3

เอ็ดเวิร์ด มาเยส เซนนิคอฟ

อนาสตาเซียเดินออกห่างจากสถานที่เกิดเหตุ มือเรียวเล็กรีบเปิดกระเป๋าและหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาทันที เธอส่องใบหน้าของตัวเองและก้มมองตัวเองว่าเรียบร้อยดีมั้ย ดีนะ!ที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน เพราะถ้าเอ็ดเวิร์ดรู้เข้าว่าเธอเอาตัวเองมาเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์แบบนี้ เธอคงโดนคุมระดับแปดเป็นแน่ ที่ไปไหนมาไหนต้องมีการ์ดคุมตลอดทุกฝีก้าวใกล้ชิดแบบก้าวต่อก้าวแน่นอน “อิสระ เสรี...แอนนี่รักพวกเจ้าเหลือเกินอย่าได้หนีไปไหนเชียวนะ!!!” อนาสตาเซียบ่นพึมพำกับตัวเอง และกดโทร.ออกหาเอ็ดเวิร์ดทันที เมื่อสำรวจตัวเองไม่มีอะไรผิดปกติ

“แอนนี่...” อนาสตาเซียสะดุ้งหันหลังตามเสียงเรียก

“เอ็ดเวิร์ด...” อนาสตาเซียยิ้มและเก็บโทรศัพท์ เมื่อคนที่เธอกำลังโทร.หา ยืนอยู่ด้านหลังแล้ว เอ็ดเวิร์ดชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้านัยน์ตาสีเทาที่มีคุณลักษณะพิเศษยามต้องแสงดวงตาของเอ็ดเวิ์ดเหมือนจะเป็นสีฟ้าหรือสีเขียวได้อย่างน่าอัศจรรย์

“ไปไหนมา?...” เอ็ดเวิร์ดตั้งคำถามพร้อมกับหลี่ตาสังเกตหญิงสาวตรงหน้า ‘พิรุธ’ เขารู้สึกแบบนั้น

“ซ้อมเสร็จเร็ว...แอนนี่โทร.หาเอ็ดเวิร์ดแล้วนะ...เลยเดินเล่นฆ่าเวลา”

“แล้วทำไมถึงไม่รับสาย”

“แอนนี่คงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า...หิวแล้ว” อนาสตาเซียพูดและขยับไปเกาะแขนแข็งแกร่งของเอ็ดเวิร์ด และทำทีเป็นลากกึ่งดึงให้เอ็ดเวิร์ดพาไปหาอะไรกิน “เอาร้านทางด้านโน้นนะ...แอนนี่มาจากทางนั้นไม่มีอะไรที่อยากกินเลย” อนาสตาเซียดึงเอ็ดเวิร์ดไปอีกทางกับที่เธอเดินจากมา...

อนาสตาเซียปฎิเสธในการที่ร่างกายเธอต้องมีสิ่งของที่แสดงตำแหน่งของตัวเอง(ชิพติดตามตัว) เธอขอกับทุกคนไว้ เพราะแบบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกว่าถูกจับตาตลอดเวลา ‘อึดอัด’ “แอนนี่อยากเป็นเหมือนเด็กสาวทั่วๆไปนะคะ...พ่อ เอ็ดเวิร์ด นะคะ...แอนนี่สัญญาว่าจะไม่ออกนอกเส้นทาง...ตารางกิจวัตรประจำวันของแอนนี่จะส่งให้เอ็ดเวิร์ดก่อนล่วงหน้าหนึ่งอาทิตย์” อนาสตาเซียตอนอายุสิบแปดที่อ้อนวอนขอชีวิตแบบปกติกับอดัม ผู้เป็นพ่อและเอ็ดเวิร์ด หลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนนั้นชีวิตส่วนใหญ่ของเธอกับเอ็ดเวิร์ดจะอาศัยอยู่ในนครนิวยอร์ก

“รับอะไรดี...คะ?”พนักงานต้อนรับที่เดินเข้ามารับออร์เดอร์ลูกค้า คู่ใหม่ที่นั่งยังโต๊ะที่ว่าง

อนาสตาเซียที่ก้มหน้าดูเมนูเช่นเดียวกันกับเอ็ดเวิร์ด แต่!...เมื่อเธอเงยหน้าจะสั่งอาหาร สายตาของพนักงานต้อนรับเหมือนคนที่วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว เพราะเธอคนนั้นจ้องมองเอ็ดเวิร์ดอย่างกับคนไม่เคยเห็นผู้ชายที่หน้าตาและรูปร่างดีมาก อนาสตาเซียไม่ปฎิเสธเลยว่าเอ็ดเวิร์ดมีพลังดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างเหลือล้น แต่...

