6/5

ร่างแกร่งนอนตะแคงหันปลายเท้าไปหาสาวน้อย เขาชันขาขึ้นข้างหนึ่งเปิดเปลือยความกำยำยิ่งใหญ่ให้หญิงสาวได้เชยชม มือใหญ่เร่งเร้าวอนขอด้วยการจับมือน้อยวางบนลำตัวกำยำ ความร้อนจนระอุทำให้มือน้อยผวา แต่มือใหญ่ยังกดทับทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้

“ขยับหน่อย ถ้าไม่อยากให้ฉันเจ็บอยู่แบบนี้”

นรีกระจ่างทั้งสงสารและเสียวซ่านรัญจวน เธอใช้มือโอบความเป็นตัวตนของทาดิลแต่ไม่รอบ ความกลัวปนความอยากรู้เร่งเร้าให้หัวใจของเธอเต้นรัวแรงราวกับจะโลดแล่นออกมานอกทรวงอก ร่างกายของเธอกำลังเดือดพล่าน เลือดในกายไหลเวียนวนไปหยุดอยู่ที่เนินสามเหลี่ยมกลางร่าง มันกำลังปวดเล็กน้อย แต่สำหรับเขากลับปวดมาก คงใช่ เพราะส่วนนั้นของเขามันร้อนเหมือนไฟลน

คิดกลับไปกลับมา เธอก็ขยับมือเลื่อนขึ้นลงเงอะๆ เงิ่นๆ เพราะไม่ประสีประสา แต่ความเงอะเงิ่นของเธอกำลังทำให้เขามองเห็นสายรุ้ง ทาดิลไม่คิดจะบังคับฝืนตัวเองอีกต่อไป เขารัวลิ้นและสอดปลายนิ้วเข้าไปภายในกลีบดอกไม้ ความลื่นไหลคงช่วยให้เธอคลายความเจ็บปวด เพราะได้ยินเพียงเสียงครางแหบพร่าและเสียงหวีดร้องเป็นระยะ

“ทาดิล หนูรี...หนูรี...”

กล้ามเนื้อเล็กๆ ตอดรัดปลายนิ้วที่เข้าไปได้แค่ครึ่ง บอกให้ชายหนุ่มรู้ว่าเขาประสบความสำเร็จแล้ว สาวน้อยนรีกระจ่างล่วงหน้าไปเยือนดินแดนสวรรค์ ร่างกายบอบบางเกร็งและกระตุกถี่ๆ หากแต่คงจะเป็นสปิริตของเธอที่ไม่ปล่อยมือออกจากความเป็นตัวตนของเขา

ทาดิลต้องช่วยเธอด้วยการทาบมือใหญ่บนมือเล็ก เร่งเร้าขยับรัวเร็วบังคับให้เธอกำแน่นๆ ด้วยเสียงกระซิบแหบพร่า หญิงสาวทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง ทั้งรัดแน่นและรัวเร็ว ทุกอย่างที่เขาสั่งให้ทำเธอพยายามทำให้ถึงใจเขา และแล้วสิ่งที่เขาอยากให้เห็นก็พุ่งออกมาจากความเป็นตัวตน ลาวาขุ่นข้นและร้อนผ่าวนี่เองที่ทำให้ร่างกายของเขาร้อนระอุ

“โอ้...หนูรี หนูรี ที่รัก” ร่างแกร่งหอบจนตัวโยน เหตุเพราะเขาเกร็งร่างสุดฤทธิ์ เธอจะรู้มั้ยนะ ว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ

นรีกระจ่างลุกพรวดจนทาดิลตกใจรวบเอวบางให้นั่งลง

“จะไปไหน”

“หนะ...หนูรีจะไปหาผ้ามาเช็ด”

“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวเปลี่ยนใหม่เลย” ทาดิลบอกแล้วลุกขึ้นนั่งรั้งร่างนุ่มมานั่งตัก “โทรบอกทางบ้านได้แล้วหนูรี” เขาส่งมือถือของตนให้เธอ และบังคับด้วยสายตาดุๆ ที่ดูยังไงก็เหมือนเสือหิวมากกว่า

“ให้หนูรีไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ เหนียวตัวจัง”

“ไม่ได้ โทรให้เสร็จๆ เดี๋ยวฉันจะพาไปอาบน้ำ”

นรีกระจ่างจำใจต้องกดเบอร์โทรศัพท์หลังจากที่เขากดรหัสประเทศให้ ไม่นานก็ได้ยินเสียงชานนท์ดังผ่านมา

“พี่นนท์คะ นรีเองนะ”

“นรี นรีอยู่ไหน รู้มั้ยว่าพี่ตามหาแทบแย่ ถามการ์ตูนก็บอกไม่รู้” เสียงพี่ชายดูกระวนกระวายร้อนใจจนเธอรู้สึกผิด สาวน้อยหันไปสบตาคนที่กอดรัดเอวบาง วางคางบนบ่าเล็กอย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ

“ขอโทษนะคะพี่นนท์ ที่นรีทำให้พี่นนท์เป็นห่วง ตอนนี้...นรีอยู่กระบี่ค่ะ พี่นนท์ไม่ต้องเป็นห่วงนรีนะคะ”

“กระบี่เหรอ นรีไปทำอะไรที่นั่น แล้วนรีไปกับใคร”

“คือว่า...นรีมากับเพื่อนน่ะค่ะ เป็นเพื่อนกลุ่มที่นรีทำงานพิเศษด้วย แต่พี่นนท์ไม่ต้องเป็นห่วงนรีนะคะ นรีสบายดีและปลอดภัยทุกอย่าง”

