17 - เฉยชา

เช้าวันต่อมา

ร่างบางขยับพลิกตัวไปมาด้วยความปวดเมื่อยตามร่างกายแขนเรียวเสลากอดเอวสอบหนั่นแน่นขยับเลื่อนใบหน้านอนลงบนแผงอกกว้าง ก่อนจะกดจมูกรั้นลงสูดดมความหอมประจำตัวของเขา

“ขนาดหลับยังน่าฟัดอีกนะ!”เสียงเข้มเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันด้วยความหมั่นเขี้ยว เขาตื่นได้สักพักแล้วทว่ายังไม่อยากลุกไปไหนเลยนอกจาก วาดวงแขนล่ำรองศีรษะทุยมองคนที่กำลังหลับสบาย

เฮ้อ~ หัวใจของเขาเป็นอะไรกันนะพักหลังมานี้มันชุ่มฉ่ำราวกับว่าดอกไม้กำลังจะเหี่ยวเฉาถูกหยาดน้ำทิพย์รินลดให้เบ่งบาน หรือสาวน้อยข้างกายที่เขายัดเหยียดสถานะนางบำเรอวัยกระเตาะให้จะเข้ามามีอิทธิพลกับเขากันนะ

“อื้อ~”เนตรอักษรครางอื้อในลำคอเมื่อถูกรบกวนนิทรารมย์อันแสนสั้น หญิงสาวเม้มปากแน่นเลื่อนใบหน้าหนีสิ่งที่กำลังก่อกวนพวงแก้มใสก่อนจะใช้มือดันมันออกไปให้ไกล

คริสโตเฟอร์หัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อได้กลั่นแกล้งคนตัวเล็ก นี่เป็นความสุขครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ เขารู้ว่าตั้งแต่เห็นเจ้าหล่อนวันแรกเขาก็ยิ้มและหัวเราะได้ในทุกอากัปกิริยาของเธอ

“ตื่นได้แล้ว...”น้ำเสียงทุ้มกระซิบบอกที่ข้างหูจนทำให้นิทรารมย์อันแสนสุขดับสลายลง

“หนูอุ่นขอนอนก่อนนะคะ”เธอตอบด้วยเสียงงัวเงียเปลือกตาบางลืมขึ้นเพียงแวบเดียว ทว่าเขาก็ยังไม่หยุดกลั่นแกล้งเธอเสียทีจนคนตัวเล็กขยับกายหนีและดึงผ้าห่มมาคุมโปงไว้

“อ้าวเฮ้ย!! กล้าเมินฉันเหรอ ห๊ะ....”คริสโตเฟอร์นึกหมั่นไส้เด็กสาวที่เธอเห็นการนอนสำคัญกว่าผัวตัวเอง ชายหนุ่มจึงมุดเข้าไปในผ้าห่มสอดมือไปทางด้านหน้าบีบก้อนเนื้อขนาดใหญ่อย่างหนักมือ

“อื้อ...อย่าแกล้งเค้าจะนอน”น้ำเสียงกระเง้ากระงอดบอกเขาก่อนจะดีดดิ้นขลุกขลัก ทว่าคนตัวโตไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไปได้รวบคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดของตนโอบรัดร่างแน่งน้อยเอาไว้

“อย่าทำตัวน่ารักไปกว่านี้ได้ไหม”ไอ้บ้าคริส! เผลอพูดอย่างไม่คิดอีกแล้วอยากตบปากตัวเองชะมัด แต่ทุกถ้อยคำเมื่อครู่มันออกมาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ แบบไม่มีปิดบัง

“ถ้าหนูอุ่นทำตัวน่ารัก คุณคริสจะรักหนูอุ่นไหมคะ”ให้ตายเถอะ! ดูสิแม่คุณถึงขั้นกับลืมตามองใบหน้าหล่อเหลา ใช้ริมฝีปากจุ๊บแก้มสากเบาๆ ชายหนุ่มจะว่าอะไรไหมหากเธอบอกว่าหลงรักผู้ชายเย็นชาคนนี้

“ถ้าฉันรักเธอ เธอจะรักฉันไหมน้ำอุ่น~”คริสโตเฟอร์ตอกกลับทำให้เด็กดื้อหยุดชะงัก จ้องมองเขาตาใสแป๋วเอียงคอไปมาสงสัยใคร่รู้วาจาของเขาชั่งทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

“ถ้าหนูบอกว่าหนูรักคุณตั้งนานแล้วล่ะคะ”โลกทั้งใบแทบหยุดหมุนเวลาที่กำลังเดินหยุดกะทันหัน ชายหนุ่มหลุดเข้าไปในภวังค์ความคิดของตัวเอง

