นางร้ายขอหย่าสามี

วีริณหญิงสาวร่างเล็กกำลังวิ่งหนีลูกน้องของเสี่ยชัยจนเหนื่อยหอบ หลังจากที่ถูกส่งตัวมาในบ้านของเสี่ยชัยเพราะแม่ของวีริณขายให้เป็นเมียน้อยของเสี่ย แลกกับหนี้สินที่แม่ก่อขึ้น

ชีวิตแสนสุดรันทดแม่ติดการพนันจนขายบ้านขายรถจนหมด จากเด็กที่เคยมีครอบครัวอบอุ่นตอนนี้แม้แต่ชีวิตเกือบไม่รอด หลังจากที่พ่อเสียแม่ติดการพนันอย่างหนักเธอต้องหาเลี้ยงตัวเองตั้งแต่อายุ 17 ปี ส่งเสียตัวเองจนเรียนจบมหาลัย

มือบางเช็ดน้ำตาที่ไหลที่ไหลอาบแก้มตามใบหน้ามีรอยฟกช้ำจากการถูกทำร้าย ตามเนื้อตัวถูกซ้อมอย่างหนักเธอหนีออกมาได้เพราะใช้โคมไฟฟาดศีรษะเสี่ยชัยจนสลบเลือดไหลอาบศีรษะ

“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง”

“อึก ปล่อยฉัน” วีริณดิ้นสุดสุดกำลังเมื่อลูกน้องของเสี่ยชัยกำลังบีบคอของเธอ หญิงสาวดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมานลมหายใจติดขัดเพราะน้ำหนักมือที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

วีรีณทั้งจิกทั้งข่วนแต่ไม่เป็นผลหญิงสาวน้ำตาไหลพรากคิดว่าวันนี้ยังไงแล้วก็ไม่อาจรอดชีวิต เธอหลับตาลงอย่างเชื่องช้าหากชาตินี้ชีวิตบัดซบ ชาติหน้าของเกิดเป็นลูกคุณหนูบ้านรวยใช้เงินไปจนตาย

หญิงสาวค่อยๆ แน่นิ่งไปในที่สุดลมหายใจแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนในที่สุดสวรรค์ไม่เมตตาคนแบบวีริณหญิงสาวสิ้นใจในซอยแคบและไม่มีแสงสว่างที่ไม่มีใครเดินผ่าน สภาพร่างกายนั้นน่าสงสารยิ่งนัก

“ลูกพี่มันตายแล้วหรือเปล่า”

“เอาไงดี”

“เอาไปโยนทิ้ง” หากมีคนมาเจอต้องกลายเป็นข่าวใหญ่โต แถวนี้น่าจะไม่มีกล้องวงจรปิดคนพวกนั้นจึงหาผ้ามาคุมร่างของวีริณและแบกขึ้นบ่าอย่างทุลักทุเล

ตู้มมม

ร่างบางจมลงสู้ก้นแม่น้ำอันหนาวเหน็บชีวิตเพิ่งผ่านเลขสองมาหมาดๆ แต่ต้องจบชีวิตอย่างน่าอนาถยังไม่มีโอกาสได้ล่ำลาคนที่เธอรักเลยสักคน

.

เฮือก!

หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นตกใจกับฝันร้าย เธอจับใบหน้าตัวเองซึ่งไม่มีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่ มองไปรอบๆ ห้องและมีสายน้ำเหลือห้อยอยู่ แต่ห้องนี้หรูหรามากเธอคงไม่มีปัญญาจ่าย

“เซ็นซะ!” ชายหนุ่มรูปหล่อดวงตาคมกริบยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นให้หญิงสาว พร้อมใช้สายตาบังคับให้เธอเซ็น

วีริณมองอย่างงุนงงเพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือใบหน้า เธอมองใบหน้าเขาอีกครั้งและมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักผู้ชายที่ยื่นอยู่ตรงหน้า

“....”

