13 - เดือดดาล

“ไม่มีเลยค่ะ! แต่ไม่อยากอยู่อิตาลีแล้ว...”อยู่ไปก็เหมือนฝืนใจตัวเองเพราะตลอดหนึ่งปีกว่าๆ ก็ทรมานใจแทบขาด อยากกลับไปอยู่บ้านหลังเก่าที่มีกลิ่นอายความอบอุ่นที่ผู้เป็นแม่มอบให้มากกว่า ถึงแม้ท่านไม่อยู่แล้วก็ตาม

“ไม่อยากอยู่กับฉันเหรอ”วาจาที่พลั้งเผลอพูดออกมาทำให้เด็กสาวเอียงคอไปมาอย่างไม่เข้าใจว่าเขาสื่อถึงอะไรกันแน่

“คุณรักหนูหรือเปล่าล่ะคะ”

“เหอะ! แค่ฉันถามไม่ได้หมายความว่าฉันจะรักเธอนะเด็กน้อย”แน่ใจหรือในสิ่งที่พูดไป ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่หรอกแต่จะว่าความรักมันคงไม่เกิดขึ้นรวดเร็วปานนั้น ยอมรับว่าหลงใหลความสดใหม่หอมหวานของสาวแรกแย้ม แต่จะว่ารักเขาว่ายังไม่ใช่แน่ๆ

“หนูก็ไม่ได้หมายความว่าคุณรักหนูนิค่ะ เพราะเมื่อกี้คุณถามเหมือนอยากให้หนูอยู่ที่นี่”

“...”

“และหนูเองก็ไม่ได้รักคุณเหมือนกัน”ร่ายยาวไม่สะทกสะท้านใดๆ ถึงแม้กล่องหัวใจจะบอบช้ำก็ตามที่มีใจอยู่ข้างเดียว ราวกับว่าเป็นพวกโรคจิตมากกว่า เนตรอักษรหลงรักผู้บริหารสายการบินสุดหล่อตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเขา

ไม่คิดเหมือนกันว่าทำไมเพราะความฝันที่อยากเป็นแอร์โฮสเตสหรือเปล่าถึงได้พบเจอกับเขา หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวทุกครั้งที่ได้แอบมองเขาทุกวันราวกับดูชีวิตเธอมีสีสันมากขึ้น

“อย่าพูดมากอาหารน่ะทานเข้าไปเยอะๆ”ไม่รู้สึกอะไรจะตอกย้ำทำไม คริสโตเฟอร์พ่นลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะวางช้อนในมือลงกระทบจานอย่างแรง เมื่อสายตาดันไปปะทะกับดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองขาขาวของเนตรอักษรที่กระโปรงสั้นมันร้นจนเกือบเห็นซับใน

“ขาเมียกูเหมือนแม่มึงหรือไง”เสียงเข้มตะโกนลั่นจนคนในร้านต่างให้ความสนใจ เนตรอักษรที่กำลังเคี้ยวอาหารต้องหันมองตามสายตามัจจุราชกำลังจ้องใครคนนึงอย่างเอาเรื่อง

“คุณคริสขา~”

“ไปกลับบ้าน!”ไม่ว่าเปล่ายังลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจับคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นตาม สายตายังจ้องมองมายังผู้ชายที่กำลังเบือนหน้าหนีทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน อยากเอาปืนแสกหน้าไอ้เวรนี่นักน่าโมโหนักที่เธอดันน่ารักน่าทะนุถนอมจนผู้คนต่างก็มองด้วยความเอ็นดู

“ทำไมคุณต้องหงุดหงิดขนาดนั้นด้วยคะ”หญิงสาวที่ยังอยู่ในความงุนงงยังคงตั้งคำถามหลังจากชายหนุ่มยัดเธอเข้ามาในรถได้ คริสโตเฟอร์ไม่ตอบแต่อย่างใดปิดประตูใส่หน้าเธออย่างแรง

“...”คนอารมณ์ร้อนเข้ามานั่งตรงที่คนขับไม่ปริปากพูดใดๆ สักคำ สตาร์ทเครื่องยนต์หลายแรงม้ากระชากตัวอย่างแรง จนคนตัวเล็กได้แต่ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

“อึก!! หนูกลัวจะ...จอดเดี๋ยวนี้นะ”มือน้อยเลื่อนไปทางด้านหลังจับพนักพิงศีรษะเอาไว้แน่น เขาเป็นอะไรกันแน่นะเพียงแค่มีคนมองต้นขาของเธอทำให้ชายหนุ่มกราดเกรี้ยวถึงเพียงนี้เชียวหรือ

เอี๊ยด!!!

