มังกรตัวที่ 13 : ล่าผู้ควบคุมแห่งกาลเวลา

“เอาละเปิดช่องว่างแห่งกาลเวลาตรงนี้คงได้” เสียงไคร์ดังขึ้นก่อนหันไปมองป่าด้านหลังโรงเรียนอันเงียบสงบ

“เลือกที่ได้แล้วก็ไปกันได้” เสียงบัสร้องตอบด้วยท่าทางตื่นตัวสุดๆ ก็นานทีปีหนพวกเขาจะได้เจอผู้คุมเวลาเลยนะ

“แล้วช่องว่างแห่งกาลเวลาล่ะครับ เรายังหาไม่เจอเลย” เสียงเคนถามขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆทำเอาแต่ละคนหัวเราะแหะๆบ่งบอกว่าที่พูดมาทั้งหมดพวกเขา...ลืมไป!!

“ในนามแห่งข้าผู้ควบคุมธาตุทั้งหลาย ในนามแห่งข้าผู้อยู่เหนือกาลเวลา จงเปิดทางให้ข้า ณ บัดนี้” เสียงร่ายเวทของเด็กหนุ่มร่างบางดังก้องอีกทั้งเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ แผ่นดินถึงกับสะเทือน ลมพัดกรรโชคทำเอาใบไม้ปลิวว่อน อสุนีบาตฟาดเปรี้ยง และในที่สุดเบื้องหน้าเด็กหนุ่มร่างบางก็ปรากฏโพรงอากาศสีขาวหมุนวนช้าๆก่อนจะค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นจนพอจะส่งทั้งคนทั้งมังกรตัวยักษ์ลอดเข้าไปได้

“นายนำทาง” เด็กหนุ่มโยนภาระที่เหลือให้เซอัส แค่การเปิดทางแค่นี้ก็ทำให้เขาเป็นจุดเด่นได้แล้ว แต่เทเชียต้องรับผิดชอบกับคำพูดของตนเอง ในเมื่อเขาบอกว่าให้เปิดช่องว่างของกาลเวลาขึ้นแทนที่จะตามหานั่นก็แปลกว่าเขาสามารถทำได้ ซึ่งเชื่อสิว่าไม่ใช่แค่เขาที่ทำได้ อย่างน้อยเจ้าชายนี่ก็ทำได้แต่เลือกที่จะเมินเฉยและให้คนที่พูดออกมาเป็นคนรับผิดชอบ

คนเป็นเจ้าชายที่โดนสั่งไม่ได้ตอบโต้อะไรแม้ในใจจะนึกหงุดหงิดนิดหน่อยเพราะปกติไม่มีคนเคยสั่งเขาก็ตาม เจ้าตัวเรียกมังกรน้ำแข็งให้กลับสู่ร่างเดิมก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังของมันเช่นเดียวกับพวกเพื่อนๆ

เมื่อเห็นทุกคนพร้อมกันแล้วเซอัสก็บังคับมังกรของตนเองให้พุ่งตัวนำเข้าไปในช่องนั้นทันที เพื่อนที่เหลือรีบตามติดและปิดท้ายด้วยเด็กหนุ่มหน้าหวานที่รอดช่องว่างแห่งกาลเวลาเข้ามาได้อย่างหวุดหวิดก่อนที่ช่องนั่นจะปิดลง

•.★*... ...*★.•

ภายในช่องแห่งกาลเวลา สองข้างทางเหมือนมีรูปนาฬิกาสีดำมาวางเรียงต่อๆกัน เข็มสั้นและเข็มยาวของนาฬิกาพวกนั้นต่างไม่มีเรือนไหนชี้เลขซ้ำกันเลยสักนิด ภาพฉากหลังของนาฬิกามีแต่สีขาวอันไม่สิ้นสุด ในนี้จะไม่สามารถแตะต้องอะไรได้ถ้าหากว่ายังไม่อยากจะหลุดไปสู่มิติอื่น ซึ่งแน่นอนว่านั่นไม่ใช่เรื่องดีแน่

“นายจะหามังกรเฟเวอร์ได้ไง” เดลีนถามออกมาอย่างหงุดหงิดเพราะในช่องว่างแห่งกาลเวลานี้กว้างขวางมากและจะไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ช่องว่างแห่งกาลเวลาทุกช่องจะเชื่อมโยงกันจนเหมือนเป็นอีกมิติหนึ่ง มันคือมิติแห่งเวลา...มิติที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ถ้าบินหาไปเรื่อยๆแบบนี้นอกจากจะหามังกรเฟเวอร์ไม่เจอแล้วดีไม่ดีมังกรของทุกคนอาจจะหมดแรงกันก่อนก็ได้ อีกอย่างในมิติแห่งนี้จะมีเพียงเส้นทางเดียวเท่านั้นที่ปลอดภัย หากว่าหลุดจากเส้นทางปลอดภัยนี้ไปพวกเขาอาจจะหลุดไปมิติอื่นได้ทันที

