4/3

“อูย...เจ็บ” หญิงสาวกลิ้งหลุนๆ กระแทกเข้ากับตู้เย็นแล้วลงไปกองอยู่ที่พื้น จุกจนเจ็บใบหน้าหวานสวยยับย่นไม่น่าดู

“เธอเป็นใคร ขึ้นมาทำอะไรบนรถฉัน”

ทาดิลกระชากประตูรถเปิด ตวาดเสียงห้วนดังถามคนที่กองอยู่บนพื้น กระเป๋าเดินทางใบไม่โตวางอยู่ข้างๆ ตัวเธอ นี่หล่อนคงเป็นแฟนคลับที่ตามติดเขาอย่างเอาเป็นเอาตายสินะ ผู้หญิงพวกนี้วันๆ ไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยรึไง ถึงขนาดว่างมากจนเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วโดดขึ้นรถตามเขามาเนี่ยนะ

นรีกระจ่างตระหนกลุกพรวดพราดหันไปหาเขาอย่างตกใจ ตายละหว่า เขาพูดภาษาตุรกีใส่เธอเป็นชุด แล้วเขาพูดว่ายังไงบ้างล่ะ

หญิงสาวผมสีน้ำตาลหยักศกยาวถึงกลางหลัง ในอ้อมกอดเธอมีหมวกที่เขาถอดเหวี่ยงตอนที่แสดงคอนเสิร์ต ไม่ผิดจริงๆ เธอก็เป็นแฟนคลับที่วันๆ คอยแต่ตามกรี๊ดกร๊าด แต่ทาดิลก็บ่นว่าเธอไม่ได้ดั่งใจเพราะแฟนคลับ เขาถึงโด่งดังได้ขนาดนี้ พวกเขาทั้งหลายเป็นกำลังใจที่สำคัญที่สุด

“ทะ...ทาดิล”

ทาดิลขมวดคิ้วให้กับเสียงหวานใสของเธอ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะเสียงของเธอช่างคุ้นหูเหลือเกิน เหมือนเขาเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน นานมาแล้วด้วย แต่...ก็เพราะเสียงนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ตะโกนบอกรักเขากลางคอนเสิร์ต ทำให้เขาต้องเหวี่ยงหมวกขึ้นมาให้ ทั้งไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครกัน

“เธอเป็นใคร ขึ้นรถฉันมาทำไม”

ทำไมล่ะ นั่นสิ ยัยนรีหาคำตอบเข้าสิ

“เอ่อ...ฉะ...ฉันเป็น...เป็นแฟนคลับคนไทยของคุณค่ะ ฉะ...ฉันติดตามดูคุณจากทีวีมาตลอด และ...แล้ว...”

“ว่าอะไรนะ” แม้เสียงหวานจะขาดๆ หายๆ เพราะคนพูดคล้ายจะติดอ่างขึ้นมาฉับพลัน แต่ทาดิลก็จับใจความได้ เขาเปลี่ยนมาสนทนากับเธอเป็นภาษาไทยแทน “เธอเป็นคนไทยงั้นเหรอ”

“ค่ะ ฉันเป็นคนไทย ฉันชื่อ...” ยังไม่ทันที่นรีกระจ่างจะแนะนำตัวเสร็จ ประตูรถก็ถูกกระชากปิดดัง “โครม” แล้วทาดิลก็เคลื่อนรถออกอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ในสมองของเขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะชื่ออะไร แต่เขากำลังสงสัยว่าแม่สาวน้อยนี่จะเป็นคนเดียวกับเด็กสาวคนนั้น คนที่เป็นพยานปากเอก คนที่เห็นดวงตาของจอมโจร Y และเป็นคนที่ถามเขาว่า “คุณ...ชะ...ใช่ทาดิลหรือเปล่าคะ”

เพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องเก็บเธอไว้ข้างตัว เพื่อไม่ให้ปากโป้งไปบอกเรื่องจอมโจร HY กับใครได้อยู่ใกล้มือใกล้ไม้ถ้าดื้อนักจะได้หวดให้นั่งไม่ลง

“จะพาหนูไปไหนคะ” เธอเรียกตัวเองว่าหนู เพราะอายุที่ห่างกันถึงสิบกว่าปี แต่เขาไม่แก่เลยสักนิด ร่างกำยำแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแถมยังเปลือยอกขับรถ ให้มันได้อย่างนี้สิ กลิ่นกายของเขาถูกแอร์เป่าจนลอยมากระทบกับจมูก กลิ่นที่เธอคิดว่าเป็นดอกไม้ชนิดหนึ่ง ความจริงแล้วคือกลิ่นกายของบุรุษเพศ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ดม ไม่คิดว่ากลิ่นตัวผู้ชายจะหอมได้ถึงเพียงนี้

“...”

