในเถิดเพคะ วันนี้ฝ่าบาทคงไม่เสด็จแล้ว" นางกำนัลสนิทกล่าวเตือนผู้เป็นนายตน

เมื่อผู้ที่นั่งเก้าอี้โยกได้ยินเช่นนั้นพลันยิ้มออกมาอย่างขมขื่น นางทำเพื่อเขาถึงเพียงนั้น แม้แต่วาระสุดท้ายของตน คนผู้นั้นก็ยังไม่ยอมมา

"ข้ารู้แล้ว เจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้าอยากอยู่ต่ออีกหน่อย" หลิวฟางหรงหันกลับไปส่งยิ้มมองนางกำนัลคนสนิท

แม้ว่าในใจของฮุ่ยหลิงจะไม่ยินยอมเพียงใด ทว่าก็ไม่อาจขัดประสงค์ของนายสาวได้ จึงนำผ้าคลุมที่ตนหยิบที่มือมาด้วยคลุมไหล่ให้ผู้เป็นนาย ก่อนจะถอยออกไปตามคำสั่ง

เมื่อจากที่คนสนิทจากไป หลิวฟางหรงจึงหันกลับไปมองท้องนภาเบื้องหน้าเช่นเดิน พลางครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านมา

 สิบปีก่อนเขากับนางพบกันครั้งแรกก็เป็นวันสิ้นปีเช่นนี้ พบคราแรกนางก็รูปลักษณ์ที่อ่อนโยนดุจดั่งสายน้ำของเขาล่อลวง ตกหลุมรักต้องแต่แรกเห็น โดยไม่รู้เลยว่านั้นเป็นแผนการที่เขาวางเอาไว้ ต่อมาได้ทราบว่าคนผู้นั้นเป็นศิษย์ของสำนักศึกษาซินอิน ตนจึงรีบไปขอร้องผู้เป็นป้าให้ช่วยเหลือ จนได้เข้าไปเรียนที่สำนักศึกษาดั่งใจหวัง

เดิมทีพรสวรรค์ของนางนั้นแสนจะธรรมดา ไม่ได้โดดเด่นอันใด นางพยายามยกระดับพลังของตนเองขึ้น เพื่อให้คนผู้นั้นหันมาสนใจ และนางก็ทำสำเร็จ

ต่อมานางไม่ฟังคำคัดค้านของคนภายนอกดึงดันจะแต่งกับเขาให้ได้ จนในที่สุดก็สมดั่งใจปรารถนา

หลังจากอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน คนผู้ก็เผยท่าแท้ออกมา เขามีใจทะเยอทะยานอยากขึ้นเป็นใหญ่ แต่ด้วยความรักที่แสนโง่งมของนาง จึงทำวิธีทางเพื่อให้คนรักได้สิ่งที่ต้องการ แม้ว่าตนเองจะถูกมองว่าเป็นนางมารร้ายก็ตาม...

แต่เมื่อเขาได้สิ่งที่ต้องการแล้วกลับทอดทิ้งนางอย่างไร้เยื่อใย การที่ยังนางได้ดำรงตำแหน่งนี้ได้ เป็นเพราะข้าเห็นแก่หน้าท่านป้า ถึงยังคงสถานะของตนไว้

 หึ! ได้เป็นฮองเฮาแล้วอย่างไรเล่า สุดท้ายก็ถูกเขาทอดทิ้งอยู่ดี

เมื่อมาลองมาขบคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว เป็นนางเองที่หลงเชื่อคำหวานหูของเขา 

หลิงฟางหรงยิ้มเยาะตนเอง ก่อนที่ลมหายใจของนางค่อยๆแผ่วลงเรื่อยๆ จนสิ้นลมในที่สุด...

ในยามโฉ่ว[1]นางกำนัลที่เข้ามาผลัดเปลี่ยนเวรยาม ก็พบว่าฮองเฮาของพวกตนไร้ลมหายใจแล้ว จึงรีบไปรายงานที่ตำหนักใหญ่

"ทูลฝ่าบาท ฮองเฮานาง...นางสิ้นพระชนม์แล้วพ่ะย่ะค่ะ" กงกงผู้คุมตราประทับเข้ามารายงานในยามเช้า

"นางสิ้นแล้ว" ฮ่องเต้ผู้ปกครองอาณาจักรเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย วันก่อนเขาได้รับรายงานว่านางยังดีๆอยู่ไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงตายแล้วล่ะ 

"พ่ะย่ะค่ะ" 

"เช่นนั้นก็จัดการตามสมควรแล้วกัน" จากนั้นจึงหันกลับไปให้นางกำนัลแต่งฉลองพระองค์ให้ต่อ 

 ด้านทางหลิวฟางหรง หลังจากที่สิ้นลมวิญญาณของนางลอยหลุดออกจากร่าง ล่องลอยไปยังตำหนักต่างๆอย่างเคร่งคว้า ไร้เป้าหมาย 

จนกระทั่งมาหยุดที่ตำหนักใหญ่ จึงได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นของผู้เป็นสามีของตนเข้า 

เป็นนางที่โง่งมมองคนไม่ออก!

ร่างโปร่งแสงตรงดิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนผู้นั้น ทว่ากลับลอยทะลุผ่านร่างนั้นไป ไม่อาจสัมผัสตัวเขาได้ ทำได้เพียงยืนมองคนผู้นั้นเดินออกจากตำหนักอย่างแค้นใจ หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มอันขาวซีดของตน

ทันใดนั้นพลันมีหลุมดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ร่างโปร่งแสงของหลิวฟางหรงโดนแรงดึงดูด จมหายเข้าไปยังหลุมดำนั้น

---------------------------------------------------

*1 ยามโฉ่ว เวลา 01.00-02.59 น.