ep2

ชายหนุ่มดันสะโพกนุ่มเข้าหาแก่นกลางลำตัวของเขาอีกครั้ง กรุ่นกลิ่นสาวของเธอ ทำให้เขารู้สึกอยากจะแกล้งเธออีก หากไม่ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ ของคนขับรถ

“คุณอาร์ธครับ”

“อ้อ...ลุงชีพ”

อาร์เธอร์หรืออาร์ธ ปล่อยร่างของหญิงสาวเบาๆ เพื่อ ให้เธอตั้งหลักให้ยืนได้ ก่อนจะถอยออกห่าง สายตาสำรวจอย่างรวดเร็วว่า ร่างกายนุ่มมือนี้มีส่วนใดบุบสลายบ้าง

“เป็นอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะให้ลุงชีพพาเธอไปอนามัยก่อน”

“ลุงชีพ....ลุงชีพนี่เอง”

เกวลินเพ่งตามองชายหนุ่มวัยกลางคนอย่างพินิจแล้วยิ้มออกมาอย่างจำได้

“หนูลิน ใช่ไหม” ลุงชีพหรี่ตามองเหมือนไม่แน่ใจ

“ค่ะ ลินเอง ลุงช่วยบอกเจ้านายของลุงด้วย ลินไม่เป็นไร แค่ถลอก ปอกเปิกนิดหน่อย เดี๋ยวลินไปทำแผลเองได้”

“นิดหน่อยก็ไปทำแผลเถอะหนูลิน เดี๋ยวเป็นบาดทะยัก เป็นความผิดของลุงเอง ให้ลุงพาไปเถอะ”

“ไม่ใช่หรอกค่ะลุง ลินเองที่ขี่จักรยานไม่แข็ง ตกหลุมเลยถูกรถลุงเฉี่ยวเอา ลินรีบจะเอารถไปคืนให้แม่ด้วย”

เกวลินรีบโบกมือกับลุงชีพที่เคยคุ้นหน้ากันมาเมื่อตอนเด็ก แขนขาถลอกแค่นี้ จิ๊บจ๊อยสำหรับเธอมาก เมื่อเทียบกับวัยเด็กซนๆ ที่ผ่านมา อีกอย่างหนึ่งคือ เธออยากไปให้พ้นๆ หน้าของชายหนุ่มที่ยืนจ้องเธออยู่ตรงนี้

อาร์เธอร์...เขาคงเป็นลูกครึ่งกระมัง ถึงว่ารูปร่างสูงใหญ่ ผิวเขาไม่เหมือนกับคนแถวนี้ ว่าแต่ทำไมลุงชีพถึงไปทำงานให้เขาได้

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวลุงชีพปั่นจักรยานไปคืนแม่ของคุณ รู้จักกันนี่ ใช่ไหมลุงชีพ”

“ครับ..รู้จักกันดี”

“งั้นก็ดี เดี๋ยวผมจะขับรถพาคุณไปทำแผลเอง”

ชายหนุ่มเอื้อเฟื้อ เกวลินค้อนขวับไปที่ชายหนุ่มแบบไม่รู้ตัว ใบหน้าขะมุกขะมอมด้วยคราบดินลูกรังเปรอะเปื้อนอยู่ข้างแก้มขวา แต่ไม่ได้บดบังใบหน้าที่หวานซึ้งของเธอไปได้ ดวงตากลมโตภายใต้กรอบดวงหน้าเรียวหลุบต่ำจนแพขนตาหนาที่ตวัดปลายงอนอย่างธรรมชาติกระพริบถี่ๆ

เธอรู้สึกปวดตุ่บๆ ที่หัวเข่าบ้างแล้วในตอนนี้ ส่วนแผลถลอกก็แสบๆ และเลือดซึมออกมาบ้างเหมือนกัน แต่ยิ่งอยู่นาน อาการบาดเจ็บก็ยิ่งฟ้องเกวลินสะบัดหน้าไม่ฟังคำของเขา รีบฝืนเดินไปที่รถจักรยาน แต่ก็ต้องนิ่วหน้า เพราะเข่าขวามีอาการขัด

เธอเชื่อว่ามันต้องบวมปูดแน่ ๆ เกวลินไม่รู้ว่าอาร์เธอร์ส่งสัญญาณอะไรลับหลังเธอ แต่ทันทีที่เธอหันหลังกลับจะเดินไปที่จักรยานคันโต ลุงชีพก็เดินนำหน้าเธอแล้วขึ้นขี่จักรยานปั่นออกไปเสียแล้ว

“ลุง...ลุงชีพ เดี๋ยวก่อน”

เกวลินตะโกนไล่หลัง นิ่วหน้าเพราะเริ่มปวดแผล ความตื่นเต้นเมื่อครู่นี่เองที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่เป็นอะไร ชั่วครู่ที่เธอชะเง้อมองไปที่จักรยานที่ถูกลุงชีพปั่นออกไป ก็รู้สึกว่าทั้งร่างลอยขึ้นกลางอากาศด้วยวงแขนแข็งแรงที่อุ้มเธอเดินดุ่มๆ ไปที่รถ

กว่าเธอจะรู้สึกตัว ร่างทั้งร่างก็นั่งอยู่บนเบาะรถเรียบร้อยแล้ว เสียงปิดประตูรถดังปัง!

เกวลินหัวขวับมาที่ชายหนุ่มพร้อมจะเอาเรื่อง แต่ผ้าเย็นๆ จากมือของอาร์เธอร์กลับเอื้อมมาเช็ดที่แก้มขวาที่เปื้อนฝุ่นของเธอออกอย่างเบามือ เกวลินอึ้งไป สายตาจับจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อว่าสิ่งที่เขาทำจะนุ่มนวลขนาดนี้

“แก้มคุณเปื้อนน่ะ”

เขาไล้มือลูบแก้มของเธออย่างเบามือ ผ่านผ้าเปียกอนามัยที่ติดรถอยู่เป็นปกติ แววตากลมโตของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างสงสัย ทำให้เขาเพลินกับการลูบไล้ใบหน้าของเธอ แม้สัมผัสนั้นจะมีผ้าผืนบางกางกั้นอยู่ แต่ไฟร้อนของอารมณ์ที่คุโชนอยู่ภายในก็แผ่ซ่านจนคนทั้งคู่รู้สึกได้

เกวลินหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก พยายามระงับอาการตื่นเต้นไว้ เธอคิดแค่ว่าเขาเช็ดรอยเปื้อนให้เท่านั้น ขณะที่อาร์เธอร์ไม่พยายามเก็บอารมณ์ของตัวเอง ระหว่างที่เขาเช็ดใบหน้าหวานซึ้งของเธอที่ค่อยๆ เริ่มแดงขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอราวรอรับริมฝีปากที่จะเคลื่อนเข้าไปบดเบียดบรรเทาอาการตื่นเต้นนั้น ทำให้เขาไม่อาจระงับอารมณ์ได้ ใบหน้าของอาร์เธอร์เคลื่อนต่ำ จุดหมายอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ

“ผมขอเถอะนะ”

อาเธอร์ไม่รอคำตอบ ฝ่ามือใหญ่ของเขาประคองใบหน้าของเธอไว้แล้วกดริมผีปากของเขาบดบี้ไปกับริมฝีปากเย้ายวนของหญิงสาว เกวลินอ้าปากจะประท้วงแต่กลายเป็นว่าเธอกำลังเปิดริมฝีปาก เพื่อให้เรียวลิ้นของเขาสอดแทรกเข้าไปสัมผัสกับลิ้นของเธออย่างสะดวก