ep1 วัน-วาร

“ต้นเหตุของการเกิดแผ่นดินไหว อยู่ทางใต้ของชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก ส่งให้ให้หลายประเทศในทวีปอเมริกาใต้ บริเวณริมชายฝั่งตะวันออกได้รับผลกระทบอาคารสูงหลายหลังแตกร้าว และมีทีท่าว่าจะถล่มลงมาในไม่ช้า อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ยังไม่มีรายงานผู้เสียชีวิต จากการเกิดแผ่นดินไหวในครั้งนี้ ...”

ทศวาร นั่งจ้องทีวีอยู่ตรงหน้าราวกับสนใจประเด็นข่าวที่รายงานนักหนา แต่แท้จริงแล้วใจของเขาไม่ได้รับรู้ข่าวสารที่ผู้ประกาศกำลังท่องอาขยานอยู่นั่นเลย ใจของเขาล่องลอยไปไกลและเฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้น อนินนาถถูกใครที่เขาไม่รู้จักดูแลอยู่ไม่ห่าง ชายหนุ่มผิวเข้มรูปร่างล่ำสันแข็งแรงและมีสง่าคนนั้น ดูเหมือนคุ้นเคยกับอนินนาถ ทำไมเขาจึงไม่รู้เรื่องนี้

“แฟนเก่าหรือไงนะ แต่ทำไมติวถึงบอกว่า รู้จักกันเมื่อตอนไปเสียบเรียบ” ทศวารรำพึงกับตัวเอง ก่อนยกแก้วที่กรอกน้ำสีอำพันลงกลั้วคอ รสมันขมปร่า เขาจิบมันเรื่อย ๆ โดยไม่ผสม ไม่ดื่มน้ำตาม เขาดื่มเหล้าของเขาแบบนี้ ออนเดอะร๊อค

บางทีที่อนินนาถเห็น เธอมักจะทำตาโต เตือนว่า เดี๋ยวก็เมา แต่เขาก็ยังเป็นเขา และ นิน ก็ไม่ได้บ่นอะไรมากมายไปกว่านั้น

“กลุ้มโว๊ย” ทศวารทิ้งตัวหงายศีรษะลงบนโซฟาตัวเก่ง ซึ่งก็มีอยู่เพียงตัวเดียวในคอนโดชายโสดอย่างเขา นาน ๆ เขาจึงจะกลับบ้านเสียที ไม่อยากอยู่ที่บ้านนัก เพราะอาชีพประดุจหมาล่าเนื้อ กลับบ้านไม่เป็นเวล่ำเวลา พ่อกับแม่ของเขามีธุรกิจส่งออก พี่ชาย น้องชายดูแลอยู่ จะมีแต่เขาที่แหกคอกมาเป็นแค่ช่างภาพเงินเดือนต๊อกต๋อย คอยเดินตามไอ่พวกนักการเมืองอีโก้สูงทั้งหลาย

เมื่อคราวที่เขาลาก อนินนาถ ไปทำความรู้จักพ่อกับแม่ และขอเธอแต่งงานนั้น ทำเอาตกใจทั้งครอบครัว เขาไม่ได้บอกอนินนาถ หรอกว่า ทันทีที่เขาแต่งงาน เขาต้องลาออกจากอาชีพช่างภาพไปทำงานกงสีให้ครอบครัวของเขา เป็นคำขาดของพ่อที่ไม่ต้องการให้ลูกชาย มาเดินย่ำต๊อกอยู่แบบนี้

อนินนาถ ตกใจไม่น้อย เมื่อรู้ฐานะของครอบครัวเขา เธอฝันแค่ว่า งานแต่งเล็ก ๆ เฉพาะครอบครัว ก็กลับกลายเป็นงานใหญ่โตที่พ่อกับแม่เร่งรัดให้จัดขึ้น จะหวังอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่ล่าตัวเขาให้กลับเข้าสู่กงสีของตัวเอง แต่เมื่อ อนินนาถ มาเป็นเสียแบบนี้ ไม่ใช่เพียงงานแต่งที่เลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด หากแต่ พ่อกับแม่ ก็พยายามหาผู้หญิงมาให้เขา เพื่อการแต่งงานด้วย ทั้งที่เขาบอกไปแล้วว่า มันไม่ใช่เงื่อนไขที่เขาต่อรองเลยแม้แต่น้อย และเขาจะไม่ยอมกลับไป ถ้าคนที่แต่งงานด้วย ไม่ใช่อนินนาถ

กริ๊งงงงงงงง

“สวัสดีครับ ผมทศวาร”

