07 - หลอกล่อ

“ทำไมคุณคริสชอบดุหนูจัง ชีวิตนี้ไม่เคยหลงเด็กน่ารักแบบหนูหรือไง!”

“กินอิ่มแล้วใช่ไหมจะได้กลับ!!”เธอรู้ได้ไงว่าเขาไม่หลงเด็ก กลัวเหลือเกินว่าตอนนี้จะหลงใหลความไร้เดียงสาของเธอ เฮ้อ~ คิดแล้วก็ต้องสงสารน้องชายตัวเองที่ต้องทนปวดหนึบดุนดันกางเกงไปมาอยากจะออกมาสูดอากาศหายใจข้างนอกเต็มประดา

“อิ่มมากๆ เลยค่ะ”หญิงสาวยิ้มแป้นส่งให้เขา ไม่เคยทานอาหารอร่อยและแสนแพงแบบนี้เลย เพราะเงินของผู้เป็นพ่อที่ให้เธอนั้นหญิงสาวก็เก็บเอาไว้เนื่องจากว่ามันมากเกินจนใช้ไม่หมด

“อืม!! งั้นกลับเดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ขอบคุณนะคะคุณคริส”ไม่ว่าเปล่าริมฝีปากเล็กยังแอบขโมยหอมแก้มคนที่เพิ่งจอดรถหน้าลิฟต์คอนโดมิเนียมหรู เนตรอักษรเพียงอยากจะขอบคุณที่ชายหนุ่มควักกระเป๋าเลี้ยงมื้อค่ำเท่านั้นก่อนจะลงจากรถไป

“เดี๋ยวสิ!!”

“หืม....มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ขอฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ”เนตรอักษรบุ้ยปากมองเขาอย่างจับผิดอะไรสักอย่างก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม ชายหนุ่มคงจะถ่ายหนักก็ได้หากจะไล่ให้เขากลับไปเข้าที่บ้านก็จะดูใจจืดใจดำเกินไป

แอด~

“คุณคริสตามสบายเลยนะคะ หากเสร็จแล้วก็รบกวนล็อคประตูให้หนูทีนะคะ”เมื่อใช้คีย์การ์ดเข้าคอนโดได้หญิงสาวก็ตรงปรี่ไปยังห้องนอนของตนทันที เนื่องจากว่าผู้เป็นพ่อไม่ได้กลับมานอนที่นี่ตามเคยจึงกลายเป็นว่ามีเขาและเธออยู่กันเพียงลำพังสองคน

“...”สายตาคมกวาดมองรอบห้องขนาดกว้างคาดคะเนทางสายตาประตูสองบานนั้นคงจะเป็นห้องนอนของเธอและพ่อสินะ ส่วนนั่นคือห้องครัวที่ไม่มีอะไรนอกจากเตาแก๊สและจานเรียงรายอย่างเป็นระเบียบเท่านั้น

“ให้ลูกอยู่คอนโดคนเดียวจริงเหรอวะ!”คริสโตเฟอร์สบถออกมาเมื่อดูความเงียบสงัดในห้อง ถึงแม้ว่าความปลอดภัยที่นี่จะดีแค่ไหนแต่สมัยนี้ไว้ใจใครได้ที่ไหนกัน มิหนำซ้ำระยะทางจากสนามบินและคอนโดมิเนียมของเธอก็ไกลพอสมควร แล้วที่เจ้าหล่อนชอบไปนั่งเล่นที่นั่นบ่อยครั้งจนมืดค่ำล่ะ

เท้าแกร่งเดินไปหยุดชะงักหน้าประตูที่เห็นคนตัวเล็กหายเข้าไปในนี้ ก่อนจะหรี่ตามองลูกบิดประตูอย่างชั่งใจ ใช้มือเอื้อมจับมันราวกับสงสัยอะไรบางอย่างก่อนจะบิดไปทวงขวาจนสุด

โป๊ะชะ! ยัยเด็กนี่ไม่ได้ล็อคประตู

แกร๊ก!!!

