CHAPTER 5 กิ่งทองกับใบรับรองแพทย์

เพลงนาราพยายามขอเข้าเยี่ยมมิณไอริณแต่หญิงสาวไม่ยอมให้เข้าเยี่ยม ทำให้เพลงนาราหัวเสียไม่น้อยเธอเป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของหญิงสาว ทำไมตอนนี้หญิงสาวถึงไม่อยากเจอหน้า

“คิดว่าฉันอยากง้อแกมากหรือไง” ตอนนี้เหมือนว่าทุกคนกำลังทิ้งเธอ รวมทั้งแพนธารินที่เธอหลงรักเขากีดกันไม่ให้เธอเข้าพบ

หากมิณไอริณไม่รวยไม่มีชื่อเสียงอย่าหวังเลยว่าเธอจะเข้าหา เพลงนารายอมถอยกลับไปตั้งก่อนเดี๋ยวค่อยกลับมาเยี่ยมมิณไอริณใหม่

‘(สามีคุณ กับเพื่อนรักของคุณเล่นชู้กัน) และมีภาพประกอบมาด้วย’

หญิงสาวมองภาพนั้นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยคนที่ส่งมาไม่ใช่เพลงนาราก็คงจะเป็น... เป็นใครไปไม่ได้นอกจากแพนธาริน

“ไอริณดูอะไร”

“พี่หมอมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?” เธอรีบเก็บปิดมือถืออยากกลับเต็มทนแล้วนอนเป็นผักอยู่โรงพยาบาลมาสองคืน เจอแต่เรื่องราววุ่นวายไปหมด

“พรุ่งนี้พี่อนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วนะ”

“ไอริณไม่ชอบโรงพยาบาลเลยค่ะ”

“แล้วชอบหมอไหมล่ะ”

คัมภีร์หัวเราะออกมาเขารู้ว่าสุดท้ายแล้วมิณไอริณไม่เคยคิดกับเขาไปมากกว่าพี่ชาย แต่เขายอมรับไม่กล้ารุกหนักเพราะหญิงสาวยังมีทะเบียนสมรสอยู่

“พี่หมอ...ไม่มีคนรักเลยหรือคะ” เฮตัดสินใจถามไปด้วยความอยากรู้หนุ่มหล่อบ้านรวยอนาคตไกล จะไม่มีคนรักเลยหรือ

“พี่รอใครบางคนอยู่” และคนนั้นก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

“มัวแต่จีบเมียชาวบ้านตรวจหรือยัง!” เสียงทรงพลังดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของแพนธาริน เขาเหมือนตัวอันตรายพอย่างกรายเข้ามาในห้องผู้ป่วยมิณไอริณจึงหุบยิ้ม

“จีบเมียคนอื่นทั้งที่เขายังไม่หย่าระวังจะกลายเป็นชู้”

“พี่หมอกลับไปก่อน...ดีกว่าคุณมั้งที่มีเมียน้อย” เจ้าของร่างสู้รบกับเขาทุกวันไม่เหนื่อยบ้างหรือไง เธอเจอหน้าเขาไม่กี่ครั้งรู้สึกใช้พลังงานไปเยอะพอสมควร

“มิณไอริณ”

“มาทำอะไรไม่ทราบ!”

“ฉันแค่จะมาบอกว่าย้ายข้าวของออกไปแล้ว ไม่ต้องการอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเธอ” แค่อยากเห็นหญิงสาวเจ็บใจเล่นเฉยๆ จึงเข้ามาหาเรื่อง

“ดี อย่ากลับมาเหยียบอีกน่ะ...โล่งใจต่อไปจะได้พาผู้ชายคนอื่นเข้าบ้านได้สะดวก”

“เธอคิดจะมีชู้ทั้งๆ ที่เรายังไม่หย่ากันเหรอ”

รู้สึกเสียหน้าที่โดนหยามเกียรติมิณไอริณเทิดทูลความรักที่มีต่อเขาจะตาย แต่ทำไมตอนนี้หญิงสาวเปลี่ยนไปหน้ามือเป็นหลังมือ

“ทีคุณยังทำกับไอริณได้เลยพาผู้หญิงมาเย้ยกันถึงหน้าห้องนอน”

“ฉัน...”

