มังกรตัวที่ 4 : วันที่สองของการประลอง

ดึกมากแล้วแต่เทเชียยังเดินอยู่บนระเบียงเพื่อไปยังหอพักของผู้เข้าแข่งขัน บนบ่าของเด็กหนุ่มมีมังกรน้อยย่อส่วนเกาะอยู่คนละข้าง ส่วนเจ้าของอีกคน...คิดถึงตรงนี้เจ้าตัวก็หันไปมองข้างหลัง

อย่างกับซากศพเดินได้!!

ไคร์เดินใจลอยเมื่อคิดถึงการแข่งขันที่ผ่านมา ตามร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลเล็กๆมากมายส่วนบาดแผลใหญ่แพทย์สนามได้ใช้เวทย์รักษาให้จนไม่เหลือร่องลอยแล้วด้วยซ้ำแต่เจ้าตัวก็ยังเดินเหมือนคนที่มีลมหายใจแต่ไร้วิญญาณ อย่างนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าน๊อตหลุด เทเชียส่ายหน้าก่อนเปรยเสียงเย็น

“แพ้ก็ไม่ได้แพ้”

พูดแล้วเจ้าตัวก็ย้อนกลับไปคิดถึงตอนนั้น

•.★*... ...*★.•

ท่ามกลางความเงียบดาบสองเล่มที่บรรจุพลังลงไปได้ฟาดเข้าหากันอย่างรุนแรง เมื่อมันปะทะกันม่านควันก็ฟุ้งกระจายออกโดยรอบทำให้ไม่มีใครมองเห็นอะไรแต่ไม่นานฝุ่นควันก็ค่อยๆจางลงจนทำให้เห็นร่างสองร่างที่ล้มลงพร้อมกันบนลานประลอง

หรือว่าศึกครั้งนี้จะต้องเสมอ!!

กึก...ตึง!!

“ผู้ชนะคือไคร์ ซีเวียซานักรบแห่งเฟริส!!” เสียงประกาศที่ทำให้เทเชียเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วส่ายหน้า ดาบช่วยชีวิตจริงๆเลยไคร์เอ๋ย

ที่เด็กหนุ่มหน้าหวานคิดแบบนั้นก็เพราะที่คนเป็นนักรบชนะมาได้โดยที่เจ้าตัวใช้ดาบในมือของตนเองยันพื้นไว้ได้ทันเวลาหรือพูดง่ายๆก็คือถ้าไม่มีดาบก็ไม่รอดแล้ว

แต่สำหรับคนทั่วไปไคร์ก็เก่งจริงๆนั่นแหละที่สามารถล้มนักฆ่าอันดับห้าของสมาพันธ์นักฆ่าได้ ทว่าสำหรับเทเชียแล้วนั่นก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เขาเลิกคิ้วได้ด้วยซ้ำไป เพราะความจริงแล้วเขารู้ดีที่สุดว่านี่ไม่ใช่พลังและฝีมือทั้งหมดของนักฆ่าอันดับห้า

•.★*... ...*★.•

“ก็เพราะชนะน่ะสิเลยเจ็บใจ ให้มันฟันไปได้ตั้งหลายที” ไคร์ยังคงบ่นอย่างหงุดหงิดแต่เหมือนเจ้าตัวจะคิดอะไรออกรีบล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบบัตรสีทองแผ่นหนึ่งขึ้นมา

“นี่บัตรของผู้เข้าแข่งขัน เขาให้พกติดตัวเอาไว้ห้ามหาย มันเอาไว้ใช้เปิดห้องแล้วก็เอาไว้แสดงตัวตนต่อหน้ากรรมการด้วย” ไคร์บอกพร้อมยื่นบัตรให้เด็กหนุ่มร่างบางรับไว้

“อ๋อ ใช่เบอร์ห้องพักอยู่หลังบัตรนะ” ไคร์พูดทำให้เทเชียพลิกบัตรดูเบอร์ห้องพักเพราะนี่ก็เดินเข้ามาถึงหอผู้เข้าแข่งขันแล้วแต่เขายังไม่รู้เลยว่าตนเองพักห้องไหน

