ปฐมบทของการกำเนิดจอมโจร /3

ชีคคาฮาลีมาต้องกล้ำกลืนก้อนน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ที่เธอทำแบบนี้กับลูกน้อยเพราะความเป็นห่วง ใครจะว่ายังไงก็ช่างเธอไม่สนใจ เรย์ฮานจะต้องเติบโตเป็นชีคผู้ยิ่งใหญ่ผู้ปกครองแคว้นซาลาบัดในภายภาคหน้า ผิดด้วยเหรอที่เธอจะเลี้ยงลูกแบบนี้ แม้จะดูเหมือนกักขังและปิดกั้นอิสรภาพของลูกชายตัวน้อย แต่เพื่ออนาคตของซาลาบัดเธอต้องทำ

“ถ้าลูกโตกว่านี้ แม่จะส่งไปเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัยเหมือนคนอื่น แต่ตอนนี้เรย์ฮานของแม่จะต้องเชื่อฟังแม่ เข้าใจมั้ยลูก”

ผู้เป็นมารดาตั้งใจเอาไว้แล้วว่า ให้เรย์ฮานเติบใหญ่ขึ้นกว่านี้และพอจะดูแลตนเองได้มากกว่านี้ เธอจะส่งลูกชายไปเรียนในมหาวิทยาลัยเหมือนคนอื่น เพื่อนำวิชาความรู้มาปกครองบ้านเมืองต่อไป

“เข้าใจขอรับ ท่านแม่”

สามปีต่อมา

บัดนี้ชีคน้อยเรย์ฮานมีอายุ 12 ปีแล้ว เขาต้องเรียนหนักขึ้นกว่าเดิมและเรียนให้เร็วกว่าคนอื่น ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งเป็นผลดีต่อแคว้นซาลาบัด หากแต่บางครั้งชีคน้อยก็อดอิจฉาน้องชายฝาแฝดไม่ได้ เรย์ยาชมีอิสระมากกว่าและดูท่าจะมีความสุขมากกว่าด้วยซ้ำ

เรย์ฮานมีแม่บังเกิดเกล้า มีลุงและมีเพื่อนเป็นองครักษ์ ส่วนเรย์ยาชมีลุงและป้าที่เป็นเหมือนพ่อกับแม่ มีเพื่อนที่โรงเรียนตั้งมากมาย ภาระและหน้าที่ที่ผูกมัดชีคน้อยตั้งแต่เกิดมา ทำให้เรย์ฮานกลายเป็นคนเงียบขรึมผิดกับเรย์ยาชน้องชายที่จะสดใสร่าเริงมากกว่า ทั้งที่เป็นฝ่ายถูกมารดาส่งให้ไปอยู่ห่างไกล

“เรย์ฮาน กำลังคิดถึงเรย์ยาชอยู่ล่ะสิ อย่าลืมว่าความลับที่เจ้ามีน้องชายฝาแฝดมีไม่กี่คนที่รู้”

ชีคมาลิคผู้เป็นลุงเตือนสติ ความลับที่เรย์ฮานไม่อยากปกปิดนี้ก็มาจากความคิดของมารดา เมื่อก่อนชีคน้อยสงสัยว่าทำไมต้องปิด แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว และต้องฝืนใจปิดบังความลับนี้ไว้เพื่อรอให้ถึงเวลาอันสมควร ถึงตอนนั้นเขาจะวิ่งไปทั่วแคว้นซาลาบัดและตะโกนบอกทุกคนว่าเขามีน้องชายฝาแฝด

“ข้ารู้ดีท่านลุง แต่จะไม่ให้ข้าคิดถึงน้องเลย ข้าทำให้ท่านไม่ได้”

น้ำเสียงของเด็กวัยนี้อย่างเรย์ฮานดูจริงจังหนักแน่นผิดแผกจากเด็กคนอื่น ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นเพราะเรย์ฮานถูกฝึกมาให้ควบคุมสติและจิตใจมาตั้งแต่เด็ก และนั่นก็มีสาเหตุจากหน้าที่ที่กำลังรอคอยเขาอยู่

“ลุงรู้ดีว่าเจ้ารู้สึกยังไง น้องของเจ้าก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ทำไมเจ้าไม่บอกท่านแม่ของเจ้าว่าให้ส่งเจ้าไปเรียนใกล้ๆ กับน้องเจ้าล่ะ”

“ท่านลุงก็รู้ ว่าท่านแม่ไม่ยอม ข้าไปมาหาสู่เรย์ยาชได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว”

