ตอนที่ : 11 เหตุเกิดจากโศธิดา 2

"อย่างนั้นเหรอคะ" รัตนาวลีหุบยิ้มลง แค่ได้ยินว่าเขายอมรับว่าไปเจอกับโศธิดามาจริง ๆ หัวใจของหญิงสาวก็แกว่งไหวไปมา

"ใช่ครับ แต่ตอนนี้แก้ไขเรียบร้อยแล้วครับ"

"ค่ะคม" คำว่าค่ะของรัตนาวลีนั้นช่างตรงกันข้ามกับความรู้สึกของเจ้าตัว

"ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับอย่าคิดมาก ผมกับน้องดาเราจบกันนานแล้ว ตอนนี้หัวใจของผมมีแต่ลี่คนเดียวนะครับ" ทว่าประโยคต่อมาของชายคนรักก็ทำให้โลกที่มืดมัวเมื่อครู่สดใสขึ้นมาในทันที

"ลี่เชื่อคมค่ะ ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะคะ" รัตนาวลีอมยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถือในมือของตัวเอง แม้จะพยายามทำใจเย็นไม่หึงหวงคนรัก แต่ความตั้งใจของหญิงสาวก็เลือนหายทุกครั้งที่ได้ยินว่าเขาอยู่กับคนรักเก่า

"หนักแน่นหน่อยสิลี่"

สามวันต่อมาโศธิดากำลังนั่งเหม่ออยู่ภายในบ้านของตัวเอง บนโต๊ะมีโฉนดบ้านที่จะต้องนำไปเป็นหลักค้ำประกันในการยืมเงินวางอยู่ ในใจคิดไปไกลว่าหากไม่มีเงินมาใช้คืนเขาแล้วคมสันใจดำยึดบ้านหลังนี้จริง ๆ เธอจะทำอย่างไรจะไปอยู่ที่ไหน หากเป็นเมื่อก่อนโศธิดาไม่เคยคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้ เพราะว่าหญิงสาวมั่นใจในความสวยความสาวของตัวเอง ทว่าเวลาที่เปลี่ยนไปสภาพร่างกายก็ต้องโรยราไปเป็นธรรมดา ของสดใหม่กว่าย่อมน่าดึงดูดกว่าของที่ถูกใช้งานจนเสื่อมราคา เคราะห์ยังดีที่หญิงสาวยังพอจะหางานทำด้วยการเดินเข้าสู่วงการนางแบบได้เมื่อกลางปีก่อน ไม่เช่นนั้นแล้วไม่รู้จะอยู่อย่างไรในทุกวันนี้

"พี่ดา" ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวใบหน้าหวานยิ่งกว่าคนเป็นพี่สาวเสียอีก เดินตรงเข้ามาหาคนที่นั่งเหม่ออยู่บนโซฟา

"โด่งมาแล้วเหรอ" โศธิดายิ้มแห้งแล้งให้น้องชายของตัวเอง

"ครับพี่ดา โด่งขอโทษโด่งผิดไปแล้ว" ศกลวิทย์คุกเข่าลงด้านข้างพี่สาวอย่างคนรู้ตัวว่าผิด ซ้ำยังปล่อยปัญหาให้โศธิดาต้องเผชิญอยู่เพียงลำพัง

"โด่งพี่ขอนะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะโด่ง แค่นี้พี่ก็ไม่รู้จะแบกหน้าไปขอความช่วยเหลือจากใครอีกแล้ว" คนรักเก่าสามคนที่ผ่านมาหญิงสาวไปขอความช่วยเหลือพวกเขามาหมดแล้ว แต่ไม่มีใครยอมหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้ โศธิดาเคยแม้กระทั่งยื่นตัวของเธอเพื่อแลกเปลี่ยนกับเงินก้อนโต แต่ก็มีเพียงสายตาเหยียดหยามกลับคืนมา ของที่ถูกใช้งานจนไร้ค่าจะสามารถเรียกร้องราคาได้อย่างไร มีเพียงคมสันคนเดียวเท่านั้นที่ยอมช่วยเหลือปัญหาในครั้งนี้