“ไปก่อนนะเทเชีย เจอกันพรุ่งนี้ ไปเร็วเฟร่า” สิ้นเสียงมังกรลาวาก็บินจากบ่าเด็กหนุ่มผมฟ้าไปเกาะแขนผู้เป็นเจ้าของก่อนไคร์จะเปิดประตูห้องพักของตนเองเข้าไป

เทเชียเดินมาอีกไม่นานก็พบห้องของตน เด็กหนุ่มไขห้องพักที่เขาจัดไว้ให้ก่อนเดินเข้าไปพร้อมฟ็อกแล้วปิดประตูลง ดวงตาสีฟ้าเย็นชากวาดมองทั่วห้องเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่และเมื่อแน่ใจแล้วจากร่างเด็กหนุ่มผมฟ้าก็กลับไปเป็นร่างบางของเจ้าหญิงเทเซเลีย อาเทียแห่งดาร์กเหมือนเดิม

เทเซเลียมองทุกอย่างในห้องด้วยสายตาครุ่นคิด เธอควรจะยังอยู่ที่นี่ต่อไปดีไหมหรือว่าอาศัยจังหวะนี้หลบออกไปเลยดี ในเมื่อการแข่งขันไร้สาระนี่ก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเธอมาตั้งแต่ต้นแล้ว

แต่ใจหนึ่งกลับค้านแล้วกระซิบบอกกับเธอว่าต่อให้หนีออกไป ที่ไหนๆก็คงเป็นแบบเดียวกัน ในเมื่อเธอมาที่นี่ก็เพื่ออยากจะเรียนรู้พวกมนุษย์และมังกรเพิ่มมากขึ้น การอยู่ที่นี่ไปอีกนิดก็คงจะไม่เสียหายอะไร

เมื่อตัดสินใจที่จะอยู่ดูสถานการณ์ไปอีกนิดเจ้าของร่างบางก็สาวเท้าไปที่หน้าต่างก่อนเปิดมันออก ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองดวงจันทร์ก่อนจะคลี่ยิ้มเหี้ยม มือข้างหนึ่งของเจ้าตัวสะบัดออกพลันกระดาษสีขาวก็ปรากฏขึ้นในมือ ในกระดาษใบน้อยเขียนรายละเอียดเกี่ยวกับงานในค่ำคืนนี้เอาไว้

“ได้เวลาแล้วฟ็อก” เทเซียพูดกับอัศวินแห่งรัตติกาลและแน่นอนว่าเมื่อนายน้อยของมันเรียกฟ็อกก็ย่อมร้องตอบรับ

เด็กสาวอ่านข้อความในกระดาษขณะที่ฟ็อกพุ่งออกไปด้านนอกหน้าต่างก่อนร่างของมันจะขยายให้กลับมามีขนาดยักษ์เหมือนเดิมอีกครั้ง

พรึบ... กระดาษใบน้อยในมือลุกเป็นไฟก่อนเหลือแต่ขี้เถ้า นี่เป็นการป้องกันความลับรั่วไหลออกไป

“ได้เวลาล่าเหยื่อแล้ว” ร่างบางกระโดดขึ้นหลังอัศวินแห่งรัตติกาล ฟ็อกกรีดร้องออกมาอีกครั้งก่อนร่างของมันจะทยานออกไปและหายไปกับความมืด

•.★*... ...*★.•

เบื่อ...มันคือคำที่ดังขึ้นในหัวแม้ดวงตาสีฟ้าของเด็กหนุ่มจะยังไร้อารมณ์เหมือนเดิมก็ตาม

เซ็ง...คำที่สองตามมาแม้ดวงตายังคงจับจ้องการต่อสู้ตรงหน้าและยังไม่ละไปไหน

“เบื่อล่ะสิ” ไคร์ทักราวรู้ใจ แต่มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วในเมื่อไอ้เพื่อนผมแดงได้แข่งไปแล้วสามรอบต่างกับเขาที่ต้องรอรอบก่อนชิง เทเชียพยักหน้าให้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“สมน้ำหน้าอยากเก่งเองนิ” ไคร์กล่าวอย่างหมั่นไส้ขณะดวงตาสีเขียวน้ำทะเลจับจ้องคนตรงหน้า แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาต้องยอมรับ...หมอนี่น่ากลัว

