บทที่ 9 วงดนตรีลูกทุ่ง

“ฮึ “ คุณหญิงขานรับแต่สายตาจับจ้องอยู่ที่จอทีวี

“เอ่อ..ขวัญ..” พาขวัญรวบรวมความกล้าแต่ก็พูดไม่ออก

“มีอะไรก็ว่ามาแม่กำลังลุ้นนางเอก เมื่อไหร่จะบอกพระเอกเสียทีว่าตัวเองท้อง มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ พระเอกก็เหลือเกินไม่รู้รึไงว่าเมียตัวเองท้อง” สาวใหญ่ใส่อารมณ์กับละครจนลืมลูกสาว

“คุณหญิงก็ นั่นมันละครจะให้เหมือนใจเราได้ยังไงล่ะ” อรรถพลแย้งภรรยา หล่อนหันมามองค้อน

“คุณก็ดูสิ พระเอกมันซื่อบื้ออกขนาดนั้น”

“คุณพ่อคุณแม่อย่าเถียงกันเลยค่ะ เดี๋ยวขวัญไปชงกาแฟให้นะคะ คุณแม่กับคุณป้าเป็นนมอุ่นๆ รอแป๊บเดียวค่ะ ” พาขวัญพยายามจะพูดแต่เมื่อยังหาโอกาสไม่ได้จึงต้องเอาใจบิดามารดาอีกครั้ง หล่อนเดินยิ้มออกไปอย่างรวดเร็ว พรพรรณมองตามหลานสาว อรรถพลก็เช่นกันเขามองตามร่างบอบบางของลูกแล้วหันมามองพี่สาว

“วันนี้หลานพี่พรรณน่ารักจังเลยนะ รับอาสาชงกาแฟให้ด้วย”

“หลานพี่ก็ลูกเธอ” พรพรรณตอบกลับมาเพราะรู้ว่าน้องชายพูดเช่นนั้นหมายความไปถึงอะไร

“คุยอะไรกันคะ” ดวงกมลละสายตาจากจอทีวีมาที่สามี

“คุยเรื่องลูกสาวคนเก่งของคุณหญิงน่ะสิ วันนี้น่ารักมาก”

“ลูกสาวดิฉันก็น่ารักทุกวันแหละค่ะ” คุณหญิงเชิดหน้าขณะตอบสามี เขายิ้มขำกับกิริยาของหล่อน

“มาแล้วค่ะกาแฟคุณพ่อ” พาขวัญยกถ้วยกาแฟมาวางที่โต๊ะกระจกตรงหน้าบิดา

“แล้วก็นี่นมสดอุ่นๆ ของคุณแม่กับคุณป้าค่ะ” หล่อนเหลียวมารับถาดใส่แก้วนมจากวิไลที่ยกถาดเดินตามเข้ามา

พาขวัญยกแก้วนมวางให้พรพรรณและมารดาแล้วส่งถาดคืนให้วิไล สาวใช้ถอยออกไป พาขวัญจึงนั่งลงที่เก้าอี้หนังนุ่มข้างมารดา

“คุณแม่เมื่อยมั้ยคะขวัญนวดให้นะ”

หญิงสาวไม่รอคำอนุญาตจากมารดาหล่อนบีบนวดที่แขนของคุณหญิงทันที คุณหญิงหันมาจ้องหน้าของลูกสาวพร้อมคำถาม

“เอาใจแม่แบบนี้อยากได้อะไรจ๊ะ”

“คุณแม่รู้ใจขวัญอีกแล้ว” หล่อนยิ้มอ้อนแล้วโอบกอดมารดาไว้

“ไม่ต้องมากอดแม่เลย อยากได้อะไรก็บอกมา”

“คุณแม่ให้ขวัญได้เหรอคะ” หญิงสาวยิ้มดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ

“ได้สิ แต่ว่าต้องไม่แพงนักนะเพราะถ้าแพงต้องให้คุณพ่อเซ็นอนุมัติ” คุณหญิงยิ้มอ่อนโยนยกมือลูบศีรษะลูกอย่างรักใคร่