“อย่ามาเล่นตัวได้ไหมไอริณ เซ็น...หลังจากนี้จะไปตายที่ไหนก็ไป” เขาตะคอกเสียงดังจนหญิงสาวสะดุ้ง เขาเกลียดผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้ามักเรียกร้องความสนใจจากเขา และที่เลวร้ายคือเธอบังคับให้เขาแต่งงานจนสำเร็จ

“คะ...คุณคือใคร?”

“เธออย่ามาเรียกร้องความสนใจจากฉัน เซ็นใบหย่าเดี๋ยวนี่” แพนธารินเริ่มโมโหไม่ใช่ครั้งแรกที่เขายื่นใบหย่าให้หญิงสาว เขาเกริ่นเรื่องนี้มาตลอดสามปีที่เราทั้งสองคนแต่งงานกันเพราะความเอาแต่ใจของมิณไอริณ

“ฉัน...”

“มิณไอริณ! ฉันไม่เคยรักเธอเลยสักครั้งและไม่คิดจะรักจะรั้งกันไว้ทำไม”

มิณไอริณ? ไม่นานความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุดผู้ชายตรงหน้าคือแพนธารินสามีของมิณไอริณ หญิงสาวจับใบหน้าตัวเองและหยิบกระจกที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาส่อง

ช็อก! เพราะนี่ไม่ใช่ใบหน้าของเธอ คนนี้สวยมากจนเธอละสายตาไม่ได้หญิงสาวจับใบหน้าตัวเอง พร้อมกับความทรงจำที่แพนธารินทำร้ายจิตใจมิณไอริณ จนหญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดเหมือนว่าถูกกระทำเสียเอง เหตุการณ์ผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ อย่างกับละครหลังข่าว

กรี้ดดดด ทำไมเธอถึงมาอยู่ในร่างของมิณไอริณแล้วร่างของเธอหายไปไหน วิญญาณเจ้าของร่างเดิมอยู่แห่งหนใดยิ่งคิดเธอเริ่มปวดศีรษะ

“คนไข้ใจเย็นๆ นะคะรบกวนคุณสามีออกไปด้วยค่ะ” พยาบาลหันมาไล่ชายหนุ่มที่ยืนมองมิณไอริณด้วยแววตาที่รังเกียจ ความเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก

“คุณมิณไอริณไม่ต้องกลัวนะคะที่นี่โรงพยาบาลคุณจะปลอดภัย”

หญิงสาวจึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้คือมิณไอริณไปยืนบนสะพานข้ามแม่น้ำ แต่ไม่คิดจะกระโดดน้ำเพราะกลัวความสูงแถมว่ายน้ำไม่เป็น แต่เหมือนมีมือปริศนาผลักเธอต้องลงมาสู่เบื้องล่างที่เป็นแม่น้ำ

ก่อนหน้านี้สามีหนุ่มที่แสนใจร้ายขอหย่ากับหญิงสาวและบังคับให้มิณไอริณเซ็นใบหย่า ทั้งสองเกิดทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราว

มิณไอริณจับได้ว่าเขานอกใจแอบไปหาผู้หญิงคนอื่นคนอื่น เขาไม่เคยหลับนอนกับหญิงสาวเลยสักครั้งแม้แต่จับมือก็ไม่เคย ถึงจะอยู่ชายคาเดียวกันแต่แพนธารินพยายามหลบหน้ามิณไอริณตลอด

เขาโมโหจึงไล่ให้หญิงสาวไปตายที่ไหนก็ไปอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ ประโยคนี้ทำให้มิณไอริณน้อยใจอย่างหนัก หญิงสาวไปโวยวายกับผู้หญิงของเขาจนกลายเป็นข่าวใหญ่โตว่าแพนธารินคบชู้ จนทำให้มีผลกระทบกับธุรกิจมากมาย

“อย่าให้ฉันหมดความอดทนไม่อย่างนั้นเธอตายด้วยน้ำมือของฉัน”

