EP.02

มือรั้งขอบกางเกงนอน ยกสะโพกเล็กน้อยให้ขอบยางยืดรูดผ่านสะโพกลงไปค้างอยู่ที่หัวเข่า จากนั้นฝ่ามือก็เคลื่อนขึ้นมาปลอบประโลมความยิ่งใหญ่ให้มันคลายความเครียดขึง

พ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ ชั่งใจว่าเขาควรสำเร็จโทษมันที่ไม่หลาบไม่จำในสิ่งร้ายๆ ที่ผู้หญิงคนนั้นกระทำไว้ หรือควรช่างหัวมัน แล้วปล่อยให้มันแข็งสุดๆ ปวดหนึบ จนสลบและสงบไปเอง ซึ่งเขารู้ตัวดีว่าไม่มีทาง ลองมันได้แข็งแล้ว เขาต้องปลดปล่อย

แต่การสำเร็จโทษตัวเอง จะต่างอะไรกับการตอกย้ำความเจ็บ เพราะนั่นจะหมายความว่าเขาไม่เคยลืม

ดังนั้นทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้ก็คือ...

ศารทูลเป่าปากระบายความอัดอั้น ดวงตาคมเข้มคุกรุ่นดั่งมีไฟสุม สบถน้อยๆ กับสิ่งไม่ได้ดังใจตัวเอง

ฝ่ามือกำเข้าหากันแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปลายเท้ารูดขอบกางเกงให้พ้นจากข้อเท้าตวัดเหวี่ยงไร้ทิศทาง และพาร่างเปล่าเปลือยแข็งแกร่งไปทุกสัดส่วนก้าวตรงไปยังโต๊ะทำงานที่อยู่ไม่ไกล

ดวงตาขุ่นมองหาโทรศัพท์ คว้ามาถืออย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ต้องจัดการกับไอ้ความยุ่งยากนี้

“มุก... มาหาฉันเดี๋ยวนี้ ให้เวลาแค่สามนาที รู้นะ ถ้ามาช้าจะเจออะไร”

ทันทีที่คนทางนั้นรับสาย เสียงห้วนก็ส่งออกไป และเขาทำจริงแน่ ถ้าเจ้าหล่อนมาช้าเกินกว่า 3 นาที

นิ้วมือเคลื่อนหาแอปพลิเคชันจับเวลา กดทันทีอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็โอบประคองไอ้ตัวดี ปลุกปั่นที่มันเอาแต่ใจ แต่ก็โอ๋ที่มันกำลังจะได้ความอบอุ่นมาปลอบประโลมแทนมือของเขา

โทรศัพท์ถูกลดลงจากใบหน้าสวยแต่เรียบเฉย พร้อมเสียงพ่นลมหายใจออกจากปากของ ‘มุกชมพู’ แรงๆ

นาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์บอกเวลาตี 2 กว่า ดึกสงัดและเป็นเวลาหลับสนิทของใครหลายๆ คน รวมทั้งหล่อนด้วย แต่ดันถูกโทร.ปลุกจากคนที่หล่อนไม่ต้องการได้ยินเสียงเขา อย่างน้อยก็ช่วงเวลาที่หล่อนนอน

“ฮึ!” เสียงเย้ยเยาะมีให้ตนเอง หล่อนน่ะหรือที่ไม่อยากได้ยินเสียงเขา ถ้าไม่อยากหล่อนจะตั้งเสียงเรียกเข้าให้แตกต่างจากสายอื่นทำไม และถ้าไม่อยากหล่อนจะตื่นทันทีที่ได้ยินได้ยังไง น่าจะขี้เซาสักหน่อย น่าจะง่วงงุนไม่อยากตื่นสักหน่อย แต่ไม่มีเลย เหมือนร่างหล่อนจงใจตื่นเพื่อเขา

ดวงตามีแววเศร้าเพียงนิด หลับตาให้สติตัวเอง ก่อนจะปรับเป็นปกติ เพื่อเตรียมตัวรับสถานการณ์ที่จะเกิดไม่กี่นาทีต่อจากนี้

แต่ถึงอย่างนั้น... ช้าหน่อยก็ได้

รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากเก๋ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนร่างลงจากเตียงอย่างอ้อยอิ่ง สำหรับหล่อน 3 นาที ทันถมเถไป ก็แค่ห้องใหญ่ชั้นสองของบ้าน ขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นก็ถึง แต่การไปอย่างช้าๆ ไม่เพียงทำให้คนทางนั้นเดือด แต่ก็ช่วยให้เขา ‘สงบ’ ลงเช่นกัน

หล่อนควรทำแบบนั้นเพื่อให้ความร้อนรุ่มที่เกิดจากผู้หญิงของเขาสลายไปก่อน เพราะหลังจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นจะมาจากตัวหล่อนเองล้วนๆ