“หึ!....เธอรู้ด้วยเหรอว่าความรักคืออะไร”นานแค่ไหนไม่รู้จอมเย็นชาเรียกสติของตนกลับมา เอ่ยถามต่อว่าเจ้าหล่อนรู้จักคำว่ารักดีพอหรือยัง หึ...ไม่น่าเชื่อว่าถ้อยคำเหล่านั้นทำให้คริสโตเฟอร์คล้อยตามได้ไม่ยาก

“แล้วคุณคริสล่ะคะรู้หรือเปล่าว่าความรักคืออะไร”ทว่าคำตอบของเธอทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระเขาจะต้องทำยังไงกับหัวใจตัวเองดีมันสับสนงุนงงไปหมดแล้ว

“คุณคริสจะไปไหนหรือคะ?”เนตรอักษรมองแผ่นหลังบึกบึนเมื่อเห็นขาแข็งแรงตวัดลงจากที่นอนสูง หญิงสาวได้แต่มองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมเขาชั่งเป็นคนเฉยชาแบบนี้บางครั้งเธอเองหลงเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะรู้สึกชอบเธอขึ้นมาบ้าง

หรือทุกอย่างที่เขาต้องการคือร่างกายของเธอเท่านั้น!

“ฉันมีงานต้องทำ”คริสโตเฟอร์บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูพันเอวสอบและตรงไปยังห้องน้ำทันที ไม่จริงใช่ไหมที่หัวใจของเขากำลังสั่นไหวทุกคราเมื่อได้อยู่ใกล้เธอ น้ำเสียงอ่อนหวานบวกกับกิริยาท่าทางของเจ้าหล่อนกำลังหลอกล่อเขาให้ติดหลุมพรางกลางหัวใจของเธอหรือเปล่า

คริสโตเฟอร์ใช้สายน้ำจากฝักบัวดับความร้อนลุ่มในหัวใจ ความรักอันบริสุทธิ์เริ่มก่อเกิดขึ้นโดยที่เขาเริ่มรู้ตัว เพราะเขาไม่เคยรักใครอย่าว่าแต่รักเลยนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงคนไหนยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ

“หนูอาบด้วยสิคะ”ภวังค์ความคิดของคริสโตเฟอร์ต้องดับลงเมื่อรับรู้ถึงแรงโอบกอดจากทางด้านหลัง ทว่าสิ่งที่ทำให้คริสโตเฟอร์ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ในตอนนี้คือเจ้าหล่อนบดเบียดหน้าอกคู่ใหญ่ถูไถแผ่นหลังของเขาอยู่

“ออกไปรอข้างนอกก่อน”คริสโตเฟอร์หายใจหอบถี่ด้วยความปรารถนาในตัวเธอมากล้น ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะทำอะไรก็ปลุกกำหนัดในกายของเขาให้ร้อนฉ่าทุกครั้ง

“ไม่เอา~”เนตรอักษรยังคงดื้อด้านไม่ฟังคำสั่งของเขา ส่ายหน้าเป็นพัลวัลบนแผ่นหลังบึกบึน พยายามกอดเข้าแน่นทั้งที่ชายหนุ่มพยายามปลดแขนที่เหนียวราวกับปลากหมึกออกจากกายของเขา

“งั้นฉันจะไปรอข้างนอก”ไม่ว่าเปล่าคริสโตเฟอร์ใช้แรงที่มีมากกว่าบังคับกลายๆ จนเป็นอิสระ ร่างสูงเดินผ่านเธอไปราวกับว่าเนตรอักษรเป็นอากาศ

เด็กสาวได้แต่ทำปากยื่นปากยาวน้อยอกน้อยใจที่ชายหนุ่มเมินเฉยทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เลยด้วยซ้ำ ก่อนจะจัดการทำความสะอาดร่างกายของตนให้เสร็จสรรพโดยรวดเร็ว

ทว่าหลังจากออกจากห้องน้ำในห้องนอนกลับว่างเปล่าไร้เงาของคนใจร้ายที่ทิ้งเธอไว้คนเดียว สายตาหวานมองไปบนที่นอนมองรอยยับยู่ยี่ที่ผ่านสมรภูมิรักมาอย่างหนักหน่วง

เนตรอักษรถึงกับต้องกลืนก้อนความเสียใจลงคอ กล่ำกลืนฝืนทนสถานะที่ชายหนุ่มมอบให้อย่างไม่เต็มใจจะรับไว้ด้วยซ้ำ นางบำเรองั้นหรือถามเธอสักคำไหมว่าอยากจะได้ยินคำนี้ที่เขาเรียกหรือเปล่า