รถสปอร์ตหรูเลี้ยวเข้ามาตรงลานจอดรถเมื่อถึงที่หมาย ทว่าความเร็วของมันทำให้ต้องเบรกสุดกำลังจนศีรษะเล็กแทบกระแทกกับคอนโทลหน้ารถ

“ที่นี่ที่ไหนคะ!”ดวงตาหวานแดงก่ำพยายามกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ มองดูแวดล้อมรอบกายที่ไม่คุ้นตา ทว่าเขาก็ยังคงเงียบทำเพียงช้อนคางมนและบีบมันอย่างแรงเพื่อให้เธอแหงนตาสบตากับเขา

“ชอบนักหรือไงให้ใครต่อใครมองใต้กระโปรงแบบนี้!!”เข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันพูด ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ยิ่งทำให้ขุ่นมัวเขาหวงเด็กสาวเข้าขั้นโคม่าหรือเปล่านะ

“ฮื้อ!...หนูไม่ได้ทำ”ปฏิเสธข้อกล่าวหาของเขา อยากจะหายไปจากตรงนี้นักไม่คิดว่าเขาจะน่ากลัวขนาดนี้ ก่อนที่ต่อมาเนตรอักษรจะกระพริบตาขับไล่หยาดน้ำตา ใช้มือจับท่อนแขนล่ำเลื่อนไปยังแผงอกกว้างลูบไล้ความบึกบึนผ่านเสื้อเชิร์ตสีดำที่เขาสวมใส่

“อย่าทำให้ฉันโกรธ ห้ามขัดใจฉันเพราะชีวิตเธอเป็นของฉันนับจากเป็นต้นไป”แพ้! เขากำลังเอาเด็กคนนี้เข้ามามีอิทธิพลชีวิตและในจิตใต้สำนึก ไม่ว่าจะทำอะไรใบหน้าของเจ้าหล่อนจะลอยเข้ามาให้เห็นเป็นคนแรก

ร่างสูงสลัดความคิดทั้งหมดออกจากหัวสมองก่อนจะก้าวลงจากรถเดินไปยังฝั่งตรงข้ามกระชากประตูฝั่งของหญิงสาวให้เปิดออกกว้าง ทว่าคนตัวเล็กยังขมวดคิ้วส่งสายตาหวานเชิงถามว่าที่นี่คือที่ไหน

“คอนโดฉันวันนี้เธอต้องนอนที่นี่”

“ตะ....แต่ว่าหนูไม่มีเสื้อผ้าใส่”

“ยังไงก็ไม่ได้ใส่อยู่แล้ว!”วาจาของเขาทำให้เนตรอักษรกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ไม่อยากจะตวัดก้าวลงจากรถแม้แต่น้อยแต่สายตาดุก็ยังส่งมาให้จนเธอต้องทำตามอย่างว่าง่าย

แอด~

เพียงแค่สแกนลายนิ้วมือประตูห้องก็เปิดออกกว้าง และเท่าที่สังเกตดูตึกนี้น่าจะเป็นของเขาเช่นกัน เพราะตั้งแต่เดินจากลานจอดรถที่ไม่ไกลจากประตูห้องก็มีตราสัญลักษณ์คอนโดมิเนียมเหมือนกับสนามบินของเขาไม่มีผิดเพี้ยน

“เฮ้อ~”คริสโตเฟอร์ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่หลังจากเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของตน ใช้ลำแขนแกร่งสอดรองศีรษะทุยสวยสายตายังคงทอดมองคนที่สำรวจมองไปรอบๆ ห้องของเขาราวกับตรวจตราบางอย่าง

“คุณคริสจะให้หนูนอนตรงไหนเหรอคะ?”เลิกคิ้วเป็นเชิงถามเพราะในคอนโดมีเพียงแค่หนึ่งห้อง แถมยังไม่มีประตูแยกแบ่งเป็นห้องอีกต่างหาก แต่จะจัดเป็นโซนของใครของมันตามสไตล์ความเรียบง่ายแต่หรูหราราคาแพง

“นอนกับฉันบนเตียงนี่!”

------------------------------