คริสโตเฟอร์แง้มประตูให้เปิดออกกว้างโดยไม่ให้คนด้านในนั้นรู้ตัว พลันสายตาก็ไปสะดุดกับเรือนร่างขาวโพลนที่กำลังปลดเปลื้องชุดนักเรียนออกจากเรือนร่างของตนจนเกือบเปล่าเปลือย

“ว๊าย!! คุณเข้ามาในห้องหนูทำไมคะ”คนที่ลืมล็อคประตูหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธหันหลังบดบังกายเกือบเปลือยของตนเอาไว้ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบกายปกปิดความอวบอิ่มให้พ้นสายตาของเขา

“...”คริสโตเฟอร์กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ อดใจไม่ไหวเดินตรงเข้าหาร่างบางที่กำลังขยับกายถอยเขา รอยยิ้มร้ายกาจยกขึ้นที่มุมปากหยักสวยเขาไม่เคยอยากจะสัมผัสร่างกายเท่าเจ้าหล่อนมาก่อน และไม่มีหญิงใดปฏิเสธเขาหากต้องการเธอจริงๆ

“คุณคริสคุณจะทำอะไร”

“....”

“อย่าเข้ามานะ!!”เนตรอักษรแผดเสียงใส่ในขณะที่ร่างสูงย่างกายเข้าใกล้เธอมากขึ้น คนตัวเล็กมองคริสโตเฟอร์อย่างหวาดระแวง ไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะเปิดประตูห้องนอนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอเอง

“บอกให้หยุดไงคะ!”

“แล้วถ้าไม่หยุดเธอทำไม”ยิ่งเสียงแหลมเล็กแผดใส่เขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำคริสโตเฟอร์อยากจะเอาชนะ ร่างสูงต้อนคนตัวเล็กจนจนมุมขอบเตียงขนาดหกฟุต

พรึ่บ~

“กรี๊ด!! อย่าทำอะไรหนูนะ”คนตัวใหญ่กว่าเธอเป็นสองเท่าผลักเนตรอักษรล้มลงบนที่นอนนุ่ม ก่อนจะกดข้อมือเล็กล็อคเจ้าหล่อนไว้ใต้อาณัติของตน

“ถ้าจะทำจริงๆ เธอทำอะไรฉัน”

“หนูไม่ยอมนะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยอึดอัด”หญิงสาวหอบหายใจด้วยความกราวเกรี้ยวระคนหวั่นไหว เมื่อกายหนาบดเบียดกับร่างนุ่มนิ่มจนรับรู้ถึงบางสิ่งที่กำลังขยายตัวภายใต้กางเกงที่ชายหนุ่มสวมใส่

“ฉันน่ะทั้งอึดทั้งอัดนะจะบอกให้”จอมเย็นชาพูดกลั้วตลก อ่า~ เขาไม่เคยอยากจะกินผู้หญิงคนไหนเท่ากับสาวน้อยคนนี้มาก่อนเลย เธอกำลังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาขนาดไหนกันนะ

“ฮื้อ!! หนักออกไปเลยนะคะ”หญิงสาวเหยเกหน้าบิดเบ้บ่งบอกให้เขารู้ว่าเธอทนรับน้ำหนักของเขาเอาไว้ไม่ไหว

“ฉันไม่ก็ไม่อยากอยู่แบบนี้เหมือนกัน เข้าไปอยู่ในตัวเธอคงจะอุ่นน่าดู”

“คุณจะสิงหนูหรือคะ”เนตรอักษรหยุดดิ้นเร้ามองเขาตาใสแป๋วด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่าเขาจะเข้ามาในตัวเธอยังไงกัน

“อื้อหึ!!”

“ทำได้เหรอ?”เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวงุนงงว่าชายหนุ่มจะสามารถทำในสิ่งที่พูดได้หรือเปล่า

“ได้สิ! ไม่เชื่อลองนอนอยู่เฉยๆ สักครึ่งชั่วโมงสิ”จอมเย็นชายิ้มกริ่มอย่างไม่น่าไว้ใจ เด็กหนอเด็กจะรู้ไหมว่าโลกนี้มันโหดร้ายเกินกว่าจะเชื่อถ้อยคำน้ำเสียงของใครง่ายๆ

“อื้อหนูจะนอนนิ่งๆ”เธอพยักหน้างึกงักอย่างรับรู้และยอมทำตามในสิ่งที่เขาบอก

“ถ้าจะให้ดีฉันต้องปลดปมผ้าขนหนูนี้ด้วยนะ”ไม่ว่าเปล่านิ้วเรียวยังกระตุกปมผ้าขนหนูออกอย่างง่ายดาย ก่อนจะมองอกอวบล้นตาลุกวาวแม่เจ้านี่คือเด็กที่เพิ่งแตกเนื้อสาวใช่ไหม ทำไมมันใหญ่เกินผู้หญิงคนอื่นในวัยเดียวกันเช่นนี้