01 - ผู้บริหารสายการบิน

ประเทศอิตาลี ณ กรุงโรม

ภายใต้ตึกสูงตระหง่านชั้นผู้บริหารของท่าอากาศยานโดมินิก แอร์ไลน์ มีร่างสูงสง่ายืนมองออกมานอกกระจกจ้องมองความหวือหวาและเครื่องบินนับร้อยลำที่กำลังเคลื่อนตัวในรันเวย์ตามเส้นทางที่ถูกขีดเป็นเส้นสีเหลือง ‘คริสโตเฟอร์ โดมินิก รัตนเดชา’ ลูกชายคนสุดท้องของ ‘คุณเคลวินและคุณหญิงจันทร์กระจ่าง โดมินิก รัตนเดชา’ มหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของโลก

ครอบครัวของเขามีธุรกิจหลายอย่างทว่าคริสโตเฟอร์เลือกที่จะอยู่อิตาลี เพราะเขาถูกส่งมาเรียนที่นี่ตั้งแต่เข้าไฮสคูลจวบจนตอนนี้ผู้เป็นบิดาก็ให้กลับไปประเทศบ้านเกิดคือประเทศไทยเพื่อช่วยพี่ชายคนโต ‘คาลอส โดมินิก รัตนเดชา’ บริหารโรงแรมระดับห้าดาวในหลายจังหวัดของเมืองไทย

ทว่ายังมีพี่ชายคนรอง ‘โคลด์สัน โดมินิก รัตนเดชา’ คนที่เป็นผู้สืบทอดกิจการบริษัทไอทีอยู่นิวยอร์กประเทศอเมริกา ผลิตและจำหน่ายอุปกรณ์ โทรศัพท์มือถือและชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ เป็นคนนิ่งขรึมราวกับแบกโลกไว้ทั้งใบก็ไม่ปาน

ร่างสูงหมุนตัวกลับมานั่งบนเก้าอี้เบาะหนังแท้ก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารตรวจสอบและเช็คเรื่องเบิกงบประมาณการสั่งซื้อวัสดุ อุปกรณ์ ค่าจิปาถะต่างๆ และอื่นๆ ที่ต้องมีลายเซ็นส์ของเขาจรดลงบนแผ่นกระดาษ

คริสโตเฟอร์ทำงานอย่างหนักมาตลอดตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ จนในขณะนี้เขาขยายสายการบินของตนไปในหลายประเทศทั่วโลกโดยมีรัฐบาลหนุนหลัง

ก๊อก! ก๊อก!

“เข้ามา”เสียงราบเรียบบอกแก่ลูกน้องคนสนิทของตนที่เขารู้ว่าไม่มีใครขึ้นมาในชั้นผู้บริหารได้นอกจาก 'นิโคลัส เมสันซ์' ที่เขาอนุญาตเพียงคนเดียวเท่านั้น หากเป็นคนอื่นจะให้เข้ามาในตอนที่เขาไม่อยู่ เนื่องจากว่าคริสโตเฟอร์ไม่ชอบให้ผู้อื่นมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของตน

“เด็กคนนั้นมาที่นี่อีกแล้วครับ เธอขอมาพบคุณคริส”เมื่อได้ยินสิ่งที่นิโคลัสรายงานก็ทำให้เขาต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเบื่อหน่ายให้กับความดื้อด้านของเจ้าหล่อน

“ไล่เธอกลับไปซะ!”คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะกลับไปให้ความสนใจกับเอกสารในมืออีกครั้ง

“เธอฝากบอกหากคุณคริสไม่ให้เข้าพบจะป่าวประกาศว่าคุณทำเธอท้องครับ”ชายหนุ่มแทบอยากจะจะจับยัยเด็กน้อยตัวแสบหักคอไปเสีย จริงๆ แล้วเขาไม่ได้กลัวว่าเจ้าหล่อนจะไปป่าวประกาศบอกใครว่าเขาทำเธอท้อง แต่เจ็บใจถ้อยคำปรามาสของเด็กสาวที่กล้าท้าทายอำนาจของตนเสียมากกว่า

“อย่าให้ยัยเด็กนั่นเข้ามาในสนามบินอีก!”

ผลัก!