“ผมว่าคงอีกไม่นานหรอกครับ” เคนกล่าวขึ้นอย่างมั่นใจ

“ทำไมนายคิดอย่างนั้นล่ะ” เซเบน คาเฟวผู้ทรงมังกรแห่งเลกถามขึ้นมา หมอนี่ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนนะ

“ก็สองคนข้างหน้ากับข้างหลังคงไม่ปล่อยให้มังกรเหนื่อยเปล่าหรอกครับ” เคนพูดอย่างมั่นใจและเหมือนรู้จักสองคนข้างหน้าและข้างหลังดี ก็ถ้าเป็นเขามีความสามารถมากมายอย่างสองคนตรงหน้าเขาก็ไม่ปล่อยให้มังกรของตนเองอ่อนแรงจนกว่าจะสู้กับศึกของจริงหรอก

โฮ่...!!

เสียงคำรามดังลั่นที่ทำเอาแต่ละคนสะดุ้งขึ้นมา เสียงนั่นมันดังมาจากตรงหน้าของพวกเขานี่เอง ภาพที่ทุกคนเห็นคือมังกรตัวใหญ่ยักษ์ที่มีเกล็ดสีขาวสว่างกับดวงตาสีดำมืดมิดราวกับจะดูดกลืนทุกสิ่ง มันจ้องตรงมาทางพวกเขาซึ่งเป็นผู้ไม่ได้รับเชิญในห้วงมิตินี้

ในที่สุดก็เจอสักที... เทเชียคิดแล้วขยับยิ้มเย็นเพราะเขารู้ดีว่าคนเป็นเจ้าชายคงไม่ปล่อยให้มังกรของทุกคนหมดแรงไปเสียก่อนหรอก

“เอาไงล่ะเจ้าชาย” เสียงเรียบของเด็กหนุ่มหน้าหวานเปรยขึ้น เป็นการโยนภาระการตัดสินใจทั้งหมดไปให้เพื่อนผู้สูงศักดิ์เหมือนอย่างเคยเรียกดวงตาสีเงินให้หันไปมอง

“หาเหยื่อล่อ” เสียงเย็นทำเอาใครหลายคนเสียวสันหลังวูบและพากันหลบสายตา ฟังแล้วมันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ดีเลยสักนิด เทเชียมุ่นคิ้วเมื่อสบกับดวงตาสีเงินที่ทอประกายขึ้นมาชั่ววูบคู่นั้น ชักรู้สึกอยากหลบไปไกลๆแล้วสิ

•.★*... ...*★.•

ไอ้บ้า!!!

เสียงด่าดังขึ้นในใจของเด็กหนุ่มผมฟ้าแต่เจ้าตัวก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะพูดเพราะกำลังบังคับอัศวินแห่งรัตติกาลให้หนีผู้ควบคุมกาลเวลาที่ไล่ตามมาติดๆ ในเมื่อตนเองคือ ‘เหยื่อ’ และข้างหลังคือ ‘ผู้ไล่ล่า’ ส่วนคนคิดแผนน่ะหรือ...ก็กำลังหาช่องทางที่จะจับมันอยู่นะสิ

ไอ้บ้าขว้างกุญแจเร็วๆสิว่ะ เด็กหนุ่มคิดในใจเมื่อไอ้คนคิดแผนมัวแต่มองอยู่นั่นไม่ยักจะปากุญแจในมือสักที ไม่รู้ว่ามันหาช่องว่างในการจับไอ้มังกรที่ตามล่าเขาอยู่ไม่เจอหรือว่ามันกำลังสะใจที่เห็นเขาถูกไล่ล่าอยู่แบบนี้กันแน่ ซึ่งเทเชียคิดว่ามันน่าจะเป็นเพราะข้อหลังมากกว่า

มันคือแผนที่ต้องใช้ตัวล่อ แล้วทำไมเขาถึงต้องมาเป็นตัวล่อน่ะหรือ เขายังจำได้ดีเชียวแหละ ไอ้เหตุผลบ้าๆที่เจ้าคนคิดแผนนั่นกล่าวออกมา

‘ทำไมต้องเป็นฉัน’ เทเชียถามเจ้าของความคิดที่ยังตีหน้านิ่ง อันที่จริงเขาอยากถามว่าทำไมไม่เป็นไอ้คนต้นคิดมากกว่า