“หึ หึ...แล้วถ้าลุงช่วยเจ้าได้ล่ะ ตอนนี้เจ้าโตจนจะเป็นหนุ่มแล้วนะ เจ้าดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่งแล้ว ลุงเชื่อว่าแม่ของเจ้าจะต้องเข้าใจ”

“จริงเหรอขอรับท่านลุง ท่านต้องช่วยข้าได้แน่นะ” ชีคน้อยเขย่ามือใหญ่ของผู้เป็นลุงอย่างดีใจ เรียกรอยยิ้มกว้างออกมาจากริมฝีปากหนาของชีคมาลิค

“จริงสิ ให้ลุงลองคุยกับแม่ของเจ้าก่อนนะ”

“ได้ขอรับ ข้าจะรอ หวังว่าข้าจะได้รับคำตอบที่น่าพอใจนะขอรับ”

ชีคมาลิคหัวเราะร่วนกับการพูดการจาราวกับเป็นผู้ใหญ่ของหลานชาย ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนพี่ชายผู้ล่วงลับของเขา ได้เห็นเรย์ฮานอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ถ้าได้เห็นเรย์ยาชบ้างก็ดี ป่านนี้ตัวก็คงโตเท่ากัน

“อะไรนะท่านพี่ ท่านจะให้ข้าส่งเรย์ฮานไปเรียนกับเรย์ยาชงั้นเหรอเจ้าคะ ไม่นะ ข้าไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก”ชีคคาฮาลีมาโวยวายทันทีที่ได้ยิน

“เจ้าต้องเห็นใจลูกของเจ้าบ้างนะฮาลีมา เรย์ฮานคิดถึงน้องและข้าก็คิดว่าเรย์ยาชเองก็คิดถึงพี่ พวกเขาเป็นแฝดย่อมมีใจผูกพันธ์กันมากกว่าพี่น้องทั่วไป”

“แต่การทำแบบนั้นมันอันตรายเกินไป ถ้ามีคนรู้มากขึ้นว่าเรย์ฮานมีน้อง หรือรู้ว่าเรย์ยาชเป็นน้องของเรย์ฮาน ข้ากลัวว่าจะมีคนประสงค์ร้ายกับพวกเขา”

“ก็อย่าให้ใครรู้สิ ในความคิดของข้า ข้าคิดว่าเราควรจะส่งให้ทั้งคู่ไปเรียนการต่อสู้ด้วยกัน ถือโอกาสฝึกพวกเขาไปด้วย ถ้าเจ้ากังวลนัก ก็ใช้เวลาแค่เดือนเดียวก็ได้ แล้วค่อยแยกเรย์ฮานกลับมา”

“แต่ว่า...”

“ถ้าเจ้าทำแบบนี้ ข้ากลัวว่าเรย์ฮานจะเป็นคนก้าวร้าวเพราะความเก็บกดของเขา”

ชีคมาลิคพูดจาล่อหลอกน้องสะใภ้ให้คล้อยตาม หน้าที่ก็ส่วนหน้าที่ แต่จิตใจก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรมองข้าม เรย์ยาชเขาไม่ห่วงเพราะเท่าที่รู้หลานชายของเขาคนนั้นเป็นอิสระทุกอย่าง แต่เรย์ฮานนี่สิที่น่าเป็นห่วง

“ก็ได้ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกของข้าล่ะก็ ท่านพี่จะต้องรับผิดชอบนะเจ้าคะ” ชีคคาฮาลีมาต่อรอง

แล้วเย็นวันนั้น เรย์ฮานก็ได้ยินข่าวดีที่สุดในชีวิต

“เร็วๆ หน่อยสิครับลุงฮาลีม ขับรถช้าเป็นเต่าแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะถึงสักทีล่ะครับ”

เสียงเร่งเร้าจากหลานชายคนโปรดทำให้ผู้เป็นลุงต้องเหยียบคันเร่งแรงขึ้น หลานชายของเขาใจร้อนขนาดไหนเขารู้ดี ลองไม่ได้ดั่งใจแล้วล่ะก็เป็นได้เรื่องแน่ๆ แต่เรย์ยาชก็เป็นเด็กดีเสมอ ไม่เคยทำให้ลุงกับป้าผิดหวังเลยสักครั้ง เรียกว่าเขาได้หลานชายสำเร็จรูปเลยก็ว่าได้ ประเภทที่ว่าเรียนดี กีฬาเด่น ความสามารถพิเศษรอบตัว