บทที่1

บทที่ 1

เว่ยเว่ยเอื้อมมือออกไปคว้านิยายเล่มสุดท้ายบนแผงหนังสือขายดี แต่มันก็ถูกคนข้างหน้าตัดหน้าแล้วเอาไปซะก่อน หญิงสาวกำมือแน่นและหยิบหนังสืออีกเรื่องแทน เธอเดินหน้าบูดบึ้งไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน

แต่สุดท้ายก็ต้องมาต่อคิวหญิงสาวอีกคนที่กำลังจ่ายเงินซื้อหนังสือ ดวงใจแม่ทัพ ที่เธออยากอ่านแทบตาย ถ้าเธอออกจากที่ทำงานมาได้เร็วกว่านี้หนังสือเล่มสุดท้ายนั่นก็ต้องเป็นของเธอแน่ ๆ เว่ยเว่ยคิดอย่างไม่พอใจและแอบบ่นเจ้านายในใจ

อีกฝ่ายไม่ได้ผิดอะไรเลยก็แค่อยากได้เอกสารที่ส่งไปให้แล้วเป็นร้อยรอบ

พระเจ้าเธออยากอ่านหนังสือเล่มนี้ตั้งแต่สองวันก่อน แต่เพราะเธอเพิ่งทุ่มเงินที่มีซื้อหนังสือชุดที่เพิ่งออกไปก่อนหน้านี้เลยต้องรอจนถึงวันที่เงินเดือนออก ถ้ารู้ว่าจะไม่ทันอย่างนี้เธอเอาเงินเก็บออกมาซื้อไปก่อนก็ดี

“ไม่น่าเชื่อว่าไม่ถึงสองวันก็หมดแล้ว” เว่ยเว่ยบ่นกับตัวเองระหว่างที่จ่ายเงินและมองหญิงสาวที่แกะซีนหนังสืออ่านแทบจะทันทีที่เดินออกจากเคาน์เตอร์

“เรื่องนี้เหรอคะ ยังไม่หมดนี่คะที่ชั้นยังมีอีกเยอะเลย” พนักงานขายที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีบอกกับหญิงสาว

“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงเรื่อง ดวงใจแม่ทัพ น่ะค่ะ” เว่ยเว่ยบอกด้วยน้ำเสียงหง่อย ๆ แต่ริมฝีปากของพนักงานขายกลับค่อย ๆ คลี่ออกและยิ้มกว้าง

“ที่จริงฉันเก็บเอาไว้หนึ่งเล่มตั้งใจจะซื้อพรุ่งนี้ รอเงินเดือนออกน่ะค่ะ” หญิงสาวกระซิบแล้วยิ้ม “ถ้าสนใจ...”

“สนใจค่ะ เอา เอาเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ แค่อ่านตัวอย่างก็อยากอ่านแทบแย่แล้ว พระเอกเรื่องนี้หล่อมาก หน้าปกก็หล่อสุด ๆ ” พนักงานขายก็ยิ้มไปคิดเงินไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเธอทั้งสองคุยกันเรื่องพวกนี้

แม้จะไม่รู้จักชื่อแต่ก็รู้จักกันดีเพราะหนังสือนิยาย คนหนึ่งรู้จักหนังสือดีเพราะเป็นพนักงานขาย ส่วนอีกคนเป็นนักอ่านนิยายตัวยง เล่นไหนถ้ารีวิวดีเว่ยเว่ยจะต้องเก็บเอาไว้ทุกเล่ม ต่อให้อดกินอาหารหรู ๆ ช่วงสิ้นเดือนเธอก็ยอม เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการได้นอนอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น ๆ ในห้องที่เปิดแอร์เย็น ๆ และอ่านหนังสือไปยันเข้า

เพราะอย่างนี้เธอจึงยอมทำงานให้กับหัวหน้าที่งี่เง่าสั่งอะไรก็ลืมให้อะไรไปแล้วก็ไม่จำ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็เพราะเธอต้องการเอาเงินเดือนทั้งหมดมาบำรุงบำเรอความสุขของตัวเธอเอง

หลังจากการทำงานที่ยาวนานทั้งสัปดาห์เว่ยเว่ยก็เดินเข้ามาในห้องของตัวเอง แม้จะเหนื่อยแต่เธอก็คิดว่าจะต้องไปอาบน้ำและรีบมานอนอ่านหนังสือ ดีไม่ดีวันหยุดนี้เธออาจจะอ่านจบก็ได้