ความทรงจำนั้นผุดขึ้นมาเมื่อแพนธารินพาผู้หญิงเข้ามาเหยียบในบ้าน วันนั้นมิณไอริณโวยวายจนบ้านแทบแตกแต่เขากลับไม่แยแส พาขึ้นมานอนถึงบนห้องของเขาและไม่ลืมเคาะประตูเรียกหญิงสาวให้ออกมาเห็นภาพบาดตาบาดใจ

เขาสนุกที่ได้แกล้งมิณไอริณแต่หญิงสาวกลับร้องไห้จนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือดเพราะความช้ำใจ ที่ถูกเหยียบหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แพนธารินพูดไม่ออกเขาแค่จ้างผู้หญิงมาควงเล่นๆ พอตอนดึกก็ไล่ให้กลับชอบเวลาที่เห็นมิณไอริณร้องไห้เสียใจ หวังว่าหญิงสาวจะยอมหย่ากับเขา

“คุณสามีเตรียมตัวเลยนะคะคุณพ่อคุณแม่กลับมาถึงเมื่อไหร่ เราจะหย่ากันทันทีเรือนหอนั่นเป็นของไอริณคงไม่ต้องขายแบ่งกันหรอกนะคะ”

“อยากหย่ามากฉันจะหย่าให้!”

“...”

แพนธารินเดินปึงปังออกไปด้วยความไม่พอใจที่ถูกหญิงสาวพูดถึงแต่เรื่องหย่า คงอยากกลับไปคืนดีกับไอ้หมอหน้าเหมือนปลากระเบนนั่น

“อะไรของเขาอยากหย่าเองไม่ใช่เหรอ...คุณไอริณมีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกบ้าง”

ทำไมถึงได้เข้ามาอยู่ในร่างมิณไอริณ ทำไมไม่ส่งเธอไปเกิดใหม่เป็นองค์หญิงเป็นคนสวยที่สวยและโสด วาสนาเธอจะมีผัวทั้งทีดันไม่เหมือนชาวบ้านเขา

.

ภูวเรศยิ้มร้ายเขาเป็นคนส่งข้อความไปหามิณไอริณเอง พร้อมกับสายตาร้ายๆ และคิดว่าถ้าเขาไม่ได้แพนธาริน อีหน้าไหนก็ไม่ต้องได้

เขาแอบรักแพนธารินมานานตั้งแต่คบกันสมัยเรียนอนุบาลพอไปเรียนโทที่ต่างประเทศเขาก็ตามไป พยายามแอบแมนแต่ความจริงอยากมีผัวชื่อแพนธาริน

ในขณะนั้นก็ส่งข้อความไปชวนแพนธารินกินเหล้า เขามอมเหล้าเพื่อนตัวเองหลายครั้งแต่ก็รอดไปได้ทุกครั้ง ต่อไปอะไรก็ง่ายขึ้นเพราะกำลังมิณไอริณได้แล้ว

“เครียดวะกูเป็นอะไรวะ...”

“ผู้หญิงทำให้เครียดมึงเห็นกูไหม กูไม่เอาเลยผู้หญิง เหม็นกี” ภูวเรศพูดออกไปแต่แพนธารินเหมือนจะไม่ได้ฟัง เพราะเสียงเพลงในไนต์คลับดังมาก

แพนธารินไม่รู้ความหมาย และไม่คิดว่าเพื่อนรักของเขาจะเป็นเกย์ รักเพศเดียวกันทำให้เขาไม่คิดว่าเพื่อนอย่างภูวเรศอยากจะกินเขาและพาขึ้นเตียง

ในหัวคิดถึงแต่มิณไอริณจึงไม่สนใจว่าเพื่อนจะพูดอะไรออกมา พยายามคิดว่าสิ่งมาลบล้างว่าทำไมมิณไอริณถึงเปลี่ยนไป ‘เธอเปลี่ยนไปหรือใครเปลี่ยนเธอ’

“กูกลับก่อนนะ”

“ทำไมมึงไม่มองกูบ้าง”

ภูวเรศมองเพื่อนที่เดินหายไปจนลับสายตา เขานั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ จนมีคนรู้จักเข้ามาทักทายและพากันหายเข้าไปในห้องวีไอพี

“พี่ภูผมคิดถึงพี่มากเลยนะ ช่วงนี้หายไปไหน”