“กริ๊ง” เสียงขวดแก้วกลิ้งไปมา เรียกให้ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองทางกระจกส่องหลัง เห็นใบหน้านวลใสแดงระเรื่อเมื่อสบตากับเขาทางกระจก

“เสียงอะไร เธอขโมยอะไรของฉันกินหรือเปล่า”

“อ๊ะ...เอ่อ...หนูไม่ได้ขโมยนะคะ แค่หิวน้ำแล้วเห็นว่ามีแช่อยู่ในตู้เย็น ก็เลย...”

“แบบนั้น ที่บ้านเธอไม่เรียกว่าขโมยหรอกรึ”

นรีกระจ่างหน้าเสีย ก็ใช่หรอกไอ้แบบนี้มันเรียกว่าขโมย แต่ถ้าเธอมัวไปหาซื้อน้ำแก้กระหาย ก็คงไม่มีโอกาสเข้ามาอยู่ในรถของทาดิลแบบนี้

“ขอโทษค่ะ แค่น้ำขวดเดียวแบ่งกันดื่ม คนไทยจะถือว่าทำบุญค่ะ” ตอบเสียงละห้อย คนฟังจึงต้องถอนใจ นึกขำว่าจอมโจรกำลังถูกโจรเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ

ทาดิลขับรถคันโตและหรูหราตีวงเข้ามาจอดหน้าเกสต์เฮ้าท์ ซึ่งแบ่งเป็นสัดเป็นส่วนไม่ต่างจากบ้านน้อยหลังเล็ก ถ้าที่ตุรกีเรียกว่าเกสต์เฮ้าท์ที่เมืองไทยก็คงเรียกว่ารีสอร์ต บ้านหลังเล็กทำจากปูนให้สีสันสดใส บ้านแต่ละหลังก็หลากสีสันกันไป บ้านของทาดิลเป็นสีฟ้าครามสวยตัดขอบด้วยสีน้ำตาลเข้มอย่างลงตัว น่ารักและสดใส

“ลงมาได้แล้ว หรือจะนอนในรถคนเดียวก็ตามใจนะ”

เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม เขาชวนเธอเข้าไปนอนด้วยทางอ้อมใช่หรือเปล่า ว้ายๆ ทำไงดี?

“อ้าว...ว่าไงล่ะ จะลงหรือไม่ลง”

“ลงค่ะ ลง” รีบร้อนบอกอย่างกลัวเสียโอกาส

นรีกระจ่างลากกระเป๋าเดินตามร่างสูงเข้าไปในบ้าน หากแต่เพียงแค่ปลายเท้าก้าวข้ามธรณีประตู หัวใจของเธอก็เต้นรุนแรงเหลือเกิน ภายในบ้านหลังน้อยไม่ต่างกับรีสอร์ตบ้านเราเลย มีแค่การตกแต่งที่แฝงด้วยไอดินกลิ่นอาหรับ ประชากรของตุรกี 99% เป็นมุสลิม และเขาทาดิล ซาจานลาก็เป็นมุสลิมที่หล่อที่สุดในโลกสำหรับเธอ

เตียงตั่งมีเสาสี่มุมมีผ้าบางเฉียบสีขาวห้อยชายลงมา มันใช่มุ้งหรือเปล่านะ หรือว่าเป็นเพียงม่านบางๆ ที่กั้นและตกแต่งเฉยๆ เตียงสวยนั้นตั้งอยู่มุมหนึ่งด้านปลายเตียงมีทีวีพลาสม่าบางเฉียบตั้งอยู่บนชั้นเล็กๆ แต่เก๋ไก๋เข้ากันดีทีเดียว ฝั่งตรงข้ามกับเตียงคาดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ เพราะมีประตูบานหนึ่งปิดอยู่ ด้านหลังมีระเบียงเล็กๆ ยื่นออกไป ที่เห็นก็เพราะหน้าต่างกระจกบานสูงตั้งแต่ฝ้าเพดานแบบแขวนลงมาถึงพื้นห้อง ข้างล่างจะปูด้วยกระเบื้องหรือเปล่าเธอไม่รู้เพราะทั่วทั้งห้องถูกปูด้วยพรมหนามาลวดลายกรุ่นกลิ่นชาวเปอร์เซียเต็มเปี่ยม ถัดเข้ามาจากระเบียงเป็นโต๊ะกระจกทรงกลมมีเก้าอี้หันหน้าเข้าหากันสองตัว

“สำรวจบ้านฉันเสร็จหรือยัง”