‘นายบังคับมังกรดีสุด’ แถมยังเป็นตัวล่อชั้นหนึ่ง เด็กหนุ่มผมฟ้าเดาเอาว่าคนเป็นเจ้าชายคงคิดอย่างนี้ต่อจากประโยคเดิม เผลอๆอาจจะคิดใช้งานเขาโทษฐานที่เขากวนประสามหมอนี่บ่อยๆและชอบโยนงานให้ก็เป็นได้

‘นั่นสิครับฟ็อกก็ออกจะบินเร็ว’ นั่นคืออีกประโยคจากเคนพร้อมรอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสนับสนุนจากเพื่อนๆ

เพราะฉะนั้นคนที่ถูกยกขึ้นมาเป็นตัวล่อก็กำลังทำงานได้อย่างดีเยี่ยมแม้ในใจอยากจะเผาเจ้าชายผมเงินคนนั้นมากแค่ไหนก็ตาม

ถ้ายังหาโอกาสไม่เจอก็สร้างมันขึ้นมาสิ...เมื่อทนเป็นผู้ถูกล่าที่ตนเองแสนเกลียดต่อไปไม่ไหวเด็กหนุ่มหน้าหวานก็เกิดความคิดขึ้นมาได้ ดังนั้นเทเชียก็บังคับฟ็อกให้อ้อมไปด้านหลังอย่างรวดเร็วจนเห็นอีกทีคือด้านข้างอีกฝั่งของผู้คุมแห่งกาลเวลา

“เอาเลย!!” สิ้นเสียงที่ตะโกนสั่งของเด็กหนุ่มผมฟ้าเซอัสก็ขว้างกุญแจทันที ด้วยคุณสมบัติโซ่ที่ยืดหดได้ทำให้กุญแจพุ่งออกไปหามังกรเฟเวอร์ที่อยู่ห่างออกไปเป็นเมตร เป้าหมายคือคอของมังกรผู้คุมเวลา แต่..

วูบ!!

ราวกับรู้ทันผู้คุมแห่งกาลเวลาหุบปีกบินหลบในเสี้ยววินาทีทำเอากุญแจอีกด้านที่อ้ารับตรงดิ่งไปด้านหลัง ทุกคนต่างเบิกตากว้าง ก็ไอ้ข้างหลังมันคือ...

โครม!!

เสียงคนที่นั่งอยู่บนหลังมังกรของตนเองหงายหลังแทบตกจากอัศวินแห่งรัตติกาลเพราะสิ่งที่พุ่งเข้าหาจังๆ ไม่นานเสียงดังกริ๊ก...ก็ดังขึ้น

ไอ้บ้า... เด็กหนุ่มผมฟ้าร้องด่าในใจเมื่อยกมือข้างที่ถูกกุญแจล็อกไว้ขึ้นมาดู ส่วนกุญแจอีกด้านถูกคล้องไว้กับคนเป็นเจ้าชายที่ได้แต่ตกตะลึงกับเหตุการที่ไม่คาดฝัน

“เอาลูกกุญแจมาปลดล็อกเร็ว!!” เสียงที่ดูร้อนรนของเทเชียทำให้เซอัสล้วงกุญแจออกมาจากในกระเป๋าเพื่อจะรีบเอามาปลดล็อกกุญแจมือที่กำลังพันธนาการเขากับเจ้านักเดินทางอยู่ แต่ดูเหมือนว่าความซวยจะยังไม่หมด

โฮ่...!!

เสียงคำรามอย่างโกรธแค้นดังขึ้นก่อนร่างของมังกรจะปรากฎตัวขึ้นตามมาติดๆ ร่างของผู้คุมแห่งกาลเวลาตรงเข้ามาอย่างไม่สนใจสายพลังของเพื่อนๆที่ซัดเข้ามาหวังให้มันเปลี่ยนทิศทางจากเซอัสและเทเชีย

โครม... มันกระชากโซ่ที่ยาวราวห้าเมตรซึ่งตรงสองข้างของสายโซ่ก็คือเด็กหนุ่มดวงซวยทั้งสองคนที่คนหนึ่งพยายามจะปลดล็อกกุญแจมือ ส่วนอีกคนก็พยายามจะเอ่ยเร่ง

“เฮ้ย!!” เซอัสร้องออกมาอย่างตกใจหลุดมาดเย็นชาของเจ้าตัวไปสิ้น เมื่อกุญแจหลุดจากมือล่วงลงไปในช่องว่างแห่งกาลเวลาซะแล้ว