“ติดธุระคิดถึงมากเหรอ” ภูวเรศมองหนุ่มน้อยวัยมหาลัยด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม เขาลูบไล้หน้าอกลงมาจนถึงเอ็นร้อนที่กำลังชูชันถูกที่หน้าขาของเขา

“พี่ผมล้างแล้วนะครับ พี่จะดูดไหม”

“พี่เช็คของก่อนว่าจะหวานเหมือนที่ผ่านมาหรือเปล่า”

“ทำไมต้องเช็คผมคิดถึงพี่มาก” เจย์กัดปากกลั้นเสียงครางเมื่อภูวเรศจับท่อนเอ็นของเขารูดขึ้นรูดลง เขาต้องการเงินที่ยอมภูวเรศเพราะเงินเท่านั้น ความจริงคือเขามีเมียอยู่แล้ว หลอกเอาเงินไอ้คนโง่เพื่อไปเปย์เมียตัวเอง

“พี่จะทำอะไร!”

“เก็บเอาไว้ดูเล่นตอนที่พี่คิดถึงเจย์ไง” ภูวเรศจึงกดเป็นถ่ายคลิปวิดีโอ แล้วถ่ายฉากที่เขากำลังดูกระสวยของคู่ขาบันทึกลงไปในมือถือของตัวเอง

แต่เขากลับคิดถึงใบหน้าของแพนธารินหากเขาได้ครอบครองเอ็นร้อนๆ ของเพื่อนคงจะรู้สึกดีไม่น้อยเมื่อไรกันที่เขากับแพนธารินจะได้อยู่ด้วยกันเสียที

แพนธารินกลับมาที่เพ้นท์เฮาส์ต้องมานั่งดื่มตามลำพังเพราะไม่สามารถลืมใบหน้าของมิณไอริณได้เลย

“ผมได้ประวัติของหมอคัมภีร์มาแล้วครับ”

“พูดมา”

“จบป.โท ที่อเมริกาเคยจีบคุณมิณไอริณเมื่อ 3 ปีก่อนครับ ตอนนี้ยังไม่มีใคร...” ภามพูดไปตามประวัติที่เขาได้มาถือว่าโปรไฟล์ดีไม่น้อย

“ถือว่าดีเลิศกว่าคุณแพท...”

“ไอ้ภามอยากตายหรือไง”

อย่างน้อยมีดีกว่ามันที่มิณไอริณอยากจับเขา ตอนนั้นไม่สามารถปฏิเสธการแต่งงานได้เลย แถมยังถูกบังคับจดทะเบียนสมรสอีก

“ผมเตรียมเอกสารทรัพย์สินส่งให้ทนายแล้วครับ พรุ่งนี้จะมาคุยเรื่องหย่า”

“เลื่อนออกไปก่อนฉันไม่ว่าง”

“พรุ่งนี้วันหยุดคุณแพทจะไปไหนครับ” เขาไม่เห็นมีในตารางเลย หรือเขาจะจำผิดวัน

“ไม่ว่างก็คือไม่ว่างไม่มีอารมณ์” ใครอยากหย่าก็ให้รอไปพ่อแม่ฝ่ายนั้นยังไม่เดินทางกลับจากต่างประเทศ น่าจะอีกหลายวัน

“ครับๆ ถ้าว่างบอกผมได้เสมอ”

“ฉันไม่ว่างตอนไหนก็ไม่ว่าง”

“แล้วจะหย่ากันไหมครับ” เขาถามด้วยความอยากรู้เพราะเจ้านายเริ่มเปลี่ยนประเด็น

“ออกไปได้แล้วฉันจะไปนอน”

“ผมขอตัวไปนอนดีกว่า” ภามมองเจ้านายที่เดินหายเข้าไปในห้องนอน

“อยากหย่าจริงไหมวะ...ทำไมฟังดูทะแม่งแปลกๆ”

ช่างเถอะใครจะหย่าจะเลิกกันไม่ใช่ธุระอะไรของเขา แค่ทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น มิณไอริณจะได้หลุดพ้นจากคนนิสัยไม่ดีแบบแพนธาริน แต่ทั้งสองดูเหมาะกันดีแบบกิ่งทองกับใบรับรองแพทย์ กอดคอกันเข้าไปพบหมอจิตเวชพร้อมกัน