หญิงสาวว่างของที่เพิ่งซื้อมาบนโต๊ะ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อาหารที่ซื้อมาถูกเกะใส่จาน เว่ยเว่ยถือทุกอย่างไปว่างเอาไว้ที่หน้าทีวี เธอเปิดมันส่ง ๆ ไปอย่างนั้นก่อนจะนั่งกินข้าวและแกะซีลหนังสือที่เพิ่งซื้อออกมาอ่าน

แค่หน้าปกก็ทำให้เกิดความตื่นเต้นได้ เพราะใบหน้าของพระเอกที่เป็นถึงแม่ทัพหล่อบาดใจจนหญิงสาวคิดว่าภาพปกนี่ต้องแพงมากแน่ ๆ มิหน่ำซ้ำที่คั่นหนังสือที่มีแถมมาอีกสองสามเวอร์ชั่นก็หล่อทั้งหมดจนเว่ยเว่ยแทบไม่ได้มองอีกฝั่งของมันที่เป็นนางเอกของเรื่อง

เข็มนาฬิกาขยับไปเรื่อย ๆ เว่ยเว่ยกินข้าวหมดแล้ว แต่เธอยังคงนั่งอ่านนิยายเล่มใหม่อยู่อย่างนั้นราวกับจมเข้าไปในหนังสือแล้วด้วยซ้ำ ทุกคำพูดและคำบรรยายมันทำให้เธอรู้สึกราวกับเห็นภาพของแต่ละฉากและแต่ตอนโดยเฉพาะตัวนำของเรื่องอย่างพระเอกที่ชื่อว่า...

“คุณหนู...คุณหนูเจ้าคะ นอนกลางวันอีกแล้ว ทำอย่างนี้ไม่ดีเลยนะเจ้าคะ” เว่ยเว่ยรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงจากใครสักคนใกล้ ๆ และยังแรงเขย่าที่แขนหลายครั้ง สุดท้ายเมื่อทนรำคาญไม่ไหวจึงลืมตาตื่น

แสงที่ผ่านใบไม้ลงมาแยงตาและกลิ่นของดอกไม้ที่ฟุ้งอย่างกับนอนอยู่กลางสวนดอกไม้ทำให้เว่ยเว่ยต้องยกมือขึ้นขยี้ตาตนเองก่อนจะมองทุกอย่างให้ชัดอีกครั้ง แต่ภาพของบรรยากาศรอบก็ทำให้หญิงสาวเริ่มมึนงง

“คุณหนูได้ยินไหมเจ้าคะมานอนอยู่อย่างนี้เดี๋ยวก็เป็นไข้หรอกเจ้าค่ะ” เว่ยเว่ยมองหน้าหญิงสาวที่แต่งตัวเหมือนสาวใช้ในยุคจีนโบราณ “ทำหน้าอย่างกับจำข้าไม่ได้ คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าคะ นี่ก็บ่ายคล้อยแล้วเดี๋ยวนายท่านกลับมาเห็นคุณหนูนอนอยู่กลางสวนดอกก็จะกริ้วเอานะเจ้าคะ”

มือของเว่ยเว่ยถูกยกขึ้นมากุมหัวที่รู้สึกปวดจี๊ด ไม่ใช่เพราะไม่สบายหรืออะไร แต่คำพูดคำจาการแต่งตัวและสถานที่ของที่ที่อยู่ตอนนี้ต่างหากที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกสับสน

และเพราะทุกอย่างตอนนี้มันดูจะไม่จริงจึงทำให้เว่ยเว่ยคิดว่าบางทีนี่อาจจะเป็นฝันก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายถามคนตรงหน้าที่กำลังวุ่นวายช่วยเก็บของอยู่แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรเสียงของชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง

“เว่ยเอ๋อร์กำลังทำอะไรอยู่หรือลูก” เว่ยเว่ยหันกลับไปและพบกลับชายวัยกลางคนที่แต่งชุดแพรไหมชั้นดีและจากที่ได้อ่านเรื่องจีนโบราณมามากหญิงสาวมั่นใจว่าคนตรงหน้าต้องมีฐานะไม่ธรรมดาแน่ ๆ ว่าแต่...อีกฝ่ายเป็นใครแล้วคำว่าลูกเมื่อสักครู่นี้มันคืออะไรกันแน่