“อะ...แฮมมม...” อนาสตาเซียปล่อยเสียงกระแอมในคออย่างคนที่มีมารยาท แต่!...แม่สาวเสิร์ฟยังไม่สนใจลูกค้าอีกคนที่ต้องการจะสั่งอาหาร

“เป็นอะไร?” เอ็ดเวิร์ดต้องเงยหน้าเป็นฝ่ายมาถามอนาสตาเซีย ซึ่งเธอก็หันมาสบตาคนถาม

“...ไม่รู้สึกอะไรเหรอ?” อนาสตาเซียเอ่ยถามเป็นภาษาไทยกับ เอ็ดเวิร์ดที่แน่นอนว่าเขาฟังเข้าใจ ‘ยิ้ม’ เอ็ดเวิร์ดทำเพียงเท่านั้น และบอกให้ อนาสตาเซียสั่งอาหารเผื่อเขาด้วย โดยที่อนาสตาเซีย... ‘ปัง!!!...’ เธอต้องเอามืออีกข้างทุบโต๊ะเรียกสติสาวเสิร์ฟให้มาสนใจเธอ

“เอ๊ะ!!!” เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วดึงเมนูออกจากมือเรียวนั้น เมื่อเขาเห็นความผิดปกติที่ข้อนิ้วทั้งสิบของอนาสตาเซีย มือที่ใหญ่กว่าของเอ็ดเวิร์ดจับมืออนาสตาเซียไว้ “ไปโดนอะไรมา?”

อนาสตาเซียกลืนน้ำลายลงคอใบหน้าร้อนวูบวาบ เพราะเธอไม่มีความสามารถในการปกปิดเรื่องใดๆก็ตามจากเอ็ดเวิร์ดได้สักครั้ง

“เอ่อ!…”

“อนาสตาเซีย” สรรพนามที่ถูกเรียกเปลี่ยนไปทันทีด้วยสีหน้าและแววตาของเอ็ดเวิร์ดก็เช่นกัน ไม่เพียงแต่อนาสตาเซียที่ต้องหลบตาเขา สาวเสิร์ฟเมื่อรับออร์เดอร์เพียงสองรายการจากอนาสตาเซีย เธอเดินออกจากตรงนั้นทันที ‘อกหัก’ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่ม เพราะเธอไม่ได้รับการใส่ใจแม้สักนิดจากชายทรงเสน่ห์คนนี้เลย

“เอ็ดเวิร์ดต้องสัญญาก่อน...ว่าจะไม่โกรธ ถ้าแอนนี่...บอก”อนาสตาเซียต่อรองทั้งๆที่เธอไม่มั่นใจว่าเรื่องนี้เอ็ดเวิร์ดจะยอมปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ เธอคงต้องบอกความจริง ‘บางส่วน’

“แอนนี่เห็นคนถูกรังแก...ก็เลยเข้าไปช่วย”

“แค่นั้น”

“อื้ม!...หลักๆก็มีแค่นั้น...ส่วนที่เหลือก็เป็นทักษะการต่อสู้ทั่วๆไป” อนาสตาเซียเลี่ยงที่จะบอกรายละเอียดอย่างอื่น เพราะเธอคิดว่าคงไม่ได้เจอเขาคนนั้นอีกแล้ว ลูส ลูเธอร์ เธอรู้จักเขาเพียงชื่อและหน้าตา และนั้นคงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะต้องเจอกับเขา เพราะวงจรชีวิตของเธอไม่ใช่ใครจะเข้าใกล้ได้ง่ายๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆกับชื่อนี้จัง! ลูส ลูเธอร์