“เฮ้อ...นรีเป็นคนซื่อ อย่าไปหลงเชื่อใครง่ายๆ นะ แล้วนี่นรีเอาโทรศัพท์ใครโทรมา”

ตายล่ะ เธอลืมไปสนิทว่าโทรศัพท์บ้านจะโชว์เบอร์เรียกเข้า

“โทรศัพท์เพื่อนค่ะ มือถือนรีแบตหมด อ้อ...พี่นนท์คะ นรีจะพักที่กระบี่สัก 2 อาทิตย์นะคะ เอ่อ...แค่นี้ก่อนนะคะ บ๊ายบายค่ะ รักพี่นนท์นะคะ”

“เดี๋ยวนรี เอ้อ...พี่ก็รักน้องสาวพี่มากๆ จ้ะ ดูแลตัวเองให้ดีนะนรี บ๊ายบายจ้ะ”

ชานนท์รู้ว่านรีกระจ่างกำลังจะวางสาย เขาอยากจะถามไถ่ให้มากกว่านี้ แต่ถ้ามัวถามแล้วไม่บอกรักและแสดงความเป็นห่วง ก็จะไม่ทันที่น้องสาวจะวางสายไป แม้ในใจของชานนท์จะเกิดคำถามขึ้นมากมาย แต่เขาเชื่ออย่างหนึ่งว่าน้องสาวเพียงคนเดียวเป็นเด็กดีมาตลอด จะต้องดีให้ตลอดลอดฝั่ง ไม่ว่าเพราะเหตุใดที่นรีกระจ่างจะต้องไปกระบี่ เขาแน่ใจว่าน้องสาวของเขาจะต้องมีเหตุผลพอควร

ชานนท์รักและเอ็ดดูน้องสาวคนเดียวมาก จึงไม่คิดว่าความเชื่อมั่นของเขาอาจจะถูกทำลายด้วยฝีมือของคนเป็นน้อง

นรีกระจ่างวางสาย เธอถอนหายใจอย่างหนักอก รู้สึกรักและคิดถึงพี่ชายคนเดียวขึ้นมา แต่พอหันไปสบตาคนที่กอดเธอแน่นกลับต้องหลบตาวูบ เธอจะโทษเขาไม่ได้เพราะเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากตัวเธอเอง

“ถ้าอยากกลับบ้านก็บอก ฉันจะไปส่งให้ถึงประตูบ้าน”

คำพูดเหมือนห่วงใยจากทาดิล ทำให้หญิงสาวคับแค้นใจ

“คุณอยากให้หนูรีกลับบ้านนักใช่ไหมคะ” ดวงตาตัดพ้อต่อว่าของสาวน้อย เรียกลมหายใจออกจากอกกว้างแรงๆ

“เธอมีหน้าที่ มีคนที่รออยู่ เขารอเพราะความเป็นห่วงเป็นใย”

“หนูรีทราบค่ะ แต่แค่ 14 วันเท่านั้น ที่หนูรีจะทำให้คุณหนักใจ”

“ฉันไม่ได้หนักใจ แต่ถ้าฉันต้องเป็นพี่ชายใครคนนึง ฉันคงเป็นห่วงเค้ามาก ถ้าอยู่ดีๆ เค้าก็มาหายตัวไปเฉยๆ แบบนี้”ทาดิลให้เหตุผล เขาไม่อยู่ในฐานะของพี่ชาย แต่เขาก็มีฐานะเป็นน้องชายของพี่ชายฝาแฝด ไม่เพียงแต่จะรู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงเขามากขนาดไหน แต่เขาก็เป็นห่วงชีคเรย์ฮานไม่น้อยกว่ากัน ยิ่งแม่สาวน้อยแสนซื่อและงดงามคนนี้ เธอไม่รู้ตัวเลยรึไง ว่าความสวยของเธอเป็นดาบสองคม

“เอาเป็นว่า ถ้าก่อน 14 วัน คุณเบื่อหนูรีเมื่อไหร่ หนูรียอมให้คุณพาไปส่งบ้านทันที”

“แล้วถ้า...”

“แต่ไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่พรุ่งนี้ และไม่ใช่มะรืนนี้ หนูรีขอแค่นี้ล่ะค่ะ นะคะทาดิล”

ทาดิลอยากเข็กกะโหลกตัวเอง ที่เขาพยักหน้ารับคำเธอง่ายๆ ก็ดวงตาใสกลมบ๊อก ริมฝีปากอิ่มเย้ายวน กลิ่นกายหวานหอมและร่างนุ่มๆ เอียงตัวมาตวัดแขนรอบลำคอ เขายอมรับง่ายๆ เลยว่าสำหรับเธอแล้ว เขาใจอ่อนได้ทุกเรื่อง

“ก็ได้ ไป...ไปอาบน้ำได้แล้ว”

นรีกระจ่างถูกช้อนอุ้มตัวลอยเข้าไปในห้องน้ำ เธอคิดว่าเขาจะอาบน้ำให้หัวใจก็เต้นตูมตาม แต่แล้วเขากลับทำแค่เปิดน้ำใส่อ่างให้อุณหภูมิอุ่นกำลังดี ก่อนจะวางเธอลงในอ่างแล้วปลีกตัวออกไปเงียบๆ การรอคอยของเธอจึงสิ้นสุดลง บอกไม่ถูกว่าเสียดายหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ หัวใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป การอาบน้ำครั้งนี้จึงเป็นไปอย่างไร้ความสำราญเหมือนทุกครั้ง เพราะการได้แช่น้ำอุ่นคือความโปรดปรานของนรีกระจ่าง