และเพราะฝีมือที่เทเชียแสดงออกมา แค่ลงประลองในตอนเช้าอีกรอบและตอนบ่ายอีกรอบทางกรรมการจึงตัดสินใจเอาเทเชียไปรอแข่งอีกครั้งตอนแข่งนัดตัดสินเลย

“ว่าแต่นายเคยกลัวความตายบ้างมั้ย” เด็กหนุ่มผมเพลิงถามคำถามแสนธรรมดาออกมาเป็นการฆ่าเวลา

“หมายถึงความตายที่จะเกิดกับใคร” เทเชียถามกลับเสียงเย็นราวกับคำถามนี้เป็นคำถามธรรมดาที่เขาใช้ถามกัน

“ก็เกิดกับตัวเองแล้วก็คนที่รัก” คำถามของคนเป็นนักรบทำให้เด็กหนุ่มผมฟ้าเลิกคิ้ว แต่เพียงไม่นานเทเชียก็ลอบเย้ยหยันแทน หัวใจที่ถูกปิดตายจะมีหรือคนที่รัก

“ถ้ากับตนเอง...” คนถูกถามเปรยขึ้นแล้วยิ้มเย็น ดวงตาสีฟ้าเรียบเฉยไร้ร่องรอยอารมณ์ราวกับจะบอกว่าไม่มีสิ่งใดสั่นครอนหัวใจดวงนี้ได้

“ฉันไม่เคยกลัว” ความตายน่ะหรือ...เขาจะกลัวไปทำไมในเมื่อเขาอยู่ใกล้ความตายทุกวันและเขาก็รู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายจุดจบของตนเองจะเป็นเช่นใด

“แล้วคนที่รักละ” ไคร์ทวงอีกคำถามเมื่อเห็นคนเป็นเพื่อนเงียบไป

“กลัวมั้ง” เทเชียตอบอย่างไร้อารมณ์ ในเมื่อเขาไม่มีคนที่รัก

“แหมน่าประทับใจจังเลย แต่ถ้าให้ประทับใจมากกว่านี้ช่วยเปลี่ยนน้ำเสียงหน่อยเหอะ” คนหัวเพลิงพูดประชดเพราะนอกจากน้ำเสียงจะเฉยชาเหมือนทุกครั้งใบหน้ายังไร้อารมณ์อีกต่างหาก ตกลงหมอนี่มันกลัวจริงๆไหมเนี่ย

แต่เทเชียกลับไม่คิดจะหันกลับไปต่อปากต่อคำกับเจ้านักรบตัวดี สิ่งที่เจ้าตัวทำคือกระโดดขึ้นไปบนสนามประลองตามเสียงที่กรรมการประกาศเรียก

“เทเชียปะทะโนเวอร์” การขานชื่อที่ดังมาทำให้เทเชียรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย อย่างแรกเพราะคนตรงหน้าก็ไม่ลงนามสกุลเหมือนเขา อย่างที่สองคือชื่อนี้ก็เป็นอีกชื่อที่เขาคุ้นเคย

ดวงตาสีฟ้าจับจ้องบุรุษที่สูงกว่าเขามาก แต่ไม่นานความสงสัยก็เปลี่ยนเป็นความสนุกเมื่อจำคนตรงหน้าได้ หมอนี่คือ...นักฆ่าอันดับสาม เจ้าของสมญาแสงไร้ตัวตน

โนเวอร์ชักดาบของตนเองออกจากฝัก ดาบที่ดูธรรมดาในสายตาทุกคนแต่พวกนักฆ่าด้วยกันรู้...รู้ดีว่าดาบของคนตรงหน้าไม่ได้ธรรมดาเลยสักนิดเพราะมันสามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ตามใจนึกยังไงละ มันคือดาบมายาแสง มันเหมือนดังแสง...แสงที่ไร้ตัวตน

“สาม” เด็กหนุ่มสำรวจไปรอบๆเพื่อหาทางหนีทีไล่ การที่ต้องมาปะทะกับคนๆนี้เขาจะต้องเพิ่มความระมัดระวังขึ้นมาหน่อย