“ซวย!!” เทเชียพึมพำเมื่อกุญแจที่ล่วงลงไปนั้นคงจะไปโผล่ที่มิติอื่น แน่นอนว่าหมดสิทธิที่จะตามเก็บแน่ๆ

“ฟ็อกสะบัดให้หลุด” เด็กหนุ่มผมฟ้าร้องบอกอัศวินแห่งรัตติกาลของตนเองโดยพยายามไล่ความคิดเรื่องกุญแจออกไปจากหัวก่อนเพราะตอนนี้โซ่ดันติดไปกับปากของมังกรเฟเวอร์แล้วและแรงกระชากก็ทำเอาทั้งสองปลิวไปตามมังกร ขืนยังปล่อยเอาไว้แบบนี้ละก็เขาคงโดนลากไปทั่วเป็นแน่ และที่จะเลวร้ายกว่านั้นก็คืออาจจะหลุดไปโผล่มิติอื่นก็เป็นได้

กรี๊ซ... ฟ็อกร้องรับคำสั่ง ปากของมันอ้าออกลูกพลังสีดำสนิทรวมกันอยู่ในปาก

วูบ...มันถูกปล่อยออกมาด้วยความเร็วและความแรงเพื่อหวังจัดการมังกรที่กำลังทำร้ายนายน้อยของมันอยู่

ตูม!...โฮ่!! เสียงคำรามอย่างเจ็บปวดดังขึ้นเมื่อลูกพลังนั้นโดนเต็มๆ โซ่ที่ถูกมังกรเฟเวอร์คาบอยู่ถูกปล่อยลงทันที

“เฟส”

“ฟ็อก”

ทั้งสองร้องเรียกชื่อมังกรอย่างเร่งด่วนไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะตกลงไปโผล่มิติอื่นก็ได้ ทั้งมังกรน้ำแข็งและอัศวินแห่งรัตติกาลต่างพุ่งเข้าหาเจ้านายทันทีแต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

วูบ!!

อยู่ๆโซ่ที่ยาวเป็นเมตรก็หดตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็วราวกับมีความคิดทำเอาเด็กหนุ่มร่างบางพุ่งเข้าหาเซอัสทันทีและเพราะไม่ทันตั้งตัวเสียงที่สองจึงดังมาติดๆ

โครม!!

“เจ็บนะโว้ย” เทเชียร้องขึ้นเมื่อร่างของทั้งสองปะทะกันกลางอากาศดังลั่น

“ยังกับฉันไม่เจ็บ” เสียงเย็นของคนที่อยู่ใกล้ๆตอกกลับ ใช่ว่าหมอนี่โดนคนเดียวสักหน่อย

“งั้นนายก็ช่วยปล่อยเอวฉันสักที” เสียงเรียบของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่พูดออกมาทำเอาคนเป็นเจ้าชายรีบก้มลงมองดูมือของตนก่อนจะรีบปล่อยมือทันที หน้าทั้งหน้าพลันร้อนวูบ นี่เขาเป็นอะไร คงไม่ได้หลงรักเด็กหนุ่มด้วยกันหรอกนะ

“อยากจับตายล่ะ” ในใจคิดอีกอย่างปากกลับพูดอีกอย่าง ทั้งที่หน้ายังร้อนวูบอยู่ด้วยซ้ำ

กรี๊ซ...เฟสที่อยู่ใกล้คนทั้งสองมากกว่าฟ็อกร้องออกมาก่อนจะพุ่งตัวเข้ามารับ เทเชียหันไปมองฟ็อกก็เห็นว่าฟ็อกที่อยู่ไกลกว่าเปลี่ยนเป้าหมายไปสู้กับผู้คุมแห่งการเวลาแทน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของมังกรเฟเวอร์ออกจากนายน้อยของมัน

“เฮ้ย...ช่วยกันหน่อยสิเปลืองแรงนะเนี่ย” ไคร์ตะโกนมาแม้ตัวเองจะบังคับเฟร่าให้บินหลบสายพลังสีขาวที่มังกรเฟเวอร์ขยันปล่อยออกมาก็ตาม เจ้าหมอนี่ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนปากก็ยังกวนประสาทได้ไม่เปลี่ยนจริงๆ

“สงสัยนายคงต้องรับบทเป็นเหยื่อแล้วนะเจ้าชาย” เทเชียพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความกวนประสาทเต็มเปี่ยมทำให้เจ้าชายคนสำคัญตวัดตาไปมองอย่างเหยียดหยาม หมอนี่กำลังลืมอะไรไปหรือเปล่า...