ร่างระหงเดินตรงไปยังฉากกั้นสำหรับแต่งตัว ถอดชุดนอนลายการ์ตูนแสนน่ารักทิ้งจากร่าง คว้าชุดนอนซีทรูบางจ๋อยที่เขาบังคับให้หล่อนสวมขึ้นมาใส่แทน

ในความสลัว หล่อนเห็นเรือนร่างสมบูรณ์แบบของผู้หญิงคนหนึ่งสะท้อนออกมาจากบานกระจก ก็หล่อนโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วนี่นา ปีนี้หล่อนอายุ 19 ย่าง 20 ปี เป็นสาวจนใช้ได้ตามที่เขาบอก เพราะเขาใช้งานหล่อนหนักหน่วงมาตั้งแต่เลข 18 เพิ่งมาเยือน

มุกชมพูคว้าเสื้อคลุมมาสวมอีกชั้นก่อนจะก้าวออกจากห้องนอนของตนเองแผ่วเบา

เรื่องลับที่มีแค่เขากับหล่อนเท่านั้นที่รู้

แกร๊ก

เสียงลูกบิดดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยประตูที่เปิดออกอย่างแผ่วเบาที่สุด ดั่งคนที่ก้าวเข้ามาใหม่คุ้นเคยกับห้องนี้และระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี

“มาช้าไปหนึ่งนาที”

เสียงกังวานฟังดูเหี้ยมแต่แผ่วเบาเปล่งออกไปในทันทีที่เห็นร่างระหงนั้นแทรกผ่านเข้ามา ศารทูลอยากจะต่อว่าหล่อนให้มากที่มาช้าเกินเขากำหนด นั่นแปลว่าหล่อนไม่ได้เชื่อฟังคำสั่งเขาอีกแล้ว ทว่าเรือนร่างที่แม้อยู่ในเสื้อคลุมก็ยังเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดกลับทำให้เขาอยากทำอย่างอื่นให้เร็ว ทำให้เจ้าหล่อนรู้ซึ้งว่าถ้ามาช้าจะเจออะไร

“รู้หน้าที่ของเธอหรือเปล่า”

น้ำเสียงที่ส่งออกไปนั้นคุกคามชัดๆ ก็เขาอยากให้หล่อนรู้สึกตามนั้น มุกชมพูจะได้เลิกทำหน้านิ่งใส่เขาสักที หล่อนไม่เหมือนเด็กสาวมุกชมพูเมื่อปีที่แล้ว แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

สีหน้าเรียบสนิท ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวเขาดังเดิม

น้ำเสียงยามรับโทรศัพท์ก็ไม่ได้ร้อนรนดังเดิม

และใบหน้าสวยจัดบวกกับท่าทีเหมือนนางพญา ก็ผิดกับมุกชมพูสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างสิ้นเชิงด้วย

และที่ไม่เหมือนเดิมเลย แต่กลับดีขึ้นมากๆ คงเป็นทรวดทรงองเอวอะร้าอร่ามและลีลาที่จัดเจน เก่งขึ้นทุกอย่าง ทั้งปาก ลิ้น และตรงนั้น หล่อนทำทุกอย่างได้ดีอย่างเหลือเชื่อ

ก็คงไม่แปลก เพราะเขาฝึกหล่อนมาเองกับมือ ได้ครูดีขนาดนี้ ไม่เก่งก็ให้รู้ไป

“มุก... หูหนวกเหรอ ฉันถามว่ารู้หน้าที่ของตัวเองหรือเปล่า”

เด็กสาวคราวลูกยังคงยืนนิ่ง นิ่งทั้งหน้าทั้งท่าทาง หล่อนปรายตามองเขาเพียงนิดแบบถือดีและไม่ยี่หระกับอะไรทั้งสิ้น แต่ให้ตายเถอะ มันทำให้เขาร้อนมากขึ้นไปอีก

ศารทูลก้มมองดุ้นยาวใหญ่กึ่งกลางกาย เพราะมันผงาดกล้า แค่เห็นกิริยานั้น

มันเหมือนเสือร้ายที่กำลังร่ำร้องหาเนื้อหวานๆ ของกระต่ายสาว แต่กระต่ายพราวเสน่ห์ก็เคลื่อนกายเชื่องช้า ยั่วยวนให้เขาเป็นฝ่ายกระโจนเข้าหา

“มุก...” เสียงต่ำครางในลำคอ ลิ้นแลบเลียริมฝีปากตัวเองอย่างสะกดกลั้นเต็มที่ เมื่อเจ้าหล่อนเดินนวยนาดเข้าหา มือก็เคลื่อนปมผูกเสื้อคลุม รูดและรั้งออกจากร่าง