“สอง” ดาบในมือของนักฆ่าฉายาแสงไร้ตัวตนถูกกำให้แน่นขึ้น ท่าทางที่แสดงออกเตรียมพร้อมเข้าจู่โจม

“หนึ่ง เริ่มได้” สิ้นเสียงกรรมการร่างตรงหน้าก็หายไป เสียงผู้คนรอบด้านฮือฮาในขณะที่เทเชียตั้งสมาธิฟังเสียงดาบที่ถูกพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว

วืด...เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้เทเชียก็แค่เบี่ยงตัวหลบให้ดาบของคนตรงหน้าพุ่งผ่านไป

“นึกว่ามันจะง่ายอย่างงั้นหรือ” โนเวอร์คำรามออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสามารถหลบดาบของเขาได้อย่างง่ายดาย นอกจากนั้นท่าทางของอีกฝ่ายยังแสดงออกมาชัดเจนว่าไม่ได้เอาจริงซึ่งมันน่าโมโหยิ่งกว่าที่เด็กหนุ่มหลบดาบได้อีก พลันคมดาบที่ตวัดผ่านเทเชียไปกลับตวัดกลับมาอย่างรวดเร็วราวงู ดวงตาสีฟ้าสวยเบิกขึ้นเมื่อคมดาบนั้นฟาดมาที่หน้าของตน ในสมองคำนวณออกมาทันที หลบไม่ทันแล้ว...เสร็จกัน!!

เคร้ง!!

ดวงตาของโนเวอร์เบิกขึ้นอย่างตกตะลึงก่อนจะชักดาบกลับอย่างรวดเร็วขณะมองมีดยาวในมือของเด็กหนุ่มผมฟ้าอย่างพิจารณา มีดยาวที่อีกฝ่ายดึงออกจากแขนเสื้อดูธรรมดามากแต่ในเสี้ยววินาทีคนตรงหน้าก็สามารถใช้มีดเล่มนั้นตั้งรับคมดาบของของเขาได้ทันเวลา

มีดยาวเล่มนั้นถ้าเจ้าตัวไม่ดึงออกมาใช้เขาเองก็สังเกตไม่เห็นเหมือนกันว่าเด็กหนุ่มมีของอันตรายแบบนี้ซ่อนอยู่ ปกปิดได้มิดชิดเกินไป...

ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังคงความเย็นชาไว้ได้อย่างดีเยี่ยมแต่รอยยิ้มเหี้ยมกลับถูกคลี่ออก ประมาทไม่ได้เลยให้ตายเหอะ

มีดยาวถูกกระชับให้ถนัด แม้คู่ต่อสู้จะอยู่ในระดับที่เก่งแต่เทเชียก็ยังใช้แค่มีดยาวไม่ใช้ดาบหรืออาวุธที่ใหญ่กว่านั้น ไม่ใช่ว่าเขาประมาทแต่เพราะเขารู้จักคู่ต่อสู้ดี รู้จักดีถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ใส่เต็มแรง ดูท่านักฆ่าอันดับสามคงสะกดพลังที่เหลือของตนเองเอาไว้เป็นแน่ ไม่เช่นนั้นทั้งลานประลองและพื้นที่โดยรอบคงราบเป็นหน้ากลองไปแล้ว

“จะไม่ใช้ดาบรึ” คำถามที่ถูกส่งมาทำให้เทเชียยักไหล่ ในเมื่ออีกฝ่ายใช้พลังทั้งหมดไม่ได้เขาก็ไม่คิดจะเอาเปรียบเหมือนกัน

“ไม่จำเป็น” เสียงเย็นตอบกลับ ทั้งเขาทั้งคนตรงหน้าไม่สมควรจะดึงพลังทั้งหมดออกมาใช้ ไม่เช่นนั้นให้สู้กันจนเมืองพังพินาศก็คงจะน้อยไปด้วยซ้ำ

ดาบของคนตรงหน้าถูกสะบัดไปด้านข้าง ตอนนี้มันเหมือนแส้ที่อ่อนพริ้วแค่มีความคมเหมือนดาบ และดาบก็ถูกสะบัดออกอีกครั้งให้พุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มที่ตวัดมีดรับ