“คุณขา~ หาห้องตั้งนาน”ประตูห้องทำงานส่วนตัวถูกผลักเข้ามาอย่างเสียมารยาท เสียงหวานใสดังเจื้อยแจ้วพร้อมกับรอยยิ้มละลายใจก็ถูกส่งมาให้เขา

“เธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงใครอนุญาต”คริสโตเฟอร์เค้นเสียงถามทำตาดุใส่เด็กไร้มารยาททั้งที่เขาเองไม่ชอบให้บุคคลภายนอกเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของตน

“หนูวิ่งตามคุณลุงคนนี้มาค่ะ แต่ทีนี้ไปผิดหลายห้องเลยผลักดูทุกห้องเลยเห็นป้ายหน้าห้องเขียนว่าผู้บริหารหนูเลยเข้ามาค่ะ”เธอร่ายยาวโดยไม่หวั่นเกรงต่อสายตาที่ส่งมาอย่างคาดโทษ ‘เนตรอักษร พัชรกุล’ ในชุดยูนิฟอร์มไฮสคูลชื่อดังยืนสงบนิ่งมองหน้าคริสโตเฟอร์และนิโคลัสสลับกันไปมา

“ให้ผมไล่เธอไหมครับคุณคริส”หลังจากที่เห็นท่าทีของผู้เป็นนายที่กำลังมีอาการนิ่งงันจนเขาเสียวสันหลังวาบ กลัวเหลือเกินว่าเด็กสาวคนนี้จะถูกหักคอตายก่อนจะมีอนาคตอันแสนสดใสในวันข้างหน้า

“ไม่เอาอย่าไล่หนูสิ หนูแค่มาเจรจาธุรกิจเฉยๆ”เจรจาธุรกิจ! เด็กตัวแค่นี้เนี่ยนะจะมาเจรจาอะไรกับนักธุรกิจอย่างเขา คริสโตเฟอร์ขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัยก่อนยกนิ้วไล่ลูกน้องคนสนิทของตนให้ออกไปข้างนอก

“...”นิโคลัสโค้งศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้ราวกับว่าจะเจอเธอเป็นครั้งสุดท้ายก็ไม่ปาน

“เธอมาสนามบินทำไมทุกวี่ทุกวัน”นี่คือสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอดเมื่อสองอาทิตย์ก่อนชายหนุ่มได้เห็นเด็กผู้หญิงคนนี้นั่งอยู่ชั้นล่างของตึกนี่ทุกวัน บางครั้งเจ้าหล่อนก็วิ่งมาดักหน้าเขาแล้วอยากจะขึ้นมาข้างบน บ้างก็บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยแต่คริสโตเฟอร์หาได้สนใจไม่ เพราะทุกเวลาของเขามีค่ามากกว่าคำพูดของเธอเสียอีก

“ก็หนูชอบที่นี่บางครั้งอยากขอพ่อมานอนเลยด้วยซ้ำ”ประสาทยัยเด็กคนสติดีหรือเปล่า คนดีๆ ที่ไหนอยากนอนสนามบินกัน

“บ้านช่องไม่มีอยู่หรือไง”เสียงเข้มเปล่งถามออกมาก่อนจะเห็นสีหน้าที่ดูสลดลงไปเล็กน้อยของเธอ คริสโตเฟอร์มองร่างบางที่กำลังเดินมาใกล้เขา กลิ่นหอมจางๆ ของสาวแรกรุ่นตลบอบอวลในห้องทำงานกว้างจนเขาต้องยกมือขึ้นมาขยี้จมูกขับไล่มันไปให้ไกล

“มีค่ะแต่ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่อิตาลีก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว เลยชอบมาสนามบินเพราะหนูฝันอยากเป็นแอร์โฮสเตส”เนตรอักษรพูดเสียงอู้อี้ในลำคอประสานมือเข้าหากัน ก้มหน้ามองพื้นอย่างไม่กล้าสบตากับเขาเพราะได้ยินเสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าของชายหนุ่ม

“แค่นี้ใช่ไหมที่เธอว่าเจรจาธุรกิจ”เพียงเพราะมีความฝันว่าอยากเป็นแอร์โฮสเตสเนี่ยนะเป็นเมียเจ้าของสายการบินง่ายกว่าอีก! คริสโตเฟอร์พึมพำในใจก่อนจะสะบัดความคิดเมื่อครู่ออกจากหัว

“หนูกำลังจะจบไฮสคูลและกำลังสอบเข้าเรียนบริหารปี1 หนูพูดได้ 4 ภาษาเลยนะจะบอกให้”หญิงสาวพูดโอ้อวดสรรพคุณของตัวเองด้วยความมั่นใจสูง แต่เธอจะรู้หรือเปล่าว่าสายการบินของเขาไม่ว่าจะทำงานในตำแหน่งอะไรจะต้องพูดให้ได้อย่างน้อย 6 ภาษา

“กลับไปซะ!!”

“อ้าว....ทำไมล่ะคะ ลุงสุดหล่อให้หนูทำงานสนามบินนี้นะคะ”