ดูดีแน่นะ

"ได้ค่ะ"

แชมเปญรับปาก

เธอใช้เวลาช่วงพักกลางวันกับคาบบ่ายที่ว่างไปหายี่ห้อที่ดีที่สุด แล้วเอาคอนแท็กเลนส์ไปให้เขาที่คณะวิศวะ

“นี่ค่ะคุณเทรย์ คอนแท็กเลนส์ที่คุณสั่งฉัน”

“ขอบใจมาก”เธอยื่นให้พร้อมกับท่าทีขลาดกลัว เธอมักจะสั่นเสมอเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ เพราะเขาชอบดุเธอ ชอบใช้อำนาจและทำสีหน้าไม่พอใจเธอตลอดเวลา ต่างจากคนน้องที่เธออยู่ด้วยแล้วผ่อนคลายมากกว่า คนพี่นี่ให้ความรู้สึกเหมือนนายกับบ่าวยังไงก็ไม่รู้ เธอยืนให้แล้วกำลังจะเดินออกมา

“นี่ ถ้าฉันใส่แล้วจะดูดีแน่นะ”เทรย์ไม่วายถามย้ำว่าใส่แล้วดูดีแน่นะ

“แน่นอนสิคะ ต้องเข้ากับคุณแน่”เธอคลี่ยิ้มบางๆ แล้วก็เดินกลับคณะตัวเอง ไป

“มึงสนิทกับสองพี่น้องแฝดนรกนั่งหรอแชม”

ขนมเพื่อนสนิทเอ่ยถามสาวร่างบางในชุดนักศึกษา ดวงตากลมเธอของเธอช่างมีเสน่ห์ชวนหลงใหล นั่นทำเอาใครต่อใครในคณะวิศวะต่างมองเหลียวหลัง

“เปล่ามึงก็รู้จักแต่ไม่ได้สนิทกัน ก็อย่างที่มึงเห็นไง พวกเขามาขอชีทเรียนกับกู”

"งั้นหรอ แต่หมอนั่นมองมึงยังกับอยากจะแดกเข้าไปทั้งตัวยังไงอย่างนั้น"

ขนมพูดพร้อมกับทำท่าทางประกอบได้น่ารักน่าเอ็นดูจนแชมเปญอมยิ้มตาม

“ไม่หรอกมึง คิดมากไปเองเถอะ”

แชมเปญยิ้มน้อยๆ เมื่อมาถึงตรงนี้เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเทรย์มองเธอแบบไหน วันๆ ก็เรียกเธอแต่ยัยเด็กเอ็นฯ อยู่แบบนั้น แถมยังชอบดุ ชอบออกคำสั่ง แล้วเธอก็ยังไม่ได้บอกขนมเลยว่าได้ย้ายเข้าไปอยู่คอนโดของสองพี่น้องนั่น เพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกผิดที่ไม่ได้ให้เธอไปอาศัยด้วย

23.00 น.

ค่ำคืนเงียบสงัดและชีวิตของแชมเปญก็เป็นไปได้ด้วยดี สองแฝดไม่ค่อยมานอนที่คอนโดนี้จริงๆ อย่างที่พวกเขาบอก นั่นทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ แต่อีกใจก็รู้สึกเหงา เธอกำลังเตรียมตัวนอนเพราะทำงานทุกอย่างเสร็จแล้ว

มือเล็กเอื้อมไปหยิบรีโมตทีวีเพื่อปิดทีวีเตรียมตัวเข้านอน ร่างบางในชุดกระโปรงนอนสายเดี่ยวผ้าซาติน วันนี้ไม่ได้ใส่บราเพราะเธอมั่นใจว่ายังไงสองแฝดก็คงไม่กลับ

แต่เธอคิดผิด เมื่อ จู่ๆ เทรย์โผล่เข้ามาที่คอนโด

ประตูถูกเปิดขึ้นพอดีกับจังหวะที่เธอลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเดินกลับห้อง แชมเปญตกใจมากที่เห็นคนพี่เดินเข้ามา สีหน้าของเขาไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่ก็มองเธอในชุดนอน (ไม่ได้นอน) อย่างไม่วางตา

“มะ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณเทรย์ เอ่อ ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับวันนี้”แชมเปญถามพลางจะเดินไปหาอะไรมาคลุมตัวเอง เพราะชุดนอนเธอบางมาก มันบางจนเห็นยอดถันที่ชูชันผ่านเนื้อผ้าลื่นๆ นั่น แล้วเธอก็รู้ตัวว่ากำลังโดนจ้องจากแฝดพี่บ้าอำนาจอยู่

“มีข่าวดีกับข่าวร้ายมาบอก เธอจะฟังอะไรก่อน”

เขาเดินเข้ามาประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว ทำให้เธอที่กำลังจะเดินไปหาอะไรมาคลุมตัวเองต้องหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แชมเปญไม่กล้าสบตาดุๆ ของเขาจึงรีบหลุบตาลงต่ำทันที

“ขะ ข่าวดีก็ได้ค่ะ”

เธอตอบตะกุกตะกัก ท่าทางหวาดกลัวของเธอทำเอาอีกคนอดอมยิ้มไม่ได้

“ข่าวดีคือไอ้ทรอยชนะการแข่ง”

“หืม งั้นก็ดีใจด้วย…อึก”เธอเงยหน้ามองเขาที่กำลังทำหน้าดุแล้วจ้องมาที่ริมฝีปากบางของเธออย่างไม่วางตา เธอพยายามเบือนหน้าหนี แต่อีกคนรู้ทัน เขาจับคางเธอไว้ไม่ให้หันมองทางอื่น และพูดอื่นอย่างเซ็งๆ ว่า

“ข่าวร้ายคือ ฉันแพ้คอนแท็กเลนส์ที่เธอหามาให้ ดูสิตาแดงหมดแล้ว”

เขาพูดพร้อมกับจ้องไปที่ตาของเธอ แชมเปญจ้องตอบ ไม่ได้จ้องเพราะพิศวาสอะไรหรอกแต่จ้องเพราะรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นสาเหตุ และใช่ ตาเขากำลังแดงอยู่จริงๆ

“ตาแดงจริงๆ ด้วยค่ะ แย่แล้ว อึก…ฉันจะทำยังไงดี”

สาวน้อยขี้กลัวลนลานไม่หยุด เธอตัวสั่นและกลัวว่าเทรย์จะโมโหหนัก เพราะปกติถ้าเธอทำอะไรไม่ถูกใจเขา เขามักจะดุเธอเสมอ ต่างกับคนน้องที่เป็นคนสบายๆ ชิวๆ และตามใจเธอตลอด

“ตอนนี้ฉันแสบตามาก และเธอต้องรับผิดชอบ”