เคร้ง...เสียงดังกังวานไปทั่ว เด็กหนุ่มยังคงเคลื่อนตัวหลบคมดาบได้อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว เท้าของเด็กหนุ่มแตะลงพื้นแค่วูบเดียวแล้วก็หายไปใหม่ราวกับไม่เคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน

•.★*... ...*★.•

เมื่อเห็นว่าทำอะไรคู่ต่อสู้ไม่ได้ดาบมายาแสงก็ถูกเจ้าของชักกลับ มันเปล่งแสงออกมาก่อนจะเปลี่ยนรูปร่างไปอีกครั้ง เมื่อแสงหายไปมันกลับเหลือแต่ด้ามจับเปล่าๆ คราวนี้เทเชียยิ่งต้องตั้งรับมากกว่าเดิมเพราะเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอาความสามารถนี้ออกมาใช้ หมอนี่โดนสะกดพลังและความสามารถด้านอื่นก็จริงแต่ไม่ยอมให้ดาบของตนเองโดนสะกดสินะ

“จบกันสักที” โนเวอร์ประกาศก่อนวาดด้ามจับของดาบในรัศมีวงกลมอย่างไม่ออมแรง

วืด...เสียงบางอย่างที่ดังใกล้เข้ามาไม่ได้รอดหูของเทเชียไปสักนิด มีดยาวในมือถูกยกขึ้นป้องกันอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ

เคร้ง...เสียงบางอย่างกระทบมีดก่อนเสียงเสียดสีแสบแก้วหูของโลหะสองอันจะดังขึ้น เทเชียกัดฟันเมื่อพลังนั้นกระแทกมือเด็กหนุ่มเข้าหาตัวมากยิ่งขึ้น

เขาเกลียดการเป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำและเขาเกลียดที่จะตกเป็นฝ่ายถูกกดดัน เพราะฉะนั้นพอกันที...

เทเชียยกมือขึ้น ลูกพลังขนาดใหญ่ลอยอยู่บนฝ่ามือและเด็กหนุ่มก็ไม่รีรอเลยที่จะขว้างไปทางโนเวอร์อย่างไม่พลาดเป้า

ตูม...เสียงระเบิดดังก้องไปทั่ว ม่านควันหนาเริ่มปกคลุมไปทั่วลานประลอง ทกคนต่างพากันลุ้นว่าใครจะชนะโดยเฉพาะไคร์ที่นั่งไม่ติดเก้าอี้ แต่เพียงไม่นานเสียงแหลมบางอย่างดังออกมาจากม่านควันจนทุกคนต้องยกมือขึ้นปิดหู นั่นเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าแม้จะอยู่ในม่านควันที่คนทั่วไปมองไม่เห็นแต่สองคนนั้นก็ยังสามารถต่อสู้กันได้

เสียงแหลมบาดแก้วหูดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่นานมันก็เงียบลงพร้อมๆกับที่ม่านควันเริ่มจางหาย สุดท้ายม่านควันก็เผยให้เห็นร่างของเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ยืนหยัดอยู่บนลานประลองท่ามกลางสายตาของทุกคน ในมือของเจ้าตัวกำมีดที่เหลือแต่ด้ามเอาไว้ ดวงตาสีฟ้ายังคงเย็นชาแต่ก็แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจเวลาที่ก้มลงมองด้ามมีดในมือ คงต้องหาใหม่อีกแล้ว...

ข้างๆของเขาคือโนเวอร์ ชายที่เป็นนักฆ่าอันดับสามนอนหมดสภาพอยู่แทบเท้า ตามตัวมีร่องรอยของคมมีดในขณะที่ดาบมายาแสงกลับสู่สภาพเดิมตกอยู่ใกล้ๆเจ้าของ

“ผู้ชนะคือเทเชีย” เสียงประกาศที่ผู้ชนะแทบจะไม่สนใจดังก้อง ร่างบางของเด็กหนุ่มสาวเท้าไปที่ขอบสนามก่อนจะกระโดดลงไปอย่างไม่สนใจใครสักคน