“ไม่แพงเลยค่ะแล้วก็ไม่ต้องเสียเงินซื้อด้วยนะคะ” พาขวัญได้ทีรีบพูด ท่าทางอารมณ์ดีของมารดาพร้อมจะรับฟังเรื่องที่หล่อนจะขอแล้ว

“ไม่ต้องเสียเงินซื้อเลยเหรอ” คุณหญิงแปลกใจ

“นั่นสิ แสดงว่าของชิ้นนี้ต้องสำคัญมากไม่งั้นลูกสาวพ่อคงไม่ลงทุนชงกาแฟรสชาติจืดชืดมาให้พ่อหรอก” อรรถพลแทรกบ้างแล้วหัวเราะ

“แหม.คุณพ่อก็ ขวัญเพิ่งเคยชงกาแฟเป็นครั้งแรกนี่คะ คราวหน้าจะชงสุดฝีมือเลยค่ะ”

“อยากได้อะไรล่ะ” พรพรรณยิ้มขณะถาม

“คุณป้ากับคุณพ่อให้ขวัญได้อยู่แล้วล่ะค่ะแต่คุณแม่นี่สิคะจะให้ขวัญได้รึเปล่า” หล่อนอ้อนมารดาด้วยการหอมแก้มซ้ายขวาหนักๆ

“นี่พอๆ จะขออะไรก็ว่ามาแม่จะดูละคร” คุณหญิงผลักลูกสาวออกห่างสายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวละครในทีวี พาขวัญยิ้มแล้วนั่งตัวตรงสูดลมหายใจอีกครั้งก่อนจะเอ่ยขึ้น

“คือ.ขวัญจะขออนุญาตคุณแม่ออกไปหาข้อมูลมาเขียนหนังสือค่ะ”

“เรื่องแค่นี้เองทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้จะไปหาที่ไหนก็ไปเลยลูกพ่ออนุญาต” อรรถพลหัวเราะกับคำขอของลูกสาว เขายกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม

“คุณพ่ออนุญาต คุณป้าก็อนุญาตใช่มั้ยคะ” สาวน้อยของบ้านตาโตขณะยิ้มกับบิดาและป้า

“จ้ะ” พรพรรณตอบแล้วหันไปยิ้มกับอรรถพล

“แล้วคุณแม่ล่ะคะ” พาขวัญหันมาที่มารดาอีกครั้ง

“ไปหาที่ไหน ไปเมื่อไหร่แล้วจะเขียนหนังสืออะไร” คุณหญิงถามโดยไม่เหลียวมามอง

“ขวัญจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับชีวิตหางเครื่องค่ะ ก็เลยจะเข้าไปหาข้อมูลจริงที่วงดนตรีชาญชลธีขวัญขออนุญาตไปเป็นหางเครื่องค่ะคุณแม่”

“หา..”

เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกันทั้งอรรถพล คุณหญิงดวงกมลและพรพรรณ ละครทีวีที่คุณหญิงแห่งบ้านเสฏฐพงศ์กำลังดูอย่างสนุกนั้นกร่อยลงไปในทันที

“แกว่าอะไรนะยัยขวัญ” คุณหญิงหันมาจ้องหน้าลูกสาวสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“คือ..ขวัญจะขออนุญาตคุณแม่ไปหาข้อมูลในวงดนตรีลูกทุ่งค่ะ” พาขวัญยิ้มฝืด

“ด้วยการไปเป็นหางเครื่องเนี่ยนะ แกฝันไปเถอะ แม่ไม่อนุญาต” เสียงคุณหญิงเฉียบขาดใบหน้าของสาวใหญ่เครียดขึ้นมาทันที

“คุณแม่คะ” พาขวัญพยายามพูด

“แกไม่ต้องพูดอะไรอีก ถ้าจะหาข้อมูลก็บอกมา แม่จะหาให้หรือไม่ก็บอกคุณพ่อ ลูกน้องคุณพ่อเขาช่วยแกได้”