"ครับพี่ดาโด่งสัญญาโด่งจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว" ศกลวิทย์โผเข้าหาอ้อมกอดของพี่สาว เขาอายุยี่สิบปีแล้วยังไม่ยอมโตเป็นผู้ใหญ่นำแต่ปัญหามาให้พี่สาวคนนี้เสมอ เรียนก็ไม่จบต้องดร็อปเอาไว้ในปีสุดท้าย ก็เพราะว่าปัญหาเรื่องพนันบอลที่เผชิญอยู่ในตอนนี้

"โด่งครั้งนี้เราต้องนำโฉนดบ้านไปค้ำประกันกับพี่คมเขานะ"

"อะไรนะพี่ดา พี่คม"

"ใช่ พี่คม" โศธิดาเล่าเรื่องทั้งหมดให้น้องชายฟัง ศกลวิทย์แทบไม่อยากจะเชื่อว่า ผู้ชายที่พี่สาวตัวเองนั้นทิ้งแบบไม่ไยดีจะยอมช่วยเหลือตัวเองในวันนี้ และที่น่าแปลกใจเพิ่มก็คือเขาไม่ได้ให้ยืมเงินฟรี ๆ แต่ให้ค้ำประกันด้วยโฉนดบ้าน

"พี่คมเขาจะเซ็นเช็คให้ห้าล้านแต่ต้องจ่ายคืนเขา เขาไม่คิดดอกเบี้ยแต่ขอโฉนดบ้านค้ำประกัน เขาคงกลัวว่าเราจะไม่จ่ายเงินคืนเขา" โศธิดานึกขำในชีวิตของตัวเอง ตอนเขารักเขาหลงกลับเล่นตัว ซ้ำยังหักอกเขาด้วยการไปมีคนใหม่ แต่พอมีปัญหากลับบากหน้าไปให้เขาช่วยเหลือ

"แล้วพี่ดาจะเอาเงินที่ไหนไปคืนพี่คมเขาล่ะครับ"

"พี่รับงานถ่ายแบบเอาไว้สองสามงานแต่อาจได้ไม่มากพอ พี่จะลองขอผ่อนพี่คมดู"

"งั้นเดี๋ยวโด่งจะหางานทำนะครับ จะได้มีเงินช่วยพี่ดาอีกแรง" โศธิดามองหน้าน้องชายแล้วยิ้ม อย่างน้อยศกลวิทย์ก็คิดได้ ไม่ได้เตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับเหมือนเด็กบางคน ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในรั้วราชทัณฑ์แทนการเรียนหนังสือในรั้วมหาวิทยาลัย

"พี่ดีใจที่โด่งคิดได้แบบนี้ แต่ว่าพี่อยากให้โด่งไปเรียนต่อให้จบได้ไหม ดูพี่เป็นแบบอย่างสิเรียนไม่จบหางานทำก็ลำบาก พอตกอับก็ต้องมาขายหน้าตาแบบนี้" คิดแล้วก็นึกเสียดายช่วงเวลาที่พ่อแม่ส่งเสียให้เรียน แต่เธอก็เป็นประเภทลูกไม่รักดี พอพวกท่านสิ้นลมก็เคว้งคว้างกันทั้งสองคน

"โด่งรู้ครับพี่ดา โด่งจะทำงานกลางคืน ส่วนกลางวันก็กลับไปเรียนให้จบ พี่ดาเชื่อโด่งนะครับโด่งจะกลับตัวใหม่จริง ๆ"

"ถ้าโด่งทำได้ก็ดี เฮ้อ พี่ไปก่อนนะ นัดพี่คมเอาไว้ตอนเที่ยง"

"ครับพี่ดา" ศกลวิทย์มองตามหลังพี่สาวของตัวเองไป จะต้องเดินแบบสักเท่าไหร่ถึงจะหาเงินห้าล้านมาคืนคมสันได้ เห็นทีเขาคงต้องเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่ คิดแล้วก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์หาสมัครงานในทันที

และงานที่ศกลวิทย์เลือกทำนั้นคือเด็กเสิร์ฟในผับหรูแห่งหนึ่งใจกลางกรุง เขาเลือกทำงานที่นี่เพราะเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในมหาวิทยาลัยบอกว่าได้ทิปเยอะ และโชคก็เข้าข้างเมื่อพนักงานเสิร์ฟของทางร้านลาออกคนหนึ่งพอดี ศกลวิทย์จึงได้งานนี้แบบโชคช่วยด้วยครึ่งหนึ่ง