“สวัสดีค่ะ ศจีเองนะคะ พี่ทศ วันนี้ศจีมาที่ผับแถวทองหล่อน่ะค่ะ มีข่าวน่าสนใจ”

“อะไรหรือครับ” ทศวาร ลอบถอนใจ เหนื่อยหน่าย ข่าวของศจีนั้น มีแต่การลอบมองคนใหญ่คนโตไปเที่ยวผับ ซึ่งเขาไม่ชอบเลย เขาถือว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัว ช่างภาพอย่างเขา จะถ่ายเฉพาะที่เป็นงานและเปิดเผย ไม่ใช่ปาปาราซซี่

“น่า พี่ทศมาหน่อยนะคะ ไม่มาแล้วจะเสียใจนะคะ”

“ผมอยากพักผ่อน”

“น่านะคะ อย่างน้อยก็จะได้มีมุมมองสำหรับคนพวกนี้ไว้ไงคะ”

“คุณจะชวนผมเที่ยว ก็บอกผมมาตรง ๆ ก็ได้นะครับ” ทศวาร บอกออกไปอย่างรำคาญ แต่นั่นกลับทำให้อีกฝ่ายหัวเราะคิก

“แหม หลอกพี่ทศไม่สำเร็จเลยนะคะ พี่ทศเก่งจัง”

“ตกลงพี่ทศมานะคะ เผื่อมีใครมาจะได้มีข่าวติดมือศจีกลับไปด้วย นะคะ พี่ทศ ใจคอให้ศจีเที่ยวคนเดียวหรือคะ”

ศจีมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ เธอมักจะออดอ้อนให้เขาเป็นเพื่อนเธอในยามค่ำคืนอยู่บ่อย ๆ ยิ่งตอนนี้ เธอรู้ว่า อนินนาถป่วยอยู่ ก็รุกหนักขึ้น จนเขารำคาญ เลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง เลี่ยงไม่ได้ก็มักจะลากเอาเจ้าติว ตติยะ ไปด้วยเสมอ

“ติว เดี๋ยวพี่ทศไปรับนะ”

“อ้าว พี่ทศ ผมเพิ่งกลับมาถึงบ้าน กระเป๋ายังไม่วางเลยพี่” เสียงติวโวยวายเข้ามาในโทรศัพท์

“ไม่รู้ล่ะ พี่จะถึงหน้าบ้านเราแล้ว”

“ครับ พี่คร๊าบ” ติว ล็อคบ้านที่เปิดแล้ว แต่ยังไม่ได้เข้า ออกมายืนรอหน้าบ้าน เห็นแสงไฟรถสปอร์ตของช่างภาพเนื้อหอม ก็กระโดดขึ้นรถไปทันที

“ชะนีน้อย ตามหรือไงพี่ทศ”

“เหมือนเคย”

“นี่ละน๊า ไปทำให้เขารู้ฐานะ ไงล่ะ จับไม่ปล่อยเลยใช่ไหมล่ะ”

“อืม นั่นซิ แต่ก่อนดูเฉยๆ กับพี่ ไม่รู้ไปสืบอีท่าไหน จะขอไปบ้านพี่ท่าเดียว”

“บ้านพี่อยู่ท่าน้ำนนท์นี่ครับ ท่าเดียวนี่บ้านใคร”

“เดี๋ยวถีบลงรถเลยนี่ ทะลึ่ง” ทศวาร หันไปผลักหัวเจ้าคนพูดมากเล่น ๆ ติว ทำให้เขาสบายใจเสมอเวลามีเรื่องทุกข์ในใจ อย่างน้อยก็มีเสียงหัวเราะในยามที่เศร้าได้

“อ้าว เจ้าติว ใครเชิญยะ” ร่างที่ถลามาที่รถสปอร์ตสีดำ ชะงักกึก เมื่อคนที่ก้าวลงรถมาพร้อมกับทศวาร คือเด็กหนุ่มชื่อ ตติยะ

“แหม พี่ทศ จะเอาเจ้าติวมาทำไม เขาเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดนะคะ” ศจีกล่าวเสียงหวาน สอดแขนคล้องไปรอบเอวชายหนุ่มอย่างถือวิสาสะ

“แหม พี่ศจีละก็ ผมน่ะยังหนุ่มแน่น เดินทางแค่นี้ สบาย ขอให้กินฟรีเป็นใช้ได้” ติวสวนกลับ พร้อมหัวเราะกับท่าทีของศจีที่แทบจะอุ้ม พี่ทศ ของเขา เข้าไปในผับ ส่วนสาวเจ้าไม่ตอบ แต่มอบค้อนวงใหญ่ให้มาแทน เด็กหนุ่มจึงได้แต่ส่ายหน้า ระอา