แววตาของเขาดูโกรธแค้นมิณไอริณมาแต่ชาติปางก่อน หญิงสาวที่ไม่กลัวเขาเลยตอนนี้ตัวสั่นสะท้านเพราะกลัวแววตาของเขา นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้หญิงสาวเสียใจว่าทำไมเขาไม่เคยรักเลย จึงไปยืนร้องไห้บนสะพานสูงความรู้สึกสุดท้ายคือสายน้ำอันหนาวเหน็บได้โอบกอดเธอไว้ และเสียงแว่วๆ ว่าแพนธารินจะได้รับบทเรียนอย่างสาสม และหมดเวลาของมิณไอริณแล้ว หญิงสาวจากไปตลอดกาล วีริณเข้ามาอยู่ในร่างนี่แทนเพราะโชคชะตาบุญพาวาสนาส่ง

วีริณได้ชีวิตใหม่อย่างที่เคยขอแต่...ต้องไม่ใช่แบบนี้เป็นคูณหนูบ้านรวยอันนี้รับได้ แต่ทำไมต้องมีสามีติดมาด้วย ‘มีทองท่วมหัวไม่ต้องมีผัวก็ได้’

.

แพนธารินนั่งหน้าเครียดเพราะครั้งนี้หญิงสาวเรียกร้องความสนใจหนักขึ้นเรื่อยๆ ครอบครัวของเราทั้งสองคนสนิทกันเขาอายุมากกว่ามิณไอริณ 11 ปี ทั้งสองแต่งงานกันมาสามปี

เขายอมแต่งงานเพราะถูกพ่อแม่บังคับส่วนครอบครัวมิณไอริณกดดันเขาอย่างหนัก คืนนั้นหญิงสาววางยาเขาและลากเขาขึ้นเตียงสร้างสถานการณ์ว่าทั้งสองได้เสียกัน ทำให้พ่อแม่ของหญิงสาวมาเห็นตอนเช้า

เขาเจ้าชู้เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยข้อนี้มิณไอริณรู้ดี วันถัดมาเขาถูกลากไปจดทะเบียนสมรสอาทิตย์ต่อมางานแต่งสายฟ้าแลบถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แต่หลังจากคืนเข้าหอเขาออกไปหาผู้หญิงคนอื่น

เขาไม่ได้รักมิณไอริณและไม่คิดจะรักจึงใช้ชีวิตตามปกติ ถึงแม้ครอบครัวฝ่ายหญิงจะไม่ชอบหน้าเขาก็ตาม สามปีชีวิตของเขาไม่เคยสงบสุข

“คุณไอริณเป็นยังไงบ้าง” ปลายสายถามด้วยความเป็นเป็นห่วง

“ยังไม่ตาย และยังไม่ยอมหย่า”

“ค่อยๆ คุยกันดีกว่ากดดันไปมีแต่แย่ลง”

“อืม ฉันจะลองเข้าไปคุยใหม่” เมื้อกี้เขาอาจจะใช้คำพูดที่รุนแรงเกินไป เขาเห็นว่าหมอและพยาบาลเดินออกไปจากห้องแล้วจึงกลับเข้ามาอีกครั้ง

“สงบสติได้แล้วใช่ไหม”

หัวใจของเขากระตุกวูบหนึ่งเพราะแววตาที่มิณไอริณมองมาที่เขา เขาไม่เคยเห็นหญิงสาวมองเขาด้วยสายตารังเกียจแบบนั้น เขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเอ่ยปากเรื่องหย่า

“เรื่อง...”

“คุณกลับไปก่อนได้ไหมฉันอยากพักผ่อน”

“คุณ?” ปกติมิณไอริณจะเรียกเขาว่าพี่และแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น แต่ครั้งนี้กลับพูดจาด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหินจนเขาเริ่มแปลกใจ

“เลิกเอาแต่ใจแล้วมาหย่ากับฉัน!”