“นายด้วย”

•.★*... ...*★.•

มังกรน้ำแข็งบินตัดหน้ามังกรทุกตัวไปด้วยความเร็วเมื่อคนบังคับมันทั้งสองคนทั้งเก่งและยังมีความคิดที่คล้ายคลึงกันหลายส่วน แน่นอนว่าเพราะมีความคิดบางอย่างคล้ายกันในตอนนี้ทั้งเซอัสและเทเชียจึงได้ร่วมมือกันชั่วคราว

คู่นี้นี่แปลกๆ เดี๋ยวกัดกันเดี๋ยวเข้าขากัน ตกลงจะเอายังไงไม่ทราบ เสียงนินทาดังขึ้นในใจของแต่ละคนและแน่นอนว่าพวกเขาไม่มีวันพูดออกไป ถ้ายังไม่อยากจะตายไวกว่าเดิม เพราะดีไม่ดีอาจได้ของแถมกลับมาเป็นมีดบินก็ได้

โฮ่...เสียงคำรามดังลั่นก่อนสายพลังจะถูกปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้สายพลังนั้นกลับไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองคนที่อยู่บนหลังของเฟสหวั่นใจเลยสักนิด เซอัสรีบกางมือออกสร้างเกราะสีใสที่ทนทานพอจะต้านขุมพลังนั้นได้

ตูม... ขุมพลังปะทะเกราะที่แข็งแกร่งจนไม่อาจทะลวงเข้าไปได้แต่ขุมพลังนั้นก็ดูทีท่าจะไม่หยุดลงง่ายๆเช่นเดียวกัน เทเชียที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอดรีบลุกขึ้นยืนบนหลังเฟสก่อนยื่นมือข้างหนึ่งออกไปข้างหน้า

“ข้าคือผู้ควบคุมทุกสรรพสิ่งหากเจ้าคือผู้ควบคุมกาลเวลา ข้าก็คือผู้อยู่เหนือกาลเวลา จะเป็นผู้มีชัยเหนือกาลเวลาตลอดกาล พันธนาการแห่งเวลา!!!” เมื่อสิ้นเสียงร่ายเวทมนตร์แสงสีดำก็พุ่งทะลุเกราะออกไป มันไม่ได้พุ่งชนแสงสีขาวหากพุ่งเข้ารัดคอของผู้ควบคุมแห่งกาลเวลา

โฮ่...!! มังกรยักษ์ที่ถูกพันธนาการร้องอย่างโกรธแค้น สายพลังที่ปล่อยออกมาถูกหยุดไปแล้ว มันทั้งสะบัดตัวสะบัดวหวังให้หลุดออกจากพันธนาการ

“ไคร์!!” เทเชียร้องเรียกนักรบหัวแดงซึ่งดวงตาสีน้ำทะเลกำลังเต้นระริกเหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ กุญแจถูกขว้างออกไปทันที โซ่ที่สามารถยืดหดได้พุ่งเข้าหาผู้คุมแห่งกาลเวลาที่อยู่ห่างออกไปแปดเมตร และสุดท้าย...

กิ๊ก!!!

เสียงแผ่วเบาที่เหมือนประกาศชัยชนะให้เด็กปีหนึ่งหอดราก้อนก็ดังขึ้น เสียงร้องเฮออกมาอย่างยินดีเมื่อกุญแจนั้นล็อกคอของมังกรเฟเวอร์ได้แล้ว มันดิ้นรนสะบัดไปมาพร้อมทั้งกรีดร้องและปล่อยลำแสงออกมาอยู่สักพักก่อนจะสงบลง

“งั้นฉันใช้เวทสร้างกุญแจเลยแล้วกัน” เทเชียพูดออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนแม้ว่าการสร้างกุญแจเวทจะต้องใช้พลังไปมหาศาลก็ตามที เด็กหนุ่มรีดพลังเวทที่อยู่ในร่างกายของตนเองออกมาแต่ผลปรากฏคือความว่างเปล่า

ทำไมละ...พลังของเขาทำไมถึงใช้งานไม่ได้ คนเป็นนักเดินทางเริ่มขมวดคิ้วเช่นเดียวกับคนเป็นเจ้าชายที่เริ่มเครียดขึ้นมาเหมือนกัน การที่ต้องมาตัวติดกับหมอนี่ตลอดเวลาไม่ใช่เรื่องน่ายินดีหรอกนะ แต่ไม่นานคำพูดหนึ่งของอาจารย์ก็ย้อนเข้ามาในหัว

‘กุญแจจะสะกดพลังเวทในตัว’ เวรแล้วมาสะกดอะไรตอนนี้ เด็กหนุ่มทั้งสองคิดอย่างหงุดหงิดก่อนเด็กหนุ่มผมเงินจะหันไปสั่งกับเพื่อนๆ

“กลับ!!!”