1ความลับ

ตอนที่ 1

ความลับ

พลอยไพลินกำลังส่งผู้โดยสารอยู่ที่ประตู เธอยกมือไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อมพร้อมรอยยิ้มที่ที่สดใสอยู่ตลอดเวลา รอยยิ้มของเธอทำให้ผู้โดยสาร ชายท่านหนึ่งถึงกับตาพร่า ใบหน้าของเขาแดงลามไปถึงใบหู ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเกาศีรษะเบาๆ

“ผู้โดยสารคะเดี๋ยวดิฉันช่วยค่ะ”

หญิงสาวเห็นว่ามีผู้โดยสารที่อายุมากกำลังจะก้าวลงจากบันได เธอจึงรีบเข้าไปดูแลทันที

พลอยไพลินช่วยประคองหญิงสูงวัย มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าให้อีกฝ่าย

ทันทีที่ส่งผู้หยิงคนนั้นถึงพื้นอย่างปลอดภัย หญิงสาวก็เตรียมขึ้นไปปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองต่อ แต่ผู้โดยสารก็ได้เอ่ยเรียกเอาไว้

“แม่หนู”

เงินจำนวนหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า พลอยไพลินยิ้มเล็กน้อยก่อนปฏิเสธทันที สำหรับเธอนี่คือหน้าที่ เธอไม่ได้ทำเพื่อหวังรางวัลเล็กๆน้อยๆจากผู้โดยสาร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว”

“รับไปเถอะนะจ๊ะ น้อยครั้งที่จะเห็นคนมีน้ำใจแบบหนู”

หญิงสาวแปลกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ดูจากท่าทางแล้วผู้หญิงตรงหน้าคงจะเดินทางด้วยเครื่องบินอยู่บ่อยๆ และได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดีสักเท่าไหร่ถึงได้ดูประทับใจเป็นอย่างมากที่เธอดูแลอย่างใกล้ชิด

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณนะคะ”

พ่อกับแม่สอนเสมอว่าไม่ควรปฏิเสธเวลามีใครหยิบยื่นอะไรให้ แต่ที่หญิงสาวปฏิเสธไปตอนแรกนั้นเพื่อที่จะได้ดูไม่น่าเกลียด เธอไม่ได้หวังเงินอยู่แล้ว และที่เธอปฏิเสธไปก็ปฏิเสธด้วยความจริงใจ

พลอยไพลินยืนมองหญิงสูงวัยที่เดินเข้าไปในอาคาร หลังส่งผู้โดยสารคนสุดท้ายลงเครื่องหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมา ตลอดการเดินทางในครั้งนี้เธอรู้สึกเหนื่อยล้ามาก เนื่องจากมีผู้โดยสารค่อนข้างเยอะ และที่สำคัญเธอยังต้องรับมือกับผู้โดยสารสารพัดรูปแบบ ทำให้เธอและเพื่อนร่วมงานต่างก็เหนื่อยล้าไปตามๆกัน

“เดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า”

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับทุบต้นคอเบาๆไล่ความเมื่อยล้า เธอแทบจะไม่ได้นอน เพราะเครื่องบินตกหลุมอากาศบ่อย อีกอย่างที่นอนของแอร์โฮสเตสทั้งแคบทั้งเล็ก ทำให้เธอนั้นนอนไม่หลับ ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมา

“กลับด้วยกันไหมพลอย”

เพื่อนร่วมงานอีกคนหันมาเอ่ยถามพลอยไพลินเพราะรู้ว่ารถเขาอีกฝ่ายเพิ่งนำเข้าอู่ไปเมื่อวันก่อน ทำให้ช่วงนี้พลอยไพลินต้องอาศัยรถสาธารณะเป็นการชั่วคราว

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเรานั่งแท็กซี่”

“ให้เราไปส่งก็ได้นะ ทางเดียวกันก็ไม่เป็นไรเราแวะไปได้”

พลอยไพลินเกรงใจ ทุกคนต่างก็เหนื่อยล้ากันทั้งนั้น เธอจึงได้ปฏิเสธไปเพราะอยากให้เพื่อนร่วมงานขับรถตรงกลับบ้านอย่างปลอดภัยมากกว่า

“ไม่เป็นไรหรอก เราอาจจะไม่ได้นั่งแท็กซี่ เราอาจจะโทรให้พ่อมารับ”

หญิงสาวอ้าง ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย แม่ไม่ยอมให้พ่อขับรถมานานหลายปีแล้ว เนื่องจากว่าสายตาของพ่อแย่ลงแม่จึงสั่งห้ามไม่ให้พ่อขับรถ

เวลาจะไปไหนมาไหนก็จะมีแม่คอยเป็นคนขับรถให้ แต่หญิงสาวรู้ดีว่าการจะโทรเรียกแม่ให้มารับนั้นก็เป็นเรื่องยากเช่นเดียวกัน เนื่องจากแม่ของเธอต้องคอยดูแลพ่อ แล้วต้องคอยดูแลร้าน

“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับก่อนนะ”

“จ้ะ”

พลอยไพลินเดินมาส่งเพื่อนที่หน้าประตูทางออกลานจอดรถ ก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้ามาในตัวอาคาร หญิงสาวสบสายตากับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินสวนมา เพียงเขายกยิ้มมุมปากเบาๆใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที

“ไว้เจอกัน”

เขาเอ่ยโดยเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากนั้น ชายหนุ่มทำให้หัวใจของหญิงสาวสั่นไหวอย่างรุนแรง ทันทีที่เขาเดินจากไปเธอก็รีบออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน

บ้านที่แสนอบอุ่นนึกถึงที่ไรก็อยากกลับไปเสมอ พลอยไพลินเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อกับแม่ ที่บ้านของเธอเปิดเป็นร้านขายวัสดุก่อสร้างขนาด 3 คูหา เปิดมาแล้วกว่าสามสิบปี โดยผู้ก่อตั้งร้านนั้นก็คือปู่ของเธอเอง และได้ส่งมอบร้านให้กับพ่อซึ่งเป็นลูกชายคนโต พ่อบริหารร้านได้เป็นอย่างดี จากร้านขายวัสดุก่อสร้างเก่าๆหลังได้รับสืบทอดไม่นานพ่อก็ปรับเปลี่ยนรูปแบบใหม่ ให้ดูทันสมัยเข้ากับยุคนี้

ด้วยความที่บ้านมีฐานะพอสมควรพ่อกับแม่จึงสามารถสนับสนุนความฝันของเธอได้ ตอนเด็กๆเธอยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร แต่อาชีพหมอเป็นอาชีพแรกที่เธอปักหมุดเลือก และตั้งใจว่าจะเรียน สายนั้นให้ได้ แต่ทว่าเมื่อขึ้นมัธยมปลายเธอก็รู้ว่าเธอนั้นไม่ได้ต้องการเป็นหมอเลยแม้แต่นิดเดียว แค่เห็นเลือดเธอก็จะเป็นลมแล้ว แบบนี้ก็คงไม่เหมาะที่จะเป็นหมอ

หญิงสาวตัดสินใจเจรจากับพ่อแม่ โชคดีที่ทั้งสองไม่เคยคัดค้านเส้นทางที่เธอเลือกเลย หลังจากชวดกับการเป็นหมอก็ทำให้หญิงสาวนั้นรู้สึกผิดกับพ่อแม่อยู่ไม่น้อย

และสิ่งที่จุดประกายความฝันที่ทำให้เธอนั้นอยากเป็นแอร์โฮสเตสก็คือตอนที่พ่อกับแม่พาเธอไปเที่ยวต่างประเทศเป็นครั้งแรก เธอได้เห็นความสง่างามของเหล่าแอร์โฮสเตส จึงตกหลุมรักอาชีพนี้และมุ่งมั่นที่จะเป็นแอร์โฮสเตสให้ได้

หญิงสาวไม่รอช้ารีบบอกความฝันนี้ให้พ่อแม่รับรู้ และแน่นอนว่าทั้งสองก็พร้อมที่จะผลักดัน แต่ลำพังแค่เงินอย่างเดียวไม่ช่วยให้ความฝันของเธอสำเร็จลุล่วง เธอจะต้องมีความมุมานะพยายามด้วยตัวเอง

และแน่นอนว่าพลอยไพลินทำสำเร็จ หลังเรียนจบเธอก็ได้ไปเรียนเพิ่มเติม เมื่อคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วเธอจึงตัดสินใจสมัครเป็นแอร์โฮสเตสกับสายการบินระดับประเทศ และเธอสามารถผ่านเข้าไปปฏิบัติหน้าที่ได้หลังจากสอบสัมภาษณ์เพียงรอบเดียว

พลอยไพลินรู้ดีว่าเธอเป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่มากแค่ไหน เพราะฉะนั้นที่ผ่านมาเธอจึงพยายามอยู่ในกฎไม่สร้างความเสื่อมเสียสร้างเรื่องเดือดร้อนให้ท่านทั้งสองต้องปวดหัว

ดวงตาของหญิงสาวเลื่อนลอยยามที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอซ่อนปกปิดไว้ เธอรู้สึกผิดกับพ่อแม่จับใจแต่หากจะให้ถอยตอนนี้ก็คงสายเกินไปเสียแล้ว เธอได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดลงไป แต่โชคดีที่ไม่มีใครรับรู้สิ่งนั้น แถม เธอก็ปิดมันมาตลอดหลายปี แม้แต่เพื่อนร่วมงานที่ใกล้ชิดสนิทสนมก็ดูไม่ออกว่าเธอมีความสัมพันธ์พิเศษกับนักบินหนุ่มคนหนึ่ง

และสิ่งที่ทำให้พลอยไพลินรู้สึกหนักใจก็เพราะว่าสิ่งที่เธอทำอยู่นั้นเป็นการละเมิดกฎร้ายแรงของบริษัท หากถูกจับได้ทั้งเธอและก้องภพจะต้อง ถูกไล่ออกอย่างแน่นอน

หญิงสาวรู้ดีว่าเรื่องแบบนั้นสักวันคงจะเกิดขึ้น ความลับคงไม่คงอยู่ตลอดไป เช่นเดียวกับที่เธอนั้นเริ่มคิดที่จะก้าวขาออกจากอาชีพนี้ทั้งๆที่มันเป็นความภาคภูมิใจของเธอและครอบครัว